Πρόγραμμα Μανχάταν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
αφαίρεση προτύπου {{πληροφορίες}} Ετικέτα: Αναίρεση |
|||
Γραμμή 24:
<!-- [[File:Lawrence Compton Bush Conant Compton Loomis 83d40m March 1940 meeting UCB.JPG|thumb|Μάρτιος 1940. Συνάντηση στο Μπέρκλεϊ, Καλιφόρνια: Οι Έρνεστ Λόρενς, Άρθουρ Κόμπτον, Βάννεβαρ Μπους, Τζάιμε Κόναντ, Καρτλ Κόμπτον και Άλφρεντ Λούμις|alt=Έξι άνδρες με κοσοτύμια, καθιστοί, χαμογελούν και γελούν]] -->
===Προτάσεις===
Η επιτροπή S-1 πραγματοποίησε τη συνάντησή της στις 18 Δεκεμβρίου 1941 "εε ατμόσφαιρα ενθουσιασμού και επείγοντος"<ref>{{harvnb|Jones|1985|p=35}}.</ref> μετά την επίθεση στο [[Περλ Χάρμπορ]] και την επακόλουθη δήλωση των Ηνωμένων Πολιτειών περί κήρυξης πολέμου αρχικά με την [[Ιαπωνία]] και στη συνέχεια με τη [[Ναζιστική Γερμανία]]<ref>{{harvnb|Williams|1960|pp=3–4}}.</ref> Οι εργασίες συνεχίστηκαν πάνω σε τρεις διαφορετικές τεχνικές για τον διαχωρισμό ισοτόπων, προκειμένου να διαχωριστεί το ουράνιο-235 από το πιο άφθονο ουράνιο-238. Ο Λόρενς και η ομάδα του στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας<ref name="earlyUC"/> διερεύνησαν τον ηλεκτρομαγνητικό διαχωρισμ, ενώ η ομάδη των Έγκερ Μάρφρι (Eger Murphree) και Τζέσσε Ουέικφιλντ Μπιμς (Jesse Wakefield Beams} εξέτασε την αέρια διάχυση στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, ο Φίλιπ Άμπελσον (Philip Abelson) διεξήγαγε έρευνα θερμικής διάχυσης στο Ινστιτούτο Κάρνεγκι της Ουάσινγκτον και αργότερα στο Εργαστήριο Ναυτικών Ερευνών<ref name="Jones, pp. 37-39" />.Murphree ήταν επίσης ο επικεφαλής ενός ανεπιτυχούς σχεδίου διαχωρισμού χρησιμοποιώντας φυγοκεντρητές αερίων<ref>{{harvnb|Nichols|1987|pp=32}}.</ref>.
Εν τω μεταξύ, υπήρχαν δύο κλάδοι έρευνας για την τεχνολογία των πυρηνικών αντιδραστήρων, ενώ ο [[Χάρολντ Ούρεϊ]] (Harold Urey) συνέχισε την έρευνα για το [[βαρύ ύδωρ]] στο Κολούμπια, ενώ ο Κόμπτον μετακίνησε τους επιστήμονες που εργάστηκαν υπό την επίβλεψή του από τ0 Κολούμπια και το [[Πανεπιστήμιο Πρίνστον]] στο [[Πανεπιστήμιο του Σικάγου]], όπου οργάνωσε το μεταλλουργικό εργαστήριο στις αρχές του 1942 για να μελετήσει το πλουτώνιο και τους αντιδραστήρες που χρησιμοποιούν γραφίτη ως επιβραδυντή νετρονίων.<ref>{{harvnb|Jones|1985|pp=35–36}}.</ref> Οι Μπριγκς, Κόμπτον, Λόρενς, Μάρφρι και Ούρεϊ συναντήθηκαν στις 23 Μαΐου 1942 για να οριστικοποιήσουν τις υποδείξεις της επιτροπής S-1, με τις οποίες ζητήθηκε η υιοθέτηση και των πέντε τεχνολογιών. Αυτό εγκρίθηκε από τους Μπους, Κόναντ και τον Ταξίαρχο Βίλχελμ Ντ. Στάιερ (Wilhelm D. Styer), τον επικεφαλής του προσωπικού της Υπηρεσίας Προμήθειας των Υποστράτηγο Μπρέχον Β. Σόμερβιλλ , ο οποίος είχε οριστεί εκπρόσωπος του Στρατού σε πυρηνικά θέματα.<ref name="Jones, pp. 37-39" /> Οι Μπους και Κόναντ στη συνέχεια υπέβαλαν τη σύσταση στην Ανώτατη Ομάδα Πολιτικής με πρόταση προϋπολογισμού 54 εκατομμυρίων δολαρίων για την κατασκευή από το Σώμα Μηχανικού του Στρατού των Ηνωμένων Πολιτειών, 31 εκατομμύρια δολάρια για έρευνα και ανάπτυξη από το OSRD και 5 εκατομμύρια δολάρια για απρόβλεπτες δαπάνες το οικονομικό έτος 1943. Η ανώτατη ομάδα πολιτικής με τη σειρά της την απέστειλε στις 17 Ιουνίου 1942 στον Πρόεδρο ΡΟύζβελτ, ο οποίος την ενέκρινε γράφοντας "OK FDR" στο έγγραφο.<ref name="Jones, pp. 37-39">{{harvnb|Jones|1985|pp=37–39}}.</ref>
==Σχέδια κατασκευής της βόμβας===
[[File:Los Alamos Primer assembly methods.png|thumb|upright|Οι διάφορες μέθοδοι σχάσης ου ερευνήθηκαν κατά τη διάσκεψη του Ιουλίου 194]]
Ο Κόμπτονζήτησε από τον θεωρητικό φυσικό [[Ρόμπερτ Οπενχάιμερ]] του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια να αναλάβει την έρευνα σχετικά με τους υπολογισμούς ταχέων νετρονίων - κλειδί για τον υπολογισμό της κρίσιμης μάζας και της πυροδότησης της βόμβας - καθώς και από τον Γκρέγκορι Μπρέιτ (Gregory Breit), ο οποίος είχε εγκαταλείψει το σχέδιο στις 18 Μαΐου 1942 λόγω ανησυχιών σχετικά με την, κατά τη γνώμη του, χαλαρή λειτουργική ασφάλεια.<ref>{{harvnb|Rhodes|1986|p=416}}.</ref>
| |||