Πρόγραμμα Μανχάταν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 32:
[[File:Los Alamos Primer assembly methods.png|thumb|upright|Οι διάφορες μέθοδοι σχάσης ου ερευνήθηκαν κατά τη διάσκεψη του Ιουλίου 1942]]
Ο Κόμπτονζήτησε από τον θεωρητικό φυσικό [[Ρόμπερτ Οπενχάιμερ]] του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια να αναλάβει την έρευνα σχετικά με τους υπολογισμούς ταχέων νετρονίων - κλειδί για τον υπολογισμό της κρίσιμης μάζας και της πυροδότησης της βόμβας - καθώς και από τον Γκρέγκορι Μπρέιτ (Gregory Breit), ο οποίος είχε εγκαταλείψει το σχέδιο στις 18 Μαΐου 1942 λόγω ανησυχιών σχετικά με την, κατά τη γνώμη του, χαλαρή λειτουργική ασφάλεια.<ref>{{harvnb|Rhodes|1986|p=416}}.</ref> Ο [[Τζον Μάνλεϊ]] (John H. Manley), φυσικός στο Εργαστήριο Μεταλλουργία , ανέλαβε να βοηθήσει τον Οπενχάιμερ επικοινωνώντας και συντονίζοντας ομάδες πειραματικης φυσικής διάσπαρτες σε ολόκληρη τη χώρα<ref>{{harvnb|Hewlett|Anderson|1962|p=103}}.</ref> . Ο Οπενχάιμερ και ο Ρόμπερτ Σέρμπερ (Robert Serber) του Πανεπιστημίου του Ιλλινόις εξέτασαν τα προβλήματα διάχυσης νετρονίων - πώς τα νετρόνια κινούνταν σε πυρηνική αλυσιδωτή αντίδραση - και υδροδυναμικά - πώς μπορεί να συμπεριφερθεί η έκρηξη που παράγεται από αλυσιδωτή αντίδραση. Για τη γενική επισκόπηση του προγράμματος και τη γενική θεωρία των αντιδράσεων σχάσης, οι Οπενχάιμερ και Φερμι πραγματοποίησαν συναντήσεις στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο τον Ιούνιο και στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια τον Ιούλιο του 1942 με τους θεωρητικούς φυσικούς [[Χανς Μπέτε]] (Hans Bethe), [[Τζον Βαν Βλεκ]] (John Van Vleck), [[Έντουαρντ Τέλλερ]] (Edward Teller), [[Εμίλ Κονοπίνσκι]] (Emil Konopinski), [[Ρόμπερτ Σέρμπερ]], [[Σταν Φράνκελ]] (Stan Frankel) και [[Έλντρεντ Νέλσον]] (Eldred C. Nelson}, οι τελευταίοι τρεις ήταν πρώην μαθητές του Οπενχάιμερ και τους πειραματικούς φυσικούς [[Εμίλιο Σεγκρε]] (Emilio Segrè, [[Φέλιξ Μπλοχ]] (Felix Bloch), [[Φράνκο Ραζέττι]] (Franco Rasetti), [[Τζον Χένρι Μάνλεϊ]] (John Henry Manley) και [[Έντουϊν ΜακΜίλλαν]] (Edwin McMillan). Τελικά πείστηκαν ότι η κατασκευή μιας βόμβας σχάσης ήταν θεωρητικά δυνατή<ref>{{harvnb|Hoddeson|Henriksen|Meade|Westfall|1993|pp=42–44}}</ref>.
Υπήρχαν ακόμη πολλοί άγνωστοι παράγοντες. Οι ιδιότητες του καθαρού ουρανίου-235 ήταν σχετικά άγνωστες, όπως και εκείνες του πλουτωνίου, ένα στοιχείο που ανακαλύφθηκε μόλις τον Φεβρουάριο του 1941 από τον [[Γκλεν Σίμποργκ]] και την ομάδα του. Οι επιστήμονες στη διάσκεψη του Μπέρκλεϊ (Ιούλιος 1942) οραματίστηκαν τη δημιουργία πλουτωνίου σε πυρηνικούς αντιδραστήρες όπου τα άτομα ουρανίου-238 απορρόφησαν νετρόνια που είχαν ασποσπαστεί από τη διάσπαση ατόμων ουρανίου-235. Σε αυτό το σημείο δεν κατασκευάστηκε αντιδραστήρας και μόνο μικροσκοπικές ποσότητες πλουτωνίου ήταν διαθέσιμες από τα κύκλοτρονς που υπήρχαν σε ιδρύματα όπως το Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον στο Σαι Λούι<ref>{{harvnb|Hewlett|Anderson|1962|pp=33–35, 183}}.</ref>. Ακόμη και τον Δεκέμβριο του 1943, παράχθηκαν μόνο δύο χιλιοστόγραμμα (mgr)<ref>{{harvnb|Groves|1962|p=41}}.</ref>. Υπήρχαν πολλοί τρόποι οργάνωσης του σχασίμου υλικού σε κρίσιμη μάζα. Ο απλούστερος ήταν να πυροβολεί ένα "κυλινδρικό βύσμα" σε μια σφαίρα "ενεργού υλικού" με ένα υλικό "παραβίασης" που θα εστίαζε τα νετρόνια προς τα μέσα και θα κρατούσε μαζί την μάζα συνεκτρική, για να αυξηθεί η αποτελεσματικότητα<ref>{{harvnb|Serber|Rhodes|1992|p=21}}.</ref>. Διερεύνησαν επίσης σχέδια με [[σφαιροειδές|σφαιροειδή]], μια πρωτόγονη μορφή «εμφύσησης» που πρότεινε ο [[Ρίτσαρντ Τόλμαν]] (Richard C. Tolman) και τη δυνατότητα αυτοκαταλυτικών μεθόδων που θα αύξαναν την αποτελεσματικότητα της βόμβας καθώς αυτή θα εκρηγνυόταν<ref>{{harvnb|Hoddeson|Henriksen|Meade|Westfall|1993|pp=54–56}}</ref>.
| |||