Κυβέρνηση Δημητρίου Βούλγαρη 1871: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 25:
| διάδοχη = [[Κυβέρνηση Επαμεινώνδα Δεληγεώργη 1872]]
}}
Η '''Κυβέρνηση Δημητρίου Βούλγαρη 1871''' (ή '''Υπουργείον Βούλγαρη''') - ([[Δεκέμβριος]] [[1871]] - [[Ιούλιος]] [[1872]]) σχηματίστηκε μετά την παραίτηση της [[Κυβέρνηση Θρασύβουλου Ζαΐμη 1871|κυβέρνησης Ζαΐμη]]. Μετά την παραίτηση του «Υπουργείου Ζαΐμη», ο βασιλιάς κάλεσε τους αρχηγούς των προηγούμενωντριών μεγαλύτερων παρατάξεων και τους ζήτησε να συνεργαστούν σε μια απο κοινού κυβέρνηση. Ο Δεληγεώργης αρνήθηκε και αποσύρθηκε και έτσι σχημάτισε κυβέρνηση ο Δημήτριος Βούλγαρης με την υποστήριξη του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου, (στην παράταξη του οποίου παραχωρήθηκαν δύο υπουργεία, το «Οικονομικών» και το «Ναυτικών»). Ταυτόχρονα αποφασίστηκε η διεξαγωγή νέων εκλογών και στις [[27 Δεκεμβρίου]], ο βασιλιάς Γεώργιος με διάταγμά του διέλυσε την Βουλή και προκήρυξε εκλογές που θα άρχιζαν στις 26 Φεβρουαρίου 1872 και θα τελείωναν στις μηνών29. <br />
 
Μετά την παραίτηση του «Υπουργείου Ζαΐμη», ο βασιλιάς κάλεσε τους αρχηγούς των 3 μεγαλύτερων παρατάξεων και τους ζήτησε να συνεργαστούν σε μια απο κοινού κυβέρνηση. Ο Δεληγεώργης αρνήθηκε και αποσύρθηκε και έτσι σχημάτισε κυβέρνηση ο Δημήτριος Βούλγαρης με την υποστήριξη του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου, ( στην παράταξη του οποίου παραχωρήθηκαν δύο υπουργεία, το «Οικονομικών» και το «Ναυτικών»). Ταυτόχρονα αποφασίστηκε η διεξαγωγή νέων εκλογών και στις [[27 Δεκεμβρίου]], ο βασιλιάς Γεώργιος με διάταγμά του διέλυσε την Βουλή και προκήρυξε εκλογές που θα άρχιζαν στις 26 Φεβρουαρίου 1872 και θα τελείωναν στις 29. <br />
Μετά τιςΣτις εκλογές που πραγματοποιήθηκαν η κυβέρνηση Βούλγαρη κατέλαβεχρησιμοποιώντας βία και νοθεία κατόρθωσε να συγκεντρώσει τις 90 από τις 190 βουλευτικές έδρες καιδιατηρώντας παράλληλα την συνεργασία με το κόμμα του Κουμουνδούρου. Πρόεδρος της Βουλής εξελέγη ο υποψήφιος πρόεδρος του κυβερνητικού κόμματος [[Σπυρίδων Σπυρομήλιος]], εκλέχτηκε με συντριπτική πλειοψηφία (156 ψήφοι υπέρ, σε σύνολο 159).<ref>Ηλίας Κυριακόπουλος: «Ο Κοινοβουλευτισμός εν Ελλάδι, ως πολιτικός και νομικός κανών», 1929, εκδ. «Προμηθεύς», σελ.152»</ref>
 
Η επέμβαση των Ανακτόρων στο [[Λαυρεωτικό ζήτημα|ζήτημα του Λαυρίου]], οδήγησε τον Βούλγαρη σε αντιπαράθεση με τον βασιλιά και τον ώθησε να υποβάλλει την παραίτησή του αν και εξακολουθούσε να απολαμβάνει της εμπιστοσύνης της Βουλής. Ο ίδιος ο Βούλγαρης αναφέρει χαρακτηριστικά κατά την ομιλία του στο Κοινοβούλιο : ''«...πάντες γιγνώσκετε, ότι το υπουργείον είχε την τιμήν ν'απολαμβάνη πλήρη την εμπιστοσύνην και την συνδρομήν του κοινοβουλίου. Η παραίτησίς του προήλθεν εξ άλλης αιτίας. Το Υπουργείον μεταξύ των έργων του είχε και το ζήτημα του Λαυρίου. Εις αυτό η Κυβέρνησις ησχολείτο, προσπαθούσα να λύση και απαλλάξη τον τόπον της υποθέσεωςσπουδαίας και σκανδαλώδους, ειργάζετο επί του ζητήματος τούτου και ητοιμάζετο να φέρη εις την Βουλήν μίαν πρότασιν, όπως απαλλαχθή ο τόπος των απαιτήσεων του κυρίου Σερπιέρη...Καταγινομένου του Υπουργείου εις τούτο και εις άλλα ακόμη έργα εξωτερικής σπουδαιότητος, η Α.Μ. ο βασιλεύς εφρόνει, ότι έπρεπε το Υπουργείον να επισπεύση την εισαγωγήν του ζητήματος τούτου...Επιμένοντος δε του βασιλέως εις την άμεσον διεξαγωγήν του ζητήματος... επήλθε διαφωνία του Υπουργείου προς Αυτόν, διότι δεν ηδυνάμεθα να ενδώσωμεν και ενομίσαμεν, ότι έπρεπε να