|
Η λέξη '''Τουρκαλβανός''' είναι εθνογραφικός και θρησκευτικός όρος που χρησιμοποιούν οι [[Έλληνες]] για τους [[Μουσουλμάνος|Μουσουλμάνους]] [[Αλβανοί|Αλβανούς]] από το 1715 και ύστερα.<ref name="Millas">Μίλλας, Ηρακλής (2006). «Τουρκοκρατία: Ιστορία και εικόνα των Τούρκων στην ελληνική λογοτεχνία.» ''Νότιας Ευρώπης Κοινωνία & Πολιτική'' . '''11''' . (1): 50. «Η διαχρονική ύπαρξη του άλλου (και η αλληλεξάρτηση του Εαυτού με αυτόν τον άλλο) διασφαλίζεται από το όνομα που χρησιμοποιείται για να τον καθορίσει. Οι Έλληνες συχνά ονομάζουν «διάφορες πολιτείες και ομάδες των Τούρκων - όπως οι Σελτζούκοι, οι Οθωμανοί, ακόμη και οι Αλβανοί (''Τουρκαλβανοί'' )».</ref><ref name="Nikolaou313">Νικολάου, 1997, σ. 313.</ref><ref name="Chidiroglou">{{Cite book|title=Symvolē stēn Hellēnikē Tourkologia|first=Paulos|last=Chidiroglou|publisher=Hērodotos|isbn=9789607290182|date=1990|location=Athēna|page=127|url=https://books.google.com/books?id=9kIvAAAAMAAJ&q=turkalbaner&dq=turkalbaner&hl=en&sa=X&ved=0ahUKEwjZ0Je-zfLJAhWKXhoKHUYSCpoQ6AEIHDAA|γλώσσα=German}}</ref><ref name="Efthymiou">{{Cite journal|url=http://www.openarchives.gr/view/528864|title=Cursing with a Message: the Case of Georgios Karaiskakis in 1823|last=Maroula|first=Efthymiou|date=2000|journal=Historein|publisher=Cultural and Intellectual History Society|accessdate=23 December 2015|volume=2|page=180|quote=sense, the Moslem Albanians of the Ottoman army are referred to during this time as "Turcalbanians", despite the fact that racially they have nothing to do with the Turks.|archiveurl=https://web.archive.org/web/20151223142706/http://www.openarchives.gr/view/528864|archivedate=2015-12-23|url-status=dead}}</ref> Υπό μία ευρύτερη έννοια, ο όρος περιελάμβανε τόσο τους Μουσουλμάνους Αλβανούς, όσο και τους [[Τούρκος|Τούρκους]] πολιτικούς και στρατιωτικούς της [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Οθωμανικής]] διοίκησης στα [[Βαλκάνια]].<ref name="Sofos">Umut Özkırımlı & Spyros A. Sofos (2008). [https://books.google.com/books?id=eR-7aHdTIhIC&pg=PA50 ''Tormented by history: nationalism in Greece and Turkey''].Columbia University Press. {{ISBN|978-0-231-70052-8}}, σ. 50: "...the so-called Tourkalvanoi, a composite term literally translated as 'Turkalbanians' and used to denote the Turkish and Albanian Muslim elites and military units that represented Ottoman domination in the Balkans)</ref> Ο όρος προέρχεται από την ταυτοποίηση των Μουσουλμάνων με τους Οθωμανούς και/ή τους Τούρκους, λόγω του διοικητικού [[Μιλλέτ|συστήματος μιλλέτ]] της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας για την ταξινόμηση των ανθρώπων σύμφωνα με τη θρησκεία τους, όπου το μουσουλμανικό μιλλέτ έπαιζε τον ηγετικό ρόλο.<ref name="Nitsiakos">Νίτσιος, Βασίλης (2010). ''[https://books.google.com/books?id=H-7toRTGrFkC&pg=PA200&dq=on+the+border+hamko&hl=en&sa=X&redir_esc=y#v=onepage&q=on%20the%20border%20hamko&f=false Στα σύνορα: Διασυνοριακή κινητικότητα, εθνοτικές ομάδες και σύνορα στα σύνορα Αλβανίας-Ελλάδας]'' . LIT Verlag. Π. 200. "Ποιος και τι ήταν αυτός ο άνθρωπος, πέρα από τον μύθο του" Τούρκου Αλβανού σατράπη "που καλλιεργούσε στην Ελλάδα, σκέφτομαι πόσο έκπληκτοι οι μαθητές μου βλέπουν πάντα όταν τους λέω ότι ο Αλή Πασά δεν ήταν Τούρκος αλλά Αλβανός. Ο ασαφής, ιδεολογικά και συναισθηματικά χρωματισμένος όρος, "τουρκικά-αλβανικά", αναφέρεται μόνο στους Μουσουλμάνους Αλβανούς, μέσω μιας γενικής ταυτοποίησης των Τούρκων με Μουσουλμάνους, η οποία σχετίζεται με το σύστημα διοίκησης που χρησιμοποιούν οι Οθωμανοί.</ref> Από τα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα, ο όρος ''Τούρκος'' και από τα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα και εξής, ο παράγωγος όρος Τουρκαλβανός έχει χρησιμοποιηθεί ως υποτιμητικός όρος, φράση και/ή έκφραση για τους Μουσουλμάνους Αλβανούς και τις κοινότητές τους.<ref name="Millas" /><ref name="Megalommatis"> Μεγαλομάτης, Μ. Κοσμάς (1994). ''Τουρκοελληνικές σχέσεις και τα Βαλκάνια: Αξιολόγηση των σημερινών προβλημάτων από τον ιστορικό'' . Ίδρυμα Κύπρου. Πσ. 28. "Οι Μουσουλμάνοι Αλβανοί έχουν ονομαστεί ''Τουρκαλβανοί'' στα ελληνικά και αυτό είναι υποτιμητικό." </ref><ref name="Karpat">Karpat, Kemal Η. (2001). ''ΗThe πολιτικοποίησηPoliticization τουof ΙσλάμIslam: ανακατασκευήReconstructing τηςIdentity, ταυτότηταςState, του κράτουςFaith, τηςand πίστηςCommunity καιin τηςthe κοινότηταςLate στοOttoman τέλος του οθωμανικού κράτουςState'' ., Oxford University Press., Πσ. 342. "Μετά το 1856, και ιδιαίτερα μετά το 1878, οι όροι ''Τούρκος'' και ''Μουσουλμάνος'' έγιναν σχεδόν συνώνυμοι στα Βαλκάνια. Ένας Aλβανός που δεν γνώριζε ούτε μια λέξη τουρκικά, έλαβε έτσι το εθνοτικό όνομα του ''Τούρκου'' και τον δέχτηκε, όσο κι αν προτιμά να αποστασιοποιηθεί από τους Τούρκους ».</ref><ref name="Tzanelli2008">ΤζανέλλιTzanelli, ΡοάνθηRodanthi (2008). ''ΚατασκευήNation-building καιand ταυτότηταidentity των εθνών στηνin ΕυρώπηEurope: ΟιThe διάλογοιdialogics τηςof αμοιβαιότηταςreciprocity'' ., Palgrave Macmillan., Πσ. 62. Κατά συνέπεια"Consequently, στιςat αρχέςthe τηςbeginning δεκαετίαςof τουthe 1880,1880s οthe ελληνικόςGreek τύποςpress προκάλεσεopenly ανοιχτάincited εναντίον του Αλβανικούanti-Albanian μίσουςhatred, συσχετίζονταςassociating τουςthe αλβανικούςAlbanian μητροπολίτεςirredentists μεwith τηνTurkish τουρκική αντιanti-ελληνικήGreek προπαγάνδαpropaganda, καιand τουςbaptizing βαπτίζονταςthem τουςVlachs Βλάχουςand και‘Turkalbanian τους «Τουρκαλβανούς ληστές»brigands’ ( ''Αηοη''Aión. 10 καιand 14 ΙουλίουJuly 1880, ''Palingensía''; Palingenesía, 3 ΑπριλίουApril 1881). " </ref><ref name="Nikolopoulou"> ΝικολοπούλουNikolopoulou, ΚαλλιόπηKalliopi (2013). ''ΤραγικάTragically μιλώνταςSpeaking: γιαOn τηthe χρήσηUse καιand τηνAbuse κατάχρησηof τηςTheory θεωρίαςfor για τη ζωήLife'', .University Πανεπιστήμιοof Nebraska Press. Π. 299. "Αντί για τον όρο" Μουσουλμάνοι Αλβανοί ", οι εθνικιστικές ελληνικές ιστορίες χρησιμοποιούν τον πιο γνωστό, αλλά υποτιμητικό, όρος" Τουρκαλβανιανοί ". </ref> Ο όρος έχει επίσης διαπιστωθεί ότι είναι ασαφής, ιδεολογικά και συναισθηματικά φορτισμένος <ref name="Nitsiakos" /> και ότι έχει χρησιμοποιηθεί με [[Ιμπεριαλισμός|ιμπεριαλιστική]] και ρατσιστική σημασία.<ref> Pettifer James, (2009). [http://www.professorjamespettifer.com/uploads/files/pdf/cham%20conference%20paperfinalword.pdf ''Woodhouse, Zerva and the Chams: Exploring the Second World War Heritage''], ΟνούφριOnufri, σελσ. 25.</ref> Οι Αλβανοί έχουν εκφράσει τη διαφωνία τους ως προς τους όρους ''Τούρκος'' και τον παράγωγο του ''Τουρκαλβανός'', όταν αναφέρονται σε αυτούς.<ref name="Karpat" /><ref> [[Κοινωνία των Εθνών]] (Οκτώβριος 1921). "Αλβανία". ''ΚοινωνίαAlbania''. τωνLeague Εθνώνof -Nations Επίσημη Εφημερίδα''–Official Journal. '''8''' : 893. "Το«The μνημόνιοmemorandum τηςof αλβανικήςthe κυβέρνησηςAlbanian ...government… ΤοThe μνημόνιοmemorandum διαμαρτύρεταιcomplains ότιthat ηthe ΠανηπειρωτικήPan-Epirotic ΈνωσηUnion αποκαλείmisnames εσφαλμέναthe τουςMoslem μουσουλμάνουςAlbanians Αλβανούςas ως« Τούρκους“Turco-Αλβανούς Albanians”». </ref><ref> Hart, Laurie Kain (1999). "Πολιτισμός''Culture, ΠολιτισμόςCivilization, καιand οριοθέτησηDemarcation σταat Βορειοδυτικάthe ΣύνοραNorthwest τηςBorders Ελλάδας".of Greece''Αμερικανός. Εθνολόγος''American Ethnologist. '''26''' . (1): 207. "ΤοIn 1919, λοιπόνthen, οιthe ΑλβανοίAlbanians επιτέθηκανattacked στηνthe ελληνικήGreek αντίληψηconcept τηςof εθνικήςnational συνείδησηςconsciousness καιand τουcivilization πολιτισμούas ωςa μεταμφιεσμένηςthinly μεταμόρφωσηςdisguised τηςtransformation ουτοπίαςof τουthe utopia of the ΈλληναGreek ΠατριάρχηPatriarch (πουwhich, γιαto ναstress τονίσειthe την ανατολίτικη"Oriental" πλευράconnotations, αποκαλούσανthey συχνάoften οθωμανικήcalled ήOttoman βυζαντινήor Byzantine): μιαa ουτοπίαutopia πολλώνof εθνώνmany κάτωnations απόunder μιαone θρησκείαreligion (υποταγμένηsubordinate στοto the ελληνικόGreek στοιχείοelement). ΩςIn αντίδρασηreaction, ηthe αλβανικήAlbanian ουτοπίαutopia αποκρυσταλλώθηκεcrystallized ωςas τοthe λογικόlogical αντίθετοopposite τωνto Ελλήνωνthat of the Greeks. Emphasizing blood and kinship through the medium of language, τονίζονταςit τοconstituted αίμαitself καιas τηprofoundly συγγένειαindifferent μέσωto τηςreligious γλώσσαςdivisions-and on these grounds both Western and modern. Greek spokesman Cassavetes conflated Moslem Albanian and Turk, comparing the Greeks in southern Albania to Armenians (1921: 473). Οat Αλβανόςthe αξιωματούχοςmercy Βrioniof απάντησεthe ότι,"Moslem αντίθετα,element" οι(1921:471). ΑλβανοίAlbanian δενofficial έχουνVrioni τίποταresponded κοινόthat, μεquite τουςto Τούρκουςthe contrary, δενAlbanians υπάρχειhave σίγουραnothing κανέναin τέτοιοcommon πλάσμαwith όπωςTurks. οThere Τούρκοis certainly no such creature as a Turko-ΑλβανόςAlbanian, καιhe ισχυρίστηκεargued: "ΟThe ΤούρκοςTurk ανήκειbelongs στηνto τουρανικήthe φυλήTuranian race, ενώwhereas οthe ΑλβανόςAlbanian ανήκειbelongs στηto φυλήan τωνArian Αρίωνrace" (1921: 478).""</ref> Έχει αναφερθεί ότι στα τέλη του 20ού αιώνα μερικοί [[Χριστιανοί]] Αλβανοί εξακολουθούσαν να χρησιμοποιούν τον όρο ''Τούρκος'' για να αναφερθούν στους Μουσουλμάνους Αλβανούς.<ref>[https://digilib.phil.muni.cz/bitstream/handle/11222.digilib/135358/2_PortaBalkanica_5-2013-1_5.pdf Matvey Lomonosov, "''On Albanian Identity in the Late Ottoman Empire"''], Porta Balkanica, vol. 5, 2013, pσ.12, {{ISSN|1804-2449}}</ref>
[[File:Joueurs de Dames.jpg|thumb|Μουσουλμάνοι Αλβανοί παίζουν «κυρία»]]
== Ετυμολογία και χρήση του όρου ==
Ο όρος Τουρκαλβανός είναι σύνθετη λέξη, από τους όρους ''Τούρκος'' και ''Αλβανός.'' Η λέξη ''Αλβανός'' ήταν και εξακολουθεί να είναι όρος που χρησιμοποιείται ως [[εθνωνύμιο]]<ref> Lloshi. ''Αλβανικά'' . 1999. σελ. 277. «Οι Αλβανοί του σήμερα αποκαλούν τους εαυτούς τους ''Shqiptare,'' τη χώρα τους ''Shqipëri,'' και τη γλώσσα ''Shqipe'' τους. Αυτοί οι όροι τέθηκε σε χρήση από τα τέλη του 17ου και αρχές του 18ου αιώνα. Οι ξένοι αποκαλούν ''Albanesi'' (ιταλική), ''Albaner'' (γερμανικά) , ''Αλβανοί'' (αγγλικά), ''Αλβανός'' (ελληνικά), και ''Αρμπανάσι'' (παλιά σερβική), η χώρα ''Αλβανία,'' ''Albanie,'' ''Albanien,'' ''Alvania,'' και ''Albanija,'' και η γλώσσα ''Albanese,'' ''Albanisch,'' ''της Αλβανίας,'' ''Alvaniki'' και ''Arbanashki'' αντίστοιχα. Όλες αυτές οι λέξεις είναι προέρχεται από το όνομα ''Albanoi'' των Ιλλυριών φυλή και το κέντρο τους ''Albanopolis,'' παρατήρησε ο αστρονόμος της Αλεξάνδρειας, τον Πτολεμαίο, τον 2ο αιώνα μ.Χ. ''Alban'' θα μπορούσε να το πληθυντικό του ''ALB'' -. ''ARB'' -, που δηλώνει τους κατοίκους των πεδιάδων (Καμπέι 1976) Το όνομα πέρασε πέρα από τα όρια της Ιλλυρικής φυλής στην κεντρική Αλβανία και γενικεύτηκε για όλους τους Αλβανούς, που ονομάζονταν ''arbënesh'' , ''arbëresh'' , η χώρα ''Arbëni'' , ''Arbëri'' , και η γλώσσα ''arbëneshe'' , ''arbëreshe'' . οι ξένες γλώσσες, οι ονομασίες των Μεσαίωνα αυτών των ονομάτων επέζησαν, αλλά για τους Αλβανούς αντικαταστάθηκαν από ''shqiptarë'' , ''Shqipëri'' και ''shqipe'' . Η πρωταρχική ρίζα είναι η φράση των ''επιρρεπών'' , που σημαίνει "σαφώς, κατανοητά". Υπάρχει μια πολύ κοντινή σημασιολογική παράλληλη με αυτό στο γερμανικό ''Deutsche'' , "οι Γερμανοί" και "η γερμανική γλώσσα" (Lloshi 1984) Shqip απλωθεί από το βορρά προς το νότο, και ''Shqipni / Shqipëri'' είναι πιθανώς ένα συλλογικό ουσιαστικό, μετά το κοινό μοτίβο ''Arbëni'' , ''Arbëri'' . Η αλλαγή έγινε μετά την οθωμανική κατάκτηση εξαιτίας της σύγκρουσης σε ολόκληρη τη γραμμή των πολιτικών, κοινωνικών, οικονομικών, θρησκευτικών και πολιτιστικών σφαιρών με έναν εντελώς ξένο κόσμο του τύπου της Ανατολής. Μια νέα και πιο γενικευμένη εθνοτική και γλωσσική συνείδηση όλων αυτών των ανθρώπων ανταποκρίθηκε σε αυτό ". </ref>, ενώ η λέξη ''Τούρκος'' θεωρήθηκε κατά καιρούς από τους δυτικούς Ευρωπαίους<ref>Yassin, Dawlat Sami (2012). "ΕκπροσώπησηRepresentation τωνof ΜουσουλμάνωνMuslims στηνin ΠρωτοχρονιστικήEarly Modern ΑγγλικήEnglish Λογοτεχνία"Literature." ''Plaza: ΔιάλογοιDialogues στηin γλώσσαLanguage και τηand λογοτεχνίαLiterature'' . '''2''' . (2): 10-22. </ref> <ref name="MacLean"> MacLean, Gerald Μ. (2007). ''When West Looks East: Some Recent Studies in Early Modern Muslim Cultures'' , '''7.''' (1): 97.