|
Αργότερα, κατά τη διάρκεια του [[Ελληνική Επανάσταση του 1821|Ελληνικής Επανάστασης]] (1821-1830), ως Τουρκαλβανοί αναφέρονται οι Μουσουλμάνοι Αλβανοί που πολέμησαν με τη οθωμανική πλευρά εναντίον των Ελλήνων επαναστατών.<ref name="Efthymiou">{{Cite journal|url=http://www.openarchives.gr/view/528864|title=Cursing with a Message: the Case of Georgios Karaiskakis in 1823|last=Maroula|first=Efthymiou|date=2000|journal=Historein|publisher=Cultural and Intellectual History Society|accessdate=23 December 2015|volume=2|page=180|quote=sense, the Moslem Albanians of the Ottoman army are referred to during this time as "Turcalbanians", despite the fact that racially they have nothing to do with the Turks.|archiveurl=https://web.archive.org/web/20151223142706/http://www.openarchives.gr/view/528864|archivedate=2015-12-23|url-status=dead}}</ref>
Οι Μουσουλμάνοι Αλβανοί συχνά αποκαλούνται, από τους Έλληνες, Τουρκαλβανοί.<ref name="Megalommatis"> Μεγαλομάτης, Μ. Κοσμάς (1994). ''Τουρκοελληνικές σχέσεις και τα Βαλκάνια: Αξιολόγηση των σημερινών προβλημάτων από τον ιστορικό'' . Ίδρυμα Κύπρου. σ. 28. "Οι Μουσουλμάνοι Αλβανοί έχουν ονομαστεί" ''Τουρκαλβανοί'' "στα ελληνικά και αυτό είναι υποτιμητικό." </ref><ref name="Tzanelli2008">Tzanelli, Rodanthi (2008). ''Nation-building and identity in Europe: The dialogics of reciprocity. Palgrave Macmillan'', σ. 62. “Consequently, at the beginning of the 1880s the Greek press openly incited anti-Albanian hatred, associating the Albanian irredentists with Turkish anti-Greek propaganda, and baptizing them Vlachs and ‘Turkalbanian brigands’ (Aión. 10 and 14 July 1880; Palingenesía, 3 April 1881).”</ref><ref name="Nikolopoulou"> Nikolopoulou, Kalliopi (2013). ''Tragically Speaking: On the Use and Abuse of Theory for Life. University of Nebraska Press'', σ. 299. “Instead of the term “Muslim Albanians”, nationalist Greek histories use the more known, but pejorative, term “Turkalbanians”.</ref> Όπως ο όρος «Τούρκος»,<ref name="MacLean" /> η έκφραση<ref name="Millas" /> χρησιμοποιήθηκε από ορισμένους συγγραφείς, κυρίως στη δυτικοευρωπαϊκή λογοτεχνία του 19ου και 20ου αιώνα, για τους μουσουλμανικούς αλβανικούς πληθυσμούς.<ref>Blumi, Isa. (1998). "The commodification of otherness and the ethnic unit in the Balkans: how to think about Albanians." East European Politics & Societies. 12. (3): 527-569; σ. 533. “Such analysis is submerged in a refined treatment of history traditionally skewed for an audience that is more inclined to retain old stereotypes about Albanians, Muslims, and the “other,” than to dig deeper into the intricacies of the homogenized units of analysis being evoked—ethnicity, nation, Islam.”</ref> Ως εκ τούτου, η λέξη ''Τούρκος'' με αυτή τη χρήση της κατόρθωσε να έχει επίσης υποτιμητική και αποθαρρυντική έννοια που, όταν χρησιμοποιείτο σε άλλες λέξεις, έδινε την υποτιμητική έννοια της σκληρής και απάνθρωπης συμπεριφορά''ς'' ή και της οπισθοδρομικότητας και αγριότητας''.''<ref name="McCarthy"> McCarthy, Kevin Μ. (1970). "Η Δραστική Χρήση του Τουρκού και της Τουρκίας". ''Αμερικανική ομιλία'' . '''45''' . (1/2): 157. Οι Τούρκοι κατέχουν εξέχουσα θέση μεταξύ των εθνικοτήτων που φαίνονται να έχουν κατακερματιστεί σε όλη την ιστορία. Το όνομα ''Τουρκ'' ή ''Τουρκία'' έχει από καιρό συνδέεται με σκληρή, απάνθρωπη συμπεριφορά και χρησιμοποιείται συχνά ως περιγραφικό μέρος της ομιλίας μας σε υποτιθέμενες φράσεις. " Π. 158. «Ως ουσιαστικό στην αγγλική γλώσσα ο ''Τούρκος'' σήμαινε, σύμφωνα με τον ''ΟΕΔ'' ,« έναν σκληρό, αυστηρό ή τυραννικό άνθρωπο · ο καθένας που συμπεριφέρεται ως βάρβαρος ή άγριος · αυτός που αντιμετωπίζει τη σύζυγό του με δυσκολία · ένας κακός ή ανίκητος άνθρωπος »." Π. 159. "Δεδομένου ότι έχει μια τέτοια παράδοξη νόημα, δεν ήμουν έκπληκτος όταν ήμουν σε μια πρόσφατη εφαρμογή του ''turk'' , αυτή τη φορά στον αθλητισμό: το ''turk'' είναι ένα ψευδώνυμο που οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές έχουν δώσει στα κακά νέα ότι (όπως για παράδειγμα οι Πολωνοί, οι Ιταλοί, οι Εβραίοι, οι Τούρκοι, οι Τούρκοι, και οι Ιρλανδοί), οι Τούρκοι από μόνα τους ήταν γενικά ένας σταθερός στόχος για απάτη και απρόσμενα έδωσαν το όνομά τους σε πολλές δυσμενείς καταστάσεις ». </ref><ref>Batur-VanderLippe, Pinar (1999). "Με επίκεντρο τον παγκόσμιο ρατσισμό και τον αντιρατσισμό: από την καθημερινότητα μέχρι την παγκόσμια πολυπλοκότητα". ''Κοινωνιολογικό φάσμα'' . '''19''' . (4): 472. "Στο αιώνιο στερεότυπο του« Τρομερού Τούρκου », οι Τούρκοι απεικονίζονταν ως οι καθυστερημένοι και άγριοι εχθροί του πολιτισμού και της προόδου. Είτε ο Τρομερός