Κωνσταντίνος Α΄ της Ελλάδας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
→Πρώτη περίοδος της Βασιλείας του: Διχασμός~~~~ |
→Πρώτη περίοδος της Βασιλείας του: Προτάσεις της Αντάντ Κορντιάλ γιά να βγη η Ελλάδα στον Α΄Π.Π. στο πλευρό της~~~~ |
||
Γραμμή 65:
Μετά το τραγικό γεγονός της δολοφονίας του Γεωργίου Α΄, στις [[18 Μαρτίου]] [[1913]] στη Θεσσαλονίκη από τον Αλέξανδρο Σχινά, ο Κωνσταντίνος ανέβηκε στον θρόνο. Κατά τον [[Β΄ Βαλκανικός Πόλεμος|Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο]] υπήρξε πάλι Αρχιστράτηγος του Ελληνικού Στρατού, οδηγώντας τον σε νέες νίκες κατά των Βουλγάρων, οι οποίες όμως κόστισαν πολύ σε ζωές. Η νικηφόρα ηγεσία του τον έκανε εξαιρετικά δημοφιλή στον λαό, μέρος του οποίου ήδη τον ονόμαζε «Κωνσταντίνο ΙΒ΄» και περίμενε από αυτόν και τον Πρωθυπουργό [[Ελευθέριος Βενιζέλος|Ελευθέριο Βενιζέλο]] την πραγματοποίηση της «Μεγάλης Ιδέας». Ένα ακόμα προσωνύμιο που του αποδόθηκε, κυρίως από τους βασιλόφρονες οπαδούς του, ήταν "ο γιος του αητού".
Όταν ξέσπασε ο [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος]] τον Αύγουστο του [[1914]], η Ελλάδα βρέθηκε σε δυσχερή θέση λόγω της συμφωνίας που είχε συνάψει με την Σερβία, σύμφωνα με την οποία σε περίπτωση βουλγαρικής επίθεσης προς τη Σερβία έπρεπε να προστρέξει σε βοήθεια. Ταυτόχρονα, όμως, εμφανίστηκε ρήγμα μεταξύ των δύο ανώτατων πολιτειακών αρχόντων της χώρας σχετικά με την στάση της Ελλάδας στον πόλεμο. Ο Βενιζέλος υποστήριζε ότι η Ελλάδα έπρεπε να σταθεί στο πλευρό της Αγγλίας και της Γαλλίας ενώ ο Κωνσταντίνος ότι έπρεπε να παραμείνει ουδέτερη. Ο τελευταίος ήταν γνωστός για τα γερμανόφιλη στάση καθώς είχε αναπτύξει στενές σχέσεις με την βασιλική οικογένειας της Γερμανίας (η σύζυγος του ήταν αδελφή του Κάιζερ) ενώ είχε πραγματοποίησει και σπουδές στη Γερμανία, απ'όπου είχε αποκτήσει τον θαυμασμό του για τον γερμανικό μιλιταρισμό και την γερμανική κουλτούρα.<ref>{{Cite book |title= Όσα δεν γνωρίζατε για την περίοδο από τους Βαλκανικούς πολέμους έως την Εθνική Αντίσταση |first=John |last=Hirst |publisher=Μεταίχμιο |isbn=6180319677|url=https://books.google.gr/books?id=KnuGDwAAQBAJ&pg=PT37&lpg=PT37&dq=Κωνσταντίνος+Γερμανόφιλος&source=bl&ots=tm0WYpx4VH&sig=ACfU3U3Uky2rLx09DtK_HXFeOD9F2aaF4Q&hl=el&sa=X&ved=2ahUKEwiVl8-RlpvlAhWFsKQKHblDAbQQ6AEwAnoECAgQAQ#v=onepage&q=Κωνσταντίνος%20Γερμανόφιλος&f=false}}</ref><ref name=Μαυρογορδάτος>Μαυρογορδάτος Γιώργος, ''1915: Ο Εθνικός Διχασμός'', εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2016, σελ. 37 - 38</ref> Ωστόσο ο Κωνσταντίνος δεν παρέβλεπε το γεγονός ότι η Ελλάδα ήταν ευπρόσβλητη στον αγγλογαλλικό στόλο, ούτε μπορούσε να αποδεχτεί τη σύμπραξη με την Τουρκία, ενώ και τα ανταλλάγματα που μπορούσε να προσφέρει η Γερμανία ήταν περιορισμένα. Έτσι ευνοούσε την [[ουδετερότητα]]. Ταυτόχρονα όμως, ο αγγλόφιλος Βενιζέλος διαπραγματευόταν την έξοδο της Ελλάδας στον πόλεμο υπέρ της [[Αντάντ]], που ζητούσε, μέσω του Σερ Φράνσις Έλλιοτ, να εκστρατεύση η
Εντούτοις, οι Φιλελεύθεροι του Βενιζέλου κέρδισαν τις εκλογές στις [[31 Μαΐου]] του [[1915]] και τον Σεπτέμβριο, σε αντίδραση προς τη βουλγαρική επιστράτευση, που στρεφόταν εμφανώς κατά της Σερβίας, ο Βενιζέλος κάλεσε προσωπικά-χωρίς τη συναίνεση του Κωνσταντίνου- τους [[Ηνωμένο Βασίλειο|Βρετανούς]] και [[Γαλλία|Γάλλους]] να στείλουν στρατεύματα στη Θεσσαλονίκη{{Εκκρεμεί παραπομπή|σχόλιο=}}, σε βοήθεια των Σέρβων. Ο Κωνσταντίνος τελικά δέχτηκε να προχωρήσει σε [[επιστράτευση]], εν όψει βουλγαρικής επίθεσης. Η αποβίβαση των Συμμάχων προκάλεσε πολιτική κρίση, αλλά ο Βενιζέλος κατόρθωσε να αποσπάσει [[Ψήφος εμπιστοσύνης|ψήφο εμπιστοσύνης]] από τη [[Βουλή]]. Ο Κωνσταντίνος όμως, την ίδια ημέρα, υπερβαίνοντας τις συνταγματικές του αρμοδιότητες, απέπεμψε τον Πρωθυπουργό και έδωσε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον [[Αλέξανδρος Ζαΐμης|Αλέξανδρο Ζαΐμη]]. Ο Ζαΐμης όμως απέτυχε να λάβει ψήφο εμπιστοσύνης, οπότε ο Κωνσταντίνος έδωσε την εντολή στον υπέργηρο [[Στέφανος Σκουλούδης|Στέφανο Σκουλούδη]], ο οποίος, με βασιλικό διάταγμα, διέλυσε τη Βουλή και προκήρυξε νέες εκλογές για τον Δεκέμβριο, από τις οποίες οι βενιζελικοί απείχαν.
| |||