</ref> ή από τους μη μουσουλμανικούς βαλκανικούς λαούς, ως συνώνυμη με το ''Μουσουλμάνος.''<ref name="Karpat"> Karpat, Kemal Η. (2001). ''The Politicization of Islam: Reconstructing Identity, State, Faith, and Community in the Late Ottoman State''. Oxford University Press. σ. 342. «Μετά το 1856, και ιδιαίτερα μετά το 1878, οι όροι ''Τούρκος'' και ''Μουσουλμάνος'' έγιναν σχεδόν συνώνυμοι στα Βαλκάνια. Ένας Αλβανός που δεν γνώριζε ούτε μια λέξη τουρκικά, έλαβε έτσι το εθνοτικό όνομα του ''Τούρκου'' και τον δέχτηκε, όσο κι αν προτιμά να αποστασιοποιηθεί από τους Τούρκους».</ref><ref> Mentzel, Peter (2000). "ΕισαγωγήIntroduction: ΤαυτότηταIdentity, ομολογίαconfessionalism, καιand εθνικισμόςnationalism.". ''Έγγραφα εθνικοτήτων''Nationalities Papers. '''28''' . (1): 8. Η"The στάσηattitude τωνof μηnon μουσουλμανικώνMuslim βαλκανικώνBalkan λαώνpeoples ήτανwas παρόμοια:similar. σταIn περισσότεραmost Βαλκάνιαof οιthe μουσουλμάνοιBalkans, ήτανMuslims «Τούρκοι»were ανεξάρτητα“Turks” απόregardless τοof εθνογλωσσικόtheir τουςethno-linguistic υπόβαθροbackground. This attitude changed significantly, but not completely, over time."</ref> Μια συλλογή αλβανικών παραδοσιακών τραγουδιών, που δημοσιεύθηκε το 1870 από τον Thimi Mitko, δείχνει ότι οι περισσότεροι αλβανόφωνοι της εποχής του προσδιοριζόντουσαν μεταξύ τους με διαφορετικούς όρους και όχι με μία ενιαία εθνική ονομασία.<ref> [https://www.jstor.org/stable/852556?read-now=1&seq=6#page_scan_tab_contents Jane C. Sugarman, "Imagining the Homeland: Ποίηση, τραγούδια και οι λόγοι του αλβανικού εθνικισμού", ''Ethnomusicology'' , Vol. 43, Νο. 3 (Φθινόπωρο, 1999), σελ. 424 Ο] Thimi Mitko, γεννημένος το 1820 στην Κορκία (τώρα Νότια Αλβανία) ήταν μια σημαντική προσωπικότητα του αλβανικού εθνικού κινήματος του 19ου αιώνα. (Ίδετε, σελ. 421) </ref>
Jane C. Sugarman, "Imagining the Homeland: Poetry, Songs, and the Discourses of Albanian Nationalism", Ethnomusicology, Vol. 43, No. 3, 1999, σ. 424.</ref> Αργότερα, το 1770, Μουσουλμάνοι Αλβανοί [[μισθοφόροι]], που αναφέρονται ως Τουρκαλβανοί, πληρώθηκαν από τον Οθωμανό [[Σουλτάνος|Σουλτάνο]] για να καταστείλουν την εξέγερση των [[ορλωφικά|Ορλωφικών]].<ref>Νικολάου, 1997, σ. 455.</ref> Η δραστηριότητά τους περιελάμβανε σφαγές, λεηλασίες και καταστροφές στις περιοχές της [[Ήπειρος|Ηπείρου]], της [[Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας|Δυτικής Μακεδονίας]], της [[Στερεά Ελλάδα|Κεντρικής Ελλάδας]], της [[Θεσσαλία|Θεσσαλίας]] και της Πελοποννήσου, οι οποίες υπέστησαν τις περισσότερες καταστροφές και σφαγές, λόγω της δραστηριότητας 15.000 Μουσουλμάνων Αλβανών μισθοφόρων.<ref>Νικολάου, 1997, σ. 184.</ref><ref>Νικολάου, 1997, σ. 174.</ref> <ref>{{Cite book|title=Encyclopedia of monasticism|first=William M. Johnston,|last=editor|publisher=Fitzroy Dearborn|isbn=9781579580902|date=2000|location=London|page=859|url=https://books.google.com/books?hl=en&id=yU4UAQAAIAAJ&dq=Turko+Albanians+meteora&focus=searchwithinvolume&q=%22+Later%2C+in+1770%2C+Turko-+Albanian+troops+returning+from+Peloponnese+to++their%22}}</ref> Το 1779, ο Οθωμανικός στρατός κατάφερε τελικά να εκδιώξει τις ομάδες αυτές από την Πελοπόννησο, ενώ οι υπόλοιποι είτε σκοτώθηκαν από τους κατοίκους της περιοχής, είτε βρήκαν καταφύγιο στις μουσουλμανικές αλβανικές κοινότητες του [[Λάλας Ηλείας|Λάλα]] και των [[Βαρδούνια Ηλείας|Βαρδουνίων]].<ref>Νικολάου, 1997, σ. 197.</ref> Η περίοδος 1770-1779 γενικά ονομάζεται ''Αλβανοκρατία'' στην ελληνική [[ιστοριογραφία]].<ref>{{Cite book|title=The Ottoman Empire, the Balkans, the Greek lands : toward a social and economic history : studies in honor of John C. Alexander|first=edited by Elias Kolovos ... [et|last=al.]|publisher=Isis Press|isbn=9789754283464|date=2007|edition=1.|location=Istanbul|page=43}}</ref> Ως αποτέλεσμα, οι τοπικές ελληνικές παραδόσεις στην Ήπειρο από τα τέλη του 18ου αιώνα, αναφέρουν συχνές επιδρομές και λεηλασίες από «τουρκαλβανικές» ή «αλβανικές» ομάδες. Αυτό το είδος δραστηριότητας συνδέθηκε με την ερήμωση των οικισμών.<ref>{{Cite book|title=Balkan Border Crossings: First Annual of the Konitsa Summer School|first=Basilēs G.|last=Nitsiakos|publisher=LIT Verlag Münster|isbn=9783825809188|page=400|url=https://books.google.gr/books?id=M0NjLLVK18cC&pg=PA400&dq=|γλώσσα=en}}</ref>
Εκτός από το γεγονός ότι συνδεόταν με τους Μουσουλμάνους Αλβανούς, σε ορισμένα συγκεκριμένα έργα, ο όρος Τουρκαλβανός αναφέρεται στους [[Λιάπηδες]],<ref>Hamish, Alexander Forbes (2007). [https://books.google.com/books?id=R17R1G4pUlQC&pg=PA223 ''Meaning and identity in a Greek landscape: an archaeological ethnography'']. Cambridge University Press. {{ISBN|978-0-521-86699-6}}, p. 223: ""Turks or Ljapidhes, the latter term explained as 'Turko-Albanians'"</ref> κοινωνικο-πολιτισμική και διαλεκτική υποδιαίρεση των Αλβανών<ref> Lloshi, Xhevat (1999). "Αλβανός". Σε Hinrichs, Uwe, & Uwe Büttner (eds). ''Handbuch der Südosteuropa-Linguistik'' . Otto Harrassowitz Verlag. Π. 285. </ref>. Μερικοί Λιάπηδες είχαν προσηλυτιστεί στο [[Ισλάμ]] κατά τη διάρκεια της οθωμανικής κατοχής.
Με ευρύτερη έννοια, ο όρος Τουρκαλβανός χρησιμοποιήθηκε για να δηλώσει τις οθωμανικές στρατιωτικές μονάδες και τους ανώτερους βαθμοφόρους τουρκικής και αλβανικής εθνικότητας, που εκπροσωπούσαν την οθωμανική διοίκηση στα Βαλκάνια.<ref name="Sofos"/> <ref name="East European Monographs">{{Cite book|title=King Zog and the struggle for stability in Albania|first=Bernd Jürgen|last=Fischer|publisher=East European Monographs|isbn=9780880330510|date=1984|location=Boulder|page=44}}</ref> Μέσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, οι Μουσουλμάνοι Αλβανοί ήταν στενά συνδεδεμένοι με τις διοικητικές δομές του κράτους και θεωρούνταν ως ένας από τους σημαντικούς λαούς της.<ref>{{Cite journal|url=http://id.erudit.org/iderudit/030467ar|title=Nationalisme dans les Balkans: étude comparée des révolutions Turque de 1908 et Grecque de 1909|last=Kitsikis|first=Dimitri|date=1971|journal=Communications Historiques|publisher=La Société historique du Canada|accessdate=24 December 2015|issue=1|doi=10.7202/030467ar|volume=6|page=226|quote=La communaute musulmane etait dirigee sur le plan religieux, comme sur leplan temporal, par le sultan calife, qui etait, en meme temps le chaf politique supreme des chretiens orthodoxes et de tous les peuples de l'Empire. En fait, les Turcs, aides per las Albanais musulmans (ou Turcalbanais) etaient le premier peuple de l'Empire. [The Muslim community is directed at the religious level, as on temporal level, by the Caliph Sultan, who was, at the same time the supreme political chief of Orthodox Christians and all peoples of the Empire. In fact, the Turks, supported by the Muslim Albanians (or TurcoAlbanians) were the first people of the Empire.]}}</ref>
Αναφορά στις μουσουλμανικές αλβανικές κοινότητες ως Τουρκοαλβανοί γίνεται για εκείνους που εγκαταστήθηκαν στην [[Πελοπόννησος|Πελοπόννησο]] για να διαδώσουν το Ισλάμ από το 1715 μέχρι και μετά το 1770, στο πλαίσιο της επίσημης οθωμανικής πολιτικής.<ref name="Nikolaou313"> Νικολάου, 1997, σ. 313: "Ήδη είναι η σηματοδοσία των συνθηκών εγκατάστασης των εγκαταστάσεων, πιθανότατα στις 1715 και στις 1770, στην Αλβανία των Μουσουλμάνων (Turcalbanais), που είναι προϊστάμενος της διάδοσης του Ισλάμ". </ref> Αργότερα, το 1770, Μουσουλμάνοι Αλβανοί [[μισθοφόροι]], που αναφέρονται ως Τουρκαλβανοί, πληρώθηκαν από τον Οθωμανό [[Σουλτάνος|Σουλτάνο]] για να καταστείλουν την εξέγερση των [[ορλωφικά|Ορλωφικών]].<ref> Νικολάου, 1997, σ. 455: "Η επιδρομή του 1770, η οποία προκάλεσε την εισβολή των μισθωμένων στρατευμάτων, η οποία χρησιμοποιήθηκε για τη συνέχιση των συγκρούσεων, η οποία συνέβαλε στην εξοικονόμηση χρημάτων, Η αποτυχία του 1770, ήταν πολύ κακή προετοιμασία και απέτυχε.Αυτή η αποτυχία, αλλά κυρίως η εισβολή των τουρκοαλβανών μισθοφόρων που χρησιμοποίησε ο σουλτάνος για να εξουδετερώσει την εξέγερση, ήταν σοβαρές συνέπειες για τη χώρα, ειδικά σε οικονομικό και πληθυσμιακό επίπεδο. Οι επιπτώσεις της καταστροφής που προκλήθηκε κατά τα κρίσιμα χρόνια του 1770-1779 ήταν ορατές μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα. ] " </ref> Η δραστηριότητά τους περιελάμβανε σφαγές, λεηλασίες και καταστροφές στις περιοχές της [[Ήπειρος|Ηπείρου]], της [[Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας|Δυτικής Μακεδονίας]], της [[Στερεά Ελλάδα|Κεντρικής Ελλάδας]], της [[Θεσσαλία|Θεσσαλίας]] και της Πελοποννήσου, οι οποίες υπέστησαν τις περισσότερες καταστροφές και σφαγές, λόγω της δραστηριότητας 15.000 Μουσουλμάνων Αλβανών μισθοφόρων.<ref> Νικολάου, 1997, σ. 184: Οι μισθοί του Αλβανού, οι οποίοι στη συνέχεια χρησιμοποιούνται για την κατάργηση της εξέγερσης, ενώ παράλληλα μπορεί να φτάσει στον ελληνικό λαό. Η L'Epire, η Μακεδονία, η πατρίδα της Ελλάδας και η Θεσσαλονίκη, που διασχίζουν τον ποταμό και τον απόγονο τους, ή την εκ των υστέρων, <nowiki> : σφαγές, λεηλασίες, καταστροφές, φήμες. Το Peut-être que la conséquence la plus douloureuse de cette période fut l'islamisation d'un important de Epirotes, de Macedonens et de Thessaliens. Το Mais le Péloponnèse είναι ένα souffert plus que toute autre région - pendant et après l'insurrection - το αυτοκίνητο που ασχολείται με το περιβάλλον, το οποίο υπολογίζει τα μοντέλα συν 15, Albanais environ. Οι Αλβανοί μισθοφόροι, που χρησιμοποιούσε η Πύλη για την καταστολή της εξέγερσης, αποτελούσαν μάστιγα για τον ελληνικό πληθυσμό. Της Ηπείρου, της Δυτικής Μακεδονίας, της ηπειρωτικής Ελλάδας και ιδιαίτερα της Θεσσαλίας, διέσχισαν συνεχώς νότια ή επέστρεψαν σπίτι, υπέφεραν πολλά δεινά: σφαγές, λεηλασίες, καταστροφές, πείνα. Ίσως η πιο οδυνηρή συνέπεια αυτής της περιόδου ήταν ο εξισλαμισμός σημαντικού αριθμού Ηπειρωτών, Μακεδόνων και Θεσσαλών. Αλλά η Πελοπόννησος υπέφερε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη περιοχή - κατά τη διάρκεια και μετά την επανάσταση - καθώς εισέβαλε, σύμφωνα με τους πιο μέτριους υπολογισμούς από περίπου 15.000 Αλβανούς.] " </nowiki></ref> <ref> Νικολάου, 1997, σ. 174: Όλα τα δίδαξε μεγάλα λινά της εξεγέρσεως του 1770, ο οποίος ήταν σύμφωνος με τις συνέπειες της εισβολής των Turcalbanais από την Πελοπόννησο 1770 και 1779. Οι νόμοι αυτοί δεν είναι αναγκαίοι, το οποίο είναι ένα από τα πιο δημοφιλή στοιχεία, το οποίο είναι ένα από τα πιο δημοφιλή στοιχεία για τη μετατροπή του δικαιώματος του αιτούντος. [Θα περιγράψουμε το περίγραμμα της εξέγερσης του 1770, την πνιγμό και τις συνέπειες της εισβολής Τούρκων-Αλβανών στην Πελοπόννησο μεταξύ 1770 και 1779. Θεωρούμε ότι αυτό είναι πολύ αναγκαίο, όχι μόνο λόγω των άμεσων συνεπειών αυτής της εξέγερσης είναι η αιτία , φαίνεται, περισσότερο ισλαμισμοί, αλλά και επειδή μπορούσαμε να ανιχνεύσουμε τη μετατροπή αμέσως μετά την εκδήλωση της εξέγερσης.] </ref> <ref>{{Cite book|title=Encyclopedia of monasticism|first=William M. Johnston,|last=editor|publisher=Fitzroy Dearborn|isbn=9781579580902|date=2000|location=London|page=859|url=https://books.google.com/books?hl=en&id=yU4UAQAAIAAJ&dq=Turko+Albanians+meteora&focus=searchwithinvolume&q=%22+Later%2C+in+1770%2C+Turko-+Albanian+troops+returning+from+Peloponnese+to++their%22}}</ref> Το 1779, ο Οθωμανικός στρατός κατάφερε τελικά να εκδιώξει τις ομάδες αυτές από την Πελοπόννησο, ενώ οι υπόλοιποι είτε σκοτώθηκαν από τους κατοίκους της περιοχής, είτε βρήκαν καταφύγιο στις μουσουλμανικές αλβανικές κοινότητες του [[Λάλας Ηλείας|Λάλα]] και των [[Βαρδούνια Ηλείας|Βαρδουνίων]].