Τούρκος θεωρήθηκε Λευκός είτε Μαύρος, οι ουσιώδεις Orientalist κατηγορίες "πίσω" και "άγριοι" συνοδεύονταν πάντοτε με το «σκοτάδι», ποιότητες σε έντονη αντίθεση με την εικόνα του αποικιστή ως λευκή, προοδευτική, επιστημονική και ανώτερη (VanderLippe 1997). " </ref><ref>Todorova, Maria Nikolaeva (1997). ''Φανταστείτε τα Βαλκάνια.'' Oxford University Press. σ. 90. "Οι αγγλικές εικόνες του Τούρκου κατά τη διάρκεια του δέκατου έκτου και του δέκατου έβδομου αιώνα ήταν αυτές της τυραννίας, αυθαιρεσίας, εκβιασμών, δουλείας, πειρατείας άγριων τιμωριών και χριστιανικών δοκιμασιών. ήταν επίσης εικόνες παράξενης και διαφθοράς ενάντια στο Ισλάμ. " </ref><ref name="Blumi2013" /> Στο γενικό πλαίσιο των Βαλκανίων κατά τον εικοστό αιώνα, η χρήση της λέξης «Τούρκος» (και «Τουρκία») έχει επίσης χρησιμοποιηθεί πολιτικά, για να διαφοροποιήσει τον «αυτόχθονα» από τον «ξένο», ώστε να υπονοούνται οι βαλκάνιοι Μουσουλμάνοι ως αλλοδαποί.<ref name="Blumi2013">Blumi, Isa (2013). ''Ottoman refugees, 1878-1939: migration in a post-imperial world''. A&C Black. σσ. 149-150</ref><ref name="Blumi2011">Blumi, Isa (2011). ''Reinstating the Ottomans, Alternative Balkan Modernities: 1800-1912''. Palgrave MacMillan. New York. σ. 32</ref><ref name="Austin" /> Στην περίπτωση των Αλβανών, αυτό κατά καιρούς έχει οδηγήσει σε [[αλβανοφοβία]], αρνητικά στερεότυπα, κοινωνικοπολιτικές διακρίσεις και ακόμη και μαζική βία.<ref name="Millas" /><ref name="Blumi2013" /><ref name="Blumi2011" /><ref name="Austin">Austin, Robert Clegg (2012). Founding a Balkan State: Albania's Experiment with Democracy, 1920-1925. University of Toronto Press. σ. 95</ref><ref>Müller, Dietmar (2009). "Orientalism and Nation: Jews and Muslims as Alterity in Southeastern Europe in the Age of Nation-States, 1878–1941." East Central Europe. 36. (1): 66</ref><ref>Merdjanova, Ina (2013). Rediscovering the Umma: Muslims in the Balkans between nationalism and transnationalism. Oxford University Press. σ. 43</ref><ref>Salla, Michael Emin (1998). "Traveling the full circle: Serbia's ‘final solution’ to the Kosovo problem." Journal of Muslim Minority Affairs. 18. (2): 230</ref><ref>ilaj, Arjan (2013). "The Albanian National Question and the Myth of Greater Albania." The Journal of Slavic Military Studies. 26.(3): 8</ref><ref>Baltsiotis. The Muslim Chams of Northwestern Greece: The grounds for the expulsion of a “non-existent” minority community. 2011</ref><ref>Kokkali, Ifigeneia (24–25 February 2011). ''Being Albanian in Greece or elsewhere: negotiation of the (national) self in a migratory context''. International conference on the “Myths of the Other in the Balkans. Representations, social practices and performances”. Thessaloniki. Ανακτήθηκε 15-5-2010. σ. 3</ref><ref>Ramet, Sabrina P. (2005). Serbia since 1989: Politics and Society under Milošević and After. University of Washington Press. σ. 49</ref><ref>Clark, Howard (2000). Civil resistance in Kosovo. Pluto Press. σ.xx</ref><ref>Moe, Christian (2014). ''Religion in the Yugoslav conflicts: post-war perspectives.'' Scripta Instituti Donneriani Aboensis. 19: 263-264</ref><ref=Mertus184-185>Mertus, Julie (1999). ''Kosovo: How myths and truths started a war''. University of California Press. σ. 184-185</ref><ref>Brunnbauer, Ulf (2004). "Fertility, families and ethnic conflict: Macedonians and Albanians in the Republic of Macedonia, 1944–2002." Nationalities papers. 32. (3): 583</ref>
Οι Μουσουλμάνοι Αλβανοί συχνά αποκαλούνται, από τους Έλληνες, Τουρκαλβανοί.<ref name="Megalommatis"> Μεγαλομάτης, Μ. Κοσμάς (1994). ''Τουρκοελληνικές σχέσεις και τα Βαλκάνια: Αξιολόγηση των σημερινών προβλημάτων από τον ιστορικό'' . Ίδρυμα Κύπρου. σ. 28. "Οι Μουσουλμάνοι Αλβανοί έχουν ονομαστεί" ''Τουρκαλβανοί'' "στα ελληνικά και αυτό είναι υποτιμητικό." </ref><ref name="Tzanelli2008">Tzanelli, Rodanthi (2008). ''Nation-building and identity in Europe: The dialogics of reciprocity. Palgrave Macmillan'', σ. 62. “Consequently, at the beginning of the 1880s the Greek press openly incited anti-Albanian hatred, associating the Albanian irredentists with Turkish anti-Greek propaganda, and baptizing them Vlachs and ‘Turkalbanian brigands’ (Aión. 10 and 14 July 1880; Palingenesía, 3 April 1881).”</ref><ref name="Nikolopoulou"> Nikolopoulou, Kalliopi (2013). ''Tragically Speaking: On the Use and Abuse of Theory for Life. University of Nebraska Press'', σ. 299. “Instead of the term “Muslim Albanians”, nationalist Greek histories use the more known, but pejorative, term “Turkalbanians”.