Γιώργος Μπουτσίνης

Ο Γιώργος Μπουτσίνης (Ερυθρές 1914 - Αθήνα 1981) υπήρξε αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης με το ψευδώνυμο Νικήτας. Μαζί με τον Θεοχάρη Πολύχρονο υπήρξαν οι φυσικοί ηγέτες του Τάγματος Αττικής (1/34) του ΕΛΑΣ, με δράση κυρίως στα όρη Πάρνηθα, Πατέρα και Γεράνεια. Το βιβλίο του Το Αντάρτικο στην Αττική 1941-1945 θεωρείται η πληρέστερη πρωτογενής πηγή για την παρουσία του ΕΛΑΣ στην -εκτός λεκανοπεδίου Αθηνών- Αττική.

Βιογραφία

Ο Γιώργος Μπουτσίνης γεννήθηκε στο Κριεκούκι (Ερυθρές Αττικής) το 1914. Η γερμανική εισβολή τον βρήκε να υπηρετεί ως μόνιμος υπαξιωματικός Πεζικού στο οχυρό Περσέκ της Γραμμής Μεταξά. Μετά την εντολή παράδοσης κρατήθηκε αιχμάλωτος για λίγες μέρες στις Σέρρες, απ' όπου απέδρασε για τη Θεσσαλονίκη.

Επιστρέφοντας στο χωριό του, συνδέθηκε μέσω αριστερών φίλων του με τον Ανδρέα Μούντριχα, στέλεχος της «Παλιάς» Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ που διερευνούσε τις δυνατότητες αντίστασης στην Αττικοβοιωτία. Λίγο αργότερα αποσπάστηκε ως παλαιός στρατιωτικός στη Χωροφυλακή, και από τη θέση του παρείχε πληροφορίες και κάλυψη στον Μούντριχα για το στήσιμο των πρώτων εαμικών οργανώσεων στα χωριά της Θήβας και της Δυτικής Αττικής. Όταν δε ο Μούντριχας με το ψευδώνυμο «Ορέστης» έβγαλε την πρώτη αντάρτικη ομάδα στην Αττικοβοιωτία, το φθινόπωρο του 1942, ο Μπουτσίνης του παρέσχε οπλισμό που είχε κρύψει στο Κριεκούκι.

Τον Φεβρουάριο του 1943 ειδοποιήθηκε ότι θα έπαιρνε μετάθεση, χωρίς όμως να του ανακοινωθεί ο προορισμός. Φοβούμενος ότι επρόκειτο να σταλεί για υπηρεσία σε δωσιλογικό σώμα, εγκατέλειψε το πόστο του και ανέβηκε στα Δερβενοχώρια της Πάρνηθας, όπου βρισκόταν εκείνη τη στιγμή η ανταρτομάδα του Ορέστη μαζί με τη φρουρά του Άρη Βελουχιώτη. Από εκείνη τη στιγμή και μέχρι την παράδοση των όπλων υπηρέτησε σε ηγητορικές θέσεις του ΕΛΑΣ Αττικής (αρχικά Υπαρχηγείο Αττικής, κατόπιν 1/34 Τάγμα), με εξαίρεση την περίοδο καλοκαιριού-φθινοπώρου 1944 που είχε μεταταχτεί στην Εθνική Πολιτοφυλακή της ΠΕΕΑ. Σημαντικές επιχειρήσεις, στις οποίες έλαβε μέρος, ήταν οι εξής: έξοδος των Άρη - Σαμαρινιώτη από την Αττική (Μάρτιος 1943), είσοδος και έξοδος του Σαράφη από την Αθήνα (Απρίλιος-Μάιος 1943), Μάχη του Καπαρελλίου (Ιούλιος 1943), Ενέδρα της Κάζας (Αύγουστος 1943), Μάχη των Δερβενοχωρίων (Οκτώβριος 1943), δύο μεγάλες εκκενώσεις της Πάρνηθας (Πρωτοχρονιά και Απρίλιος 1944), Μάχη της Αθήνας (Δεκέμβριος 1944). Στην τελευταία συμμετείχε από τις 9 Δεκέμβρη, όταν ανακλήθηκε από την Πολιτοφυλακή στο 1/34 μετά τον θάνατο του Θεοχάρη στη μάχη του νοσοκομείου Σωτηρία.

Η Συμφωνία της Βάρκιζας τον βρήκε καπετάνιο του 1/34 Τάγματος στο Μαλανδρίνο Φωκίδας. Παρέδωσε τα όπλα του τάγματός του με τον Αποστόλη Κοκμάδη και επέστρεψε κρυφά στην Αθήνα, όπου έζησε για λίγο ελεύθερος. Με την κορύφωση όμως της Λευκής Τρομοκρατίας εξορίστηκε πρώτα στην Πάρο κι έπειτα σε Γιούρα - Μακρόνησο, ενώ το 1947 καταδικάστηκε ερήμην (αν και κρατούμενος) σε θάνατο από έκτακτο στρατοδικείο του Εμφυλίου. Απέδρασε και ξαναβγήκε στο βουνό με τον Δημοκρατικό Στρατό.

Με την ήττα του ΔΣΕ διέφυγε στη Σοβιετική Ένωση μέσω Αλβανίας και εγκαταστάθηκε στην Τασκένδη, όπου έκανε οικογένεια με συναγωνίστριά του και παράλληλα σπούδασε νομικά και μηχανολογία δομικών έργων. Το 1968, έχοντας αποστασιοποιηθεί πολιτικά από το ΚΚΕ, μετοίκησε κατόπιν αίτησής του στα Σκόπια της Γιουγκοσλαβίας.

Επαναπατρίστηκε το 1975, μαζί με ένα μεγάλο κύμα πολιτικών προσφύγων που επέστρεψε στην Ελλάδα μετά την πτώση της Χούντας των Συνταγματαρχών, και τέσσερα χρόνια αργότερα κυκλοφόρησε την α΄έκδοση του Αντάρτικου στην Αττική. Στις εκλογές του 1981 υποστήριξε μαζί με άλλους παλαιούς αντιστασιακούς το ΠΑΣΟΚ. Τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου τραυματίστηκε θανάσιμα από διερχόμενο αυτοκίνητο στο κέντρο της Αθήνας, σε ηλικία εξήντα επτά ετών.

«»