<ref> Νικολάου, 1997, σ. 197: Οι κάτοικοι της Τριπολίτσας (1779), η Αλβανία υποχωρούν και ο συνολικός αριθμός. Το Ceux que survecurent furent ensuite exterminés από τα χωριά και τα quelques-uns trouvrerent καταφύγιο chez leurs συμπατριώτες turcalbanais Lala et à Vardounia. [Κατά τη διάρκεια της αποφασιστικής μάχης στην Τριπόλιτσα (Ιούλιος 1779), οι Αλβανοί υπέστησαν πλήρη ήττα. Αυτοί που επέζησαν αργότερα εξοντώθηκαν από τους χωρικούς και κάποιοι βρήκαν καταφύγιο στους συμπατριώτες τους Τούρκους-Αλβανούς Λάλα και Βαρδούνια.] " </ref> <ref> Νικολάου, 1997, σ. 165: "Ο π. Pouqueville παρουσιάζει τη θέση του πληθυσμού, οπότε ο πληθυσμός των μουσουλμάνων βαρύνεται με τη Λακωνία, το 1779, με τη βοήθεια του στρατιωτικού του στρατεύματος που βρίσκεται στο 1770 για την Πελοπόννησο για την εξέγερση. [Fr Ο Πούκβιλ υποστηρίζει την ίδια θέση, προσθέτοντας ότι αυτός ο πληθυσμός, όπως και ο μουσουλμάνοι Βαρδουνιώτες στη Λακωνία, ενισχύθηκε μετά το 1779 από τους υπόλοιπους τουρκικοαλβανικούς μισθοφόρους που εισέβαλαν στην Πελοπόννησο το 1770 για να εξουδετερώσουν τις εξεγέρσεις. </ref> Η περίοδος 1770-1779 γενικά ονομάζεται ''Αλβανοκρατία'' στην ελληνική [[ιστοριογραφία]].<ref>{{Cite book|title=The Ottoman Empire, the Balkans, the Greek lands : toward a social and economic history : studies in honor of John C. Alexander|first=edited by Elias Kolovos ... [et|last=al.]|publisher=Isis Press|isbn=9789754283464|date=2007|edition=1.|location=Istanbul|page=43}}</ref> Ως αποτέλεσμα, οι τοπικές ελληνικές παραδόσεις στην Ήπειρο από τα τέλη του 18ου αιώνα, αναφέρουν συχνές επιδρομές και λεηλασίες από «τουρκαλβανικές» ή «αλβανικές» ομάδες. Αυτό το είδος δραστηριότητας συνδέθηκε με την ερήμωση των οικισμών.<ref>{{Cite book|title=Balkan Border Crossings: First Annual of the Konitsa Summer School|first=Basilēs G.|last=Nitsiakos|publisher=LIT Verlag Münster|isbn=9783825809188|page=400|url=https://books.google.gr/books?id=M0NjLLVK18cC&pg=PA400&dq=|γλώσσα=en}}</ref>
Αργότερα, κατά τη διάρκεια του [[Ελληνική Επανάσταση του 1821|Ελληνικής Επανάστασης]] (1821-1830), ως Τουρκαλβανοί αναφέρονται οι Μουσουλμάνοι Αλβανοί που πολέμησαν με τη οθωμανική πλευρά εναντίον των Ελλήνων επαναστατών.<ref name="Efthymiou">{{Cite journal|url=http://www.openarchives.gr/view/528864|title=Cursing with a Message: the Case of Georgios Karaiskakis in 1823|last=Maroula|first=Efthymiou|date=2000|journal=Historein|publisher=Cultural and Intellectual History Society|accessdate=23 December 2015|volume=2|page=180|quote=sense, the Moslem Albanians of the Ottoman army are referred to during this time as "Turcalbanians", despite the fact that racially they have nothing to do with the Turks.|archiveurl=https://web.archive.org/web/20151223142706/http://www.openarchives.gr/view/528864|archivedate=2015-12-23|url-status=dead}}</ref>
Οι Μουσουλμάνοι Αλβανοί συχνά αποκαλούνται, από τους Έλληνες, Τουρκαλβανοί.<ref name="Megalommatis"> Μεγαλομάτης, Μ. Κοσμάς (1994). ''Τουρκοελληνικές σχέσεις και τα Βαλκάνια: Αξιολόγηση των σημερινών προβλημάτων από τον ιστορικό'' . Ίδρυμα Κύπρου. Π. 28. "Οι Μουσουλμάνοι Αλβανοί έχουν ονομαστεί" ''Τουρκαλβανοί'' "στα ελληνικά και αυτό είναι υποτιμητικό." </ref><ref name="Tzanelli2008"> Τζανέλλι, Ροάνθη (2008). ''Κατασκευή και ταυτότητα των εθνών στην Ευρώπη: Οι διάλογοι της αμοιβαιότητας'' . Palgrave Macmillan. Π. 62. Κατά συνέπεια, στις αρχές της δεκαετίας του 1880, ο ελληνικός τύπος προκάλεσε ανοιχτά εναντίον του Αλβανικού μίσους, συσχετίζοντας τους αλβανικούς μητροπολίτες με την τουρκική αντι-ελληνική προπαγάνδα και τους βαπτίζοντας τους Βλάχους και τους «Τουρκαλβανούς ληστές» ( ''Αηοη'' 10 και 14 Ιουλίου 1880, ''Palingensía'' , 3 Απριλίου 1881). " </ref><ref name="Nikolopoulou"> Νικολοπούλου, Καλλιόπη (2013). ''Τραγικά μιλώντας: για τη χρήση και την κατάχρηση της θεωρίας για τη ζωή'' . Πανεπιστήμιο Nebraska Press. Π. 299. "Αντί για τον όρο" Μουσουλμάνοι Αλβανοί ", οι εθνικιστικές ελληνικές ιστορίες χρησιμοποιούν τον πιο γνωστό, αλλά υποτιμητικό, όρος" Τουρκαλβανιανοί ". </ref> Όπως ο όρος «Τούρκος»,<ref name="MacLean"> MacLean, Gerald Μ. (2007). "Όταν το West Looks East: Μερικές πρόσφατες μελέτες σε πρώιμες σύγχρονες μουσουλμανικές κουλτούρες." ''Εφημερίδα για πρώιμες σύγχρονες πολιτιστικές σπουδές.'' '''7.''' (1): 97. «Σε κάθε αμεροληψία με το Chew, τον Rouillard, τον Vaughn και τον Schwoebel, κανείς δεν υποστήριξε ποτέ ότι έκαναν περισσότερα από να διερευνήσουν τους τρόπους με τους οποίους οι πρώτοι Ευρωπαίοι συγγραφείς θεώρησαν αυτούς που ονόμαζαν« Τούρκοι »και τον κόσμο του Ισλάμ κατοικούσαν, αλλά η αδιαφορία τους για το ποιος και τι αντιπροσωπεύει σηματοδοτεί μια απουσία προειδοποίησης. Και οι τέσσερις μελετητές, για παράδειγμα, ανακυκλώνουν την πρώιμη σύγχρονη ευρωπαϊκή χρήση του «Τούρκου» ως συνώνυμη τόσο με τους «μουσουλμάνους» - ανεξάρτητα από την προέλευσή τους - όσο και με τους «Οθωμανούς», ενώ στους ίδιους τους Οθωμανούς ο όρος αναφέρεται αποτρόπαια στην ανατολική αγροτιά τους οποίους είχαν έρθει να κυβερνήσουν. Πολλοί συνεχίζουν σε αυτή τη συνήθεια, το ένα καθιστά ακόμη πιο συγκεχυμένο και δυνητικά παραπλανητικό, αφού η Τουρκική Δημοκρατία δήλωσε ότι όλοι οι κάτοικοι είναι «Τούρκοι» για να σβήσουν τους Κούρδους, τους Αρμένιους, τους Λαζ και άλλες εθνότητες από το εθνικό τοπίο. Αναγνωρίζοντας ότι οι νικητές γράφουν ιστορία και ότι τα ίδια τα όργανα της παραγωγής γνώσης ήταν συνένοχοι σε δομές εξουσίας και εξουσίας, οι επιστήμονες της Αναγέννησης και της πρώιμης νεωτερικής περιόδου αναγνώρισαν επίσης πώς η ανάλυση του Said για τους αυτοκρατορικούς λόγους ήταν ακατάλληλη για την εποχή πριν η Ευρώπη βρισκόταν πάνω και αποικίζουν τις ανατολικές χώρες ". </ref> η έκφραση<ref name="Millas"> Μίλλας, Ηρακλής (2006). "Τουρκκοκρατία: Ιστορία και εικόνα των Τούρκων στην ελληνική λογοτεχνία". ''Νότιας Ευρώπης Κοινωνία & Πολιτική'' . '''11''' . (1): 50. «Η« διαχρονική »ύπαρξη του άλλου (και η αλληλεξάρτηση του Εαυτού με αυτόν τον άλλο) διασφαλίζεται από το όνομα που χρησιμοποιείται για να τον καθορίσει. Οι Έλληνες συχνά ονομάζουν «διάφορες πολιτείες και ομάδες των Τούρκων - όπως οι Σελτζούκοι, οι Οθωμανοί, ακόμη και οι Αλβανοί ( ''Τουρκαλοβάνοι'' )». </ref> χρησιμοποιήθηκε από ορισμένους συγγραφείς, κυρίως στη δυτικοευρωπαϊκή λογοτεχνία του 19ου και 20ου αιώνα, για τους μουσουλμανικούς αλβανικούς πληθυσμούς.<ref> Blumi, Ισα. (1998). «Η εμπορευματοποίηση της ετερότητας και της εθνοτικής μονάδας στα Βαλκάνια: πώς να σκεφτούμε τους Αλβανούς». ''Πολιτικές και κοινωνίες της Ανατολικής Ευρώπης'' . '''12''' . (3): 527-569. Π. 533. "Η ανάλυση αυτή είναι βυθισμένη σε μια εκλεπτυσμένη επεξεργασία της ιστορίας, η οποία παραδοσιακά στρεβλώνεται για ένα ακροατήριο που είναι πιο διατεθειμένο να διατηρήσει τα παλιά στερεότυπα για τους Αλβανούς, τους Μουσουλμάνους και το" άλλο ", παρά να σκάψει βαθύτερα στις περιπλοκές των ομογενοποιημένων μονάδων ανάλυσης που προκαλείται από την εθνότητα, το έθνος, το Ισλάμ. " </ref> Ως εκ τούτου, η λέξη ''Τούρκος'' με αυτή τη χρήση της κατόρθωσε να έχει επίσης υποτιμητική και αποθαρρυντική έννοια που, όταν χρησιμοποιείτο σε άλλες λέξεις, έδινε την υποτιμητική έννοια της σκληρής και απάνθρωπης συμπεριφορά''ς'' ή και της οπισθοδρομικότητας και αγριότητας''.''<ref name="McCarthy"> McCarthy, Kevin Μ. (1970). "Η Δραστική Χρήση του Τουρκού και της Τουρκίας". ''Αμερικανική ομιλία'' . '''45''' . (1/2): 157. Οι Τούρκοι κατέχουν εξέχουσα θέση μεταξύ των εθνικοτήτων που φαίνονται να έχουν κατακερματιστεί σε όλη την ιστορία. Το όνομα ''Τουρκ'' ή ''Τουρκία'' έχει από καιρό συνδέεται με σκληρή, απάνθρωπη συμπεριφορά και χρησιμοποιείται συχνά ως περιγραφικό μέρος της ομιλίας μας σε υποτιθέμενες φράσεις. " Π. 158. «Ως ουσιαστικό στην αγγλική γλώσσα ο ''Τούρκος'' σήμαινε, σύμφωνα με τον ''ΟΕΔ'' ,« έναν σκληρό, αυστηρό ή τυραννικό άνθρωπο · ο καθένας που συμπεριφέρεται ως βάρβαρος ή άγριος · αυτός που αντιμετωπίζει τη σύζυγό του με δυσκολία · ένας κακός ή ανίκητος άνθρωπος »." Π. 159. "Δεδομένου ότι έχει μια τέτοια παράδοξη νόημα, δεν ήμουν έκπληκτος όταν ήμουν σε μια πρόσφατη εφαρμογή του ''turk'' , αυτή τη φορά στον αθλητισμό: το ''turk'' είναι ένα ψευδώνυμο που οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές έχουν δώσει στα κακά νέα ότι (όπως για παράδειγμα οι Πολωνοί, οι Ιταλοί, οι Εβραίοι, οι Τούρκοι, οι Τούρκοι, και οι Ιρλανδοί), οι Τούρκοι από μόνα τους ήταν γενικά ένας σταθερός στόχος για απάτη και απρόσμενα έδωσαν το όνομά τους σε πολλές δυσμενείς καταστάσεις ». </ref><ref> Batur-VanderLippe, Pinar (1999). "Με επίκεντρο τον παγκόσμιο ρατσισμό και τον αντιρατσισμό: από την καθημερινότητα μέχρι την παγκόσμια πολυπλοκότητα". ''Κοινωνιολογικό φάσμα'' . '''19''' . (4): 472. "Στο αιώνιο στερεότυπο του« Τρομερού Τούρκου », οι Τούρκοι απεικονίζονταν ως οι καθυστερημένοι και άγριοι εχθροί του πολιτισμού και της προόδου. Είτε ο Τρομερός Τούρκος θεωρήθηκε Λευκός είτε Μαύρος, οι ουσιώδεις Orientalist κατηγορίες "πίσω" και "άγριοι" συνοδεύονταν πάντοτε με το «σκοτάδι», ποιότητες σε έντονη αντίθεση με την εικόνα του αποικιστή ως λευκή, προοδευτική, επιστημονική και ανώτερη (VanderLippe 1997). " </ref><ref> Todorova, Maria Nikolaeva (1997). ''Φανταστείτε τα Βαλκάνια.'' Oxford University Press. σ. 90. "Οι αγγλικές εικόνες του Τούρκου κατά τη διάρκεια του δέκατου έκτου και του δέκατου έβδομου αιώνα ήταν αυτές της τυραννίας, αυθαιρεσίας, εκβιασμών, δουλείας, πειρατείας άγριων τιμωριών και χριστιανικών δοκιμασιών. ήταν επίσης εικόνες παράξενης και διαφθοράς ενάντια στο Ισλάμ. " </ref><ref name="Blumi2013" /> Στο γενικό πλαίσιο των Βαλκανίων κατά τον εικοστό αιώνα, η χρήση της λέξης «Τούρκος» (και «Τουρκία») έχει επίσης χρησιμοποιηθεί πολιτικά, για να διαφοροποιήσει τον «αυτόχθονα» από τον «ξένο», ώστε να υπονοούνται οι βαλκάνιοι Μουσουλμάνοι ως αλλοδαποί.<ref name="Blumi2013"> Blumi, Isa (2013). ''Οθωμανικοί πρόσφυγες, 1878-1939: μετανάστευση σε μετα-αυτοκρατορικό κόσμο'' . A & C Μαύρο. σελ. 149-150. "Όλα ξεκίνησαν με πόλεμο. Ο πόλεμος ήταν το μέσο με το οποίο οι νέες πολιτικές ελίτ σε γειτονικά, πρώην οθωμανικά εδάφη όπως η Βουλγαρία, η Ελλάδα και η Σερβία αναγνώρισαν την ευκαιρία να ξαναγράψουν το δημογραφικό τοπίο και με τη σειρά τους να διεκδικήσουν μια ιστορική σχέση με τα πρόσφατα εθνοκαθαρμένα εδάφη. Ως επακόλουθο των βαλκανικών πολέμων του 1912 και 1913, ιδίως, γειτονεύθηκαν ολόκληρες συνοικίες των πόλεων, τα ονόματα των χωριών άλλαξαν, οι κάτοικοι τους εκδιώχθηκαν ή, ακόμα πιο δραματικά, συλλογικά "μετατράπηκαν". Για πολλούς, το πρόβλημα ήταν ότι η αρχή Ο Α 'Παγκόσμιος Πόλεμος δεν άφησε τα κράτη αυτά να έχουν αρκετό χρόνο για να ολοκληρώσουν το άσχημο καθήκον της διαγραφής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τη «Χριστιανοσύνη». Όπως και στην Αμερική, ένας οθωμανικός «αρνούμενος» άνθρωπος παρέμενε σε ανεξάρτητες Βαλκανικές χώρες όπου κάποιες από αυτές τις «αφηρημένες» κοινότητες επιβιώνουν μέχρι σήμερα. Παρά την μακρά περίοδο επιβληθέντος σοσιαλισμού και δηλώσεων αδελφοσύνης, οι βαλκανικοί μουσουλμάνοι έζησαν διαρκώς τον φόβο ότι ένας ακόμη γύρος "εθνοτικών καθαρισμών" θα έρθει σκούπισμα μέσα από τις κοινότητές τους. