Βικιπαίδεια

Ελισάβετ Α΄ της Αγγλίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
→‎Συνωμοσίες και Επαναστάσεις: κατάχρηση συνδέσμων
Γραμμή 65:
[[Αρχείο:Elizabeth I in coronation robes.jpg|thumb|left|200px|''Η Βασίλισσα Ελισάβετ Α΄ της Αγγλίας σε πορτρέτο που απεικονίζει τη στέψη της το 1558.'']]
 
Κατά την ενθρόνισή της, έγινε δεκτή με χαρά από τους απλούς ανθρώπους, που έπαιξαν θεατρικά έργα και διάβασαν ποίηση που υμνούσε την ομορφιά και την εξυπνάδα της. Η στέψη της έλαβε χώρα στις 15 Ιανουαρίου 1559. Ήταν 25 ετών. Όταν οι σημαντικότεροι αρχιεπίσκοποι αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στην τελετή, επειδή η Ελισάβετ δεν ήταν νόμιμη τόσο σύμφωνα με το [[Κανονικό Δίκαιο]] όσο και σύμφωνα με τους κοσμικούς νόμους, ο σχετικά άγνωστος [[Όουεν Όγκλεθορπ]], Επίσκοπος του [[Καρλάιλ]] την έστεψε. Η στέψη της Ελισάβετ ήταν η τελευταία στην οποία η Λειτουργία έγινε στα [[λατινικά]]. Όλες οι επόμενες, με εξαίρεση αυτή του [[Γεώργιος Α΄ του Ηνωμένου Βασιλείου|Γεωργίου Α΄]] έγιναν στα [[αγγλικά]]. Αργότερα έκανε τον ιερέα της μητέρας της, το [[Μάθιου Πάρκερ]], Αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπερι.
 
Ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα κατά τις απαρχές της βασιλείας της Ελισάβετ ήταν η [[θρησκεία]]. Βασίστηκε αρχικά στον [[Σερ Ουίλιαμ Σέσιλ]] (τον οποίο αποκαλούσε «Πνεύμα») για συμβουλές. Ο [[Νόμος περί Ομοιομορφίας]] του 1559 (''Act of Uniformity 1559''), για τον οποίο έδωσε τη συγκατάθεσή της λίγο μετά την άνοδό της στο θρόνο, επέβαλε τη χρήση του Προτεσταντικού Βιβλίου των Κοινών Προσευχών (''Book of Common Prayers'') στις εκκλησιαστικές λειτουργίες. Οι επαφές με τηντη [[Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία]] είχαν αποκατασταθεί από τη Μαρία Α', αλλά διακόπηκαν οριστικά από την Ελισάβετ. Η Βασίλισσα έλαβε τον τίτλο «Ανώτατος Κυβερνήτης της Εκκλησίας της Αγγλίας», αντί για το «Επικεφαλής», κυρίως γιατί πολλοί επίσκοποι αλλά και μέλη του λαού θεωρούσαν πως μια γυναίκα δεν μπορούσε να είναι η κεφαλή της Εκκλησίας.
 
