Πολυτονική γραφή της ελληνικής γλώσσας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

'''Η δασεία''' χρησιμεύει στην καλύτερη κατανόηση των συνθετικών μίας λέξης, καθώς τα τελευταία γράμματα αλλάζουν σε ορισμένες περιπτώσεις όταν ακολουθεί δασυνόμενη λέξη. Παραδείγματα: καχύποπτος: κακός + '''ὕ'''ποπτος, α<u>φ</u>οπλισμός : από + '''ὁ'''πλισμός, κά<u>θ</u>οδος = κατά + ὁδός κλπ.. Επίσης, αξίζει να τονίσουμεσημειωθεί ότι όλες οι ξένες γλώσσες, οι οποίες δανείστηκαν ελληνικές λέξεις διατηρείται η δασεία λ.χ. history, historie = '''ἱ'''στορία. Έτσι λοιπόν, εδώ φαίνεται η χρησιμότητα της δασείας. '''Η ψιλή''' είναι η απουσία της δασείας.

'''Η περισπωμένη''' βοηθάει ορισμένες φορές στη διάκριση των επιθέτων με τα επιρρήματα. Παράδειγμα: " η ΝίκηΔέσποινα πρόβαλε μοιραία μπροστά του ", σε αυτό το "μοιραια" δεν είναι εύκολο να γίνει ακριβής κατανόηση αν δεν γίνεται η διάκριση με τον τόνο, καθώς το επίθετο παίρνει οξεία 'μοιραία", ενώ το επίρρημα παίρνει περισπωμένη "μοιραῖα". Επιπλέον, στη νέα ελληνική ασυνείδητα, αλλά διατηρείται ελαφρά η διάκριση μεταξύ μακρού και βραχέος φωνήεντος. Για παράδειγμα στη λέξη "άγχος" στον προφορικό λόγο ασυνείδητα προφέρεται πιο μακρά το "α", επειδή στο πολυτονικό θεωρούνταν μακρό, ενώ η λέξη "έχω" ακούγεται πιο κοφτά και σύντομα το "ε", διότι στο πολυτονικό θεωρούνταν βραχύ.