Ελληνικός κινηματογράφος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η πτώση του κομμουνισμού, η μεγάλη εισροή μεταναστών από το πρώην [[Ανατολικό Μπλοκ]] και οι μεταβολές στη δημογραφία της χώρας είχαν ολοένα και μεγαλύτερη επίδραση στον ελληνικό κινηματογράφο. Ως εκ τούτου, το ενδιαφέρον μετατοπίστηκε από τη διερεύνηση της [[Ιστορία της νεότερης Ελλάδας|νεοελληνικής ιστορίας]] σε μια ποικίλη θεματολογία ([[μετανάστευση]], [[ΛΟΑΤ]] κ.ά.), η οποία αποτυπώθηκε με ρεαλισμό από πολλούς νέους σκηνοθέτες.<ref>Karalis (2012), σελ. 239.</ref> Όσον αφορά τον οικονομικό τομέα, η χρηματοδότηση γινόταν συχνά από τηλεοπτικά κανάλια<ref name=":23" /> και η έλευση των multiplex κινηματογράφων είχε ως αποτέλεσμα την κατακόρυφη αύξηση των εισπράξεων των δημοφιλέστερων ταινιών.<ref name=":18" />[[Αρχείο:ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΨΑΡΙ .jpg|μικρογραφία|217x217px|Ο Γιάννης Οικονομίδης]]Το ''[[Από την άκρη της πόλης]]'' (1998) του [[Κωνσταντίνος Γιάνναρης|Κωνσταντίνου Γιάνναρη]] θεωρείται μια ιδιαίτερα σημαντική ταινία, καθώς έθεσε τις βάσεις για ένα νέο είδος αστικού δράματος.<ref>Karalis (2012), σελ. 254.</ref> Ο Νίκος Γραμματικός μέσα από τους ''[[Απόντες]]'' (1996) απεικόνισε τις αλλαγές της ελληνικής κοινωνίας στο διάστημα 1986-1994. Στη συνέχεια, με την ταινία ''[[Ο βασιλιάς (ταινία)|Ο βασιλιάς]]'' (2002) καταπιάστηκε με ένα από τα κυρίαρχα θέματα της τότε κινηματογραφίας, τη φυγή από την [[Αθήνα]] και την επιστροφή στην επαρχία.<ref>Karalis (2012), σελ. 248.</ref> Το 2002 προβλήθηκε το ''[[Σπιρτόκουτο]]'', η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του [[Γιάννης Οικονομίδης|Γιάννη Οικονομίδη]]. Αυτή, αλλά και ''[[Η ψυχή στο στόμα]]'' (2006), δίχασαν το κοινό λόγω της πρωτόγνωρης λεκτικής βίας.<ref name=":17">Δερμιτζάκης (2016), σελ. 24.</ref>[[Αρχείο:Safe Sex (ταινία).jpg|μικρογραφία|276x276px|Η αφίσα του ''Safe Sex''|αριστερά]]Παράλληλα, σημειώθηκε ανανέωση της κωμωδίας. Το ''[[Βαλκανιζατέρ]]'' (1997) του Σωτήρη Γκορίτσα, ένα εύστοχο σχόλιο πάνω στη νεοελληνική πραγματικότητα, ήταν και η πρώτη σύγχρονη ελληνική ταινία που έφτασε σε εξαψήφιο νούμερο εισιτηρίων (περίπου 180.000),<ref name=":18">{{Cite news|url=http://www.kathimerini.gr/851782/article/politismos/kinhmatografos/h-timh-toy-ellhnikoy-sinema|title=Η τιμή του ελληνικού σινεμά|last=Χαρμπής|first=Αιμίλιος|date=2016-03-06|work=|newspaper=Η Καθημερινή|language=el|archive-url=|archive-date=|accessdate=2018-04-04|via=}}</ref> ενώ ''[[Η εαρινή σύναξις των αγροφυλάκων]]'' (1999) του [[Δήμος Αβδελιώδης|Δήμου Αβδελιώτη]] βραβεύθηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου.<ref>{{Cite web|url=http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=497198|title=Φεστιβάλ Βερολίνου: Οι ξένοι δεν μας κάνουν χάρη|last=Ζουμπουλάκης|first=Γιάννης|date=2013-02-10|website=Tο Bήμα|publisher=|language=el|archiveurl=|archivedate=|accessdate=2018-04-04}}</ref> Άξιο αναφοράς είναι και το ''[[Ας περιμένουν οι γυναίκες]]'' (1998), που τοποθέτησε τον Σταύρο Τσιώλη στους καλύτερους σκηνοθέτες του είδους.<ref name=":17" />

Ένα πιο εμπορικό είδος κωμωδίας είναι αυτό που συνδέεται με τα ''[[Ο οργασμός της αγελάδας]]'' (1997) της [[Όλγα Μαλέα|Όλγας Μαλέα]] και το ''[[Safe Sex]]'' (1999) των [[Μιχάλης Ρέππας|Μιχάλη Ρέππα]] και [[Θανάσης Παπαθανασίου|Θανάση Παπαθανασίου]], που αναφέρονται στο θέμα της σεξουαλικότητας με έναν άγνωστο για την εποχή τρόπο. Μάλιστα, το ''Safe Sex'' υπήρξε μια πρωτοφανής εισπρακτική επιτυχία, καθώς έφτασε το 1,5 εκατομμύριο εισιτήρια.<ref name=":13" /> Η επιτυχία του έδωσε ώθηση σε ανάλογου ύφους κωμωδίες, οι οποίες προσέλκυσαν πολλούς θεατές (''[[Ένας κι Ένας]]'' – 2000, ''[[Στάκαμαν]]'' – 2001, ''[[Ο καλύτερός μου φίλος]]'' – 2001, ''[[Το κλάμα βγήκε απ' τον παράδεισο|Το κλάμα βγήκε απ' τον Παράδεισο]]'' – 2001 κ.ά.).<ref name=":18" /> Το 2005, η ''[[Λούφα και παραλλαγή: Σειρήνες στο Αιγαίο|Λούφα και Παραλλαγή: Σειρήνες στο Αιγαίο]]'' του Νίκου Περάκη ξεπέρασε το 1 εκατομμύριο εισιτήρια.<ref name=":13" />

 

Σταδιακά, και οι δραματικές ταινίες έφερναν περισσότερο κόσμο στους κινηματογράφους. Το 2003, η ''[[Πολίτικη κουζίνα (ταινία)|Πολίτικη Κουζίνα]]'' του [[Τάσος Μπουλμέτης|Τάσου Μπουλμετή]] έσπασε κάθε ρεκόρ, αγγίζοντας το 1,6 εκατομμύριο εισιτήρια, και αποτελεί μέχρι σήμερα την πιο επικερδή ταινία του ελληνικού σινεμά.<ref name=":13" /> Πλέον, αρκετές επιτυχημένες ταινίες, όπως οι ''[[Νύφες]]'' (2004) του Παντελή Βούλγαρη και το ''[[Ελ Γκρέκο (ταινία)|Ελ Γκρέκο]]'' (2007) του Γιάννη Σμαραγδή, ήταν συμπαραγωγές με ξένες εταιρείες, αλλά και με τηλεοπτικά κανάλια.<ref>Karalis (2012), σελ. 277.</ref> Αυτές, μαζί με τον ''[[Όμηρος (ταινία)|Όμηρο]]'' (2005) του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, άνοιξαν τον δρόμο για την αναγέννηση του ανεξάρτητου σινεμά, που δε θα βασιζόταν εξ ολοκλήρου στην κρατική στήριξη.<ref>Karalis (2012), σελ. 265.</ref>