Επιπροσθέτως, ο [[Νόμος περί Υπεροχής]] του 1559 (''Act of Supremacy'') όριζε να παίρνουν οι δημόσιοι αξιωματούχοι όρκο, αναγνωρίζοντας τον έλεγχο της Βασίλισσας πάνω στην Εκκλησία, αλλιώς θα έπρεπε να τιμωρηθούν. Πολλοί επίσκοποι αρνήθηκαν να συμμορφωθούν στην θρησκευτική πολιτική της Ελισάβετ. Αυτοί καθαιρέθηκαν και αντικαταστάθηκαν από άλλους που συμφωνούσαν με τη Βασίλισσα. Επίσης όρισε νέο Συμβούλιο (''Privy Council''), απομακρύνοντας πολλά από τα μέλη του που πίστευαν στον Καθολικισμό. Κάποιοι καθολικοί ευγενείς, όμως, μερίμνησαν για την κρυφή διδασκαλία των γιων τους από καθολικούς δασκάλους κατά την διάρκεια των διώξεων της Καθολικής Εκκλησίας.<ref name="books.google.gr">[http://books.google.gr/books?id=BBAXAQAAIAAJ&q=catholic+secret+schools&dq=catholic+secret+schools&hl=en&sa=X&ei=z9O0T6ilFoax0AWNxoHyDw&redir_esc=y Catholic world, 1943, Vol. 156, εκδ, Paulist Fathers, σελ. 591]</ref>. Υπό την Ελισάβετ, ο κομματισμός και οι διαμάχες στην αυλή μειώθηκαν σημαντικά. Οι κύριοι σύμβουλοί της ήταν ο Σερ Ουίλιαμ Σέσιλ, ως Γραμματέας του Κράτους (''Secretary of State''), και ο Σερ [[Νίκολας Μπέικον]], ως ο Λόρδος Σφραγίδοφύλακας΄'' (''Lord Keeper of the Great Seal'').
Γραμμή 81:
 
=== Η Αγνότητα ===
Παρόλο που η Ελισάβετ είναι γνωστή ως η «Παρθένος Βασίλισσα» επειδή δεν παντρεύτηκε ποτέ, δεν είναι σίγουρο κατά πόσο ήταν κυριολεκτικά παρθένα. Ακόμη και για τους συγχρόνους της ήταν ένα κοινωνικό και σεξουαλικό αίνιγμα αποφεύγοντας τοτον [[γάμος|γάμο]], το [[σεξ]] και τη [[μητρότητα]]. Αν και ένας βασιλιάς ήταν αναμενόμενο να διατηρεί μια ερωμένη ή παλλακίδα, θα ήταν επικίνδυνο σε πολιτικό επίπεδο να συμπεριφερθεί μια γυναίκα με τον ίδιο τρόπο. Η σεξουαλικότητα του κυβερνώντος ήταν ένα σημαντικό θέμα για το έθνος, όπως ήταν και στην εποχή του πατέρα της – ωστόσο υπό ένα διαφορετικό πρίσμα.
 
Το να διατηρεί τη φήμη της παρθενίας της απέφερε πολλά πλεονεκτήματα στην Ελισάβετ. Επειδή μια σύζυγος την εποχή της [[Αναγέννηση]]ς αναμενόταν να αφήνεται στην εξουσία του συζύγου της, μια βασίλισσα διακινδύνευε της πολιτική της υπεροχή. Η συζυγική ζωή ίσως να προκαλούσε ανεπιθύμητες εντάσεις στην κρεβατοκάμαρα, στην πατρίδα και στο εξωτερικό, με τους γάμος της εξαδέλφης της, [[Μαρία Α' της Σκωτίας|Μαρίας Στούαρτ]], να αποτελούν τρανταχτό παράδειγμα.
Γραμμή 89:
 
=== Διαμάχες με τη Γαλλία και τη Σκωτία ===
Η Βασίλισσα βρήκε έναν επικίνδυνο αντίπαλο στο πρόσωπο της καθολικής της εξαδέλφης, της [[Μαρία Α΄ της Σκωτίας|Μαρίας Στούαρτ]], που ήταν σύζυγος του Γάλλου Βασιλιά [[Φραγκίσκος Β΄ της Γαλλίας|Φραγκίσκου Β΄]]. Το 1559, η Μαρία αυτοανακηρύχτηκε Βασίλισσα της Αγγλίας με την υποστήριξη των Γάλλων. Στη [[Σκωτία]], η μητέρα της, η [[Μαρία του Γκιζ]], προσπάθησε να εξασφαλίσει τη γαλλική υποστήριξη προσφέροντας στρατεύματα ενάντια στους Άγγλους. Μια ομάδα Σκωτσέζων ευγενών που ήταν σύμμαχοι της Ελισάβετ απαλλάχτηκαν τη Μαρία του Γκιζ και, υπό την πίεση των Άγγλων, οι αντιπρόσωποι της Μαρίας υπέγραψαν τη [[Συνθήκη του Εδιμβούργου]], που προέβλεπε την απόσυρση των γαλλικών στρατευμάτων. Παρόλο που η Μαρία αρνήθηκε να επικυρώσει τη συνθήκη, είχε τελικά το αναμενόμενο αποτέλεσμα, και η γαλλική επιρροή μειώθηκε σε μεγάλο βαθμό στην Σκωτία.
 