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στη Βουλγαρία και την πρώην Γιουγκοσλαβία, όπου ένας αιώνας τώρα που ζούσε ως «μειονότητες» οδήγησε συχνά σε ευκαιριακές, «λειτουργικές» εκστρατείες εκτόξευσης αίματος στα ευρύτερα πλαίσια της «εθνικής» πολιτικής. Στη Γιουγκοσλαβία, ο μη σλαβικός Αλβανός μουσουλμάνος (και ο Καθολικός) εξελίχθηκε σε γραφειοκρατική κατηγορία ιδιαίτερα ευάλωτη σε περιοδικές κρατικές εκστρατείες εκδίωξης - στη δεκαετία του 1920, 1935-8, 1953-67 και στη συνέχεια στη δεκαετία του 1990 - η περιοχή. Οι ετικέτες ολόκληρων περιοχών του Κοσσυφοπεδίου, του Novipazaar, του Μαυροβουνίου και της Μακεδονίας ως κατοικημένες από γενικούς "μουσουλμάνους Αλβανούς" συχνά σήμαιναν την οργανωμένη απέλαση αυτών των κοινοτήτων, που χαρακτηρίζονταν πάντοτε ως απειλές για τους «ξένους» και «πέμπτες στήλες» για την εθνική ασφάλεια. Για να δικαιολογήσουν τέτοια μέτρα σε έναν περιστασιακό εξωτερικό ταξιδιώτη που μαρτυρεί τη βίαιη διαδικασία ή στις αντιπροσωπείες που έστειλε η νεοσυσταθείσα Κοινωνία των Εθνών κατόπιν αιτήματος της Αλβανίας (κράτους μέλους), το Σερβικό / Γιουγκοσλαβικό κράτος ανέπτυξε συχνά ιστορικούς, δημογράφους , και ανθρωπολόγους. Σε μια επανειλημμένως επαναλαμβανόμενη άσκηση σε όλα τα μετα-οθωμανικά Βαλκάνια, οι συνεργάτες των εκστρατειών «εθνοκάθαρσης» ανέθρεψαν την «επαγγελματική γνώση» των φυλετικών επιστημών που αναπτύχθηκε αρχικά στις Ηνωμένες Πολιτείες στα τέλη του αιώνα. Για παράδειγμα, στις αρχές της δεκαετίας του 1920, οι κρατικές αρχές που πρόθυμοι να συνεχίσουν μια διαδικασία απομάκρυνσης που ξεκίνησε το 1912 - έσπασαν εν συντομία τον Α 'Παγκόσμιο Πόλεμο - έστειλαν έναν στρατό των εθνογράφων που είχαν εκπαιδευτεί στην Ευρώπη στη «νότια Σερβία» για να εντοπίσουν εκείνες τις κοινότητες που είναι λιγότερο πιθανό να δεχθούν ποτέ κανόνας. Αυτοί οι εθνογράφοι και οι γεωγράφοι υιοθέτησαν πολλές από τις ίδιες ρατσιστικές επιστημολογίες που εντοπίστηκαν σε άλλα ευρωαμερικάνα πλαίσια για να εντοπίσουν και να καταγράψουν τα «υπο-ανθρώπινα» χαρακτηριστικά των υβριδικών «Τούρκων» των οποίων η «φύση» προσπάθησε να τους αφομοιώσει σε έναν εκσυγχρονισμένο Σερβικό / Νότιας σλαβικής κοινωνίας "επιστημονικά" αδύνατη. Ενώ αυτές οι ιστορίες αποτελούν τώρα μια βασική πτυχή της ιστορικής μνήμης της Αλβανίας (και της Τουρκίας, της Ελλάδας και της Βουλγαρίας) σε σχέση με το μαρτύριο της Σερβίας, έχει ξεχάσει χρήσιμα ότι η δυναμική γύρω από μια τέτοια συστημική βία ενημερώθηκε από ένα σύνολο ιδεολογικών και πειθαρχικών πλαίσια που, από τη στιγμή που έγιναν όργανα, όπως και από το CUP μετά το 1910, άλλαξαν τον τρόπο που οι ετερογενείς κοινωνίες αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Αυτές οι ίδιες ιδεολογικές αρχές βασισμένες στον φυλετικό διαχωρισμό και τη βιολογική ιεραρχία επηρέασαν την πνευματική ελίτ του κόσμου των αρχών του εικοστού αιώνα. Τελικά κινητοποίησαν μια λεγόμενη πολιτική γονιμότητας για να δικαιολογήσουν το λόγο για τον οποίο ήταν απαραίτητη η βίαιη αποικιοποίηση / εκδίωξη που οδήγησε στο κράτος στη Γιουγκοσλαβία (και νωρίτερα στην Ελλάδα και τη Βουλγαρία) προκειμένου να διατηρηθεί η μακροπρόθεσμη δημογραφική ισορροπία της κοινωνίας. Η αναγκαστική απέλαση, η υπογραφή συμφωνιών "ανταλλαγής πληθυσμών" -δημοσιοποιημένη ως διπλωματική "λύση" ήδη αμέσως μετά τον πρώτο Βαλκανικό πόλεμο του 1912 - και τελικά ο αποικισμός ήταν όλες οι τακτικές που χρησιμοποιούνται στα Βαλκάνια, Αμερικανικός κυριαρχούμενος κόσμος. " </ref><ref name="Blumi2011"> Blumi, Isa (2011). ''Επαναφορά των Οθωμανών, Εναλλακτικές Βαλκανικές Μοντέρνες: 1800-1912'' . Palgrave MacMillan. Νέα Υόρκη. Π. 32. "Ως κρατική πολιτική, τα μετα-οθωμανικά" έθνη "εξακολουθούν να διασπούν το μεγαλύτερο μέρος των πολιτιστικών, κοινωνικοοικονομικών και θεσμικών δεσμών τους με την οθωμανική περίοδο. Κάποιες φορές αυτό απαιτεί την άρνηση μιας πολυπολιτισμικής ιστορίας που οδηγεί αναπόφευκτα σε οργίες πολιτιστικής καταστροφής 1990, Riedlmayer 2002), ως αποτέλεσμα αυτής της στρατηγικής απομάκρυνσης του οθωμανικού παρελθόντος - η απέλαση των "Τούρκων" (δηλαδή μουσουλμάνων), η καταστροφή των κτιρίων, η αλλαγή των ονομάτων πόλεων, οικογενειών και μνημείων, και «Καθαρισμός» των γλωσσών - πολλοί στην περιοχή δέχθηκαν το συμπέρασμα ότι η οθωμανική πολιτιστική, πολιτική και οικονομική υποδομή ήταν πράγματι μια «κατοχή» και ως εκ τούτου ξένη οντότητα (Jazexhi 2009) .Η λογική αυτή έχει ισχυρές διαισθητικές συνέπειες στο δρόμο γράφουμε για την ιστορία της περιοχής: Εάν οι Οθωμανοί Μουσουλμάνοι ήταν "Τούρκοι" και ως εκ τούτου "ξένοι" από προεπιλογή, είναι απαραίτητο να διαφοροποιηθούν οι γηγενείς από τον αλλοδαπό, ένας θανατηφόρος υπολογισμός που έγινε στο 20ο αι. με τις τρομακτικές συνέπειες για τα εκατομμύρια ». </ref><ref name="Austin" /> Στην περίπτωση των Αλβανών, αυτό κατά καιρούς έχει οδηγήσει σε [[αλβανοφοβία]], αρνητικά στερεότυπα, κοινωνικοπολιτικές διακρίσεις και ακόμη και μαζική βία.<ref name="Millas" /><ref name="Blumi2013" /><ref name="Blumi2011" /><ref name="Blumi2011" /><ref name="Austin"> Όστιν, Ρόμπερτ Κλέγκ (2012). ''Ίδρυση Βαλκανικής Πολιτείας: Πείραμα της Αλβανίας με τη δημοκρατία, 1920-1925'' . Πανεπιστήμιο του Τορόντο Τύπου. Π. 95. "Ένας ακρογωνιαίος λίθος της ελληνικής πολιτικής, μια προσέγγιση που χρησιμοποίησαν και οι Γιουγκοσλάβοι, ήταν να ενθαρρύνει τις θρησκευτικές διαφορές στην Αλβανία και να τονίσει ότι η Αλβανία ήταν μια μικρή« Τουρκία »εχθρική έναντι των Ορθοδόξων Ελλήνων. Για να διαδώσει η ιδέα δύο αλβανικών κρατών, ένας μουσουλμάνος, ο άλλος χριστιανός, στις αρχές της δεκαετίας του '20, η Ελλάδα διαμαρτυρήθηκε συνεχώς ότι ο πλειοψηφικός μουσουλμανικός πληθυσμός της Αλβανίας διώκεται ενεργά την Ορθόδοξη μειονότητα. Η Αλβανία το αρνήθηκε, υπογράμμισε την καλά τεκμηριωμένη κληρονομιά της θρησκευτικής ανοχής και πρόσθεσε ότι ενώ υπήρχε ένταση στη νότια περίμετρο της χώρας, δεν ήταν μεταξύ μουσουλμάνων και χριστιανών, αλλά μάλλον μια ρήξη προέκυψε εξαιτίας του κινήματος για τη δημιουργία ενός αυτοκέφαλη Αλβανική Ορθόδοξη Εκκλησία και ορισμένοι πολίτες επιθυμούν να παραμείνουν υπό το Πατριαρχείο ». </ref><ref> Müller, Dietmar (2009). «Οριενταλισμός και Έθνος: Εβραίοι και Μουσουλμάνοι ως Αλτρίτης στη Νοτιοανατολική Ευρώπη στην Εποχή των Εθνών-κρατών, 1878-1941». ''Ανατολική Κεντρική Ευρώπη'' . '''36''' . (1): 66. "Ως εκ τούτου, οι Ρουμάνοι και Σέρβοι διανοούμενοι και πολιτικοί θεωρούνταν απόλυτα σύμφωνοι με την ''πολιτικοστρατιωτική'' αποστολή του δυτικού ''κόσμου,'' αρνούμενοι στους Ιουδαίους την ιθαγένεια, όταν εκδιώκουν Τούρκους και Αλβανούς, ξεκινώντας διαδικασίες για" , ορισμένες εθνοτικές και θρησκευτικές ομάδες ή ολόκληρες επαρχίες. Πιο συγκεκριμένα, ο ρουμανικός λόγος νομιμοποίησης προς τις Μεγάλες Δυνάμεις έλεγε τα εξής: Η ρουμανική ιθαγένεια θα μπορούσε να χορηγηθεί στους Εβραίους μόνο όταν είχαν φθάσει στα ύψη του ευρωπαϊκού πολιτισμού. σε αντίθετη περίπτωση, η Ρουμανία δεν θα μπορούσε να εκπληρώσει την ''πολιτικοστρατιωτική'' της αποστολή στα Βαλκάνια. Ομοίως οριενταλιστικός ήταν ο Σερβικός λόγος, ο οποίος ισχυριζόταν ως εθνικό καθήκον να εξευρωπαϊσθεί μουσουλμάνοι και Αλβανοί, ή τουλάχιστον οι περιοχές που κατοικούσαν από αυτούς. </ref><ref> Merdjanova, Ina (2013). ''Ανακαλύπτοντας ξανά τους Umma: Μουσουλμάνους στα Βαλκάνια μεταξύ εθνικισμού και διακρατικότητας'' . Oxford University Press. Π. 43. Αμέσως μετά την εγκαθίδρυση του κομμουνιστικού καθεστώτος ξεκίνησαν αλβανικά σχολεία ξένων γλωσσών τόσο στο Κοσσυφοπέδιο όσο και στην πΓΔΜ, αλλά μερικά χρόνια αργότερα η γιουγκοσλαβική κυβέρνηση ξεκίνησε μια καταστολή της αλβανικής αυτοδιάθεσης κλείνοντας τα περισσότερα σχολεία και απαγορεύοντας τα αλβανικά εθνικά σύμβολα οι Αλβανοί ενθαρρύνθηκαν να αναγνωριστούν ως «Τούρκοι» και άνοιξαν νέες τουρκικές σχολές, ενώ μια κυβερνητική συνθήκη του 1953 με την Τουρκία, επιτρέποντας στους Τούρκους στη Γιουγκοσλαβία να μεταναστεύσουν, εξαπέλυσε μια τεράστια έξοδο στην Τουρκία. Τούρκοι για να φύγουν από τη χώρα. " </ref><ref> Salla, Michael Emin (1998). "Ταξιδεύοντας στον πλήρη κύκλο: η" τελική λύση "της Σερβίας στο πρόβλημα του Κοσσυφοπεδίου." ''Εφημερίδα των Μουσουλμανικών Υποθέσεων Μειονοτήτων'' . '''18''' . (2): 230. "Το πρώτο χρονολογείται από τους βαλκανικούς πολέμους του 1912-1913 μέχρι την έναρξη του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Το Βασίλειο των Σέρβων, των Κροατών και της Σλοβενίας, που κυριαρχείται από τη Σερβική δυναστεία του Καρατζεοτζίκ, άρχισε μια συστηματική πολιτική καταστολής και αναγκαστικής μετανάστευσης Αλβανών σε μια προσπάθεια να «διορθωθεί» ο δημογραφικός χαρακτήρας των εδαφών. Πολλοί μουσουλμάνοι Αλβανοί κατηγοριοποιήθηκαν απλά ως Τούρκοι και απελάθηκαν στην Τουρκία, στο πλαίσιο συμφωνίας μεταξύ Τουρκίας και Βασιλείου Σέρβων, Κροατών και Σλοβενίας. Οι εκτιμήσεις των Αλβανών που αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν σε έρημες περιοχές της Ανατολίας για να σχηματίσουν έναν αξιόπιστο πληθυσμό ασφαλείας για την Τουρκία, φτάνουν τα 250.000, ενώ 50.000 μετανάστευσαν στην Αλβανία. </ref><ref> Hilaj, Arjan (2013). "Η Αλβανική Εθνική Ερώτηση και ο Μύθος της Μεγάλης Αλβανίας". ''Το Περιοδικό Σλαβικών Στρατιωτικών Σπουδών'' . '''26''' (3):. 8. «Στον απόηχο του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, η Ελλάδα θεωρείται όλα Αλβανοί Μουσουλμάνοι στην ''στην κάμερα'' ως Τούρκοι, και ως εκ τούτου να μεταφερθεί στην Τουρκία με άλλους Τούρκους υπηκόους, μετά τη διεθνή συνθήκη που υπογράφηκε μεταξύ των δύο κρατών το 1923 σε Λοζάνη." </ref><ref> Βαλτσιώτης. ''Τα Μουσουλμανικά Chams της Βορειοδυτικής Ελλάδας: Οι λόγοι για την απέλαση μιας «ανύπαρκτης» μειονοτικής κοινότητας.'' 2011. Η παρουσία ενός πληθυσμού που θεωρείται εχθρικό προς τα εθνικά συμφέροντα κοντά στα σύνορα προκάλεσε άγχος στους Έλληνες αξιωματούχους, η οποία επιδεινώθηκε από μια μιλιταριστική αντίληψη ασφάλειας και επικράτειας. Το κεντρικό ελληνικό κράτος ήταν πρόθυμο να ωθήσει τον «εχθρικό» πληθυσμό να μεταναστεύσει στην Τουρκία. Για το σκοπό αυτό, χρησιμοποίησε τακτικές παρενόχλησης οι οποίες διεξήχθησαν από τοπικές παραστρατιωτικές ομάδες. Αυτή ήταν μια πρακτική που ήταν γνωστή και υιοθετήθηκε ήδη από την περίοδο των βαλκανικών πολέμων. Σε άλλες περιπτώσεις απλώς ανάγκασε τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν τη χώρα, αφού έδωσαν τελεσίματα. " </ref><ref> Τζανέλι, Ροάνθη (2010). «Ισλαμοφοβία και Ελληνοφιλία: οι Έλληνες μύθοι της μεταποικιακής Ευρώπης». Στο Sayyid, S & Vakil, ΑΚ, (eds.). ''Σκέψη μέσω της ισλαμοφοβίας: παγκόσμιες προοπτικές'' . Hurst Publishers. Π. 224. «Στο πλαίσιο της διηπειρωτικής εργατικής κινητικότητας η ελληνική ισλαμοφοβία έχει εκδηλωθεί ως Αλβανοφοβία». </ref><ref>Kokkali, Ifigeneia (24–25 February 2011). [http://s3.amazonaws.com/academia.edu.documents/30589738/KOKKALI_Balkan_myth_paper_ref_Oct_2011.pdf?AWSAccessKeyId=AKIAJ56TQJRTWSMTNPEA&Expires=1431621674&Signature=ZMr7hQ2eBUFz8tpyV%2B17N3t8%2BuQ%3D&response-content-disposition=inline ''Being Albanian in Greece or elsewhere: negotiation of the (national) self in a migratory context''].{{Dead link|date=November 2017}} International conference on the “Myths of the Other in the Balkans. Representations, social practices and performances”. Thessaloniki. Retrieved 15 May 2010. p . 3. “The word ‘Albanian’ soon became synonymous to ‘criminal’ and ‘danger’ and ‘albanophobia’ settled for good and dominated the public imaginary during the whole decade of the 1990s until even the mid-2000s.”