Χρήστης:ΔώραΣτρουμπούκη/πρόχειρο/erga omnes: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1:
 
{{πρόχειρο χρήστη+|2 <!-- Μην αφαιρείτε αυτή τη γραμμή όσο η σελίδα είναι σε πρόχειρο -->}}
 
14 μαη 1937 υπογραφη ελληνοσοβιετικής συνθηκης εμπορίου
Τον Ιανουάριο του 1937 δημιουργήθηκε «Σχολείο ανωμάλων και καθυστερημένων παίδων» με σκοπό την σωματική, ηθική και πνευματική περίθαλψη των ατόμων που σήμερα ονομάζονται ΑΜΕΑ. Με την υπουργική απόφαση (Αναγκαστικός νόμος 453. 1936)δινόταν η δυνατότητα εκτός της ίδρυσης τέτοιων σχολείων και η δημιουργία επιπλέον τάξεων για αυτά τα παιδιά στα ήδη υπάρχοντα σχολεία.
Το πρώτο τέτοιο σχολείο ιδρύθηκε από την Αρχιεπισκοπή Αθηνών, στο Άσυλο του Αγίου Ανδρέα και ήταν μονοτάξιο δημοτικό σχολείο.<ref>«...Ανάμεσα στους θεσμούς κοινωνικής πρόνοιας που εισήγαγε, (...το καθεστώς του Μεταξά...) ίδρυσε και το πρώτο δημόσιο σχολείο για παιδιά με νοητική καθυστέρηση και συναισθηματικές ή/και συμπεριφορικές διαταραχές με την επωνυμία «Ειδικόν Σχολείον Ανωμάλων και Καθυστερημένων Παίδων». Ο νεότερος νόμος, ο Α.Ν. 1049 της 27ης Ιανουαρίου του 1938 μετονόμασε το σχολείο, μετά από παρέμβαση της [[Ρόζα Ιμβριώτη|Ιμβριώτ]]η, σε «Πρότυπον Ειδικόν Σχολείον Αθηνών» (ΠΕΣΑ). Οι μαθητές που φοιτούσαν στο ΠΕΣΑ ήταν παιδιά που «απεδείχθησαν κατόπιν της κεκανονισμένης εξετάσεως ‘επιδεκτικοί μορφώσεως’ αλλ’ ανίκανοι να παρακολουθήσουν τα μαθήματα του κανονικού σχολείου...»
Αντωνία Χαρίση, Σοφία Ηλιάδου-Τάχου & Δημήτρης Αναστασίου: «ΟΙ ΑΠΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΤΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΤΟΥ 20ΟΥ ΑΙΩΝΑ: Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΑΜΠΑΔΑΡΙΟΥ» Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης, Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, σελ. 7
 
 
Γραμμή 69 ⟶ 66 :
* ''«Υπουργός - Γενικός Διοικητής Νήσων Αρχιπελάγους»''
 
Στις 11 Φεβρουαρίου 1938 δημοσιεύτηκε ο Αναγκαστικός Νόμος 1075. 1938 με το οποία νέα αυστηρότερα μέτρα και ποινές θεσπίζονταν για «την ασφάλεια του Κοινωνικού καθεστώτος και την προστασία των πολιτών». Έτσι, οποιοσδήποτε και με οποιοδήποτε τρόπο προπαγάνδιζε την ανατροπή του καθεστώτος, οποιοσδήποτε παρακινούσε σε διαμαρτυρίες ή απεργίες, οποιοσδήποτε διοργάνωνε ή συμμετείχε σε ιδιωτικές ή δημόσιες πολιτικές συγκεντρώσεις, τιμωρούνταν με ποινή φυλάκισης τριών μηνών και ποινή εκτοπισμού (εξορία) από έξι μήνες έως δύο χρόνια. Απαγορεύτηκε η συγγραφή, έκδοση και πώληση ή και ακόμα και απλή κατοχή βιβλίων ανατρεπτικού περιεχομένου, ενώ η μελέτη τους σε δημόσιες βιβλιοθήκες παρακολουθούνταν από τον διευθυντή της βιβλιοθήκης. Επιτροπή που αποτελούνταν από τον Νομάρχη, τον Πρόεδρο των Εισαγγελέων του Πρωτοδικείου, τον Πρόεδρο του Δικηγορικού συλλόγου και τον διευθυντή του σώματος που υπήρχε σε κάθε περιφέρεια (Αστυνομικός διευθυντής ή διευθυντής της Χωροφυλακής) μελετούσε τα ''ύποπτα'' βιβλία και αποφάσιζε για τον αν ήταν επιτρεπτά ή όχι.
 
Κανένας πολίτης δεν μπορούσε να κάνει αίτηση για διορισμό στον δημόσιο τομέα, ή σε πρόσωπα νομικού δικαίου ή να αιτηθεί κρατικής υποτροφίας, αν δεν έπαιρνε από το Υφυπουργείο Δημόσιας Ασφάλειας πιστοποιητικό για τα κοινωνικά του φρονήματα. Το πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων ήταν απαραίτητο και για τους υπαλλήλους των Ανωνύμων εταιρειών οι οποίες είχαν οποιαδήποτε σύμβαση με το Κράτος.
 
Διατίθεται ειδικό κονδύλι από τον προΥπολογισμό του υπουργείου Εσωτερικών, στο υφυπουργείο Δημόσιας Ασφάλειας «δια την καταπολέμησιν του κομμουνισμού». φεκ α54 1938