Μαίρη Αρώνη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

{{Πληροφορίες προσώπουκαλλιτέχνη

Γεννήθηκε στην [[Αθήνα]] στις 29 Δεκέμβριου του [[1916]] και πέθανε στις [[16 Ιουλίου]] [[1992]]. Κόρη του καθηγητή της [[Μεγάλη του Γένους Σχολή|Μεγάλης του Γένους Σχολής]], Λέανδρου Αρβανιτάκη, ήταν πτυχιούχος πιάνου και απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του [[Εθνικό Θέατρο|Εθνικού Θεάτρου]], μαθήτρια του [[Φώτος Πολίτης|Φώτου Πολίτη]] και αριστούχος στην απαγγελία και φωνητική. Aποφοίτησε το [[1933]]. Ένα χρόνο μετά νυμφεύθηκε το [[Θεόδωρος Αρώνης|Θεόδωρο Αρώνη]], επίσης ηθοποιό.

Πρώτη επαγγελματική εμφάνιση στο θέατρο έκανε με το θίασο της [[Μαρίκα Κοτοπούλη|Μαρίκας Κοτοπούλη]] το [[1935]] σε ηλικία 19 ετών. Το [[1941]], σε ηλικία 25 χρονών, γίνεται από τις νεότερες πρωταγωνίστριες της εποχής στο θίασο του [[Κώστας Μουσούρης|Κώστα Μουσούρη]] και το [[1944]] γίνεται συν-θιασάρχης, πρώτα με τον [[Δημήτρης Χορν|Δημήτρη Χορν]] και έπειτα και με την ξαδέρφη της, [[Βάσω Μανωλίδου]]. Το [[1946]] εντάσσεται στο δυναμικό του [[Εθνικό Θέατρο|Εθνικού Θεάτρου]] ερμηνεύοντας τους πρωταγωνιστικούς ρόλους σε μια σειρά έργων του παγκόσμιου ρεπερτορίου, όπως στο «Άνθρωπος και υπεράνθρωπος» του [[Μπέρναρντ Σω|Σω]], στη «Στρίγκλα που έγινε αρνάκι» του [[Σαίξπηρ]], στη «Λοκαντιέρα» του [[Γκολντόνι]], κ.α. Από το [[1950]]950 και για τα επόμενα 4 χρόνια θα συνεχίσει την πορεία της στο ελεύθερο θέατρο, συνεργαζόμενη με τον [[Δημήτρης Ροντήρης|Δημήτρη Ροντήρη]] στον θίασό του «Ελληνική σκηνή», αλλά και με την Βάσω Μανωλίδου. Το [[1954]] θα επιστρέψει στο Εθνικό θέατρο, για να μείνει μέχρι το [[1958]]. Εκεί θα ερμηνεύσει για πρώτη φορά Αριστοφάνη, τις κωμωδίες «Εκκλησιάζουσες» και «Λυσιστράτη», έργα που θα σφραγίσει με το παίξιμό της. Από το [[1958]] θα ξαναγυρίσει στο ελεύθερο θέατρο, για να το εγκαταλείψει οριστικά το [[1963]]. Από τότε και μέχρι την τελευταία της εμφάνιση στη σκηνή το [[1982]] θα παίζει στο Εθνικό θέατρο. Θα ερμηνεύσει όλους σχεδόν τους κλασικούς ρόλους του παγκόσμιου δραματολογίου, από την ''Βαρβάρα Σταυρόγκιν στο έργο του Ντοστογιέφσκυ «Δαιμονισμένοι» και την ''βασίλισσα Ελισάβετ'' στο έργο του [[Σίλλερ]] «Μαρία Στούαρτ» μέχρι την ''Σεραφίνα ντέλλε Ρόζε'' στο έργο του [[Τένεσι Ουίλιαμς]] «Τριαντάφυλλο στο στήθος» και την ''Ειρήνη Νικολάγιεβνα Αρκάντινα'' στο έργο του [[Τσέχωφ]], «Ο γλάρος».

Εκτός όμως της θεατρικής της παρουσίας στο αθηναϊκό κοινό έκανε και πολλές περιοδείες στο εξωτερικό με αντίστοιχες παραστάσεις, όπως στο Φεστιβάλ των Εθνών ([[Παρίσι]] [[1957]]), [[Μέση Ανατολή]] ([[1958]]), [[Λονδίνο]] ([[1967]]), [[Πολωνία]], [[Ουγγαρία]] ([[1969]]), [[Ιαπωνία]] ([[1972]]).

Αλλά και στον [[κινηματογράφος|κινηματογράφο]] η παρουσία της κρίθηκε πολύ έντονη έτσι που να δηλώνει τακτικά η ίδια ότι "δε θυμόταν ποτέ να είχε χρόνο ελεύθερο". Ιδιαίτερα σε ρόλους μητέρας ή πεθεράς δημοφιλών ηθοποιών ήταν ασύγκριτη. Από δε το [[1968]] είχε αναλάβει καθηγήτρια της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου.

Η '''Μαίρη Αρώνη''' υπήρξε επίσης επίτιμος δημότης της [[Ρόδος|Ρόδου]], τιμήθηκε με το Χρυσό Σταυρό Ευποιίας ([[1958]]) από το Βασιλέα Παύλο και το [[1966]] με το Μέγα Ταξιάρχη από το Βασιλέα Κωνσταντίνο Β', καθώς και με άλλες διακρίσεις κυρίως από τη Μέση Ανατολή (Κυβερνήσεων και Πατριαρχείων). Η εκτίμηση που έτρεφε κυρίως το θεατρόφιλο κοινό στο πρόσωπό της για το πλούσιο "τάλαντον" και την ευσυνείδητη επίδοσή της υπήρξε μεγάλη.

== Πηγές - Παραπομπές ==