Πρόγραμμα Μανχάταν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 35:
Υπήρχαν ακόμη πολλοί άγνωστοι παράγοντες. Οι ιδιότητες του καθαρού ουρανίου-235 ήταν σχετικά άγνωστες, όπως και εκείνες του πλουτωνίου, ένα στοιχείο που ανακαλύφθηκε μόλις τον Φεβρουάριο του 1941 από τον [[Γκλεν Σίμποργκ]] και την ομάδα του. Οι επιστήμονες στη διάσκεψη του Μπέρκλεϊ (Ιούλιος 1942) οραματίστηκαν τη δημιουργία πλουτωνίου σε πυρηνικούς αντιδραστήρες όπου τα άτομα ουρανίου-238 απορρόφησαν νετρόνια που είχαν ασποσπαστεί από τη διάσπαση ατόμων ουρανίου-235. Σε αυτό το σημείο δεν κατασκευάστηκε αντιδραστήρας και μόνο μικροσκοπικές ποσότητες πλουτωνίου ήταν διαθέσιμες από τα κύκλοτρονς που υπήρχαν σε ιδρύματα όπως το Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον στο Σαιν Λούι<ref>{{harvnb|Hewlett|Anderson|1962|pp=33–35, 183}}.</ref>. Ακόμη και τον Δεκέμβριο του 1943, παράχθηκαν μόνο δύο χιλιοστόγραμμα (mgr)<ref>{{harvnb|Groves|1962|p=41}}.</ref>. Υπήρχαν πολλοί τρόποι οργάνωσης του σχασίμου υλικού σε κρίσιμη μάζα. Ο απλούστερος ήταν να εκτοξεύεται ένα "κυλινδρικό βύσμα" σε μια σφαίρα "ενεργού υλικού" με ένα υλικό "παραβίασης" που θα εστίαζε τα νετρόνια προς τα μέσα και θα κρατούσε επίσης την μάζα συνεκτρική, για να αυξηθεί η αποτελεσματικότητα<ref>{{harvnb|Serber|Rhodes|1992|p=21}}.</ref>. Διερεύνησαν επίσης σχέδια με [[σφαιροειδές|σφαιροειδή]], μια πρωτόγονη μορφή «εμφύσησης» που πρότεινε ο [[Ρίτσαρντ Τόλμαν]] (Richard C. Tolman) και τη δυνατότητα αυτοκαταλυτικών μεθόδων που θα αύξαναν την αποτελεσματικότητα της βόμβας καθώς αυτή θα εκρηγνυόταν<ref>{{harvnb|Hoddeson|Henriksen|Meade|Westfall|1993|pp=54–56}}</ref>.
 
Θεωρώντας ότι η ιδέα της βόμβας σχάσης θεωρητικά διευθετήθηκε - τουλάχιστον μέχρις ότου προκύψουν περισσότερα πειραματικά δεδομένα - η διάσκεψη του Μπέρκλεϊ του 1942 στράφηκε στη διαφορετική κατεύθυνση. Ο [[Έντουαρντ Τέλλερ]] ώθησε τη συζήτηση προς μια ισχυρότερη βόμβα, την αποκαλούμενη (τότε) "super" (σήμερα είναι γνωστή ως "[[βόμβα υδρογόνου]]"). Αυτή θα χρησιμοποιούσε την ισχύ της "απλής" ατομικής βόμβας, προκειμένου να προκαλέσει σύντηξη ατόμων [[Δευτέριο|δευτερίου]] και [[Τρίτιο|τριτίου]]<ref>{{harvnb|Rhodes|1986|p=417}}.</ref>. Ο Τέλλερ πρότεινε το ένα σχέδιο μετά το άλλο, αλλά ο Μπέτε τα απέρριψε όλα. Έτσι, η ιδέα της πυρηνικής σύντηξης παρέμεινε στην αφάνεια και οι προσπάθειες στράφηκαν προς την ατομική βόμβα σχάσης.<ref>{{harvnb|Hoddeson|Henriksen|Meade|Westfall|1993|pp=44–45}}</ref> Ο Τέλλερ ανέφερε, επίσης, τη θεωρητική πιθανότητα ότι η βόμβα σχάσης θα μπορούσε να προκαλέσει ανάφλεξη της ατμόσφαιρας, λόγω της υποθετικής σύντηξης των πυρήνων των ατόμων [[Άζωτο|αζώτου]].<ref>{{harvnb|Bethe|1991|p=30}}</ref> Ο Μπέτε υπολόγισε ότι κάτι παρόμοιο δεν θα ήταν δυνατόν να συμβεί<ref>{{harvnb|Rhodes|1986|p=419}}.</ref> και σε μια αναφορά, την οποία συνυπέγραψε ο Τέλλερ, ανέφερε ότι "δεν υπάρχει πιθανότητα να εκκινήσει καμία αλληλεπιδραστική αλυσίδα πυρηνικών αντιδράσεων".<ref>{{cite web |authorlink=Emil Konopinski |last=Konopinski |first=E. J |first2=C. |last2=Marvin |first3=Edward |last3=Teller |authorlink3=Edward Teller |title=Ignition of the Atmosphere with Nuclear Bombs |issue=LA–602 |publisher=Los Alamos National Laboratory |url=https://fas.org/sgp/othergov/doe/lanl/docs1/00329010.pdf |format=PDF |year=1946 |accessdate=23 November 2008|ref=harv}}</ref> Για λογαριασμό του Σέρμπερ ο Οπενχάιμερ ανέφερε αυτό το υποθετικό σενάριο στον Κόμπτον, ο οποίος "δεν είχε επαρκή αίσθηση να το 'θάψει', κι έτσι αυτό εμφανίσθηκε σε ένα έγγραφο που απευθυνόταν στην Ουάσιγκτον.
 
==Η οργάνωση==
===Η περιοχή Μανχάταν===
 
Ο αρχηγός του Μηχανικού, στρατηγός [[Γιουτζίν Ρέιμπολντ]] (Eugene Reybold) επέλεξε τον συνταγματάρχη [[Τζέιμς Κ. Μάρσαλ]] (James C. Marshall) ως επικεφαλής του τμήματος του Στρατού, το οποίο θα είχε ενασχόληση με το πρόγραμμα, τον Ιούνιο του 1942. Ο Μάρσαλ δημιούργησε ένα γραφείο διασύνδεσης στην Ουάσινγκτον, αλλά επέλεξε ως προσωρινή του έδρα τον 18ο όροφο του κτιρίου στον αριθμό 270 του [[Μπρόντγουεϊ]] στη [[Νέα Υόρκη]], όπου θα μπορούσε να αντλήσει διοικητική υποστήριξη από τη μεραρχία Μηχανικού του Βορείου Ατλαντικού. Ήταν κοντά στα γραφεία της ''Stone & Webster'' του Μανχάταν, η οποία ήταν και ο κύριος ανάδοχος του έργου και στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια. Είχε την άδεια να πάρει προσωπικό από την προηγούμενη μονάδα του, στην περιοχή Suracuse, και ο πρώτος που επέλεξε ήταν ο [[αντισυνταγματάρχης]] [[Κένεθ Νίκολς]] (Kenneth Nichols), ο οποίος έγινε ο πρώτος βοηθός του.<ref name="NYT">{{cite news |last=Broad |first=William J. |url=https://www.nytimes.com/2007/10/30/science/30manh.html |title=Why They Called It the Manhattan Project |newspaper=[[The New York Times]] |date=30 October 2007 |accessdate=27 October 2010}}</ref><ref name="Jones, pp. 41-44">{{harvnb|Jones|1985|pp=41–44}}.</ref>