</ref> Όπως ο όρος «Τούρκος»,<ref name="MacLean" /> η έκφραση<ref name="Millas" /> χρησιμοποιήθηκε από ορισμένους συγγραφείς, κυρίως στη δυτικοευρωπαϊκή λογοτεχνία του 19ου και 20ου αιώνα, για τους μουσουλμανικούς αλβανικούς πληθυσμούς.<ref>Blumi, Isa. (1998). "The commodification of otherness and the ethnic unit in the Balkans: how to think about Albanians." East European Politics & Societies. 12. (3): 527-569; σ. 533. “Such analysis is submerged in a refined treatment of history traditionally skewed for an audience that is more inclined to retain old stereotypes about Albanians, Muslims, and the “other,” than to dig deeper into the intricacies of the homogenized units of analysis being evoked—ethnicity, nation, Islam.”</ref> Ως εκ τούτου, η λέξη ''Τούρκος'' με αυτή τη χρήση της κατόρθωσε να έχει επίσης υποτιμητική και αποθαρρυντική έννοια που, όταν χρησιμοποιείτο σε άλλες λέξεις, έδινε την υποτιμητική έννοια της σκληρής και απάνθρωπης συμπεριφορά''ς'' ή και της οπισθοδρομικότητας και αγριότητας''.''<ref name="McCarthy"> McCarthy, Kevin Μ. (1970). "Η Δραστική Χρήση του Τουρκού και της Τουρκίας". ''Αμερικανική ομιλία'' . '''45''' . (1/2): 157. Οι Τούρκοι κατέχουν εξέχουσα θέση μεταξύ των εθνικοτήτων που φαίνονται να έχουν κατακερματιστεί σε όλη την ιστορία. Το όνομα ''Τουρκ'' ή ''Τουρκία'' έχει από καιρό συνδέεται με σκληρή, απάνθρωπη συμπεριφορά και χρησιμοποιείται συχνά ως περιγραφικό μέρος της ομιλίας μας σε υποτιθέμενες φράσεις. " Π. 158. «Ως ουσιαστικό στην αγγλική γλώσσα ο ''Τούρκος'' σήμαινε, σύμφωνα με τον ''ΟΕΔ'' ,« έναν σκληρό, αυστηρό ή τυραννικό άνθρωπο · ο καθένας που συμπεριφέρεται ως βάρβαρος ή άγριος · αυτός που αντιμετωπίζει τη σύζυγό του με δυσκολία · ένας κακός ή ανίκητος άνθρωπος »." Π. 159. "Δεδομένου ότι έχει μια τέτοια παράδοξη νόημα, δεν ήμουν έκπληκτος όταν ήμουν σε μια πρόσφατη εφαρμογή του ''turk'' , αυτή τη φορά στον αθλητισμό: το ''turk'' είναι ένα ψευδώνυμο που οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές έχουν δώσει στα κακά νέα ότι (όπως για παράδειγμα οι Πολωνοί, οι Ιταλοί, οι Εβραίοι, οι Τούρκοι, οι Τούρκοι, και οι Ιρλανδοί), οι Τούρκοι από μόνα τους ήταν γενικά ένας σταθερός στόχος για απάτη και απρόσμενα έδωσαν το όνομά τους σε πολλές δυσμενείς καταστάσεις ». </ref><ref>Batur-VanderLippe, Pinar (1999). "Με επίκεντρο τον παγκόσμιο ρατσισμό και τον αντιρατσισμό: από την καθημερινότητα μέχρι την παγκόσμια πολυπλοκότητα". ''Κοινωνιολογικό φάσμα'' . '''19''' . (4): 472. "Στο αιώνιο στερεότυπο του« Τρομερού Τούρκου », οι Τούρκοι απεικονίζονταν ως οι καθυστερημένοι και άγριοι εχθροί του πολιτισμού και της προόδου. Είτε ο Τρομερός Τούρκος θεωρήθηκε Λευκός είτε Μαύρος, οι ουσιώδεις Orientalist κατηγορίες "πίσω" και "άγριοι" συνοδεύονταν πάντοτε με το «σκοτάδι», ποιότητες σε έντονη αντίθεση με την εικόνα του αποικιστή ως λευκή, προοδευτική, επιστημονική και ανώτερη (VanderLippe 1997). " </ref><ref>Todorova, Maria Nikolaeva (1997). ''Φανταστείτε τα Βαλκάνια.'' Oxford University Press. σ. 90. "Οι αγγλικές εικόνες του Τούρκου κατά τη διάρκεια του δέκατου έκτου και του δέκατου έβδομου αιώνα ήταν αυτές της τυραννίας, αυθαιρεσίας, εκβιασμών, δουλείας, πειρατείας άγριων τιμωριών και χριστιανικών δοκιμασιών. ήταν επίσης εικόνες παράξενης και διαφθοράς ενάντια στο Ισλάμ. " </ref><ref name="Blumi2013" /> Στο γενικό πλαίσιο των Βαλκανίων κατά τον εικοστό αιώνα, η χρήση της λέξης «Τούρκος» (και «Τουρκία») έχει επίσης χρησιμοποιηθεί πολιτικά, για να διαφοροποιήσει τον «αυτόχθονα» από τον «ξένο», ώστε να υπονοούνται οι βαλκάνιοι Μουσουλμάνοι ως αλλοδαποί.<ref name="Blumi2013"> Blumi, Isa (2013). ''Οθωμανικοί πρόσφυγες, 1878-1939: μετανάστευση σε μετα-αυτοκρατορικό κόσμο'' . A & C Μαύρο. σελ. 149-150. "Όλα ξεκίνησαν με πόλεμο. Ο πόλεμος ήταν το μέσο με το οποίο οι νέες πολιτικές ελίτ σε γειτονικά, πρώην οθωμανικά εδάφη όπως η Βουλγαρία, η Ελλάδα και η Σερβία αναγνώρισαν την ευκαιρία να ξαναγράψουν το δημογραφικό τοπίο και με τη σειρά τους να διεκδικήσουν μια ιστορική σχέση με τα πρόσφατα εθνοκαθαρμένα εδάφη. Ως επακόλουθο των βαλκανικών πολέμων του 1912 και 1913, ιδίως, γειτονεύθηκαν ολόκληρες συνοικίες των πόλεων, τα ονόματα των χωριών άλλαξαν, οι κάτοικοι τους εκδιώχθηκαν ή, ακόμα πιο δραματικά, συλλογικά "μετατράπηκαν". Για πολλούς, το πρόβλημα ήταν ότι η αρχή Ο Α 'Παγκόσμιος Πόλεμος δεν άφησε τα κράτη αυτά να έχουν αρκετό χρόνο για να ολοκληρώσουν το άσχημο καθήκον της διαγραφής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τη «Χριστιανοσύνη». Όπως και στην Αμερική, ένας οθωμανικός «αρνούμενος» άνθρωπος παρέμενε σε ανεξάρτητες Βαλκανικές χώρες όπου κάποιες από αυτές τις «αφηρημένες» κοινότητες επιβιώνουν μέχρι σήμερα. Παρά την μακρά περίοδο επιβληθέντος σοσιαλισμού και δηλώσεων αδελφοσύνης, οι βαλκανικοί μουσουλμάνοι έζησαν διαρκώς τον φόβο ότι ένας ακόμη γύρος "εθνοτικών καθαρισμών" θα έρθει σκούπισμα μέσα από τις κοινότητές τους. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στη Βουλγαρία και την πρώην Γιουγκοσλαβία, όπου ένας αιώνας τώρα που ζούσε ως «μειονότητες» οδήγησε συχνά σε ευκαιριακές, «λειτουργικές» εκστρατείες εκτόξευσης αίματος στα ευρύτερα πλαίσια της «εθνικής» πολιτικής. Στη Γιουγκοσλαβία, ο μη σλαβικός Αλβανός μουσουλμάνος (και ο Καθολικός) εξελίχθηκε σε γραφειοκρατική κατηγορία ιδιαίτερα ευάλωτη σε περιοδικές κρατικές εκστρατείες εκδίωξης - στη δεκαετία του 1920, 1935-8, 1953-67 και στη συνέχεια στη δεκαετία του 1990 - η περιοχή. Οι ετικέτες ολόκληρων περιοχών του Κοσσυφοπεδίου, του Novipazaar, του Μαυροβουνίου και της Μακεδονίας ως κατοικημένες από γενικούς "μουσουλμάνους Αλβανούς" συχνά σήμαιναν την οργανωμένη απέλαση αυτών των κοινοτήτων, που χαρακτηρίζονταν πάντοτε ως απειλές για τους «ξένους» και «πέμπτες στήλες» για την εθνική ασφάλεια. Για να δικαιολογήσουν τέτοια μέτρα σε έναν περιστασιακό εξωτερικό ταξιδιώτη που μαρτυρεί τη βίαιη διαδικασία ή στις αντιπροσωπείες που έστειλε η νεοσυσταθείσα Κοινωνία των Εθνών κατόπιν αιτήματος της Αλβανίας (κράτους μέλους), το Σερβικό / Γιουγκοσλαβικό κράτος ανέπτυξε συχνά ιστορικούς, δημογράφους , και ανθρωπολόγους. Σε μια επανειλημμένως επαναλαμβανόμενη άσκηση σε όλα τα μετα-οθωμανικά Βαλκάνια, οι συνεργάτες των εκστρατειών «εθνοκάθαρσης» ανέθρεψαν την «επαγγελματική γνώση» των φυλετικών επιστημών που αναπτύχθηκε αρχικά στις Ηνωμένες Πολιτείες στα τέλη του αιώνα. Για παράδειγμα, στις αρχές της δεκαετίας του 1920, οι κρατικές αρχές που πρόθυμοι να συνεχίσουν μια διαδικασία απομάκρυνσης που ξεκίνησε το 1912 - έσπασαν εν συντομία τον Α 'Παγκόσμιο Πόλεμο - έστειλαν έναν στρατό των εθνογράφων που είχαν εκπαιδευτεί στην Ευρώπη στη «νότια Σερβία» για να εντοπίσουν εκείνες τις κοινότητες που είναι λιγότερο πιθανό να δεχθούν ποτέ κανόνας. Αυτοί οι εθνογράφοι και οι γεωγράφοι υιοθέτησαν πολλές από τις ίδιες ρατσιστικές επιστημολογίες που εντοπίστηκαν σε άλλα ευρωαμερικάνα πλαίσια για να εντοπίσουν και να καταγράψουν τα «υπο-ανθρώπινα» χαρακτηριστικά των υβριδικών «Τούρκων» των οποίων η «φύση» προσπάθησε να τους αφομοιώσει σε έναν εκσυγχρονισμένο Σερβικό / Νότιας σλαβικής κοινωνίας "επιστημονικά" αδύνατη. Ενώ αυτές οι ιστορίες αποτελούν τώρα μια βασική πτυχή της ιστορικής μνήμης της Αλβανίας (και της Τουρκίας, της Ελλάδας και της Βουλγαρίας) σε σχέση με το μαρτύριο της Σερβίας, έχει ξεχάσει χρήσιμα ότι η δυναμική γύρω από μια τέτοια συστημική βία ενημερώθηκε από ένα σύνολο ιδεολογικών και πειθαρχικών πλαίσια που, από τη στιγμή που έγιναν όργανα, όπως και από το CUP μετά το 1910, άλλαξαν τον τρόπο που οι ετερογενείς κοινωνίες αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Αυτές οι ίδιες ιδεολογικές αρχές βασισμένες στον φυλετικό διαχωρισμό και τη βιολογική ιεραρχία επηρέασαν την πνευματική ελίτ του κόσμου των αρχών του εικοστού αιώνα. Τελικά κινητοποίησαν μια λεγόμενη πολιτική γονιμότητας για να δικαιολογήσουν το λόγο για τον οποίο ήταν απαραίτητη η βίαιη αποικιοποίηση / εκδίωξη που οδήγησε στο κράτος στη Γιουγκοσλαβία (και νωρίτερα στην Ελλάδα και τη Βουλγαρία) προκειμένου να διατηρηθεί η μακροπρόθεσμη δημογραφική ισορροπία της κοινωνίας. Η αναγκαστική απέλαση, η υπογραφή συμφωνιών "ανταλλαγής πληθυσμών" -δημοσιοποιημένη ως διπλωματική "λύση" ήδη αμέσως μετά τον πρώτο Βαλκανικό πόλεμο του 1912 - και τελικά ο αποικισμός ήταν όλες οι τακτικές που χρησιμοποιούνται στα Βαλκάνια, Αμερικανικός κυριαρχούμενος κόσμος. " </ref><ref name="Blumi2011"> Blumi, Isa (2011). ''Επαναφορά των Οθωμανών, Εναλλακτικές Βαλκανικές Μοντέρνες: 1800-1912'' . Palgrave MacMillan. Νέα Υόρκη. Π. 32. "Ως κρατική πολιτική, τα μετα-οθωμανικά" έθνη "εξακολουθούν να διασπούν το μεγαλύτερο μέρος των πολιτιστικών, κοινωνικοοικονομικών και θεσμικών δεσμών τους με την οθωμανική περίοδο. Κάποιες φορές αυτό απαιτεί την άρνηση μιας πολυπολιτισμικής ιστορίας που οδηγεί αναπόφευκτα σε οργίες πολιτιστικής καταστροφής 1990, Riedlmayer 2002), ως αποτέλεσμα αυτής της στρατηγικής απομάκρυνσης του οθωμανικού παρελθόντος - η απέλαση των "Τούρκων" (δηλαδή μουσουλμάνων), η καταστροφή των κτιρίων, η αλλαγή των ονομάτων πόλεων, οικογενειών και μνημείων, και «Καθαρισμός» των γλωσσών - πολλοί στην περιοχή δέχθηκαν το συμπέρασμα ότι η οθωμανική πολιτιστική, πολιτική και οικονομική υποδομή ήταν πράγματι μια «κατοχή» και ως εκ τούτου ξένη οντότητα (Jazexhi 2009) .