Γεωγραφία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Evan-Geo (συζήτηση | συνεισφορές)
μικρές αλλαγές στον επίλογο
Evan-Geo (συζήτηση | συνεισφορές)
τοπίο link
Γραμμή 67:
 
== Το τοπίο ως γεωγραφική μονάδα ανάλυσης του χώρου ==
Η δουλειά του Γεωγράφου αρχίζει με την καταγραφή και περιγραφή των γεωγραφικών στοιχείων/μορφών (ποτάμια, βουνά, κόλποι κ.λπ.) ενός [[Τοπίο|τοπίου]], ως μιας απτής και άμεσα αντιληπτής γεωγραφικής μονάδας ανάλυσης του χώρου (όχι όμως της μοναδικής). Tοπίο σημαίνει «μία περιοχή, όπως γίνεται αντιληπτή από ανθρώπους, της οποίας ο χαρακτήρας είναι το αποτέλεσμα της δράσης και αλληλεπίδρασης των φυσικών και/ή ανθρώπινων παραγόντων» ([https://rm.coe.int/CoERMPublicCommonSearchServices/DisplayDCTMContent?documentId=09000016802f3fae Ευρωπαϊκή Σύμβαση για το Τοπίο], Ν. 3827/2010). Μέσω της έννοιας του τοπίου οι διαδικασίες συγκρότησης του χώρου και οι σχέσεις ανθρώπου-χώρου εκφράζονται, αποτυπώνονται, βιώνονται, ερμηνεύονται, κατανοούνται και εξελίσσονται (Pavlis & Terkenli, 2017). Στη συνέχεια, προσδιορίζονται οι διεργασίες που προκάλεσαν τις μορφές, καθώς και οι αιτίες που συνεχίζουν να επιδρούν και να τις αλλάζουν, μαζί με τις λειτουργίες και τις αξίες του τοπίου, συνδέοντας ανθρωπογενή με φυσικά χαρακτηριστικά και διεργασίες σε μια ενότητα, η οποία τοποθετείται σε ένα γενικότερο χωρικό πλαίσιο. Για παράδειγμα η γεωγραφική θέση και περιγραφή μιας πόλης εξετάζεται στο γενικότερο πλαίσιο της περιφέρειας που βρίσκεται, της χώρας που ανήκει, στο πλαίσιο της ηπείρου που περιλαμβάνεται και κατ΄ επέκταση στον παγκόσμιο γεωγραφικό χάρτη.
 
Επίσης, οι έννοιες του χώρου και του τόπου έχουν κεντρικό ρόλο στην επιστήμη της Γεωγραφίας. Σύμφωνα με τον Tuan (1977): «Στην ανθρώπινη εμπειρία, το νόημα του χώρου συχνά ταυτίζεται με αυτό του τόπου. Ο χώρος είναι περισσότερο αφηρημένος από τον τόπο.  Αυτό που αρχίζει ως αδιαφοροποίητος χώρος μετατρέπεται σε τόπο καθώς το γνωρίζουμε όλο και καλύτερα και του αποδίδουμε αξία... Οι ιδέες του χώρου και του τόπου απαιτούν η μια την ύπαρξη της άλλης για τον ορισμό τους... Ο χώρος είναι ελευθερία, ο τόπος ασφάλεια: είμαστε συνδεδεμένοι με τον ένα, αλλά επιθυμούμε τον άλλο.  Από την ασφάλεια και σταθερότητα του τόπου, αντιλαμβανόμαστε την ανοιχτοσύνη, την ελευθερία  και την απειλή του χώρου, και αντίστροφα.... Επιπλέον, αν θεωρήσουμε το χώρο ως αυτό [το πλαίσιο] που επιτρέπει την κίνηση, τότε ο τόπος είναι στάση. Κάθε στάση στην κίνηση παρέχει τη δυνατότητα σε μια θέση να μεταμορφωθεί σε τόπο.»