</ref><ref> Ramet, Sabrina Ρ. (2005). ''Σερβία από το 1989: Πολιτική και Κοινωνία κάτω από το Milošević και μετά'' . University of Washington Press. Π. 49. "Για μια αναλυτική ανάλυση του ρόλου των μέσων μαζικής ενημέρωσης στην κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας, βλέπε Mark Thomson, ''Σφυρηλατημένο Πόλεμο: Τα Μέσα στη Σερβία, την Κροατία και τη Βοσνία και Ερζεγοβίνη'' (Luton, UK: University of Luton Press, 1994). Ενώ όλοι οι Κροάτες συσχετίζονταν ολοένα και περισσότερο με την Ουστάσα, οι Αλβανοί και οι Βόσνιοι αναφέρθηκαν ως "Τούρκοι", υπονοώντας την υποτιθέμενη συνεργασία τους με τον ιστορικό εχθρό της Σερβίας, παρά το γεγονός ότι πολλοί Αλβανοί αγωνίστηκαν πραγματικά με τους Σέρβους ενάντια στην οθωμανική εισβολή. Οι μουσουλμάνοι είναι εθνικά Σλάβοι. "; Π. 400. "Μετά το ξέσπασμα του πολέμου το 1991, το Κρατικό Συμβούλιο Εκπαίδευσης στο Βελιγράδι εισήγαγε νέα εγχειρίδια ιστορίας στα δημοτικά και δευτεροβάθμια σχολεία. Όπως έδειξαν οι Dubravka Stojanović, αυτά τα βιβλία κατατάσσουν τους Σέρβους ως πολυετή θύματα των γειτόνων τους και, χρησιμοποιώντας συναισθηματικά φορτισμένη γλώσσα περιγράφοντας ορισμένες περιόδους, προσέφεραν στους μαθητές μια εικόνα του κόσμου «γεμάτη με ξενοφοβική περιφρόνηση και μίσος για τα γειτονικά έθνη» όσο και για την ευρωπαϊκή και την παγκόσμια κοινότητα ». Στις συζητήσεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που κράτησαν τη Σερβία για περίπου τέσσερις αιώνες, τα χριστιανικά θέματα περιγράφονται ως« υποδουλωμένοι λαοί », με κάθε μάθημα« που ακολουθείται από ένα σύντομο απόσπασμα από την ιστορική πηγές στις οποίες όσοι διαπράττουν τις περιγραφείσες πράξεις (συνήθως φρικαλεότητες) ονομάζονται Τούρκοι ». Περιττό να αναφέρουμε ότι δεν υπάρχει καμία αναφορά στο γεγονός ότι για τους περισσότερους από αυτούς τους χρόνους οι Οθωμανοί ήταν πιο ανεκτικοί τόσο στην ομογενειακή ποικιλομορφία όσο και στη γλωσσική ποικιλομορφία οποιοδήποτε άλλο κράτος στην Ευρώπη, με τη μερική εξαίρεση της Πρωσίας. " </ref><ref> Clark, Howard (2000). ''Πολιτική αντίσταση στο Κοσσυφοπέδιο'' . Pluto Press. p.xx. "Το αίτημα να είναι« αυτόχθονες »έχει ιδιαίτερη σημασία, διότι οι Σερβικές αρχές, ως αυστριακό μύθο, αντιμετωπίζουν τους Αλβανούς ως μετανάστες και δύο φορές στον 20ο αιώνα έχουν επιδιώξει να« επαναπατρίσουν »τους Αλβανούς στην Τουρκία. Όποια και αν είναι η προέλευσή τους, οι Αλβανοί και Σέρβοι συνυπήρχαν εδώ και αιώνες στο Κοσσυφοπέδιο. " </ref><ref> Moe, Χριστιανός (2014). "Θρησκεία στις συγκρούσεις της Γιουγκοσλαβίας: μεταπολεμικές προοπτικές". ''Scripta Instituti Donneriani Aboensis.'' '''19''' : 263-264. "Ο μύθος του νέου μέρους του Κοσσυφοπεδίου απέκτησε κεντρική θέση στο σερβικό πολιτισμό μόνο στα τέλη του 19ου αιώνα. Για τον Anzulović, η σύνδεσή του με την Ημέρα του Βίκου (28 Ιουλίου) αντιπροσωπεύει μια ανατροπή του σλαβικού παγανιστικού μύθου σε σύγχρονο Σερβικό πολιτισμό που ευνοεί την ηθική του πολεμιστή πάνω στη χριστιανική ηθική (1999: 80-5, βλ. 13, 25-6, 60, 71). Στην ερμηνεία της Sells, αντιθέτως, η εθνική μυθολογία «απεικονίζει σλαβικούς μουσουλμάνους ως δολοφόνοι Χριστού και προδότες φυλής» (1996: 27), τα ταυτίζει με τους Τούρκους που σκότωσαν τον Λαζάρ και εξαπολύει πάνω τους την ίδια βία που ονομάζεται συκοφαντική ενάντια στους Εβραίους (σελ. xv). Οι πωλήσεις ομοιάζουν με τη χρήση της εθνικής προπαγάνδας και των θρησκευτικών συμβόλων από τη σερβική κυβέρνηση γύρω από τον εορτασμό της 600ης επετείου της μάχης του Κοσσυφοπεδίου (1989) στο μεσαιωνικό πάθος, με την ικανότητά της να καταρρεύσει το χρόνο και να υποκινήσει το κοινό να διαπράξει πογκρόμ. Επίσης, ερμηνεύει το ''Στεφάνι'' του ''Βουνό'' ως τοποθέτηση των δολοφονιών «έξω από την κατηγορία της εχθρότητας του αίματος», καθώς η μουσουλμανική προσφορά μιας παραδοσιακής τελετής συμφιλίωσης απορρίπτεται από τους χριστιανούς με το αιτιολογικό ότι απαιτεί βάπτισμα. Αντ 'αυτού, η σύγκρουση γίνεται μια «κοσμική δυαδικότητα του καλού και του κακού». Η δολοφονία των «Τουρκοκυπρίων» αναφέρεται ρητά ως «βάπτισμα με αίμα» και η Sells υποστηρίζει, αμφισβητήσιμα, ότι το ποίημα απεικονίζει αυτή τη δολοφονία ως «μια πράξη ιερή από μόνη της» που δεν είναι αμαρτωλή αλλά καθαριστική (Sells 1996: 42-3 ) - εδώ, επιστρέφουμε στην έννοια της «θηριωδίας ως μυστηρίου». Αυτό που έχει σημασία δεν είναι αν πρόκειται για αληθοφανή ανάγνωση του ποίηματος του 1847, αλλά αν παρόμοιες αναγνώσεις πληροφόρησαν τη συμπεριφορά κατά τη δεκαετία του 1990, ένα ζήτημα που πρέπει να επιλυθεί εμπειρικά. Εν πάση περιπτώσει, αυτό οφείλεται μόνο στη δαιμονοποίηση των μουσουλμάνων Βοσνίων και Αλβανών, όχι για τη σύγκρουση μεταξύ Κροατών και Σέρβων ». </ref><ref> Mertus, Julie (1999). ''Κοσσυφοπέδιο: Πώς οι μύθοι και οι αλήθειες ξεκίνησαν έναν πόλεμο'' . Πανεπιστήμιο Καλιφόρνιας Τύπου Π. 184-185. «Η σημασία του μύθου του Κοσσυφοπεδίου για τη σερβική πολιτική, όπως παρατηρεί ο Gale Stokes», δεν έγκειται σε αυτές τις πραγματικές ιστορίες αλλά στην επιλογή του από τους εθνικιστές ως το κατάλληλο συμβολικό σύμπαν της Σερβίας. Παρέχει ένα λεξιλόγιο εμπειριών εκτός εποχής. "Το 1989, η« μεγάλη ήττα »χρησίμευσε ως υπενθύμιση για τα Σερβικά βάσανα και την ανάγκη για τους Σέρβους να υπερασπιστούν ακόμη και την πατρίδα τους, το Κοσσυφοπέδιο. Η αναφορά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προκάλεσε επίσης την εικόνα των κακών Τούρκων - στενογραφίας για όλους τους μουσουλμάνους, συμπεριλαμβανομένων των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου (ανεξάρτητα από τη θρησκεία τους) και των γιουγκοσλαβικών ("σλαβικών") Μουσουλμάνων, οι οποίοι θεωρούνταν ως προδότες φυλών για μεταστροφή στο Ισλάμ κατά τη διάρκεια των Οθωμανών κανόνας. Ο Μιλόσεβιτς είχε μακροχρόνια επωφεληθεί από το "λεξιλόγιο εμπειριών" που δημιούργησε ο μύθος του Κοσσυφοπεδίου. Για αυτόν, η επέτειος της υπερβολής για τη Μάχη του Κοσσυφοπεδίου ήταν εξατομικευμένη. Έφτασε στην τελετή με ελικόπτερο σε μια επίδειξη δύναμης και πήρε τον τόπο τιμής σε μια σκηνή διακοσμημένη με τα εμβλήματα του σερβικού εθνικισμού - συμπεριλαμβανομένου ενός τεράστιου Ορθοδόξου Σταυρού που περιβάλλεται από τέσσερις Κυριλλικές Γ (για το σύνθημα "Μόνο Ενότητα / Αρμονία σώζει το Σέρβοι "). Ολόκληρη η ομοσπονδιακή ηγεσία παρακολουθούσε την προειδοποίησή της: "Οι Σέρβοι στην ιστορία τους ποτέ δεν κατέκτησαν ή εκμεταλλεύτηκαν άλλους. Μέσα από δύο παγκόσμιους πολέμους, απελευθερώθηκαν και, όταν μπορούσαν, βοήθησαν άλλους ανθρώπους να απελευθερωθούν. Ο ηρωισμός του Κοσσυφοπεδίου δεν μας επιτρέπει να ξεχνάμε ότι κάποτε είμαστε γενναίοι και αξιοπρεπείς και ένας από τους λίγους που πήγαν στη μάχη αήττητοι. Έξι αιώνες αργότερα, πάλι βρισκόμαστε σε μάχες και διαμάχες. Δεν είναι ένοπλες μάχες, αν και δεν μπορούμε να αποκλείσουμε αυτά τα πράγματα ακόμα ». Με την κεφαλαιοποίηση του μεγαλύτερου μύθου στη σερβική λαογραφία, ο Μιλόσεβιτς έριξε τους Σέρβους όχι μόνο εναντίον Αλβανών, αλλά και εναντίον του άλλου εχθρού που προσδιόρισε ο μύθος του Κοσσυφοπεδίου: σλαβικοί μουσουλμάνοι. Θα ήταν η τελευταία φορά που ολόκληρη η ομοσπονδιακή ηγεσία θα σταθεί στην ίδια σκηνή στην ενότητα με τον Μιλόσεβιτς ». </ref><ref> Brunnbauer, Ulf (2004). «Γονιμότητα, οικογένειες και εθνοτικές συγκρούσεις: Μακεδόνες και Αλβανοί στη Δημοκρατία της Μακεδονίας, 1944-2002». ''Έγγραφα εθνικοτήτων'' . '''32''' . (3): 583. «Όταν ιδρύθηκε η κομμουνιστική εξουσία, οι Αλβανοί και οι μουσουλμανικές κοινότητες εν γένει αισθάνθηκαν όλο και περισσότερο αποξενωμένοι από το κράτος, για παράδειγμα, λόγω της αντι-θρησκευτικής του ατζέντας, της μακεδονικής προοπτικής, της ισχυρής σερβικής επιρροής , και τις ριζοσπαστικές προσπάθειές της να αλλάξει τον ρόλο των γυναικών .... Αυτή η αποξένωση από τη σοσιαλιστική μεταμόρφωση ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους χιλιάδες Αλβανοί μετανάστευσαν ως «Τούρκοι» στην Τουρκία τη δεκαετία του 1950. Ως εκ τούτου, οι επιπτώσεις των διακρίσεων από τις κρατικές αρχές πολλαπλασιάστηκαν με αυτοδιάθεση ». </ref><ref> Mertus, Julie (1999). ''Κοσσυφοπέδιο: Πώς οι μύθοι και οι αλήθειες ξεκίνησαν έναν πόλεμο'' . Πανεπιστήμιο Καλιφόρνιας Τύπου Π. 184-185. «Η σημασία του μύθου του Κοσσυφοπεδίου για τη σερβική πολιτική, όπως παρατηρεί ο Gale Stokes», δεν έγκειται σε αυτές τις πραγματικές ιστορίες αλλά στην επιλογή του από τους εθνικιστές ως το κατάλληλο συμβολικό σύμπαν της Σερβίας. Παρέχει ένα λεξιλόγιο εμπειριών εκτός εποχής. "Το 1989, η« μεγάλη ήττα »χρησίμευσε ως υπενθύμιση για τα Σερβικά βάσανα και την ανάγκη για τους Σέρβους να υπερασπιστούν ακόμη και την πατρίδα τους, το Κοσσυφοπέδιο. Η αναφορά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προκάλεσε επίσης την εικόνα των κακών Τούρκων - στενογραφίας για όλους τους μουσουλμάνους, συμπεριλαμβανομένων των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου (ανεξάρτητα από τη θρησκεία τους) και των γιουγκοσλαβικών ("σλαβικών") Μουσουλμάνων, οι οποίοι θεωρούνταν ως προδότες φυλών για μεταστροφή στο Ισλάμ κατά τη διάρκεια των Οθωμανών κανόνας. Ο Μιλόσεβιτς είχε μακροχρόνια επωφεληθεί από το "λεξιλόγιο εμπειριών" που δημιούργησε ο μύθος του Κοσσυφοπεδίου. Για αυτόν, η επέτειος της υπερβολής για τη Μάχη του Κοσσυφοπεδίου ήταν εξατομικευμένη. Έφτασε στην τελετή με ελικόπτερο σε μια επίδειξη δύναμης και πήρε τον τόπο τιμής σε μια σκηνή διακοσμημένη με τα εμβλήματα του σερβικού εθνικισμού - συμπεριλαμβανομένου ενός τεράστιου Ορθοδόξου Σταυρού που περιβάλλεται από τέσσερις Κυριλλικές Γ (για το σύνθημα "Μόνο Ενότητα / Αρμονία σώζει το Σέρβοι "). Ολόκληρη η ομοσπονδιακή ηγεσία παρακολουθούσε την προειδοποίησή της: "Οι Σέρβοι στην ιστορία τους ποτέ δεν κατέκτησαν ή εκμεταλλεύτηκαν άλλους. Μέσα από δύο παγκόσμιους πολέμους, απελευθερώθηκαν και, όταν μπορούσαν, βοήθησαν άλλους ανθρώπους να απελευθερωθούν. Ο ηρωισμός του Κοσσυφοπεδίου δεν μας επιτρέπει να ξεχνάμε ότι κάποτε είμαστε γενναίοι και αξιοπρεπείς και ένας από τους λίγους που πήγαν στη μάχη αήττητοι. Έξι αιώνες αργότερα, πάλι βρισκόμαστε σε μάχες και διαμάχες. Δεν είναι ένοπλες μάχες, αν και δεν μπορούμε να αποκλείσουμε αυτά τα πράγματα ακόμα ». Με την κεφαλαιοποίηση του μεγαλύτερου μύθου στη σερβική λαογραφία, ο Μιλόσεβιτς έριξε τους Σέρβους όχι μόνο εναντίον Αλβανών, αλλά και εναντίον του άλλου εχθρού που προσδιόρισε ο μύθος του Κοσσυφοπεδίου: σλαβικοί μουσουλμάνοι. Θα ήταν η τελευταία φορά που ολόκληρη η ομοσπονδιακή ηγεσία θα σταθεί στην ίδια σκηνή στην ενότητα με τον Μιλόσεβιτς ». </ref><ref> Brunnbauer, Ulf (2004). «Γονιμότητα, οικογένειες και εθνοτικές συγκρούσεις: Μακεδόνες και Αλβανοί στη Δημοκρατία της Μακεδονίας, 1944-2002». ''Έγγραφα εθνικοτήτων'' . '''32''' . (3): 583. «Όταν ιδρύθηκε η κομμουνιστική εξουσία, οι Αλβανοί και οι μουσουλμανικές κοινότητες εν γένει αισθάνθηκαν όλο και περισσότερο αποξενωμένοι από το κράτος, για παράδειγμα, λόγω της αντι-θρησκευτικής του ατζέντας, της μακεδονικής προοπτικής, της ισχυρής σερβικής επιρροής , και τις ριζοσπαστικές προσπάθειές της να αλλάξει τον ρόλο των γυναικών .... Αυτή η αποξένωση από τη σοσιαλιστική μεταμόρφωση ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους χιλιάδες Αλβανοί μετανάστευσαν ως «Τούρκοι» στην Τουρκία τη δεκαετία του 1950. Ως εκ τούτου, οι επιπτώσεις των διακρίσεων από τις κρατικές αρχές πολλαπλασιάστηκαν με αυτοδιάθεση ». </ref> Οι Μουσουλμάνοι Αλβανοί συχνά αποκαλούνται, από τους Έλληνες, Τουρκαλβανοί.