Ναός Αγίου Ανδρέα (Μάντοβα): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
+λινκ |
||
Γραμμή 2:
Χαρακτηριστικό δείγμα [[αναγέννηση|αναγεννησιακής]] [[αρχιτεκτονική|αρχιτεκτονικής]] ο '''ναός του αγίου Ανδρέα''' (Μάντοβα, [[1460]]), είναι έργο του [[Φλωρεντία|Φλωρεντίνου]] αρχιτέκτονα [[Λεόν Μπατίστα Αλμπέρτι]] (Leon Batista Alberti) (1404- 1472). Κατά την Αναγέννηση η αρχιτεκτονική απέκτησε διαφορετική όψη. Η κοσμική όψη της διακρίνεται ιδιαίτερα στα ''παλάτσι'' της Φλωρεντίας και στα ανάλογα μέγαρα μέγαρα που κτίστηκαν περί τον 15ο αι. για πρίγκιπες και εμπορικές οικογένειες. Στην περίπτωση των ναών εισήχθησαν στοιχεία -όπως οι κίονες, τα αετώματα και οι αψίδες- από κλασικά ρωμαϊκά κτήρια.
Από την πρόσοψή του εν λόγω ναού διακρίνεται ιδιαίτερα μια αψίδα ρωμαϊκού τύπου, αλλά και η χρήση αετώματος, καθώς και η μετατροπή των πλάγιων κλιτών σε σειρές παρεκκλησιών ανάμεσα σε χοντρές αντηρίδες<ref>Φυρνώ-Τζόρνταν, 232.</ref>. Επίσης οι εσωτερικές όψεις των πλαγίων κλιτών συγκροτήθηκαν από μια σειρά [[Αψίδα θριάμβου|θριαμβικών αψίδων]]. Η όλη κλίμακα της εκκλησίας είναι ρωμαϊκή και το κεντρικό της τόξο, το μεγαλύτερο από όλα, τονίζεται ιδιαίτερα με μικρότερα αρχιτεκτονικά στοιχεία που βρίσκονται πλάι του. Όσον αφορά στις ομοιότητες, θα μπορούσε κανείς να προσθέσει για τον Αλμπέρτι, ότι δεν εγκατέλειψε απόλυτα τη γοτθική φόρμα αλλά «μετέφρασε» ορισμένα γοτθικά χαρακτηριστικά σε μια κλασική φόρμα, αμβλύνοντας τη «βαρβαρική» οξυκόρυφη αψίδα με κλασικές παρεμβολές σε ένα παραδοσιακό πλαίσιο<ref>Φυρνώ-Τζόρνταν, 250.</ref>.
O Αλμπέρτι, σε αντίθεση με προγενέστερες [[μεσαίωνας|μεσαιωνικές]] φόρμες, διαχώρισε στο οικοδόμημα την πρόσοψη από το σώμα του ναού, μετατρέποντάς τη σε ανεξάρτητο νάρθηκα<ref>Marvin Trachtenberg and Isabelle Hyman, 295-6.</ref>. Η Joan Gadol, επίσης, αναφέρει πως «''ο αρχιτεκτονικός σκοπός της σχηματοποίησης στο χώρο μέσω της μορφής του ναού της αρμονικής τάξης του κόσμου, πραγματοποιήθηκε μεγαλόπρεπα στην εκκλησία του Αγ. Ανδρέα. Αυτό ήταν το τελευταίο αρχιτεκτονικό έργο του και αποτυπώνει τις θεωρητικές του ιδέες με τέλεια καλλιτεχνική διαύγεια''»<ref>Joan Gadol, 135.</ref>.
| |||