Γραμμή Μεταξά: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Λόγω της στρατηγικής της σημασίας κατά την διάρκεια του [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου]], λήφθηκε η απόφαση να οχυρωθεί η οριογραμμή [[Ρούπελ]] στις Σερρες[[Σέρρες]] και [[Οχυρό Λίσσε|Λίσσε]] στη Δραμα[[Δράμα (πόλη)|Δράμα]] με τα ομώνυμα οχυρά.

Αργότερα θεωρήθηκε ότι τα οχυρώματα εκείνα δεν ήταν αρκετά ισχυρά. Αποφασίστηκε, λοιπόν, να κατασκευαστούν περαιτέρω οχυρώσεις, όχι μόνο στην συγκεκριμένη περιοχή αλλά και καθ' όλο το μήκος των βορείων ελληνικών συνόρων. Ο προγραμματισμός ολοκληρώθηκε το [[1935]] και οι εργασίες άρχισαν στην [[Κερκίνη]] το [[1936]]. Στην περιοχή της «Γραμμής Μεταξά» δόθηκε ο κύριος αγώνας της Ελλάδας υπό την διοίκηση του Αντιστράτηγου [[Κωνσταντίνος Θ. Μπακόπουλος|Κωνσταντίνου Θ. Μπακόπουλου]] εναντίον των [[Γερμανία|Γερμανών]]<ref>{{cite book|title=Έκθεση πεπραγμένων του Τμήματος Στρατιάς Ανατολικής Μακεδονίας του Αντιστράτηγου Κων. Μπακοπούλου από 8/2/1941 μέχρι 10/4/1941|year=1941|publisher=Αρχείο Γενικού Επιτελείου Στρατού/Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού}}</ref>, ο οποίος αγώνας έμεινε γνωστός με το όνομα «Μάχη των Οχυρών».

Η οχυρωματική αυτή γραμμή που έλαβε το όνομά της από τον σχεδιαστή και δημιουργό της, τον τότε πρωθυπουργό και υπουργό εθνικής Άμυνας της [[Ελλάδα]]ς [[Ιωάννης Μεταξάς|Ιωάννη Μεταξά]], αποτελούνταν κυρίως από υπόγειες σήραγγες που περιελάμβαναν επιμέρους επίγεια οχυρά συγκροτήματα, με παρατηρητήρια, πυροβολεία και πολυβολεία κ.λπ. καθώς και μία τεράστια ανάπτυξη αντιαρματικών τάφρων, ζωνών αντιαρματικών σιδηροπηγμάτων και σκυροδέματος σε διπλές και τριπλές γραμμές ανάσχεσης, που στο σύνολό του για την εποχή του και με τα τότε ελληνικά δεδομένα αποτέλεσε ένα τιτάνιο έργο.<br />

Τη «Γραμμή Μεταξά», αποτελούσαν είκοσι ένα (21) οχυρά. Τα οχυρά αυτά είχαν κατασκευασθεί, αποκλειστικά από ελληνικά χέρια, για την αμυντική θωράκιση της Ελλάδας από βουλγαρική επίθεση, επειδή την περίοδο εκείνη, 1936-[[1940]], η Βουλγαρία ήταν έξω από το [[Βαλκανικό Σύμφωνο (1934)|Βαλκανικό Σύμφωνο Φιλίας]] και επιζητούσε να ξαναπάρει τα ελληνικά εδάφη που είχε χάσει κατά τους [[Βαλκανικοί πόλεμοι|Βαλκανικούς Πολέμους]] ([[1912]]-[[1913]]).

Το κάθε οχυρό αποτελούσε στο σύνολό του ένα περίκλειστο έργο από ένα ή περισσότερα στεγανά συγκροτήματα, ικανό να αμυνθεί προς κάθε κατεύθυνση. Περιλάμβανε σκέπαστρα, πυροβολεία, πολυβολεία, ολμοβολεία, βομβιδοβολεία, παρατηρητήρια, έργα παραλλαγής και παραπλάνησης, πολλαπλές εισόδους και εξόδους. Οι υπόγειες εγκαταστάσεις κάθε οχυρού περιλάμβαναν διοικητήριο, θαλάμους αξιωματικών, θαλάμους οπλιτών, τηλεφωνικό κέντρο, μαγειρείο, δεξαμενές νερού, χώρους υγιεινής, αποθήκες τροφίμων (για 15 μέρες), χειρουργείο, φαρμακείο, συστήματα αερισμού, φωτισμού (γεννήτριες, λάμπες πετρελαίου, φακούς κ.ά.), αποχέτευση, εξωτερικές θέσεις μάχης, αντιαρματικά κωλύματα, θέσεις αντιαεροπορικών όπλων κ.ά.

Το καθένα από τα οχυρά αυτά έχει και την ιστορία του, τη γενναία αντίσταση των υπερασπιστών του. Πολλά οχυρά έμειναν απόρθητα και παραδόθηκαν στις [[10 Απριλίου]] μετά την υπογραφή του σχετικού Πρωτοκόλλου Συνθηκολόγησης ([[9 Απριλίου]] [[1941]]).

Δυστυχώς όπως αποδείχθηκε και κατά την εισβολή της Γαλλίας, με τις αντίστοιχες οχυρωματικές κατασκευές της [[Γραμμή Μαζινό|γραμμής Μαζινό]], ένα αδύναμο σημείο της γραμμής είναι αρκετό για να κάμψει κάθε αντίσταση .