Στις 30 Απριλίου ο Νεοζηλανδός στρατηγός [[Μπέρναρντ Φράιμπεργκ]] διορίστηκε διοικητής των συμμαχικών δυνάμεων στην Κρήτη.
Η κατοχή του νησιού παρείχε στο βρετανικό Βασιλικό Ναυτικό άριστα λιμάνια για την ανατολική Μεσόγειο. Με βάση την Σούδα δρούσαν δύο στόλοι: Ένας με δύο καταδρομικά και 4 αντιτορπιλλικά για να απαγορεύσει αποβάσεις στην Κρήτη από τηντη θάλασσα και ένας με δύο θωρηκτά και οκτώ καταδρομικά με αποστολή την προστασία του νησιού από τον Ιταλικό Στόλο<ref>{{Cite book|title=Οι Γερμανικές Εκστρατείες στα Βαλκάνια|first=Νικόλαος, Αντιστράτηγος ε.α.|last=Κολόμβας|publisher=Κέντρο Ιστορίας Στρατού των ΗΠΑ, Γενικό Επιτελείο Στρατού|isbn=|year=1993|location=Αθήνα|page=162|quote=}}</ref>. Από την Κρήτη, η συμμαχική αεροπορία μπορούσε να βομβαρδίση τις πετρελαιοπηγές του [[Πλοέστι|Πλοϊέστι]] στην Ρουμανία. Επιπλέον, με την Κρήτη σε συμμαχικά χέρια, η νότιο-ανατολική θέση των δυνάμεων του Άξονα δεν θα ήταν ποτέ ασφαλής, κάτι που θα ήταν ζωτικής σημασίας πριν ξεκινήσει η επιχείρηση [[Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος|Μπαρμπαρόσσα]], δηλαδή η εισβολή στην Σοβιετική Ένωση στις 22 Ιουνίου 1941. Οι Γερμανοί πραγματοποίησαν επιχειρήσεις με συνεχείς βομβαρδισμούς του νησιού, κάτι που τελικά ανάγκασε τη βρετανική Βασιλική Αεροπορία να μεταφέρει τα αεροσκάφη της στην [[Αλεξάνδρεια]], δίνοντας έτσι στην Γερμανική Αεροπορία ([[Luftwaffe]]) την αεροπορική υπεροχή. Παρόλα αυτά το νησί παρέμενε απειλή και θα έπρεπε τελικά να κατακτηθεί.