<ref name="Megalommatis"> Μεγαλομάτης, Μ. Κοσμάς (1994). ''Τουρκοελληνικές σχέσεις και τα Βαλκάνια: Αξιολόγηση των σημερινών προβλημάτων από τον ιστορικό'' . Ίδρυμα Κύπρου. Π. 28. "Οι Μουσουλμάνοι Αλβανοί έχουν ονομαστεί" ''Τουρκαλβανοί'' "στα ελληνικά και αυτό είναι υποτιμητικό." </ref><ref name="Tzanelli2008"> Τζανέλλι, Ροάνθη (2008). ''Κατασκευή και ταυτότητα των εθνών στην Ευρώπη: Οι διάλογοι της αμοιβαιότητας'' . Palgrave Macmillan. Π. 62. Κατά συνέπεια, στις αρχές της δεκαετίας του 1880, ο ελληνικός τύπος προκάλεσε ανοιχτά εναντίον του Αλβανικού μίσους, συσχετίζοντας τους αλβανικούς μητροπολίτες με την τουρκική αντι-ελληνική προπαγάνδα και τους βαπτίζοντας τους Βλάχους και τους «Τουρκαλβανούς ληστές» ( ''Αηοη'' 10 και 14 Ιουλίου 1880, ''Palingensía'' , 3 Απριλίου 1881). " </ref><ref name="Nikolopoulou"> Νικολοπούλου, Καλλιόπη (2013). ''Τραγικά μιλώντας: για τη χρήση και την κατάχρηση της θεωρίας για τη ζωή'' . Πανεπιστήμιο Nebraska Press. Π. 299. "Αντί για τον όρο" Μουσουλμάνοι Αλβανοί ", οι εθνικιστικές ελληνικές ιστορίες χρησιμοποιούν τον πιο γνωστό, αλλά υποτιμητικό, όρος" Τουρκαλβανιανοί ". </ref> Όπως ο όρος «Τούρκος»,<ref name="MacLean"> MacLean, Gerald Μ. (2007). "Όταν το West Looks East: Μερικές πρόσφατες μελέτες σε πρώιμες σύγχρονες μουσουλμανικές κουλτούρες." ''Εφημερίδα για πρώιμες σύγχρονες πολιτιστικές σπουδές.'' '''7.''' (1): 97. «Σε κάθε αμεροληψία με το Chew, τον Rouillard, τον Vaughn και τον Schwoebel, κανείς δεν υποστήριξε ποτέ ότι έκαναν περισσότερα από να διερευνήσουν τους τρόπους με τους οποίους οι πρώτοι Ευρωπαίοι συγγραφείς θεώρησαν αυτούς που ονόμαζαν« Τούρκοι »και τον κόσμο του Ισλάμ κατοικούσαν, αλλά η αδιαφορία τους για το ποιος και τι αντιπροσωπεύει σηματοδοτεί μια απουσία προειδοποίησης. Και οι τέσσερις μελετητές, για παράδειγμα, ανακυκλώνουν την πρώιμη σύγχρονη ευρωπαϊκή χρήση του «Τούρκου» ως συνώνυμη τόσο με τους «μουσουλμάνους» - ανεξάρτητα από την προέλευσή τους - όσο και με τους «Οθωμανούς», ενώ στους ίδιους τους Οθωμανούς ο όρος αναφέρεται αποτρόπαια στην ανατολική αγροτιά τους οποίους είχαν έρθει να κυβερνήσουν. Πολλοί συνεχίζουν σε αυτή τη συνήθεια, το ένα καθιστά ακόμη πιο συγκεχυμένο και δυνητικά παραπλανητικό, αφού η Τουρκική Δημοκρατία δήλωσε ότι όλοι οι κάτοικοι είναι «Τούρκοι» για να σβήσουν τους Κούρδους, τους Αρμένιους, τους Λαζ και άλλες εθνότητες από το εθνικό τοπίο. Αναγνωρίζοντας ότι οι νικητές γράφουν ιστορία και ότι τα ίδια τα όργανα της παραγωγής γνώσης ήταν συνένοχοι σε δομές εξουσίας και εξουσίας, οι επιστήμονες της Αναγέννησης και της πρώιμης νεωτερικής περιόδου αναγνώρισαν επίσης πώς η ανάλυση του Said για τους αυτοκρατορικούς λόγους ήταν ακατάλληλη για την εποχή πριν η Ευρώπη βρισκόταν πάνω και αποικίζουν τις ανατολικές χώρες ". </ref> η έκφραση<ref name="Millas"> Μίλλας, Ηρακλής (2006). "Τουρκκοκρατία: Ιστορία και εικόνα των Τούρκων στην ελληνική λογοτεχνία". ''Νότιας Ευρώπης Κοινωνία & Πολιτική'' . '''11''' . (1): 50. «Η« διαχρονική »ύπαρξη του άλλου (και η αλληλεξάρτηση του Εαυτού με αυτόν τον άλλο) διασφαλίζεται από το όνομα που χρησιμοποιείται για να τον καθορίσει. Οι Έλληνες συχνά ονομάζουν «διάφορες πολιτείες και ομάδες των Τούρκων - όπως οι Σελτζούκοι, οι Οθωμανοί, ακόμη και οι Αλβανοί ( ''Τουρκαλοβάνοι'' )». </ref> χρησιμοποιήθηκε από ορισμένους συγγραφείς, κυρίως στη δυτικοευρωπαϊκή λογοτεχνία του 19ου και 20ου αιώνα, για τους μουσουλμανικούς αλβανικούς πληθυσμούς.<ref>Blumi, Ισα. (1998). «Η εμπορευματοποίηση της ετερότητας και της εθνοτικής μονάδας στα Βαλκάνια: πώς να σκεφτούμε τους Αλβανούς». ''Πολιτικές και κοινωνίες της Ανατολικής Ευρώπης'' . '''12''' . (3): 527-569. Π. 533. "Η ανάλυση αυτή είναι βυθισμένη σε μια εκλεπτυσμένη επεξεργασία της ιστορίας, η οποία παραδοσιακά στρεβλώνεται για ένα ακροατήριο που είναι πιο διατεθειμένο να διατηρήσει τα παλιά στερεότυπα για τους Αλβανούς, τους Μουσουλμάνους και το" άλλο ", παρά να σκάψει βαθύτερα στις περιπλοκές των ομογενοποιημένων μονάδων ανάλυσης που προκαλείται από την εθνότητα, το έθνος, το Ισλάμ. " </ref> Ως εκ τούτου, η λέξη ''Τούρκος'' με αυτή τη χρήση της κατόρθωσε να έχει επίσης υποτιμητική και αποθαρρυντική έννοια που, όταν χρησιμοποιείτο σε άλλες λέξεις, έδινε την υποτιμητική έννοια της σκληρής και απάνθρωπης συμπεριφορά''ς'' ή και της οπισθοδρομικότητας και αγριότητας''.''<ref name="McCarthy"> McCarthy, Kevin Μ. (1970). "Η Δραστική Χρήση του Τουρκού και της Τουρκίας". ''Αμερικανική ομιλία'' . '''45''' . (1/2): 157. Οι Τούρκοι κατέχουν εξέχουσα θέση μεταξύ των εθνικοτήτων που φαίνονται να έχουν κατακερματιστεί σε όλη την ιστορία. Το όνομα ''Τουρκ'' ή ''Τουρκία'' έχει από καιρό συνδέεται με σκληρή, απάνθρωπη συμπεριφορά και χρησιμοποιείται συχνά ως περιγραφικό μέρος της ομιλίας μας σε υποτιθέμενες φράσεις. " Π. 158. «Ως ουσιαστικό στην αγγλική γλώσσα ο ''Τούρκος'' σήμαινε, σύμφωνα με τον ''ΟΕΔ'' ,« έναν σκληρό, αυστηρό ή τυραννικό άνθρωπο · ο καθένας που συμπεριφέρεται ως βάρβαρος ή άγριος · αυτός που αντιμετωπίζει τη σύζυγό του με δυσκολία · ένας κακός ή ανίκητος άνθρωπος »." Π. 159. "Δεδομένου ότι έχει μια τέτοια παράδοξη νόημα, δεν ήμουν έκπληκτος όταν ήμουν σε μια πρόσφατη εφαρμογή του ''turk'' , αυτή τη φορά στον αθλητισμό: το ''turk'' είναι ένα ψευδώνυμο που οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές έχουν δώσει στα κακά νέα ότι (όπως για παράδειγμα οι Πολωνοί, οι Ιταλοί, οι Εβραίοι, οι Τούρκοι, οι Τούρκοι, και οι Ιρλανδοί), οι Τούρκοι από μόνα τους ήταν γενικά ένας σταθερός στόχος για απάτη και απρόσμενα έδωσαν το όνομά τους σε πολλές δυσμενείς καταστάσεις ». </ref><ref>Batur-VanderLippe, Pinar (1999). "Με επίκεντρο τον παγκόσμιο ρατσισμό και τον αντιρατσισμό: από την καθημερινότητα μέχρι την παγκόσμια πολυπλοκότητα". ''Κοινωνιολογικό φάσμα'' . '''19''' . (4): 472. "Στο αιώνιο στερεότυπο του« Τρομερού Τούρκου », οι Τούρκοι απεικονίζονταν ως οι καθυστερημένοι και άγριοι εχθροί του πολιτισμού και της προόδου. Είτε ο Τρομερός Τούρκος θεωρήθηκε Λευκός είτε Μαύρος, οι ουσιώδεις Orientalist κατηγορίες "πίσω" και "άγριοι" συνοδεύονταν πάντοτε με το «σκοτάδι», ποιότητες σε έντονη αντίθεση με την εικόνα του αποικιστή ως λευκή, προοδευτική, επιστημονική και ανώτερη (VanderLippe 1997). " </ref><ref>Todorova, Maria Nikolaeva (1997). ''Φανταστείτε τα Βαλκάνια.'' Oxford University Press. σ. 90. "Οι αγγλικές εικόνες του Τούρκου κατά τη διάρκεια του δέκατου έκτου και του δέκατου έβδομου αιώνα ήταν αυτές της τυραννίας, αυθαιρεσίας, εκβιασμών, δουλείας, πειρατείας άγριων τιμωριών και χριστιανικών δοκιμασιών. ήταν επίσης εικόνες παράξενης και διαφθοράς ενάντια στο Ισλάμ. " </ref><ref name="Blumi2013" /> Στο γενικό πλαίσιο των Βαλκανίων κατά τον εικοστό αιώνα, η χρήση της λέξης «Τούρκος» (και «Τουρκία») έχει επίσης χρησιμοποιηθεί πολιτικά, για να διαφοροποιήσει τον «αυτόχθονα» από τον «ξένο», ώστε να υπονοούνται οι βαλκάνιοι Μουσουλμάνοι ως αλλοδαποί.<ref name="Blumi2013"> Blumi, Isa (2013). ''Οθωμανικοί πρόσφυγες, 1878-1939: μετανάστευση σε μετα-αυτοκρατορικό κόσμο'' . A & C Μαύρο. σελ. 149-150. "Όλα ξεκίνησαν με πόλεμο. Ο πόλεμος ήταν το μέσο με το οποίο οι νέες πολιτικές ελίτ σε γειτονικά, πρώην οθωμανικά εδάφη όπως η Βουλγαρία, η Ελλάδα και η Σερβία αναγνώρισαν την ευκαιρία να ξαναγράψουν το δημογραφικό τοπίο και με τη σειρά τους να διεκδικήσουν μια ιστορική σχέση με τα πρόσφατα εθνοκαθαρμένα εδάφη. Ως επακόλουθο των βαλκανικών πολέμων του 1912 και 1913, ιδίως, γειτονεύθηκαν ολόκληρες συνοικίες των πόλεων, τα ονόματα των χωριών άλλαξαν, οι κάτοικοι τους εκδιώχθηκαν ή, ακόμα πιο δραματικά, συλλογικά "μετατράπηκαν". Για πολλούς, το πρόβλημα ήταν ότι η αρχή Ο Α 'Παγκόσμιος Πόλεμος δεν άφησε τα κράτη αυτά να έχουν αρκετό χρόνο για να ολοκληρώσουν το άσχημο καθήκον της διαγραφής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τη «Χριστιανοσύνη». Όπως και στην Αμερική, ένας οθωμανικός «αρνούμενος» άνθρωπος παρέμενε σε ανεξάρτητες Βαλκανικές χώρες όπου κάποιες από αυτές τις «αφηρημένες» κοινότητες επιβιώνουν μέχρι σήμερα. Παρά την μακρά περίοδο επιβληθέντος σοσιαλισμού και δηλώσεων αδελφοσύνης, οι βαλκανικοί μουσουλμάνοι έζησαν διαρκώς τον φόβο ότι ένας ακόμη γύρος "εθνοτικών καθαρισμών" θα έρθει σκούπισμα μέσα από τις κοινότητές τους. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στη Βουλγαρία και την πρώην Γιουγκοσλαβία, όπου ένας αιώνας τώρα που ζούσε ως «μειονότητες» οδήγησε συχνά σε ευκαιριακές, «λειτουργικές» εκστρατείες εκτόξευσης αίματος στα ευρύτερα πλαίσια της «εθνικής» πολιτικής. Στη Γιουγκοσλαβία, ο μη σλαβικός Αλβανός μουσουλμάνος (και ο Καθολικός) εξελίχθηκε σε γραφειοκρατική κατηγορία ιδιαίτερα ευάλωτη σε περιοδικές κρατικές εκστρατείες εκδίωξης - στη δεκαετία του 1920, 1935-8, 1953-67 και στη συνέχεια στη δεκαετία του 1990 - η περιοχή. Οι ετικέτες ολόκληρων περιοχών του Κοσσυφοπεδίου, του Novipazaar, του Μαυροβουνίου και της Μακεδονίας ως κατοικημένες από γενικούς "μουσουλμάνους Αλβανούς" συχνά σήμαιναν την οργανωμένη απέλαση αυτών των κοινοτήτων, που χαρακτηρίζονταν πάντοτε ως απειλές για τους «ξένους» και «πέμπτες στήλες» για την εθνική ασφάλεια. Για να δικαιολογήσουν τέτοια μέτρα σε έναν περιστασιακό εξωτερικό ταξιδιώτη που μαρτυρεί τη βίαιη διαδικασία ή στις αντιπροσωπείες που έστειλε η νεοσυσταθείσα Κοινωνία των Εθνών κατόπιν αιτήματος της Αλβανίας (κράτους μέλους), το Σερβικό / Γιουγκοσλαβικό κράτος ανέπτυξε συχνά ιστορικούς, δημογράφους , και ανθρωπολόγους. Σε μια επανειλημμένως επαναλαμβανόμενη άσκηση σε όλα τα μετα-οθωμανικά Βαλκάνια, οι συνεργάτες των εκστρατειών «εθνοκάθαρσης» ανέθρεψαν την «επαγγελματική γνώση» των φυλετικών επιστημών που αναπτύχθηκε αρχικά στις Ηνωμένες Πολιτείες στα τέλη του αιώνα. Για παράδειγμα, στις αρχές της δεκαετίας του 1920, οι κρατικές αρχές που πρόθυμοι να συνεχίσουν μια διαδικασία απομάκρυνσης που ξεκίνησε το 1912 - έσπασαν εν συντομία τον Α 'Παγκόσμιο Πόλεμο - έστειλαν έναν στρατό των εθνογράφων που είχαν εκπαιδευτεί στην Ευρώπη στη «νότια Σερβία» για να εντοπίσουν εκείνες τις κοινότητες που είναι λιγότερο πιθανό να δεχθούν ποτέ κανόνας. Αυτοί οι εθνογράφοι και οι γεωγράφοι υιοθέτησαν πολλές από τις ίδιες ρατσιστικές επιστημολογίες που εντοπίστηκαν σε άλλα ευρωαμερικάνα πλαίσια για να εντοπίσουν και να καταγράψουν τα «υπο-ανθρώπινα» χαρακτηριστικά των υβριδικών «Τούρκων» των οποίων η «φύση» προσπάθησε να τους αφομοιώσει σε έναν εκσυγχρονισμένο Σερβικό / Νότιας σλαβικής κοινωνίας "επιστημονικά" αδύνατη. Ενώ αυτές οι ιστορίες αποτελούν τώρα μια βασική πτυχή της ιστορικής μνήμης της Αλβανίας (και της Τουρκίας, της Ελλάδας και της Βουλγαρίας) σε σχέση με το μαρτύριο της Σερβίας, έχει ξεχάσει χρήσιμα ότι η δυναμική γύρω από μια τέτοια συστημική βία ενημερώθηκε από ένα σύνολο ιδεολογικών και πειθαρχικών πλαίσια που, από τη στιγμή που έγιναν όργανα, όπως και από το CUP μετά το 1910, άλλαξαν τον τρόπο που οι ετερογενείς κοινωνίες αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Αυτές οι ίδιες ιδεολογικές αρχές βασισμένες στον φυλετικό διαχωρισμό και τη βιολογική ιεραρχία επηρέασαν την πνευματική ελίτ του κόσμου των αρχών του εικοστού αιώνα. Τελικά κινητοποίησαν μια λεγόμενη πολιτική γονιμότητας για να δικαιολογήσουν το λόγο για τον οποίο ήταν απαραίτητη η βίαιη αποικιοποίηση / εκδίωξη που οδήγησε στο κράτος στη Γιουγκοσλαβία (και νωρίτερα στην Ελλάδα και τη Βουλγαρία) προκειμένου να διατηρηθεί η μακροπρόθεσμη δημογραφική ισορροπία της κοινωνίας. Η αναγκαστική απέλαση, η υπογραφή συμφωνιών "ανταλλαγής πληθυσμών" -δημοσιοποιημένη ως διπλωματική "λύση" ήδη αμέσως μετά τον πρώτο Βαλκανικό πόλεμο του 1912 - και τελικά ο αποικισμός ήταν όλες οι τακτικές που χρησιμοποιούνται στα Βαλκάνια, Αμερικανικός κυριαρχούμενος κόσμος. " </ref><ref name="Blumi2011"> Blumi, Isa (2011). ''Επαναφορά των Οθωμανών, Εναλλακτικές Βαλκανικές Μοντέρνες: 1800-1912'' . Palgrave MacMillan. Νέα Υόρκη. Π. 32. "Ως κρατική πολιτική, τα μετα-οθωμανικά" έθνη "εξακολουθούν να διασπούν το μεγαλύτερο μέρος των πολιτιστικών, κοινωνικοοικονομικών και θεσμικών δεσμών τους με την οθωμανική περίοδο. Κάποιες φορές αυτό απαιτεί την άρνηση μιας πολυπολιτισμικής ιστορίας που οδηγεί αναπόφευκτα σε οργίες πολιτιστικής καταστροφής 1990, Riedlmayer 2002), ως αποτέλεσμα αυτής της στρατηγικής απομάκρυνσης του οθωμανικού παρελθόντος - η απέλαση των "Τούρκων" (δηλαδή μουσουλμάνων), η καταστροφή των κτιρίων, η αλλαγή των ονομάτων πόλεων, οικογενειών και μνημείων, και «Καθαρισμός» των γλωσσών - πολλοί στην περιοχή δέχθηκαν το συμπέρασμα ότι η οθωμανική πολιτιστική, πολιτική και οικονομική υποδομή ήταν πράγματι μια «κατοχή» και ως εκ τούτου ξένη οντότητα (Jazexhi 2009) .Η λογική αυτή έχει ισχυρές διαισθητικές συνέπειες στο δρόμο γράφουμε για την ιστορία της περιοχής: Εάν οι Οθωμανοί Μουσουλμάνοι ήταν "Τούρκοι" και ως εκ τούτου "ξένοι" από προεπιλογή, είναι απαραίτητο να διαφοροποιηθούν οι γηγενείς από τον αλλοδαπό, ένας θανατηφόρος υπολογισμός που έγινε στο 20ο αι. με τις τρομακτικές συνέπειες για τα εκατομμύρια ». </ref><ref name="Austin" /> Στην περίπτωση των Αλβανών, αυτό κατά καιρούς έχει οδηγήσει σε [[αλβανοφοβία]], αρνητικά στερεότυπα, κοινωνικοπολιτικές διακρίσεις και ακόμη και μαζική βία.