Πρόγραμμα Μανχάταν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η ανακάλυψη της πυρηνικής σχάσης από τους Γερμανούς χημικούς [[Ότο Χαν]] και [[Φριτς Στράσμαν]] το 1938 και η θεωρητική εξήγηση της [[Λίζε Μάιτνερ]] και του [[Όττο Φρις]] κατέστησαν την ανάπτυξη της ατομικής βόμβας θεωρητική πιθανότητα. Υπήρχαν φόβοι ότι ένα γερμανικό σχέδιο ατομικής βόμβας θα αναπτυσσόταν πιο γρήγορα, ειδικά μεταξύ των επιστημόνων που ήταν πρόσφυγες από τη [[ναζιστική Γερμανία]] και άλλες φασιστικές χώρες.{{sfn|Jones|1985|p=12}} Τον Αύγουστο του 1939, οι Ουγγροι φυσικοί [[Λέο Σίλαρντ]] (Leo Szilard) και [[Γιουτζίν Βίγκνερ]] (Eugene Wigner) συνέταξαν τη λεγόμενη "επιστολή Einstein-Szilard", η οποία προειδοποίησε για την πιθανή ανάπτυξη «εξαιρετικά ισχυρών βόμβων νέου τύπου». Κάλεσαν τις Ηνωμένες Πολιτείες να λάβουν μέτρα για να αποκτήσουν αποθέματα μεταλλευμάτων ουρανίου και να επιταχύνουν την έρευνα του [[Ενρίκο Φέρμι]] και άλλων σε πυρηνικές αλυσιδωτές αντιδράσεις. Υπογράφηκε και από τον [[Άλμπερτ Αϊνστάιν]] και παραδόθηκε στον Πρόεδρο [[Φραγκλίνος Ρούσβελτ|Φραγκλίνο Ρούσβελτ]]. Ο Ρούσβελτ κάλεσε τον Λάιμαν Μπριγκς (Lyman) Briggs) του Εθνικού Γραφείου Προτύπων να διευθύνει τη Συμβουλευτική Επιτροπή για το ουράνιο για να διερευνήσει τα θέματα που είχε θέσει η επιστολή. Ο Μπριγκς πραγματοποίησεσυγκάλεσε συνάντησηδιάσκεψη στις 21 Οκτωβρίου 1939, στην οποία παρευρέθηκαν οι Σίλαρντ, Βίγκνερ και [[Έντουαρντ Τέλλερ]] (Edward Teller). Η επιτροπή ενημέρωσε τον Ρούσβελτ τον Νοέμβριο ότι το ουράνιο «θα παρείχε πιθανή πηγή βομβών με καταστροφική ισχύ πολύ μεγαλύτερη από ο,τιδήποτε είναι τώρα γνωστό».<ref>{{harvnb|Hewlett|Anderson|1962|pp=16–20}}.</ref>