Παιδουπόλεις της Φρειδερίκης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Οι υπεύθυνοι για την αγωγή των παιδιών ήταν συνήθως αντίθετοι με την ιδεολογία των γονέων των παιδιών, κυρίως οι διευθυντές και οι δάσκαλοι<ref name="cambridge"/>. Τόνιζαν ιδιαίτερα ότι οι αρχές και ειδικά ο βασιλιάς Παύλος και η βασίλισσα Φρειδερίκη νοιάζονταν σαν φιλόστοργοι γονείς για τα παιδιά<ref name="mazower">Marc Mazower, ''After the war was over'', Princeton University Press, 2000, σελ. 98-100, ISBN 9780691058429</ref>, ενώ οι φυσικοί τους γονείς δεν ενδιαφέρονταν για αυτά<ref name="cambridge"/>. Στον τοίχο κάθε τάξης βρίσκονταν οι φωτογραφίες του [[Παύλος της Ελλάδας|βασιλιά Παύλου]], της βασίλισσας Φρειδερίκης και του Ιησού Σωτήρα<ref name="cambridge"/> σύμφωνα με την πρακτική προπαγάνδας<ref>Μαρίνα Πετράκης, ''The Metaxas Myth: Dictatorship and Propaganda in Greece'', εκδ. I. B. Tauris, 2006, σσ. 225-226, ISBN 9781845110376</ref> της εποχής κατά την οποία οι εικόνες των βασιλέων εμφανίζονταν σε δημόσιους χώρους και ειδικά σε σχολικά βιβλία είχαν ως σκοπό την ιστορική νομιμοποίηση του ρόλου τους και την κατάδειξη της πολιτικής τους παντοδυναμίας<ref>Άγγελος Παληκίδης, [http://www.elemedu.upatras.gr/eriande/synedria/synedrio3/praltika%2011/palikidis.htm ''Οι διδακτικές και ιδεολογικές λειτουργίες της εικονογράφησης των σχολικών βιβλίων ιστορίας: Το παράδειγμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και της Αντίστασης στα εγχειρίδια της περιόδου 1950-2000] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20080408070224/http://www.elemedu.upatras.gr/eriande/synedria/synedrio3/praltika%2011/palikidis.htm |date=2008-04-08 }}'', Πρακτικά 3ο Διεθνές Συνέδριο Ιστορίας Εκπαίδευσης, Πάτρα, 2004</ref>. Σε αυτούς τα παιδιά προσεύχονταν 9 φορές τη μέρα<ref>Paola Bacchetta, Margaret Power, ''Right-wing Women: From Conservatives to Extremists Around the World'', εκδ. Routledge, 2002, σ. 119, ISBN 9780415927772</ref>. Η πολιτική κατήχηση ήταν συστηματική και ανέφεραν με ιδιαίτερη έμφαση ότι οι γονείς των παιδιών ήταν αφοσιωμένοι στις προσωπικές τους αντιπατριωτικές και αντεθνικές πεποιθήσεις, αποκαλώντας τους συνήθως αντάρτες, προδότες, συμμορίτες και εγκληματίες<ref>Μαντώ Νταλιάνη Καραμπατζάκη, ''Children in Turmoil during the Greek Civil War 1946-1949: Today's Adults. A Longitudinal Study on Children Confined with Their Mothers in Prison'', εκδ. Karoliska Institutet, Stockholm, 1994, ISBN 9162812815</ref>. Στα περισσότερα μέρη τα παιδιά υποβάλλονταν δύο φορές την εβδομάδα σε "πολιτική αγωγή" και τραγουδούσαν τραγούδια εξυμνώντας "τη μητέρα μας, τη γλυκειάγλυκιά βασίλισσα Φρειδερίκη, που μας έσωσε από τους συμμορίτες"<ref name="mazower"/>. Ορισμένα παιδιά που βρίσκονταν στις Παιδουπόλεις υποστηρίζουν ότι εκεί απέκτησαν ήθος και δε δέχονται τις κατηγορίες για προπαγάνδα ως αληθείς, ενώ άλλα θυμούνται ένα καταπιεστικό καθεστώς<ref name="mixanitx"/>. Παρ' όλα αυτά, η ελληνική κυβέρνηση δικαιολογούσε<ref name="cambridge"/> τη συγκέντρωση παιδιών στις παιδουπόλεις και σε φιλανθρωπικά ιδρύματα λέγοντας ότι με αυτόν τον τρόπο ''"είχαν πρόσβαση σε πλήρη εκπαίδευση και φροντίδα"''<ref name="cambridge"/><ref>Γεώργιος Χ. Μανούκας, ''Παιδομάζωμα, Το μεγάλο έγκλημα κατά της φυλής'', εκδ. Πελασγός, 2003, ISBN 960-522-168-3</ref>. Τουλάχιστον στην περίπτωση μιας παιδούπολης (Καβάλας) αναφέρεται ότι τα μεγαλύτερα παιδιά παρακολουθούσαν τα κοινά κρατικά σχολεία που υπήρχαν κοντά στην παιδούπολη ενώ τα μικρότερα παιδιά εκπαιδεύονταν εσωτερικά.<ref>Καραγιαννακίδης, σ. 27.</ref>