Πράξεις της Ένωσης (1800)

Οι Πράξεις της Ένωσης 1800 (μερικές φορές αναφέρεται ως Πράξη της Ένωσης 1801) ήταν παράλληλες πράξεις του Κοινοβουλίου της Μεγάλης Βρετανίας και του Κοινοβουλίου της Ιρλανδίας, οι οποίες ένωσαν το Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και το Βασίλειο της Ιρλανδίας για να δημιουργηθεί το Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας. Οι πράξεις αυτές τέθηκαν σε ισχύ την 1η Ιανουαρίου 1801 και το ηνωμένο Κοινοβούλιο του Ηνωμένου Βασιλείου είχε την πρώτη σύσκεψη στις 22 Ιανουαρίου 1801.

Και οι δυο πράξεις παραμένουν σε ισχύ, με τροποποιήσεις, στο Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και της Βόρειας Ιρλανδίας ενώ έχουν καταργηθεί στην Δημοκρατία της Ιρλανδίας.

Όνομα

Δυο πράξεις εγκρίθηκαν το 1800 με τον ίδιο μακροσκελή τίτλο, Πράξη για την ένωση της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας. Ο σύντομος τίτλος της πράξης που βρίσκεται στο βρετανικό κοινοβούλιο είναι Νόμος της ένωσης με την Ιρλανδία (1800), που εκχωρήθηκε στην Σύντομη πράξη της ένωσης (1896). Ο σύντομος τίτλος της πράξης που βρίσκεται στο ιρλανδικό κοινοβούλιο είναι η Πράξη της ένωσης (Ιρλανδία) 1800, που εκχωρήθηκε από το Κοινοβούλιο της Βόρειας Ιρλανδίας στην πράξη 1951, και συνεπώς ήταν ανούσια στην Δημοκρατία της Ιρλανδίας, όπως αναφερόταν στον μακροσκελή τίτλο της πράξης που καταργήθηκε το 1962.

Ιστορικό

Πριν από αυτές τις πράξεις, η Ιρλανδία είχε στενές σχέσεις με την Αγγλία ήδη από το 1541, όταν το ιρλανδικό κοινοβούλιο πέρασε τον Νόμο 1542 του Βασιλείου της Ιρλανδίας, ορίζοντας τον βασιλιά Ερρίκο VIII της Αγγλίας ως βασιλιά της Ιρλανδίας. Από τον 12ο αιώνα, ο βασιλιάς της Αγγλίας ήταν ο τεχνικός υπεύθυνος του Βασιλείου της Ιρλανδίας, μιας περιοχής υπό την κατοχή του πάπα. Τόσο το Βασίλειο της Ιρλανδίας όσο και το Βασίλειο της Αγγλίας ενώθηκαν με εκείνο της Σκωτίας με την Πράξη Ένωσης των Βασιλείων 1603.

Το 1707 το Βασίλειο της Αγγλίας και το Βασίλειο της Σκωτίας ενώθηκαν σε ένα και μοναδικό βασίλειο : το Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας. Μετά την ένωση, κάθε Βουλή του Κοινοβουλίου της Ιρλανδίας απέστειλε ένα συγχαρητήριο μήνυμα στην Βασίλισσα Άννα, στα οποία δηλωνόταν ότι "Ο Θεός ας θέσει στην βασιλική καρδιά σας να έχετε πιο πολύ δύναμη και λάμψη στο στέμμα σας, από μια ακόμα πιο μεγαλύτερη Ένωση". Το τότε Κοινοβούλιο της Ιρλανδίας υποβλήθηκε σε ορισμένους περιορισμούς, οι οποίοι το έθεσαν σε μειονεκτική θέση απέναντι στο Κοινοβούλιο της Αγγλίας (και στο Κοινοβούλιο της Μεγάλης Βρετανίας, μετά την ένωση της Αγγλίας με την Σκωτία). Ωστόσο η Ιρλανδία απέκτησε νομοθετική ανεξαρτησία από την Μεγάλη Βρετανία με το Σύνταγμα του 1782.

Μέχρι τότε, η πρόσβαση στην θεσμική εξουσία της Ιρλανδίας περιοριζόταν σε μια μειοψηφία του πληθυσμού ενώ η απογοήτευση για την έλλειψη μεταρρυθμίσεων οδήγησε το 1798 σε εξέγερση, συμπεριλαμβανομένης της γαλλικής εισβολής στην Ιρλανδία και της επιδίωξης πλήρους ανεξαρτησίας από την Μεγάλη Βρετανία. Αυτή η εξέγερση τελείωσε με αιματοχυσία ενώ η μετέπειτα προσπάθεια για την ένωση της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας που εγκρίθηκε το 1800 υποκινήθηκε, τουλάχιστον εν μέρει, από την πεποίθηση ότι η εξέγερση προκλήθηκε από την αντιδραστική βιαιότητα των δυο βασιλείων.

Επιπλέον, συζητήθηκε στην Μεγάλη Βρετανία η χειραφέτηση των καθολικών. Οι φόβοι ότι μια νεοφιλελεύθερη καθολική πλειοψηφία θα άλλαζε δραστικά τον χαρακτήρα της ιρλανδικής κυβέρνησης και του κοινοβουλίου συνέβαλαν στην επιθυμία του Λονδίνου να συγχωνεύσει τα κοινοβούλια των δυο χωρών.

Σημαία της ένωσης

Η σημαία, που δημιουργήθηκε μετά την ένωση των βασιλείων της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας το 1800, εξακολουθεί να παραμένει η σημαία του Ηνωμένου Βασιλείου. Ονομάστηκε σημαία της ένωσης καθώς συνδυάζει τις σημαίες του Αγίου Γεωργίου που εκπροσωπεί την Ουαλία), του Αγίου Ανδρέα που εκπροσωπεί την Σκωτία και του Αγίου Πατρικίου που εκπροσωπεί την Ιρλανδία (και πλέον εκπροσωπεί την Βόρεια Ιρλανδία).