<ref name="Millas" /><ref name="Blumi2013" /><ref name="Blumi2011" /><ref name="Blumi2011" /><ref name="Austin"> Όστιν, Ρόμπερτ Κλέγκ (2012). ''Ίδρυση Βαλκανικής Πολιτείας: Πείραμα της Αλβανίας με τη δημοκρατία, 1920-1925'' . Πανεπιστήμιο του Τορόντο Τύπου. Π. 95. "Ένας ακρογωνιαίος λίθος της ελληνικής πολιτικής, μια προσέγγιση που χρησιμοποίησαν και οι Γιουγκοσλάβοι, ήταν να ενθαρρύνει τις θρησκευτικές διαφορές στην Αλβανία και να τονίσει ότι η Αλβανία ήταν μια μικρή« Τουρκία »εχθρική έναντι των Ορθοδόξων Ελλήνων. Για να διαδώσει η ιδέα δύο αλβανικών κρατών, ένας μουσουλμάνος, ο άλλος χριστιανός, στις αρχές της δεκαετίας του '20, η Ελλάδα διαμαρτυρήθηκε συνεχώς ότι ο πλειοψηφικός μουσουλμανικός πληθυσμός της Αλβανίας διώκεται ενεργά την Ορθόδοξη μειονότητα. Η Αλβανία το αρνήθηκε, υπογράμμισε την καλά τεκμηριωμένη κληρονομιά της θρησκευτικής ανοχής και πρόσθεσε ότι ενώ υπήρχε ένταση στη νότια περίμετρο της χώρας, δεν ήταν μεταξύ μουσουλμάνων και χριστιανών, αλλά μάλλον μια ρήξη προέκυψε εξαιτίας του κινήματος για τη δημιουργία ενός αυτοκέφαλη Αλβανική Ορθόδοξη Εκκλησία και ορισμένοι πολίτες επιθυμούν να παραμείνουν υπό το Πατριαρχείο ». </ref><ref>Müller, Dietmar (2009). «Οριενταλισμός και Έθνος: Εβραίοι και Μουσουλμάνοι ως Αλτρίτης στη Νοτιοανατολική Ευρώπη στην Εποχή των Εθνών-κρατών, 1878-1941». ''Ανατολική Κεντρική Ευρώπη'' . '''36''' . (1): 66. "Ως εκ τούτου, οι Ρουμάνοι και Σέρβοι διανοούμενοι και πολιτικοί θεωρούνταν απόλυτα σύμφωνοι με την ''πολιτικοστρατιωτική'' αποστολή του δυτικού ''κόσμου,'' αρνούμενοι στους Ιουδαίους την ιθαγένεια, όταν εκδιώκουν Τούρκους και Αλβανούς, ξεκινώντας διαδικασίες για" , ορισμένες εθνοτικές και θρησκευτικές ομάδες ή ολόκληρες επαρχίες. Πιο συγκεκριμένα, ο ρουμανικός λόγος νομιμοποίησης προς τις Μεγάλες Δυνάμεις έλεγε τα εξής: Η ρουμανική ιθαγένεια θα μπορούσε να χορηγηθεί στους Εβραίους μόνο όταν είχαν φθάσει στα ύψη του ευρωπαϊκού πολιτισμού. σε αντίθετη περίπτωση, η Ρουμανία δεν θα μπορούσε να εκπληρώσει την ''πολιτικοστρατιωτική'' της αποστολή στα Βαλκάνια. Ομοίως οριενταλιστικός ήταν ο Σερβικός λόγος, ο οποίος ισχυριζόταν ως εθνικό καθήκον να εξευρωπαϊσθεί μουσουλμάνοι και Αλβανοί, ή τουλάχιστον οι περιοχές που κατοικούσαν από αυτούς. </ref><ref>Merdjanova, Ina (2013). ''Ανακαλύπτοντας ξανά τους Umma: Μουσουλμάνους στα Βαλκάνια μεταξύ εθνικισμού και διακρατικότητας'' . Oxford University Press. Π. 43. Αμέσως μετά την εγκαθίδρυση του κομμουνιστικού καθεστώτος ξεκίνησαν αλβανικά σχολεία ξένων γλωσσών τόσο στο Κοσσυφοπέδιο όσο και στην πΓΔΜ, αλλά μερικά χρόνια αργότερα η γιουγκοσλαβική κυβέρνηση ξεκίνησε μια καταστολή της αλβανικής αυτοδιάθεσης κλείνοντας τα περισσότερα σχολεία και απαγορεύοντας τα αλβανικά εθνικά σύμβολα οι Αλβανοί ενθαρρύνθηκαν να αναγνωριστούν ως «Τούρκοι» και άνοιξαν νέες τουρκικές σχολές, ενώ μια κυβερνητική συνθήκη του 1953 με την Τουρκία, επιτρέποντας στους Τούρκους στη Γιουγκοσλαβία να μεταναστεύσουν, εξαπέλυσε μια τεράστια έξοδο στην Τουρκία. Τούρκοι για να φύγουν από τη χώρα. " </ref><ref>Salla, Michael Emin (1998). "Ταξιδεύοντας στον πλήρη κύκλο: η" τελική λύση "της Σερβίας στο πρόβλημα του Κοσσυφοπεδίου." ''Εφημερίδα των Μουσουλμανικών Υποθέσεων Μειονοτήτων'' . '''18''' . (2): 230. "Το πρώτο χρονολογείται από τους βαλκανικούς πολέμους του 1912-1913 μέχρι την έναρξη του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Το Βασίλειο των Σέρβων, των Κροατών και της Σλοβενίας, που κυριαρχείται από τη Σερβική δυναστεία του Καρατζεοτζίκ, άρχισε μια συστηματική πολιτική καταστολής και αναγκαστικής μετανάστευσης Αλβανών σε μια προσπάθεια να «διορθωθεί» ο δημογραφικός χαρακτήρας των εδαφών. Πολλοί μουσουλμάνοι Αλβανοί κατηγοριοποιήθηκαν απλά ως Τούρκοι και απελάθηκαν στην Τουρκία, στο πλαίσιο συμφωνίας μεταξύ Τουρκίας και Βασιλείου Σέρβων, Κροατών και Σλοβενίας. Οι εκτιμήσεις των Αλβανών που αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν σε έρημες περιοχές της Ανατολίας για να σχηματίσουν έναν αξιόπιστο πληθυσμό ασφαλείας για την Τουρκία, φτάνουν τα 250.000, ενώ 50.000 μετανάστευσαν στην Αλβανία. </ref><ref>Hilaj, Arjan (2013). "Η Αλβανική Εθνική Ερώτηση και ο Μύθος της Μεγάλης Αλβανίας". ''Το Περιοδικό Σλαβικών Στρατιωτικών Σπουδών'' . '''26''' (3):. 8. «Στον απόηχο του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, η Ελλάδα θεωρείται όλα Αλβανοί Μουσουλμάνοι στην ''στην κάμερα'' ως Τούρκοι, και ως εκ τούτου να μεταφερθεί στην Τουρκία με άλλους Τούρκους υπηκόους, μετά τη διεθνή συνθήκη που υπογράφηκε μεταξύ των δύο κρατών το 1923 σε Λοζάνη." </ref><ref>Βαλτσιώτης. ''Τα Μουσουλμανικά Chams της Βορειοδυτικής Ελλάδας: Οι λόγοι για την απέλαση μιας «ανύπαρκτης» μειονοτικής κοινότητας.'' 2011. Η παρουσία ενός πληθυσμού που θεωρείται εχθρικό προς τα εθνικά συμφέροντα κοντά στα σύνορα προκάλεσε άγχος στους Έλληνες αξιωματούχους, η οποία επιδεινώθηκε από μια μιλιταριστική αντίληψη ασφάλειας και επικράτειας. Το κεντρικό ελληνικό κράτος ήταν πρόθυμο να ωθήσει τον «εχθρικό» πληθυσμό να μεταναστεύσει στην Τουρκία. Για το σκοπό αυτό, χρησιμοποίησε τακτικές παρενόχλησης οι οποίες διεξήχθησαν από τοπικές παραστρατιωτικές ομάδες. Αυτή ήταν μια πρακτική που ήταν γνωστή και υιοθετήθηκε ήδη από την περίοδο των βαλκανικών πολέμων. Σε άλλες περιπτώσεις απλώς ανάγκασε τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν τη χώρα, αφού έδωσαν τελεσίματα. " </ref><ref>Τζανέλι, Ροάνθη (2010). «Ισλαμοφοβία και Ελληνοφιλία: οι Έλληνες μύθοι της μεταποικιακής Ευρώπης». Στο Sayyid, S & Vakil, ΑΚ, (eds.). ''Σκέψη μέσω της ισλαμοφοβίας: παγκόσμιες προοπτικές'' . Hurst Publishers. Π. 224. «Στο πλαίσιο της διηπειρωτικής εργατικής κινητικότητας η ελληνική ισλαμοφοβία έχει εκδηλωθεί ως Αλβανοφοβία». </ref><ref>Kokkali, Ifigeneia (24–25 February 2011). [http://s3.amazonaws.com/academia.edu.documents/30589738/KOKKALI_Balkan_myth_paper_ref_Oct_2011.pdf?AWSAccessKeyId=AKIAJ56TQJRTWSMTNPEA&Expires=1431621674&Signature=ZMr7hQ2eBUFz8tpyV%2B17N3t8%2BuQ%3D&response-content-disposition=inline ''Being Albanian in Greece or elsewhere: negotiation of the (national) self in a migratory context''].{{Dead link|date=November 2017}} International conference on the “Myths of the Other in the Balkans. Representations, social practices and performances”. Thessaloniki. Retrieved 15 May 2010. p . 3. “The word ‘Albanian’ soon became synonymous to ‘criminal’ and ‘danger’ and ‘albanophobia’ settled for good and dominated the public imaginary during the whole decade of the 1990s until even the mid-2000s.”</ref><ref>Ramet, Sabrina Ρ. (2005). ''Σερβία από το 1989: Πολιτική και Κοινωνία κάτω από το Milošević και μετά'' . University of Washington Press. Π. 49. "Για μια αναλυτική ανάλυση του ρόλου των μέσων μαζικής ενημέρωσης στην κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας, βλέπε Mark Thomson, ''Σφυρηλατημένο Πόλεμο: Τα Μέσα στη Σερβία, την Κροατία και τη Βοσνία και Ερζεγοβίνη'' (Luton, UK: University of Luton Press, 1994). Ενώ όλοι οι Κροάτες συσχετίζονταν ολοένα και περισσότερο με την Ουστάσα, οι Αλβανοί και οι Βόσνιοι αναφέρθηκαν ως "Τούρκοι", υπονοώντας την υποτιθέμενη συνεργασία τους με τον ιστορικό εχθρό της Σερβίας, παρά το γεγονός ότι πολλοί Αλβανοί αγωνίστηκαν πραγματικά με τους Σέρβους ενάντια στην οθωμανική εισβολή. Οι μουσουλμάνοι είναι εθνικά Σλάβοι. "; Π. 400. "Μετά το ξέσπασμα του πολέμου το 1991, το Κρατικό Συμβούλιο Εκπαίδευσης στο Βελιγράδι εισήγαγε νέα εγχειρίδια ιστορίας στα δημοτικά και δευτεροβάθμια σχολεία. Όπως έδειξαν οι Dubravka Stojanović, αυτά τα βιβλία κατατάσσουν τους Σέρβους ως πολυετή θύματα των γειτόνων τους και, χρησιμοποιώντας συναισθηματικά φορτισμένη γλώσσα περιγράφοντας ορισμένες περιόδους, προσέφεραν στους μαθητές μια εικόνα του κόσμου «γεμάτη με ξενοφοβική περιφρόνηση και μίσος για τα γειτονικά έθνη» όσο και για την ευρωπαϊκή και την παγκόσμια κοινότητα ». Στις συζητήσεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που κράτησαν τη Σερβία για περίπου τέσσερις αιώνες, τα χριστιανικά θέματα περιγράφονται ως« υποδουλωμένοι λαοί », με κάθε μάθημα« που ακολουθείται από ένα σύντομο απόσπασμα από την ιστορική πηγές στις οποίες όσοι διαπράττουν τις περιγραφείσες πράξεις (συνήθως φρικαλεότητες) ονομάζονται Τούρκοι ». Περιττό να αναφέρουμε ότι δεν υπάρχει καμία αναφορά στο γεγονός ότι για τους περισσότερους από αυτούς τους χρόνους οι Οθωμανοί ήταν πιο ανεκτικοί τόσο στην ομογενειακή ποικιλομορφία όσο και στη γλωσσική ποικιλομορφία οποιοδήποτε άλλο κράτος στην Ευρώπη, με τη μερική εξαίρεση της Πρωσίας. " </ref><ref>Clark, Howard (2000). ''Πολιτική αντίσταση στο Κοσσυφοπέδιο'' . Pluto Press. p.xx. "Το αίτημα να είναι« αυτόχθονες »έχει ιδιαίτερη σημασία, διότι οι Σερβικές αρχές, ως αυστριακό μύθο, αντιμετωπίζουν τους Αλβανούς ως μετανάστες και δύο φορές στον 20ο αιώνα έχουν επιδιώξει να« επαναπατρίσουν »τους Αλβανούς στην Τουρκία. Όποια και αν είναι η προέλευσή τους, οι Αλβανοί και Σέρβοι συνυπήρχαν εδώ και αιώνες στο Κοσσυφοπέδιο. " </ref><ref>Moe, Χριστιανός (2014). "Θρησκεία στις συγκρούσεις της Γιουγκοσλαβίας: μεταπολεμικές προοπτικές". ''Scripta Instituti Donneriani Aboensis.'' '''19''' : 263-264. "Ο μύθος του νέου μέρους του Κοσσυφοπεδίου απέκτησε κεντρική θέση στο σερβικό πολιτισμό μόνο στα τέλη του 19ου αιώνα. Για τον Anzulović, η σύνδεσή του με την Ημέρα του Βίκου (28 Ιουλίου) αντιπροσωπεύει μια ανατροπή του σλαβικού παγανιστικού μύθου σε σύγχρονο Σερβικό πολιτισμό που ευνοεί την ηθική του πολεμιστή πάνω στη χριστιανική ηθική (1999: 80-5, βλ. 13, 25-6, 60, 71). Στην ερμηνεία της Sells, αντιθέτως, η εθνική μυθολογία «απεικονίζει σλαβικούς μουσουλμάνους ως δολοφόνοι Χριστού και προδότες φυλής» (1996: 27), τα ταυτίζει με τους Τούρκους που σκότωσαν τον Λαζάρ και εξαπολύει πάνω τους την ίδια βία που ονομάζεται συκοφαντική ενάντια στους Εβραίους (σελ. xv). Οι πωλήσεις ομοιάζουν με τη χρήση της εθνικής προπαγάνδας και των θρησκευτικών συμβόλων από τη σερβική κυβέρνηση γύρω από τον εορτασμό της 600ης επετείου της μάχης του Κοσσυφοπεδίου (1989) στο μεσαιωνικό πάθος, με την ικανότητά της να καταρρεύσει το χρόνο και να υποκινήσει το κοινό να διαπράξει πογκρόμ. Επίσης, ερμηνεύει το ''Στεφάνι'' του ''Βουνό'' ως τοποθέτηση των δολοφονιών «έξω από την κατηγορία της εχθρότητας του αίματος», καθώς η μουσουλμανική προσφορά μιας παραδοσιακής τελετής συμφιλίωσης απορρίπτεται από τους χριστιανούς με το αιτιολογικό ότι απαιτεί βάπτισμα. Αντ 'αυτού, η σύγκρουση γίνεται μια «κοσμική δυαδικότητα του καλού και του κακού». Η δολοφονία των «Τουρκοκυπρίων» αναφέρεται ρητά ως «βάπτισμα με αίμα» και η Sells υποστηρίζει, αμφισβητήσιμα, ότι το ποίημα απεικονίζει αυτή τη δολοφονία ως «μια πράξη ιερή από μόνη της» που δεν είναι αμαρτωλή αλλά καθαριστική (Sells 1996: 42-3 ) - εδώ, επιστρέφουμε στην έννοια της «θηριωδίας ως μυστηρίου». Αυτό που έχει σημασία δεν είναι αν πρόκειται για αληθοφανή ανάγνωση του ποίηματος του 1847, αλλά αν παρόμοιες αναγνώσεις πληροφόρησαν τη συμπεριφορά κατά τη δεκαετία του 1990, ένα ζήτημα που πρέπει να επιλυθεί εμπειρικά. Εν πάση περιπτώσει, αυτό οφείλεται μόνο στη δαιμονοποίηση των μουσουλμάνων Βοσνίων και Αλβανών, όχι για τη σύγκρουση μεταξύ Κροατών και Σέρβων ». </ref><ref>Mertus, Julie (1999). ''Κοσσυφοπέδιο: Πώς οι μύθοι και οι αλήθειες ξεκίνησαν έναν πόλεμο'' . Πανεπιστήμιο Καλιφόρνιας Τύπου Π. 184-185. «Η σημασία του μύθου του Κοσσυφοπεδίου για τη σερβική πολιτική, όπως παρατηρεί ο Gale Stokes», δεν έγκειται σε αυτές τις πραγματικές ιστορίες αλλά στην επιλογή του από τους εθνικιστές ως το κατάλληλο συμβολικό σύμπαν της Σερβίας. Παρέχει ένα λεξιλόγιο εμπειριών εκτός εποχής. "Το 1989, η« μεγάλη ήττα »χρησίμευσε ως υπενθύμιση για τα Σερβικά βάσανα και την ανάγκη για τους Σέρβους να υπερασπιστούν ακόμη και την πατρίδα τους, το Κοσσυφοπέδιο. Η αναφορά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προκάλεσε επίσης την εικόνα των κακών Τούρκων - στενογραφίας για όλους τους