Νικόλαος Πλαστήρας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 76:
Το 1933 τις εκλογές κέρδιζε η αντιβενιζελική παράταξη του [[Παναγής Τσαλδάρης|Παναγή Τσαλδάρη]]. Πριν ολοκληρωθεί η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, την νύχτα της 5ης προς 6ης Μαρτίου, ο Πλαστήρας οργάνωσε [[Κίνημα Πλαστήρα 6ης Μαρτίου 1933|κίνημα υπέρ του Βενιζέλου]] και με την έγκριση αυτού, με την δικαιολογία ότι η άνοδος των αντιβενιζελικών στην εξουσία θα σήμαινε το τέλος της Δημοκρατίας. Το κίνημα απέτυχε και κατέφυγε στο [[Λίβανος|Λίβανο]] και μετά στην [[Γαλλία]]. Στο επόμενο [[Κίνημα 1ης Μαρτίου 1935|στρατιωτικό κίνημα, την 1η Μαρτίου 1935]] (πάλι με την έγκριση του Βενιζέλου), προσέφερε και πάλι την υποστήριξή του παρ' όλο που ήταν ακόμη στο εξωτερικό, και μετά την αποτυχία του καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο, όπως και ο Βενιζέλος. Ὀλοι όμως έλαβαν αμνηστία, με την παλινόρθωση της Βασιλευομένης Δημοκρατίας τον ίδιο χρόνο, από τον Βασιλέα Γεώργιο Β΄.
To Σεπτέμβριο του 1937, ο Πλαστήρας άρχισε έντονη αντιδικτατορική δραστηριότητα κατά του καθεστώτος του Μεταξά, και έγινε Πρόεδρος της Αντιδικτατορικής Επιτροπής, με μέλη μεταξύ άλλων τον [[Σοφοκλής Βενιζέλος|Σοφοκλή Βενιζέλο]], τον Αγαμέμνονα Σλήμαν, και τον [[Κομνηνός Πυρομάγλου|Κομνηνό Πυρομάγλου]]. Σε συνέντευξη του σε μία Γαλλίδα δημοσιογράφο, εξέφρασε την άποψη του για τη δικτατορία, τονίζοντας ότι «''δεν είναι σύστημα προόδου και εξυψώσεως του διανοητικού επιπέδου των λαών''»<ref>Σέφης Αναστασάκος, ''Ο Πλαστήρας και η εποχή του'', τόμος Γ΄, Εκδόσεις Επικαιρότητα, Αθήνα 2007, σελ. 108-111.</ref>
===Στην περίοδο της Κατοχής===
| |||