 
Γραμμή 123:
Το 1571, ο [[Σερ Γουίλιαμ Σέσιλ]] έγινε Βαρόνος Μπέργκλεϊ. Ήταν ο υψηλότερος σύμβουλος της Βασίλισσας από τις πρώτες μέρες της θητείας της και έμεινε έτσι μέχρι και το θάνατό του το 1598. Το [[1572]], ο Μπέργκλεϊ ανέβηκε στην υψηλότατη θέση του λόρδου διοικητή του βασιλικού ταμείου (''Lord High Treasurer''). Τη θέση του ως Γραμματέα του Κράτους κατέλαβε ο αρχηγός του δικτύου κατασκόπων της Βασίλισσας, ο Σερ [[Φράνσις Γουόλσιγκχαμ]].
 
Επίσης το [[1572]], η Ελισάβετ συμμάχησε με τη Γαλλία. Η [[Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου]], οπότε και χιλιάδες [[Ουγενότοι]] θανατώθηκαν, έθεσε σε κίνδυνο τη συμμαχία αλλά δεν την έσπασε. Η Ελισάβετ ξεκίνησε μάλιστα διαπραγματεύσεις ώστε να παντρευτεί τον Ερρίκο, Δούκα του Ανζού (αργότερα Γάλλο Βασιλιά με το όνομα [[Ερρίκος Γ΄ της Γαλλίας|Ερρίκος Γ΄ και της Πολωνίας]]), και κατόπιν με το νεότερο αδελφό του [[Φραγκίσκος του Ανζού|Φραγκίσκο]], Δούκα του [[Ανζού]] και του [[Αλανσόν]]. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του τελευταίου το [[1581]], λέγεται πως η Ελισάβετ έβγαλε από τα χέρια της ένα δαχτυλίδι και του το έδωσε. Ο Ισπανός πρέσβης αναφέρει πως πράγματι εκείνη ανακοίνωσε πως θα τον παντρευτεί. Ωστόσο, ο Ανζού, που όπως αναφέρεται ήταν στιγματισμένος από ουλές και καμπούρης, επέστρεψε στη Γαλλία και πέθανε το [[1584]] προτού παντρευτεί.
 
=== Διαμάχη με την Ισπανία και την Ιρλανδία ===
Γραμμή 140:
Οι Άγγλοι [[Κουρσάρος|κουρσάροι]] συνέχισαν να χτυπούν ισπανικά πλοία που μετέφεραν θησαυρούς από την [[Αμερική]]. Ανάμεσα στους πιο διάσημους από αυτούς ήταν ο [[Σερ Τζων Χώκινς]] και ο [[Σερ Μάρτιν Φρόμπισερ]]. Το 1595 και 1596, μια καταστροφική εκστρατεία στην ηπειρωτική Ισπανία οδήγησε στο θάνατο των ηλικιωμένων Χώκινς και Ντρέικ. Επίσης το 1595, Ισπανοί στρατιώτες υπό την ηγεσία του [[Δον Κάρλος ντε Αμεσκίτα]] αποβιβάστηκαν στην [[Κορνουάλη]] όπου κατατρόπωσαν την αγγλική εθνοφρουρά και έκαψαν κάποια χωριά, αλλά αποσύρθηκαν όταν κατέφθασε μια ναυτική δύναμη υπό τον [[Σερ Γουόλτερ Ράλεϋ]].
 