Η λογική αυτή έχει ισχυρές διαισθητικές συνέπειες στο δρόμο γράφουμε για την ιστορία της περιοχής: Εάν οι Οθωμανοί Μουσουλμάνοι ήταν "Τούρκοι" και ως εκ τούτου "ξένοι" από προεπιλογή, είναι απαραίτητο να διαφοροποιηθούν οι γηγενείς από τον αλλοδαπό, ένας θανατηφόρος υπολογισμός που έγινε στο 20ο αι. με τις τρομακτικές συνέπειες για τα εκατομμύρια ». </ref><ref name="Austin" /> Στην περίπτωση των Αλβανών, αυτό κατά καιρούς έχει οδηγήσει σε [[αλβανοφοβία]], αρνητικά στερεότυπα, κοινωνικοπολιτικές διακρίσεις και ακόμη και μαζική βία.<ref name="Millas" /><ref name="Blumi2013" /><ref name="Blumi2011" /><ref name="Blumi2011" /><ref name="Austin"> Όστιν, Ρόμπερτ Κλέγκ (2012). ''Ίδρυση Βαλκανικής Πολιτείας: Πείραμα της Αλβανίας με τη δημοκρατία, 1920-1925'' . Πανεπιστήμιο του Τορόντο Τύπου. Π. 95. "Ένας ακρογωνιαίος λίθος της ελληνικής πολιτικής, μια προσέγγιση που χρησιμοποίησαν και οι Γιουγκοσλάβοι, ήταν να ενθαρρύνει τις θρησκευτικές διαφορές στην Αλβανία και να τονίσει ότι η Αλβανία ήταν μια μικρή« Τουρκία »εχθρική έναντι των Ορθοδόξων Ελλήνων. Για να διαδώσει η ιδέα δύο αλβανικών κρατών, ένας μουσουλμάνος, ο άλλος χριστιανός, στις αρχές της δεκαετίας του '20, η Ελλάδα διαμαρτυρήθηκε συνεχώς ότι ο πλειοψηφικός μουσουλμανικός πληθυσμός της Αλβανίας διώκεται ενεργά την Ορθόδοξη μειονότητα. Η Αλβανία το αρνήθηκε, υπογράμμισε την καλά τεκμηριωμένη κληρονομιά της θρησκευτικής ανοχής και πρόσθεσε ότι ενώ υπήρχε ένταση στη νότια περίμετρο της χώρας, δεν ήταν μεταξύ μουσουλμάνων και χριστιανών, αλλά μάλλον μια ρήξη προέκυψε εξαιτίας του κινήματος για τη δημιουργία ενός αυτοκέφαλη Αλβανική Ορθόδοξη Εκκλησία και ορισμένοι πολίτες επιθυμούν να παραμείνουν υπό το Πατριαρχείο ». </ref><ref>Müller, Dietmar (2009). «Οριενταλισμός και Έθνος: Εβραίοι και Μουσουλμάνοι ως Αλτρίτης στη Νοτιοανατολική Ευρώπη στην Εποχή των Εθνών-κρατών, 1878-1941». ''Ανατολική Κεντρική Ευρώπη'' . '''36''' . (1): 66. "Ως εκ τούτου, οι Ρουμάνοι και Σέρβοι διανοούμενοι και πολιτικοί θεωρούνταν απόλυτα σύμφωνοι με την ''πολιτικοστρατιωτική'' αποστολή του δυτικού ''κόσμου,'' αρνούμενοι στους Ιουδαίους την ιθαγένεια, όταν εκδιώκουν Τούρκους και Αλβανούς, ξεκινώντας διαδικασίες για" , ορισμένες εθνοτικές και θρησκευτικές ομάδες ή ολόκληρες επαρχίες. Πιο συγκεκριμένα, ο ρουμανικός λόγος νομιμοποίησης προς τις Μεγάλες Δυνάμεις έλεγε τα εξής: Η ρουμανική ιθαγένεια θα μπορούσε να χορηγηθεί στους Εβραίους μόνο όταν είχαν φθάσει στα ύψη του ευρωπαϊκού πολιτισμού. σε αντίθετη περίπτωση, η Ρουμανία δεν θα μπορούσε να εκπληρώσει την ''πολιτικοστρατιωτική'' της αποστολή στα Βαλκάνια. Ομοίως οριενταλιστικός ήταν ο Σερβικός λόγος, ο οποίος ισχυριζόταν ως εθνικό καθήκον να εξευρωπαϊσθεί μουσουλμάνοι και Αλβανοί, ή τουλάχιστον οι περιοχές που κατοικούσαν από αυτούς. </ref><ref>Merdjanova, Ina (2013). ''Ανακαλύπτοντας ξανά τους Umma: Μουσουλμάνους στα Βαλκάνια μεταξύ εθνικισμού και διακρατικότητας'' . Oxford University Press. Π. 43. Αμέσως μετά την εγκαθίδρυση του κομμουνιστικού καθεστώτος ξεκίνησαν αλβανικά σχολεία ξένων γλωσσών τόσο στο Κοσσυφοπέδιο όσο και στην πΓΔΜ, αλλά μερικά χρόνια αργότερα η γιουγκοσλαβική κυβέρνηση ξεκίνησε μια καταστολή της αλβανικής αυτοδιάθεσης κλείνοντας τα περισσότερα σχολεία και απαγορεύοντας τα αλβανικά εθνικά σύμβολα οι Αλβανοί ενθαρρύνθηκαν να αναγνωριστούν ως «Τούρκοι» και άνοιξαν νέες τουρκικές σχολές, ενώ μια κυβερνητική συνθήκη του 1953 με την Τουρκία, επιτρέποντας στους Τούρκους στη Γιουγκοσλαβία να μεταναστεύσουν, εξαπέλυσε μια τεράστια έξοδο στην Τουρκία. Τούρκοι για να φύγουν από τη χώρα. " </ref><ref>Salla, Michael Emin (1998). "Ταξιδεύοντας στον πλήρη κύκλο: η" τελική λύση "της Σερβίας στο πρόβλημα του Κοσσυφοπεδίου." ''Εφημερίδα των Μουσουλμανικών Υποθέσεων Μειονοτήτων'' . '''18''' . (2): 230. "Το πρώτο χρονολογείται από τους βαλκανικούς πολέμους του 1912-1913 μέχρι την έναρξη του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Το Βασίλειο των Σέρβων, των Κροατών και της Σλοβενίας, που κυριαρχείται από τη Σερβική δυναστεία του Καρατζεοτζίκ, άρχισε μια συστηματική πολιτική καταστολής και αναγκαστικής μετανάστευσης Αλβανών σε μια προσπάθεια να «διορθωθεί» ο δημογραφικός χαρακτήρας των εδαφών. Πολλοί μουσουλμάνοι Αλβανοί κατηγοριοποιήθηκαν απλά ως Τούρκοι και απελάθηκαν στην Τουρκία, στο πλαίσιο συμφωνίας μεταξύ Τουρκίας και Βασιλείου Σέρβων, Κροατών και Σλοβενίας. Οι εκτιμήσεις των Αλβανών που αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν σε έρημες περιοχές της Ανατολίας για να σχηματίσουν έναν αξιόπιστο πληθυσμό ασφαλείας για την Τουρκία, φτάνουν τα 250.000, ενώ 50.000 μετανάστευσαν στην Αλβανία. </ref><ref>Hilaj, Arjan (2013). "Η Αλβανική Εθνική Ερώτηση και ο Μύθος της Μεγάλης Αλβανίας". ''Το Περιοδικό Σλαβικών Στρατιωτικών Σπουδών'' . '''26''' (3):. 