Οργανική χημεία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Αναίρεση έκδοσης 7756442 από τον 93.109.168.44 (Συζήτηση)
Ετικέτα: Αναίρεση
μ ορθή γραφή
Γραμμή 21:
Κατά το πρώτο ήμισυ του 19ου αιώνα, οι επιστήμονες άρχισαν, σταδιακά, να καταλαβαίνουν ότι και οι οργανικές ενώσεις μπορούσαν να συντεθούν σε ένα χημικό εργαστήριο. Πιο συγκεκριμένα, γύρω στο [[1816]] ο [[Μισέλ Χεβρέλ]] (''Michel Chevreul'') άρχισε να φτιάχνει και να μελετάει [[σαπούνι|σαπούνια]] από διάφορα [[λίπος (χημεία)|λίπη]] και [[βάση|βάσεις]]. Ακόμη, διαχώρισε τα διάφορα (οργανικά) οξέα ώστε, σε συνδυασμό με βάσεις, να δίνουν σαπούνια. Αφού όλες αυτές οι ενώσεις είναι διαφορετικές μεταξύ τους, απέδειξε με αυτόν τον τρόπο ότι ήταν δυνατό να γίνουν τεχνητά χημικές αντιδράσεις σε οργανικές ενώσεις (όπως τα λίπη), παράγοντας νέες οργανικές ενώσεις, χωρίς τη χρήση ζωντανών οργανισμών και της «ζωικής» τους δύναμης. Το [[1828]] ο Φριέντριχ Βόχλερ (''Friedrich Wöhler'') ισομερείωσε το θεωρούμενο ως ανόργανη ένωση κυανικό αμμώνιο (NH<sub>4</sub>CNO) σε οργανική ουρία (H<sub>2</sub>NCONH<sub>2</sub>), ένα συστατικό της [[ουρίνη|ουρίνης]]. Παρ' όλο που ο Βόχλερ ήταν πάντα προσεκτικός και ποτέ δεν ισχυρίστηκε ότι διέψευσε τη θεωρία του βιταλισμού, στην πραγματικότητα τα πειράματά του αυτό ακριβώς έκαναν και γι' αυτό αποτέλεσαν ένα [[σημείο καμπής]].
 
Το [[1856]] ο [[Γουΐλιαμ Χένρυ Πέρκιν]] (''William Henry Perkin''), προσπαθώντας να παράξειπαραγάγει [[κινίνη]], κατά λάθος παρήγαγε ένα οργανικό [[βερνίκι]], που έγινε γνωστό ως το «μωβ του Πέρκιν». Το τελευταίο είχε τεράστια οικονομική επιτυχία, και έτσι η κατά λάθος ανακάλυψή του αύξησε απότομα το ενδιαφέρον για την οργανική χημεία.
 
Η κρίσιμη «επανάσταση» για την οργανική χημεία ήταν το θέμα της χημικής δομής, που αναπτύχθηκε ανεξάρτητα και ταυτόχρονα από τους [[Φρέντριχ Αυγκούστ Κεκουλέ]] (''Friedrich August Kekulé'') και [[Άρτσιμπαλ Σκοττ Κούπερ]] (''Kekulé and Archibald Scott Couper in 1858'') το [[1858]]. Και οι δυο επιστήμονες πρότειναν ότι τα τετρασθενή άτομα του άνθρακα μπορούσαν να συνδέονται μεταξύ τους σχηματίζοντας ένα ανθρακικό δίκτυο, και οι λεπτομερείς δομές των ατομικών δεσμών τους μπορούσαν να διακριθούν με επιδέξιες ερμηνείες κατάλληλα επιλεγμένων χημικών αντιδράσεων που οι ενώσεις δίνουν.