Το 1596, η Αγγλία αποσύρθηκε από τη Γαλλία, με τον [[Ερρίκος Δ΄ της Γαλλίας|Ερρίκο Δ΄ της Γαλλίας]] να κρατά σταθερά την εξουσία. Πήρε το θρόνο (συμφωνώντας να ασπαστεί τον καθολικισμό). Ταυτόχρονα οι Ισπανοί αποβίβασαν μια σημαντική δύναμη ανδρών στη [[Βρετάνη]], που έδιωξε τις αγγλικές δυνάμεις που βρίσκονταν εκεί και άνοιξαν νέο μέτωπο στον πόλεμο, με μια επιπρόσθετη απειλή να διαπλεύσουν το κανάλι. Η Ελισάβετ έστειλε επιπλέον 2.000 στρατιώτες στη Γαλλία μετά την κατάκτηση του [[Καλαί]] από τους Ισπανούς. Έπειτα έδωσε τη συγκατάθεσή της για επίθεση στις [[Αζόρες]] το 1597, μα η προσπάθεια ήταν επίσης παταγωδώς αποτυχημένη. Νέες μάχες συνέχισαν μέχρι και το 1598, όταν η Γαλλία και η Ισπανία έκαναν επιτέλους ειρήνη. Ο Άγγλο-ισπανικός πόλεμος κρίθηκε ισόπαλος όταν ο [[Φίλιππος Β΄ της Ισπανίας]] πέθανε στα τέλη της ίδιας χρονιάς. Εν μέρει κυρίως λόγω του πολέμου, οι υπερατλαντικές προσπάθειες δημιουργίας αποικιών των Ράλεϋ και Γκίλμπερτ δεν απέδωσαν καρπούς, και ο αποικισμός των Άγγλων αναβλήθηκε, μέχρι που ο [[Ιάκωβος Α΄ της Αγγλίας|Ιάκωβος Α΄]] διαπραγματεύτηκε ειρήνη με τη [[Συνθήκη του Λονδίνου (1604)|Συνθήκη του Λονδίνου]].
 
=== Τα Τελευταία Χρόνια ===
Γραμμή 162:
 
=== Θάνατος ===
Παρόλο που τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια της βασιλείας της Ελισάβετ αμαυρώθηκαν από πολιτικές ατυχίες, φωτίστηκαν από την καλλιτεχνική λάμψη των [[Φίλιπ Σίδνεϋ|Σίδνεϋ]], [[Έντμουντ Σπένσερ]], [[Κρίστοφερ Μάρλοου]] και [[Σαίξπηρ]], από τις θαλάσσιες επιτυχίες των [[Σερ Φράνσις Ντρέικ|Ντρέικ]] και [[Σερ Τζων Χώκινς|Χώκινς]], και από την ίδρυση της πρώτης αγγλικής αποικίας στην [[Βιρτζίνια]], που ονομάστηκε από αυτήν ( στην [[αγγλική γλώσσα]] virgin = παρθένος ). Η περίοδος αυτή ξεκίνησε από την απόκρουση της Ισπανικής Αρμάδας, που εξασφάλισε την κυριαρχία της Ελισάβετ ως Προτεστάντη ηγεμόνα. Τελείωσε με τη μελαγχολία της προχωρημένης ηλικίας και τον αυξανόμενο κυνισμό της Αυλής. Τις μέρες που είχε κατάθλιψη, ήταν ληθαργική και σιωπηλή, σε αντιδιαστολή με το ζωντανό χαρακτήρα της. Στεκόταν στητή, χωρίς ξεκούραση για δύο ημέρες, σιωπηλή, με το δάχτυλο στο στόμα σαν κουρασμένο παιδί. Ήταν σαν να ήξερε πως αν ξάπλωνε, δεν θα σηκωνόταν ξανά.
 