8. «Στον απόηχο του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, η Ελλάδα θεωρείται όλα Αλβανοί Μουσουλμάνοι στην ''στην κάμερα'' ως Τούρκοι, και ως εκ τούτου να μεταφερθεί στην Τουρκία με άλλους Τούρκους υπηκόους, μετά τη διεθνή συνθήκη που υπογράφηκε μεταξύ των δύο κρατών το 1923 σε Λοζάνη." </ref><ref>Βαλτσιώτης. ''Τα Μουσουλμανικά Chams της Βορειοδυτικής Ελλάδας: Οι λόγοι για την απέλαση μιας «ανύπαρκτης» μειονοτικής κοινότητας.'' 2011. Η παρουσία ενός πληθυσμού που θεωρείται εχθρικό προς τα εθνικά συμφέροντα κοντά στα σύνορα προκάλεσε άγχος στους Έλληνες αξιωματούχους, η οποία επιδεινώθηκε από μια μιλιταριστική αντίληψη ασφάλειας και επικράτειας. Το κεντρικό ελληνικό κράτος ήταν πρόθυμο να ωθήσει τον «εχθρικό» πληθυσμό να μεταναστεύσει στην Τουρκία. Για το σκοπό αυτό, χρησιμοποίησε τακτικές παρενόχλησης οι οποίες διεξήχθησαν από τοπικές παραστρατιωτικές ομάδες. Αυτή ήταν μια πρακτική που ήταν γνωστή και υιοθετήθηκε ήδη από την περίοδο των βαλκανικών πολέμων. Σε άλλες περιπτώσεις απλώς ανάγκασε τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν τη χώρα, αφού έδωσαν τελεσίματα. " </ref><ref>Τζανέλι, Ροάνθη (2010). «Ισλαμοφοβία και Ελληνοφιλία: οι Έλληνες μύθοι της μεταποικιακής Ευρώπης». Στο Sayyid, S & Vakil, ΑΚ, (eds.). ''Σκέψη μέσω της ισλαμοφοβίας: παγκόσμιες προοπτικές'' . Hurst Publishers. Π. 224. «Στο πλαίσιο της διηπειρωτικής εργατικής κινητικότητας η ελληνική ισλαμοφοβία έχει εκδηλωθεί ως Αλβανοφοβία». </ref><ref>Kokkali, Ifigeneia (24–25 February 2011). [http://s3.amazonaws.com/academia.edu.documents/30589738/KOKKALI_Balkan_myth_paper_ref_Oct_2011.pdf?AWSAccessKeyId=AKIAJ56TQJRTWSMTNPEA&Expires=1431621674&Signature=ZMr7hQ2eBUFz8tpyV%2B17N3t8%2BuQ%3D&response-content-disposition=inline ''Being Albanian in Greece or elsewhere: negotiation of the (national) self in a migratory context''].{{Dead link|date=November 2017}} International conference on the “Myths of the Other in the Balkans. Representations, social practices and performances”. Thessaloniki. Retrieved 15 May 2010. p . 3. “The word ‘Albanian’ soon became synonymous to ‘criminal’ and ‘danger’ and ‘albanophobia’ settled for good and dominated the public imaginary during the whole decade of the 1990s until even the mid-2000s.”</ref><ref>Ramet, Sabrina Ρ. (2005). ''Σερβία από το 1989: Πολιτική και Κοινωνία κάτω από το Milošević και μετά'' . University of Washington Press. Π. 49. "Για μια αναλυτική ανάλυση του ρόλου των μέσων μαζικής ενημέρωσης στην κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας, βλέπε Mark Thomson, ''Σφυρηλατημένο Πόλεμο: Τα Μέσα στη Σερβία, την Κροατία και τη Βοσνία και Ερζεγοβίνη'' (Luton, UK: University of Luton Press, 1994). Ενώ όλοι οι Κροάτες συσχετίζονταν ολοένα και περισσότερο με την Ουστάσα, οι Αλβανοί και οι Βόσνιοι αναφέρθηκαν ως "Τούρκοι", υπονοώντας την υποτιθέμενη συνεργασία τους με τον ιστορικό εχθρό της Σερβίας, παρά το γεγονός ότι πολλοί Αλβανοί αγωνίστηκαν πραγματικά με τους Σέρβους ενάντια στην οθωμανική εισβολή. Οι μουσουλμάνοι είναι εθνικά Σλάβοι. "; Π. 400. "Μετά το ξέσπασμα του πολέμου το 1991, το Κρατικό Συμβούλιο Εκπαίδευσης στο Βελιγράδι εισήγαγε νέα εγχειρίδια ιστορίας στα δημοτικά και δευτεροβάθμια σχολεία. Όπως έδειξαν οι Dubravka Stojanović, αυτά τα βιβλία κατατάσσουν τους Σέρβους ως πολυετή θύματα των γειτόνων τους και, χρησιμοποιώντας συναισθηματικά φορτισμένη γλώσσα περιγράφοντας ορισμένες περιόδους, προσέφεραν στους μαθητές μια εικόνα του κόσμου «γεμάτη με ξενοφοβική περιφρόνηση και μίσος για τα γειτονικά έθνη» όσο και για την ευρωπαϊκή και την παγκόσμια κοινότητα ». Στις συζητήσεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που κράτησαν τη Σερβία για περίπου τέσσερις αιώνες, τα χριστιανικά θέματα περιγράφονται ως« υποδουλωμένοι λαοί », με κάθε μάθημα« που ακολουθείται από ένα σύντομο απόσπασμα από την ιστορική πηγές στις οποίες όσοι διαπράττουν τις περιγραφείσες πράξεις (συνήθως φρικαλεότητες) ονομάζονται Τούρκοι ». Περιττό να αναφέρουμε ότι δεν υπάρχει καμία αναφορά στο γεγονός ότι για τους περισσότερους από αυτούς τους χρόνους οι Οθωμανοί ήταν πιο ανεκτικοί τόσο στην ομογενειακή ποικιλομορφία όσο και στη γλωσσική ποικιλομορφία οποιοδήποτε άλλο κράτος στην Ευρώπη, με τη μερική εξαίρεση της Πρωσίας. " </ref><ref>Clark, Howard (2000). ''Πολιτική αντίσταση στο Κοσσυφοπέδιο'' . Pluto Press. p.xx. "Το αίτημα να είναι« αυτόχθονες »έχει ιδιαίτερη σημασία, διότι οι Σερβικές αρχές, ως αυστριακό μύθο, αντιμετωπίζουν τους Αλβανούς ως μετανάστες και δύο φορές στον 20ο αιώνα έχουν επιδιώξει να« επαναπατρίσουν »τους Αλβανούς στην Τουρκία. Όποια και αν είναι η προέλευσή τους, οι Αλβανοί και Σέρβοι συνυπήρχαν εδώ και αιώνες στο Κοσσυφοπέδιο. " </ref><ref>Moe, Χριστιανός (2014). "Θρησκεία στις συγκρούσεις της Γιουγκοσλαβίας: μεταπολεμικές προοπτικές". ''Scripta Instituti Donneriani Aboensis.'' '''19''' : 263-264. "Ο μύθος του νέου μέρους του Κοσσυφοπεδίου απέκτησε κεντρική θέση στο σερβικό πολιτισμό μόνο στα τέλη του 19ου αιώνα. Για τον Anzulović, η σύνδεσή του με την Ημέρα του Βίκου (28 Ιουλίου) αντιπροσωπεύει μια ανατροπή του σλαβικού παγανιστικού μύθου σε σύγχρονο Σερβικό πολιτισμό που ευνοεί την ηθική του πολεμιστή πάνω στη χριστιανική ηθική (1999: 80-5, βλ. 13, 25-6, 60, 71). Στην ερμηνεία της Sells, αντιθέτως, η εθνική μυθολογία «απεικονίζει σλαβικούς μουσουλμάνους ως δολοφόνοι Χριστού και προδότες φυλής» (1996: 27), τα ταυτίζει με τους Τούρκους που σκότωσαν τον Λαζάρ και εξαπολύει πάνω τους την ίδια βία που ονομάζεται συκοφαντική ενάντια στους Εβραίους (σελ. xv). Οι πωλήσεις ομοιάζουν με τη χρήση της εθνικής προπαγάνδας και των θρησκευτικών συμβόλων από τη σερβική κυβέρνηση γύρω από τον εορτασμό της 600ης επετείου της μάχης του Κοσσυφοπεδίου (1989) στο μεσαιωνικό πάθος, με την ικανότητά της να καταρρεύσει το χρόνο και να υποκινήσει το κοινό να διαπράξει πογκρόμ. Επίσης, ερμηνεύει το ''Στεφάνι'' του ''Βουνό'' ως τοποθέτηση των δολοφονιών «έξω από την κατηγορία της εχθρότητας του αίματος», καθώς η μουσουλμανική προσφορά μιας παραδοσιακής τελετής συμφιλίωσης απορρίπτεται από τους χριστιανούς με το αιτιολογικό ότι απαιτεί βάπτισμα. Αντ 'αυτού, η σύγκρουση γίνεται μια «κοσμική δυαδικότητα του καλού και του κακού». Η δολοφονία των «Τουρκοκυπρίων» αναφέρεται ρητά ως «βάπτισμα με αίμα» και η Sells υποστηρίζει, αμφισβητήσιμα, ότι το ποίημα απεικονίζει αυτή τη δολοφονία ως «μια πράξη ιερή από μόνη της» που δεν είναι αμαρτωλή αλλά καθαριστική (Sells 1996: 42-3 ) - εδώ, επιστρέφουμε στην έννοια της «θηριωδίας ως μυστηρίου». Αυτό που έχει σημασία δεν είναι αν πρόκειται για αληθοφανή ανάγνωση του ποίηματος του 1847, αλλά αν παρόμοιες αναγνώσεις πληροφόρησαν τη συμπεριφορά κατά τη δεκαετία του 1990, ένα ζήτημα που πρέπει να επιλυθεί εμπειρικά. Εν πάση περιπτώσει, αυτό οφείλεται μόνο στη δαιμονοποίηση των μουσουλμάνων Βοσνίων και Αλβανών, όχι για τη σύγκρουση μεταξύ Κροατών και Σέρβων ». </ref><ref>Mertus, Julie (1999). ''Κοσσυφοπέδιο: Πώς οι μύθοι και οι αλήθειες ξεκίνησαν έναν πόλεμο'' . Πανεπιστήμιο Καλιφόρνιας Τύπου Π. 184-185. «Η σημασία του μύθου του Κοσσυφοπεδίου για τη σερβική πολιτική, όπως παρατηρεί ο Gale Stokes», δεν έγκειται σε αυτές τις πραγματικές ιστορίες αλλά στην επιλογή του από τους εθνικιστές ως το κατάλληλο συμβολικό σύμπαν της Σερβίας. Παρέχει ένα λεξιλόγιο εμπειριών εκτός εποχής. "Το 1989, η« μεγάλη ήττα »χρησίμευσε ως υπενθύμιση για τα Σερβικά βάσανα και την ανάγκη για τους Σέρβους να υπερασπιστούν ακόμη και την πατρίδα τους, το Κοσσυφοπέδιο. Η αναφορά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προκάλεσε επίσης την εικόνα των κακών Τούρκων - στενογραφίας για όλους τους μουσουλμάνους, συμπεριλαμβανομένων των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου (ανεξάρτητα από τη θρησκεία τους) και των γιουγκοσλαβικών ("σλαβικών") Μουσουλμάνων, οι οποίοι θεωρούνταν ως προδότες φυλών για μεταστροφή στο Ισλάμ κατά τη διάρκεια των Οθωμανών κανόνας. Ο Μιλόσεβιτς είχε μακροχρόνια επωφεληθεί από το "λεξιλόγιο εμπειριών" που δημιούργησε ο μύθος του Κοσσυφοπεδίου. Για αυτόν, η επέτειος της υπερβολής για τη Μάχη του Κοσσυφοπεδίου ήταν εξατομικευμένη. Έφτασε στην τελετή με ελικόπτερο σε μια επίδειξη δύναμης και πήρε τον τόπο τιμής σε μια σκηνή διακοσμημένη με τα εμβλήματα του σερβικού εθνικισμού - συμπεριλαμβανομένου ενός τεράστιου Ορθοδόξου Σταυρού που περιβάλλεται από τέσσερις Κυριλλικές Γ (για το σύνθημα "Μόνο Ενότητα / Αρμονία σώζει το Σέρβοι "). Ολόκληρη η ομοσπονδιακή ηγεσία παρακολουθούσε την προειδοποίησή της: "Οι Σέρβοι στην ιστορία τους ποτέ δεν κατέκτησαν ή εκμεταλλεύτηκαν άλλους. Μέσα από δύο παγκόσμιους πολέμους, απελευθερώθηκαν και, όταν μπορούσαν, βοήθησαν άλλους ανθρώπους να απελευθερωθούν. Ο ηρωισμός του Κοσσυφοπεδίου δεν μας επιτρέπει να ξεχνάμε ότι κάποτε είμαστε γενναίοι και αξιοπρεπείς και ένας από τους λίγους που πήγαν στη μάχη αήττητοι. Έξι αιώνες αργότερα, πάλι βρισκόμαστε σε μάχες και διαμάχες. Δεν είναι ένοπλες μάχες, αν και δεν μπορούμε να αποκλείσουμε αυτά τα