μουσουλμάνους, συμπεριλαμβανομένων των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου (ανεξάρτητα από τη θρησκεία τους) και των γιουγκοσλαβικών ("σλαβικών") Μουσουλμάνων, οι οποίοι θεωρούνταν ως προδότες φυλών για μεταστροφή στο Ισλάμ κατά τη διάρκεια των Οθωμανών κανόνας. Ο Μιλόσεβιτς είχε μακροχρόνια επωφεληθεί από το "λεξιλόγιο εμπειριών" που δημιούργησε ο μύθος του Κοσσυφοπεδίου. Για αυτόν, η επέτειος της υπερβολής για τη Μάχη του Κοσσυφοπεδίου ήταν εξατομικευμένη. Έφτασε στην τελετή με ελικόπτερο σε μια επίδειξη δύναμης και πήρε τον τόπο τιμής σε μια σκηνή διακοσμημένη με τα εμβλήματα του σερβικού εθνικισμού - συμπεριλαμβανομένου ενός τεράστιου Ορθοδόξου Σταυρού που περιβάλλεται από τέσσερις Κυριλλικές Γ (για το σύνθημα "Μόνο Ενότητα / Αρμονία σώζει το Σέρβοι "). Ολόκληρη η ομοσπονδιακή ηγεσία παρακολουθούσε την προειδοποίησή της: "Οι Σέρβοι στην ιστορία τους ποτέ δεν κατέκτησαν ή εκμεταλλεύτηκαν άλλους. Μέσα από δύο παγκόσμιους πολέμους, απελευθερώθηκαν και, όταν μπορούσαν, βοήθησαν άλλους ανθρώπους να απελευθερωθούν. Ο ηρωισμός του Κοσσυφοπεδίου δεν μας επιτρέπει να ξεχνάμε ότι κάποτε είμαστε γενναίοι και αξιοπρεπείς και ένας από τους λίγους που πήγαν στη μάχη αήττητοι. Έξι αιώνες αργότερα, πάλι βρισκόμαστε σε μάχες και διαμάχες. Δεν είναι ένοπλες μάχες, αν και δεν μπορούμε να αποκλείσουμε αυτά τα πράγματα ακόμα ». Με την κεφαλαιοποίηση του μεγαλύτερου μύθου στη σερβική λαογραφία, ο Μιλόσεβιτς έριξε τους Σέρβους όχι μόνο εναντίον Αλβανών, αλλά και εναντίον του άλλου εχθρού που προσδιόρισε ο μύθος του Κοσσυφοπεδίου: σλαβικοί μουσουλμάνοι. Θα ήταν η τελευταία φορά που ολόκληρη η ομοσπονδιακή ηγεσία θα σταθεί στην ίδια σκηνή στην ενότητα με τον Μιλόσεβιτς ». </ref><ref>Brunnbauer, Ulf (2004). «Γονιμότητα, οικογένειες και εθνοτικές συγκρούσεις: Μακεδόνες και Αλβανοί στη Δημοκρατία της Μακεδονίας, 1944-2002». ''Έγγραφα εθνικοτήτων'' . '''32''' . (3): 583. «Όταν ιδρύθηκε η κομμουνιστική εξουσία, οι Αλβανοί και οι μουσουλμανικές κοινότητες εν γένει αισθάνθηκαν όλο και περισσότερο αποξενωμένοι από το κράτος, για παράδειγμα, λόγω της αντι-θρησκευτικής του ατζέντας, της μακεδονικής προοπτικής, της ισχυρής σερβικής επιρροής , και τις ριζοσπαστικές προσπάθειές της να αλλάξει τον ρόλο των γυναικών .... Αυτή η αποξένωση από τη σοσιαλιστική μεταμόρφωση ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους χιλιάδες Αλβανοί μετανάστευσαν ως «Τούρκοι» στην Τουρκία τη δεκαετία του 1950. Ως εκ τούτου, οι επιπτώσεις των διακρίσεων από τις κρατικές αρχές πολλαπλασιάστηκαν με αυτοδιάθεση ». </ref><ref>Mertus, Julie (1999). ''Κοσσυφοπέδιο: Πώς οι μύθοι και οι αλήθειες ξεκίνησαν έναν πόλεμο'' . Πανεπιστήμιο Καλιφόρνιας Τύπου Π. 184-185. «Η σημασία του μύθου του Κοσσυφοπεδίου για τη σερβική πολιτική, όπως παρατηρεί ο Gale Stokes», δεν έγκειται σε αυτές τις πραγματικές ιστορίες αλλά στην επιλογή του από τους εθνικιστές ως το κατάλληλο συμβολικό σύμπαν της Σερβίας. Παρέχει ένα λεξιλόγιο εμπειριών εκτός εποχής. "Το 1989, η« μεγάλη ήττα »χρησίμευσε ως υπενθύμιση για τα Σερβικά βάσανα και την ανάγκη για τους Σέρβους να υπερασπιστούν ακόμη και την πατρίδα τους, το Κοσσυφοπέδιο. Η αναφορά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προκάλεσε επίσης την εικόνα των κακών Τούρκων - στενογραφίας για όλους τους μουσουλμάνους, συμπεριλαμβανομένων των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου (ανεξάρτητα από τη θρησκεία τους) και των γιουγκοσλαβικών ("σλαβικών") Μουσουλμάνων, οι οποίοι θεωρούνταν ως προδότες φυλών για μεταστροφή στο Ισλάμ κατά τη διάρκεια των Οθωμανών κανόνας. Ο Μιλόσεβιτς είχε μακροχρόνια επωφεληθεί από το "λεξιλόγιο εμπειριών" που δημιούργησε ο μύθος του Κοσσυφοπεδίου. Για αυτόν, η επέτειος της υπερβολής για τη Μάχη του Κοσσυφοπεδίου ήταν εξατομικευμένη. Έφτασε στην τελετή με ελικόπτερο σε μια επίδειξη δύναμης και πήρε τον τόπο τιμής σε μια σκηνή διακοσμημένη με τα εμβλήματα του σερβικού εθνικισμού - συμπεριλαμβανομένου ενός τεράστιου Ορθοδόξου Σταυρού που περιβάλλεται από τέσσερις Κυριλλικές Γ (για το σύνθημα "Μόνο Ενότητα / Αρμονία σώζει το Σέρβοι "). Ολόκληρη η ομοσπονδιακή ηγεσία παρακολουθούσε την προειδοποίησή της: "Οι Σέρβοι στην ιστορία τους ποτέ δεν κατέκτησαν ή εκμεταλλεύτηκαν άλλους. Μέσα από δύο παγκόσμιους πολέμους, απελευθερώθηκαν και, όταν μπορούσαν, βοήθησαν άλλους ανθρώπους να απελευθερωθούν. Ο ηρωισμός του Κοσσυφοπεδίου δεν μας επιτρέπει να ξεχνάμε ότι κάποτε είμαστε γενναίοι και αξιοπρεπείς και ένας από τους λίγους που πήγαν στη μάχη αήττητοι. Έξι αιώνες αργότερα, πάλι βρισκόμαστε σε μάχες και διαμάχες. Δεν είναι ένοπλες μάχες, αν και δεν μπορούμε να αποκλείσουμε αυτά τα πράγματα ακόμα ». Με την κεφαλαιοποίηση του μεγαλύτερου μύθου στη σερβική λαογραφία, ο Μιλόσεβιτς έριξε τους Σέρβους όχι μόνο εναντίον Αλβανών, αλλά και εναντίον του άλλου εχθρού που προσδιόρισε ο μύθος του Κοσσυφοπεδίου: σλαβικοί μουσουλμάνοι. Θα ήταν η τελευταία φορά που ολόκληρη η ομοσπονδιακή ηγεσία θα σταθεί στην ίδια σκηνή στην ενότητα με τον Μιλόσεβιτς ». </ref><ref>Brunnbauer, Ulf (2004). «Γονιμότητα, οικογένειες και εθνοτικές συγκρούσεις: Μακεδόνες και Αλβανοί στη Δημοκρατία της Μακεδονίας, 1944-2002». ''Έγγραφα εθνικοτήτων'' . '''32''' . (3): 583. «Όταν ιδρύθηκε η κομμουνιστική εξουσία, οι Αλβανοί και οι μουσουλμανικές κοινότητες εν γένει αισθάνθηκαν όλο και περισσότερο αποξενωμένοι από το κράτος, για παράδειγμα, λόγω της αντι-θρησκευτικής του ατζέντας, της μακεδονικής προοπτικής, της ισχυρής σερβικής επιρροής , και τις ριζοσπαστικές προσπάθειές της να αλλάξει τον ρόλο των γυναικών .... Αυτή η αποξένωση από τη σοσιαλιστική μεταμόρφωση ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους χιλιάδες Αλβανοί μετανάστευσαν ως «Τούρκοι» στην Τουρκία τη δεκαετία του 1950. Ως εκ τούτου, οι επιπτώσεις των διακρίσεων από τις κρατικές αρχές πολλαπλασιάστηκαν με αυτοδιάθεση ». </ref>
== Χρήση στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης και τη λογοτεχνία ==
== Σχετικοί όροι ==
Οι Έλληνες είχαν επίσης ονομάσει διάφορες μουσουλμανικές αλβανικές κοινότητες ως [[Τουρκοβαρδουνιώτες]]<ref> Νικολάου, 1997, σ. 313 </ref> και Τουρκοτσάμηδες.<ref> Κρέτσι, Γεωργία (2002). « [https://books.google.com/books?id=-ebpDLhkVWcC&pg=PA171&lpg=PA171&dq=The+Secret+Past+of+the+Greek-Albanian+Borderlands&source=bl&ots=M8-1FX2f6R&sig=_nmklqkE7IGNlW5TVN4-q6czyy8&hl=en&sa=X&ei=P5hFVfzMFoG2mwWUj4CABA&ved=0CDEQ6AEwBA#v=onepage&q&f=false Το μυστικό παρελθόν των Ελληνο-Αλβανικών συνόρων» Cham Muslim Albanians: Προοπτικές σύγκρουσης ιστορικής λογοδοσίας και σημερινών δικαιωμάτων] . ''Ethnologia Balkanica'' . '''6''' : 173. «Ο ελληνικός πληθυσμός αναφέρεται συχνά στα χέρια ως« Τούρκοι »ή« Τουρκαλβανοί », υποδεικνύοντας ότι είναι μουσουλμάνοι». </ref><ref name="Ktistakis">{{Cite book|title=Περιουσίες Αλβανών και Τσάμηδων στην Ελλάδα: Aρση του εμπολέμου και διεθνής προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου' [Properties of Albanians and Chams in Greece: Nullification of the State of War and international protection of human rights]|first=Giorgos|last=Ktistakis|publisher=Center of Studying of Minority Groups|date=February 2006|series=Minorities in Balkans|location=Athens, Greece|page=53|url=http://www.kemo.gr/doc.php?fld=doc&doc=43.pdf|accessdate=2009-03-24|γλώσσα=Greek}}</ref> Στη [[Θεσπρωτία]], ο τοπικός ορθόδοξος χριστιανικός πληθυσμός χρησιμοποιούσε τη λέξη ''Τούρκος'' (δηλ. Μουσουλμάνος) για τους Αλβανούς Μουσουλμάνους [[Τσάμηδες]], όρος που χρησιμοποιείται ακόμα στην περιοχή από μερικούς ηλικιωμένους. <ref>{{Cite book|title=Ετερότητα και Σύγκρουση: Ταυτότητες στην Κατοχική Θεσπρωτία και ο Ρόλος της Μουσουλμανικής Μειονότητας|first=Αθανάσιος|last=Γκότοβος|publisher=University of Ioannina, Dodoni Journal|date=2013|pages=36, 67|url=http://195.251.197.191/ojs/index.php/ppp/article/view/39}}. p. 36 "Σε ό,τι αφορά τη λαϊκή γλώσσα, για τον προσδιορισμό της θρησκευτικής ταυτότητας στην περιοχή της Θεσπρωτίας (όπως και αλλού), επικρατούσε, τουλάχιστον μέχρι την κατοχή, ο όρος Τούρκοι για την αναφορά σε Μουσουλμάνους, ανεξαρτήτως καταγωγής, γλώσσας και εθνότητας. Ο ίδιος προσδιορισμός είναι σε χρήση ακόμη και σήμερα από άτομα της τρίτης ηλικίας που ζουν στην περιοχή." (In the popular language, for the characterization of the religious identity in Thesprotia (as well as elsewhere), it was common, at least till the German Occupation, the term "Turks" for the muslims, independently of origin, language and nationality. The same characterization is still used today by elderly people living in the area.)</ref> Επίσης, οι [[Secret Intelligence Service|βρετανικές μυστικές υπηρεσίες]] και ο [[Βέρμαχτ|γερμανικός στρατός]] δανείστηκαν από τους Έλληνες τον όρο Τουρκαλβανός για να περιγράψουν τους Αλβανούς Μουσουλμάνους Τσάμηδες κατά τη διάρκεια του [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β' Παγκοσμίου Πολέμου]].<ref> Tönnes, Bernhard (1980). ''[https://books.google.com/books?id=ClFpAAAAMAAJ&q=Turko-albaner&dq=Turko-albaner&hl=en&sa=X&redir_esc=y Sonderfall Αλβανία: Ο Ένβερ Χόχας "ηγέτης της ιστορικής αστυνομίας της ιδεολογίας" [Ειδική περίπτωση της Αλβανίας: Ο «τρόπος ζωής» του Ένβερ Χότζα και η ιστορική προέλευση της ιδεολογίας του]'' . Oldenbourg Verlag. Π. 15. "Der deutschen Wehrmacht wie den den des britischen Intelligence Service während des Zweiten Weltkriegs unter der absurden Bezeichnung" Turko-Albaner "auf. Το Γερμανικό Wehrmacht, όπως και εκείνοι της Βρετανικής Υπηρεσίας Πληροφοριών κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου που χρησιμοποιείται με το παράλογο όνομα "Τούρκοι-Αλβανοί". Αυτός ο προσδιορισμός, και οι δύο πλευρές έχουν αναλάβει από τους Έλληνες, οι οποίοι σύμφωνα με την προπαγάνδα το Çamë με αίμα ,, είναι "Έλληνες που έχουν εξισλαμιστεί υπό τουρκική κυριαρχία ...." </ref> Επιπλέον, στην ελληνική γλώσσα έχουν χρησιμοποιηθεί και παρόμοιοι σύνθετοι εθνογραφικοί όροι που αποκαλύπτουν επίσης το εθνικό ή θρησκευτικό υπόβαθρο των συγκεκριμένων κοινοτήτων, όπως ''[[Τουρκοκρητικοί]]'' ''(ή'' ''Τουρκοκρήτες'') και ''[[Τουρκοκύπριοι]].''<ref name="Chidiroglou">{{Cite book|title=Symvolē stēn Hellēnikē Tourkologia|first=Paulos|last=Chidiroglou|publisher=Hērodotos|isbn=9789607290182|date=1990|location=Athēna|page=127|url=https://books.google.com/books?id=9kIvAAAAMAAJ&q=turkalbaner&dq=turkalbaner&hl=en&sa=X&ved=0ahUKEwjZ0Je-zfLJAhWKXhoKHUYSCpoQ6AEIHDAA|γλώσσα=German}}</ref>
Μεταξύ του ευρύτερου ελληνόφωνου πληθυσμού, μέχρι τον [[Μεσοπόλεμος|μεσοπόλεμο]] του εικοστού αιώνα, ο όρος ''[[Αρβανίτες|Αρβανίτης]]'' χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει έναν αλβανόφωνο, ανεξάρτητα από τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις, συμπεριλαμβανομένου του Ισλάμ.<ref name="Baltsiotis2011" /> Από την άλλη πλευρά, στην Ήπειρο, ο όρος ''Αρβανίτης'' χρησιμοποιείται ακόμα για αλβανόφωνους, ανεξάρτητα από την υπηκοότητα και τη θρησκεία τους.<ref name="Baltsiotis2011">{{Cite book|title=The Muslim Chams of Northwestern Greece: The grounds for the expulsion of a "non-existent" minority community|first=Lambros|last=Baltsiotis|publisher=European Journal of Turkish Studies|year=2011|url=http://ejts.revues.org/4444}} "Until the Interwar period ''Arvanitis'' (plural ''Arvanitēs'') was the term used by Greek speakers to describe an Albanian speaker regardless of his/hers religious background. In official language of that time the term ''Alvanos'' was used instead. The term ''Arvanitis'' coined for an Albanian speaker independently of religion and citizenship survives until today in Epirus (see Lambros Baltsiotis and Léonidas Embirikos, “De la formation d’un ethnonyme. Le terme Arvanitis et son evolution dans l’État hellénique”, in G. Grivaud-S. Petmezas (eds.), ''Byzantina et Moderna'', Alexandreia, Athens, 2006, pp. 417-448."</ref>
|
