Pontiac GTO: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η [[General Motors]] είχε μεγάλες προσδοκίες για επίτευξη πώλησης 18.000 αντιτύπων, όσο ήταν το ανώτατο δυνατό ετήσιο όριο παραγωγής, αλλά η υποδοχή της νέας Pontiac GTO στις [[ΗΠΑ]] ήταν πολύ χλιαρή. Η σχεδίασή της κυριολεκτικά χλευάστηκε από τους κριτικούς ως πολύ «συντηρητική» και «ανώνυμη» για να θεωρηθεί αντάξια με την κληρονομιά των ένδοξων κλασικών GTO του [[1964]]​​ - [[1974]] ή έστω να ταιριάξει αισθητικά με τις υψηλές επιδόσεις του νέου μοντέλου. Επιπλέον, εξαιτίας του γεγονότος ότι ήταν μια παράλληλη έκδοση του αυστραλιανού Holden Monaro με λίγο διαφορετική γρίλια, οι πιστοί οπαδοί των παραδοσιακών GTO, και γενικότερα της σχολής των muscle cars, αισθάνθηκαν προδομένοι από την ανικανότητα της [[General Motors]] να παρουσιάσει ένα γνήσιο «made in USA» αυτοκίνητο που θα ενσωμάτωνε έστω και κάποια ρετρό σχεδιαστικά στοιχεία από τα κλασικά muscle cars της [[Δεκαετία 1960|δεκαετίας του 1960]] και των αρχών της [[Δεκαετία 1970|δεκαετίας του 1970]]. Αυτό το αίσθημα εντάθηκε περαιτέρω λόγω της ταυτόχρονης αναβίωσης της μόδας των muscle cars, με το λανσάρισμα της 5^ης γενιάς της [[Ford Mustang]] στα τέλη Οκτωβρίου του [[2004]], που διέθετε παραδοσιακή αισθητική εμπνευσμένη από την Mustang 1^ης γενιάς, της εκδοχής του [[1967]], καθώς και την σχεδόν ταυτόχρονη εισαγωγή των μοντέλων ανάλογης φιλοσοφίας [[Chrysler 300]] (από τον Ιανουάριο του [[2004]]), [[Dodge Charger]] (από τον Φεβρουάριο του [[2005]]), και [[Dodge Magnum]] και(από τον Φεβρουάριο του [[Chrysler2004]] 300έως το [[2008]]). Ως αποτέλεσμα της «πλημμύρας» τόσων ρετρό μοντέλων, η νέα Pontiac GTO επισκιάστηκε.