πράγματα ακόμα ». Με την κεφαλαιοποίηση του μεγαλύτερου μύθου στη σερβική λαογραφία, ο Μιλόσεβιτς έριξε τους Σέρβους όχι μόνο εναντίον Αλβανών, αλλά και εναντίον του άλλου εχθρού που προσδιόρισε ο μύθος του Κοσσυφοπεδίου: σλαβικοί μουσουλμάνοι. Θα ήταν η τελευταία φορά που ολόκληρη η ομοσπονδιακή ηγεσία θα σταθεί στην ίδια σκηνή στην ενότητα με τον Μιλόσεβιτς ». </ref><ref>Brunnbauer, Ulf (2004). «Γονιμότητα, οικογένειες και εθνοτικές συγκρούσεις: Μακεδόνες και Αλβανοί στη Δημοκρατία της Μακεδονίας, 1944-2002». ''Έγγραφα εθνικοτήτων'' . '''32''' . (3): 583. «Όταν ιδρύθηκε η κομμουνιστική εξουσία, οι Αλβανοί και οι μουσουλμανικές κοινότητες εν γένει αισθάνθηκαν όλο και περισσότερο αποξενωμένοι από το κράτος, για παράδειγμα, λόγω της αντι-θρησκευτικής του ατζέντας, της μακεδονικής προοπτικής, της ισχυρής σερβικής επιρροής , και τις ριζοσπαστικές προσπάθειές της να αλλάξει τον ρόλο των γυναικών .... Αυτή η αποξένωση από τη σοσιαλιστική μεταμόρφωση ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους χιλιάδες Αλβανοί μετανάστευσαν ως «Τούρκοι» στην Τουρκία τη δεκαετία του 1950. Ως εκ τούτου, οι επιπτώσεις των διακρίσεων από τις κρατικές αρχές πολλαπλασιάστηκαν με αυτοδιάθεση ». </ref><ref>Mertus, Julie (1999). ''Κοσσυφοπέδιο: Πώς οι μύθοι και οι αλήθειες ξεκίνησαν έναν πόλεμο'' . Πανεπιστήμιο Καλιφόρνιας Τύπου Π. 184-185. «Η σημασία του μύθου του Κοσσυφοπεδίου για τη σερβική πολιτική, όπως παρατηρεί ο Gale Stokes», δεν έγκειται σε αυτές τις πραγματικές ιστορίες αλλά στην επιλογή του από τους εθνικιστές ως το κατάλληλο συμβολικό σύμπαν της Σερβίας. Παρέχει ένα λεξιλόγιο εμπειριών εκτός εποχής. "Το 1989, η« μεγάλη ήττα »χρησίμευσε ως υπενθύμιση για τα Σερβικά βάσανα και την ανάγκη για τους Σέρβους να υπερασπιστούν ακόμη και την πατρίδα τους, το Κοσσυφοπέδιο. Η αναφορά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προκάλεσε επίσης την εικόνα των κακών Τούρκων - στενογραφίας για όλους τους μουσουλμάνους, συμπεριλαμβανομένων των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου (ανεξάρτητα από τη θρησκεία τους) και των γιουγκοσλαβικών ("σλαβικών") Μουσουλμάνων, οι οποίοι θεωρούνταν ως προδότες φυλών για μεταστροφή στο Ισλάμ κατά τη διάρκεια των Οθωμανών κανόνας. Ο Μιλόσεβιτς είχε μακροχρόνια επωφεληθεί από το "λεξιλόγιο εμπειριών" που δημιούργησε ο μύθος του Κοσσυφοπεδίου. Για αυτόν, η επέτειος της υπερβολής για τη Μάχη του Κοσσυφοπεδίου ήταν εξατομικευμένη. Έφτασε στην τελετή με ελικόπτερο σε μια επίδειξη δύναμης και πήρε τον τόπο τιμής σε μια σκηνή διακοσμημένη με τα εμβλήματα του σερβικού εθνικισμού - συμπεριλαμβανομένου ενός τεράστιου Ορθοδόξου Σταυρού που περιβάλλεται από τέσσερις Κυριλλικές Γ (για το σύνθημα "Μόνο Ενότητα / Αρμονία σώζει το Σέρβοι "). Ολόκληρη η ομοσπονδιακή ηγεσία παρακολουθούσε την προειδοποίησή της: "Οι Σέρβοι στην ιστορία τους ποτέ δεν κατέκτησαν ή εκμεταλλεύτηκαν άλλους. Μέσα από δύο παγκόσμιους πολέμους, απελευθερώθηκαν και, όταν μπορούσαν, βοήθησαν άλλους ανθρώπους να απελευθερωθούν. Ο ηρωισμός του Κοσσυφοπεδίου δεν μας επιτρέπει να ξεχνάμε ότι κάποτε είμαστε γενναίοι και αξιοπρεπείς και ένας από τους λίγους που πήγαν στη μάχη αήττητοι. Έξι αιώνες αργότερα, πάλι βρισκόμαστε σε μάχες και διαμάχες. Δεν είναι ένοπλες μάχες, αν και δεν μπορούμε να αποκλείσουμε αυτά τα πράγματα ακόμα ». Με την κεφαλαιοποίηση του μεγαλύτερου μύθου στη σερβική λαογραφία, ο Μιλόσεβιτς έριξε τους Σέρβους όχι μόνο εναντίον Αλβανών, αλλά και εναντίον του άλλου εχθρού που προσδιόρισε ο μύθος του Κοσσυφοπεδίου: σλαβικοί μουσουλμάνοι. Θα ήταν η τελευταία φορά που ολόκληρη η ομοσπονδιακή ηγεσία θα σταθεί στην ίδια σκηνή στην ενότητα με τον Μιλόσεβιτς ». </ref><ref>Brunnbauer, Ulf (2004). «Γονιμότητα, οικογένειες και εθνοτικές συγκρούσεις: Μακεδόνες και Αλβανοί στη Δημοκρατία της Μακεδονίας, 1944-2002». ''Έγγραφα εθνικοτήτων'' . '''32''' . (3): 583. «Όταν ιδρύθηκε η κομμουνιστική εξουσία, οι Αλβανοί και οι μουσουλμανικές κοινότητες εν γένει αισθάνθηκαν όλο και περισσότερο αποξενωμένοι από το κράτος, για παράδειγμα, λόγω της αντι-θρησκευτικής του ατζέντας, της μακεδονικής προοπτικής, της ισχυρής σερβικής επιρροής , και τις ριζοσπαστικές προσπάθειές της να αλλάξει τον ρόλο των γυναικών .... Αυτή η αποξένωση από τη σοσιαλιστική μεταμόρφωση ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους χιλιάδες Αλβανοί μετανάστευσαν ως «Τούρκοι» στην Τουρκία τη δεκαετία του 1950. Ως εκ τούτου, οι επιπτώσεις των διακρίσεων από τις κρατικές αρχές πολλαπλασιάστηκαν με αυτοδιάθεση ». </ref>
== Χρήση στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης και τη λογοτεχνία ==
|