Στις 21 Μαρτίου 1603, ο Λόρδος Ναύαρχος τελικά έπεισε τη Βασίλισσα να πάει στο κρεβάτι. Αναγκάστηκαν να κόψουν το βασιλικό δαχτυλίδι της στέψης που είχε πλέον χωθεί βαθιά στο δάχτυλο. Δεν μπορούσε πια να μιλήσει. Ο Ρόμπερτ Σέσιλ αργότερα υποστήριξε πως εκείνη του έδειξε με νοήματα πως ο [[Ιάκωβος ΣΤ' της Σκωτίας]] θα ήταν ο διάδοχός της. Στις 24 Μαρτίου, με τον [[αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι|Αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρι]] στα γόνατα πλάι στο κρεβάτι της, προσευχόμενο με τις γυναίκες της για την ψυχή της, πέθανε, ανάμεσα στις δύο και τρεις το ξημέρωμα. Ο γιατρός της αργότερα δήλωσε πως ήταν σαν να παρακολουθεί να πέφτει ένα γινωμένο μήλο από το δέντρο. Η Ελισάβετ κυβέρνησε την Αγγλία για πάνω από 44 χρόνια και κηδεύτηκε στο [[Αββαείο του Ουεστμίνστερ]]. Ένας ιππέας ήδη ταξίδευε στη [[Σκωτία]] προς τον Ιάκωβο, μεταφέροντας το δαχτυλίδι της.
Γραμμή 168:
Η διαθήκη του [[Ερρίκος Η΄ της Αγγλίας|Ερρίκου Η΄]] όριζε πως την Ελισάβετ θα διαδέχονταν οι απόγονοι της μικρότερης αδελφής του [[Μαρία Τυδώρ της Γαλλίας|Μαρίας Τυδώρ]], Δούκισσας του [[Σάφοκ]], και όχι οι Σκωτσέζοι απόγονοι της μεγαλύτερης αδελφής του, [[Μαργαρίτα Τυδώρ|Μαργαρίτας Τυδώρ]]. Αν, ωστόσο διατηρούνταν οι κανόνες της διαδοχής από τον μεγαλύτερο, διάδοχος θα ήταν ο Ιάκωβος. Υπήρχαν επίσης και άλλοι διεκδικητές: ο [[Έντουαρτ Σέιμουρ, υποκόμης του Μποσάμπ]] (ο ημι-νόμιμος γιος της Λαίδης Αικατερίνης Γκρέι) και ο [[Γουίλιαμ Στάνλεϊ, 6ος κόμης του Ντέρμπι]] (θείος της Λαίδης Άννας Στάνλεϋ).
 
Υποστηρίζεται μερικές φορές πως η Ελισάβετ κατονόμασε το διάδοχό της στο νεκροκρέβατό της. Σύμφωνα με μια ιστορία, όταν ρωτήθηκε ποιον θα ονόμαζε διάδοχό της, απάντησε: « Ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι παρά ο ξάδελφός μου στη Σκωτία; ». Σύμφωνα με άλλη μαρτυρία, είπε: « Ποιος παρά ένας Βασιλιάς μπορεί να διαδεχτεί μια Βασίλισσα; ». Τελικά, ένας τρίτος μύθος υποστηρίζει πως έμεινε σιωπηλή μέχρι το θάνατό της. Δεν υπάρχει καμία απόδειξη που να επαληθεύει κάποια από αυτές τις εκδοχές. Όπως και να έχει, κανένας από τους εναλλακτικούς διαδόχους δεν προέβαλε το δικαίωμά του στη διαδοχή. Ο Ιάκωβος ΣΤ΄ ανακηρύχθηκε Βασιλιάς της Αγγλίας με το όνομα [[Ιάκωβος Α΄ της Αγγλίας|Ιάκωβος Α΄]] λίγες ώρες μετά το θάνατο της Ελισάβετ στις [[24 Μαρτίου]] [[1603]], σηματοδοτώντας τη λήξη της [[Δυναστεία των Τυδώρ|Δυναστείας των Τυδώρ]] και την έναρξη της [[Οίκος των Στιούαρτ|Δυναστείας των Στούαρτ]] στο Βασίλειο της Αγγλίας.
 
== Εμβλήματα ==
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/wiki/Ελισάβετ_Α΄_της_Αγγλίας"