Ιωάννης Καστριώτης (15ος αιώνας): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

==Όνομα==

 

==Καταγωγή==

Παντρεύτηκε τη [[Σερβία|σερβικής]] καταγωγής Βοϊσάβα, γόνο της αρχοντικής οικογένειας των Μπράνκοβιτς<ref>[http://www.tagesanzeiger.ch/kultur/buecher/Schweizer-Historiker-beleidigt-Albaner/story/19392466 Schmitt Jens Oliver (2009), Skanderbeg: Der neue Alexander auf dem Balkan, pp. 44, 45.]: "''Skanderbegs Mutter Vojsava war eine Serbin aus der einflussreichen Familie Brankovic.''"</ref>. Μαζί της απέκτησε εννέα παιδιά. Γνωστά είναι τα ονόματα των γιών του: Στανίσλαος (Stanisha, ''Στάνισα''), Ρεπόζιο (Reposh, ''Ρεπός''), Κωνσταντίνος (Kostandin, ''Κοσταντίν'') και Γεώργιος (Gjergj, ''Τζερτζ'' ή ''Γκεργκ''). Επίσης είναι γνωστό το όνομα μιας κόρης του, της Μάρα, η οποία παντρεύτηκε Σέρβο ευγενή, άρχοντα του πριγκηπάτου της Ζέτας<ref>Fine 1994, σελ. 531</ref>.

 

 

Μετά τη δεινή ήττα των Τούρκων από τους Μογγόλους στη μάχη εκείνη, διάφοροι υποτελείς των πρώτων στην Αλβανία ζήτησαν και έλαβαν την προστασία των [[Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας|Βενετών]]. Επίσης, οι Βενετοί έθεσαν υπό τον έλεγχό τους τη Σκόδρα και το φρούριο της [[Κρούγια|Κρόια]] (σημ. Kruje).<ref>Fine 1994, σσ. 510-11</ref> Μετά από αυτές τις εξελίξεις, ο σουλτάνος [[Μαχμούτ Α΄|Μεχμέτ Α]]' θεώρησε αναγκαίο να επαναφέρει την οθωμανική ισχύ στην περιοχή. Έτσι, το 1415, εξαπέλυσε ισχυρή επίθεση η οποία οδήγησε στην κατάληψη της Κρόια και μερικών δευτερευόντων οχυρών. Μετά από αυτές τις εξελίξεις, οι δύο ισχυρότερες οικογένειες της Αλβανίας, οι Balsic και οι Τόπια, σταδιακά έχασαν τη δύναμή τους. Τη θέση τους πήραν οι Arianiti της νότιας Αλβανίας και οι Καστριότι, οι οποίοι μέχρι το 1420 έγιναν η ισχυρότερη δύναμη στον βορρά, με επικεφαλής τον Ιωάννη.<ref name=Fine513-14>Fine 1994, σσ. 513-14</ref> Ο Καστριώτης, όντας υποτελής των Βενετών και πολίτης της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας από το 1413<ref name=Fine515>Fine 1994, σελ. 515</ref> και, στη συνέχεια, υποτελής των Τούρκων (1415), ξεκίνησε από την περιοχή μεταξύ του άνω Mati (σημ. Ματ) και του άνω [[Δρίνος|Δρίνου]] και, πιέζοντας προς τα βόρεια, κατέλαβε τα Τίρανα, καθιστώντας υποτελείς του διάφορες φυλές που έλεγχαν εδάφη στα ανατολικά, σχεδόν μέχρι το [[Πρίζρεν]]. Φαίνεται ότι μέχρι το 1420 είχε ήδη φτάσει μέχρι τις εκβολές του Mati, με την έγκριση του Σουλτάνου, αποκτώντας έτσι πρόσβαση στη θάλασσα. Η πρόσβαση αυτή έδωσε στον Καστριώτη, τη δυνατότητα να εκμεταλλευτεί το εμπόριο ξυλείας την οποία διέθετε άφθονη η περιοχή που αυτός ήλεγχε. Επίσης ήλθε σε συμφωνία με τους εμπόρους του [[Ντουμπρόβνικ]], επιτρέποντάς τους να δρουν στην επικράτειά του.<ref name=Fine513-14/>

Το 1430, μετά την πτώση της [[Θεσσαλονίκη]]ς, ο σουλτάνος [[Μουράτ Α΄|Μουράτ]] αποφάσισε να εκμεταλλευτεί την εκ νέου ανοιχτή δίοδο προς τα δυτικά για να επιτεθεί εναντίον της Ηπείρου της οποίας ο ηγεμόνας [[Κάρολος Τόκος|Κάρολος Τόκο]] είχε μόλις πεθάνει. Ωστόσο, ο Μουράτ διέθετε αρκετές ακόμη δυνάμεις οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν εναντίον της γειτονικής Αλβανίας, καταλαμβάνοντας το Δυρράχιο. Επίσης κατέλαβε και το μεγαλύτερο μέρος των κτήσεων του Καστριώτη, με τον οποίο ήταν έντονα εξοργισμένος, λόγω των στενών σχέσεών του με τους Βενετούς. Στις περιοχές του Καστριώτη, οι Τούρκοι εγκατέστησαν φρουρές σε δυο οχυρά και λεηλάτησαν την υπόλοιπη χώρα.<ref name="Fine 1994, σελ. 527">Fine 1994, σελ. 527</ref> Στη συνέχεια, μοίρασαν τη χώρα σε τιμαριούχους από την Ανατολία, όπως είχαν πράξει και το 1420. Το ένα τέταρτο των τιμαρίων το έδωσαν σε πιστούς τους Αλβανούς άρχοντες, από τους οποίους κάποιοι είχαν ήδη προσηλυτιστεί στον [[Μουσουλμανισμός|μουσουλμανισμό]]. Μεγάλο μέρος των υπόλοιπων αρχηγών κατέφυγε στα βουνά, ιδιαίτερα γύρω από το [[Τεπελένι]], συνεχίζοντας την αντίσταση κατά των Τούρκων.<ref name="Fine 1994, σελ. 527"/>

 

==Παραπομπές==