Στις 30 Απριλίου ο Νεοζηλανδός στρατηγός [[Μπέρναρντ Φράιμπεργκ]] διορίστηκε διοικητής των συμμαχικών δυνάμεων στην Κρήτη.
Η κατοχή του νησιού παρείχε στο βρετανικό Βασιλικό Ναυτικό άριστα λιμάνια για την ανατολική Μεσόγειο. Με βάση τηντη Σούδα δρούσαν δύο στόλοι: Ένας με δύο καταδρομικά και 4 αντιτορπιλλικά για να απαγορεύσει αποβάσεις στην Κρήτη από τη θάλασσα και ένας με δύο θωρηκτά και οκτώ καταδρομικά με αποστολή την προστασία του νησιού από τον Ιταλικό Στόλο<ref>{{Cite book|title=Οι Γερμανικές Εκστρατείες στα Βαλκάνια|first=Νικόλαος, Αντιστράτηγος ε.α.|last=Κολόμβας|publisher=Κέντρο Ιστορίας Στρατού των ΗΠΑ, Γενικό Επιτελείο Στρατού|isbn=|year=1993|location=Αθήνα|page=162|quote=}}</ref>. Από την Κρήτη, η συμμαχική αεροπορία μπορούσε να βομβαρδίσει τις πετρελαιοπηγές του [[Πλοέστι|Πλοϊέστι]] στηνστη Ρουμανία. Επιπλέον, με την Κρήτη σε συμμαχικά χέρια, η νότιο-ανατολική θέση των δυνάμεων του Άξονα δεν θα ήταν ποτέ ασφαλής, κάτι που θα ήταν ζωτικής σημασίας πριν ξεκινήσει η επιχείρηση [[Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος|Μπαρμπαρόσσα]], δηλαδή η εισβολή στη Σοβιετική Ένωση στις 22 Ιουνίου 1941. Οι Γερμανοί πραγματοποίησαν επιχειρήσεις με συνεχείς βομβαρδισμούς του νησιού, κάτι που τελικά ανάγκασε τη βρετανική Βασιλική Αεροπορία να μεταφέρει τα αεροσκάφη της στην [[Αλεξάνδρεια]], δίνοντας έτσι στηνστη Γερμανική Αεροπορία ([[Luftwaffe]]) την αεροπορική υπεροχή. Παρόλα αυτά το νησί παρέμενε απειλή και θα έπρεπε τελικά να κατακτηθεί.
