Σαλιχλή: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 22:
Το 1845, σύμφωνα με τα στοιχεία της απογραφής εκείνου του έτους, στο Σαλιχλή ζούσαν 278 οικογένειες<ref>Από αυτές οι 33 ήταν ελληνικές και οι υπόλοιπες μουσουλμανικές (βλ. Colin Imber,Keiko Kiyotaki, [https://books.google.gr/books?id=Tk8DLQYUsxMC&printsec=frontcover&dq=Salihli&hl=el&sa=X&redir_esc=y#v=onepage&q=Salihli&f=false Frontiers of Ottoman Studies], I.B.Tauris, 2005, vol. 1, σελ. 150).</ref>. Η πόλη γνώρισε σημαντική ανάπτυξη κατά το β΄μισό του 19ου αιώνα όταν συνδέθηκε σιδηροδρομικώς με τη Σμύρνη. Κατά τον [[ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897|ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897]] έχασαν τη ζωή τους αρκετοί Τούρκοι κάτοικοι του Σαλιχλί που συμμετείχαν στις πολεμικές επιχειρήσεις ως κληρωτοί και επιστρατευμένοι στις τάξεις του οθωμανικού στρατού<ref>''Μικρασιατικά Χρονικά'', Σύγγραμμα περιοδικόν εκδιδόμενον υπό του τμήματος Μικρασιατικών Μελετών της Ενώσεως Σμυρναίων, τόμος όγδοος, Αθήναι 1959, σελ. 379.</ref>. Σύμφωνα με οθωμανική απογραφή του 1908 στον κασαμπά του Σαλιχλή κατοικούσαν 4.441 άτομα (3.002 μουσουλμάνοι, 1139 Έλληνες, 215 Εβραίοι και 85 Αρμένιοι)<ref>[https://books.google.gr/books?id=Tk8DLQYUsxMC&printsec=frontcover&dq=Salihli&hl=el&sa=X&redir_esc=y#v=onepage&q=Salihli&f=false Imber,Kiyotaki, 2005, σελ. 151.]</ref>.
Πριν την έκρηξη του [[Α΄Παγκόσμιος Πόλεμος|Α΄Παγκοσμίου Πολέμου]] η πόλη ήταν χωρισμένη σε δύο συνοικίες (Κάτω και Επάνω Σαλιχλή) και υπολογίζεται πως είχε πληθυσμό 7.500 κατοίκων με την πλειοψηφία τους να είναι μουσουλμάνοι (Τούρκοι και Κιρκάσιοι). Παράλληλα διέθετε σημαντική ελληνική κοινότητα 2.000 ατόμων, η οποία αυξήθηκε πληθυσμιακά μετά το [[1870]] από [[Έλληνες]] που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή ερχόμενοι από το [[Ακχισάρ|Αξάρι]], τη [[Νίγδη]], το [[Αϊδίνιο]], την [[Καισαρεία]], τη [[Φιλαδέλφεια (Μικρά Ασία)|Φιλαδέλφεια]] κ.α<ref>''Μικρασιατικά Χρονικά'', 1959, σελ. 378.</ref>. Η ελληνική κοινότητα ήταν - σε αντίθεση με τους γειτονικούς ελληνικούς πληθυσμούς - κατά κύριο λόγο ελληνόφωνη και η πλειοψηφία των μελών της ήταν ευκατάστατη. Διέθετε δύο εκπαιδευτικά ιδρύματα (αρρεναγωγείο και παρθεναγωγείο) και μια κεντρική εκκλησία (Ι.Ν. Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης)<ref>''Μικρασιατικά Χρονικά'', 1959, σελ. 377, 381.</ref>. Ο πληθυσμός περιλάμβανε επίσης 200 Εβραίους και μερικές οικογένειες [[Αρμένιοι|Αρμένιων]]<ref name=Mikrasiatika>''Μικρασιατικά Χρονικά'', 1959, σελ. 377.</ref>.
Το Σαλιχλί διέθετε πλούσια αγροτική παραγωγή (σιτάρι, κριθάρι, καλαμπόκι, βαμβάκι, όπιο, φρούτα κ.ά) που σε συνδυασμό με τη σιδηροδρομική σύνδεση με το λιμάνι της Σμύρνης οδήγησε στη μεγάλη οικονομική ανάπτυξη της περιοχής<ref>''Μικρασιατικά Χρονικά'', 1959, σελ. 380.</ref> που εξελίχθηκε σε βιομηχανικό και εμπορικό κέντρο<ref name=Mikrasiatika/>.
| |||