Έδικτο της Βορμς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Δημιουργήθηκε από μετάφραση της σελίδας "Wormser Edikt" |
(Καμία διαφορά)
|
Έκδοση από την 16:41, 12 Ιανουαρίου 2020
Το Έδικτο της Βορμς ήταν διάταγμα του Κάρολου Κουίντου, το οποίο εκδόθηκε στις 8 Μαΐου 521 και με το οποίο κηρύχθηκε παράνομος ο Μαρτίνος Λούθηρος και απαγορεύτηκε η ανάγνωση και διανομή των κειμένων του. Ο ίδιος ο Λούθηρος όχι μόνο απαγορευόταν να φιλοξενηθεί από οποιονδήποτε, αλλά επιβαλλόταν σε όποιον μπορούσε να τον συλλάβει, να τον παραδώσει στη Ρώμη.
Υιοθέτηση
Το διάταγμα εκδόθηκε αφού ο Λούθηρος παρέστη και απολογήθηκε στη Δίαιτα της Βορμς στις 17 και 18 Απριλίου 1521. Αφού εκεί΄ο Λούθηρος αρνήθηκε οποιαδήποτε ανάκληση όσων είχε γράψει και πει, εφόσον δεν συγκρούονταν με την Αγία Γραφή ή την λογική, ο Κάρολος εξέδωσε το διάταγμα στις 8 Μαΐου . Αφού η Δίαιτα ολοκληρώθηκε στις 25 Μαΐου, το κείμενο του διατάγματος έγινε αποδεκτό από όσους συμμετέχοντες ευγενείς δεν είχαν ακόμη αποχωρήσει και στη συνέχεια δημοσιοποιήθηκε . Ήδη από τις 3 Ιανουαρίου του 1521 o Λούθηρος είχε αφοριστεί με το παπικό διάταγμα Decet Romanum Pontificem . Σύμφωνα με το τότε ισχύον αυτοκρατορικό δίκαιο, ο αφορισμός οδηγούσε αυτομάτως στην παρανομία στην Αυτοκρατορία - ωστόσο, σύμφωνα με τους όρους της εκλογής Αυτοκράτορα του 1519, ήταν απαραίτητη προηγούμενη ιδιαίτερη ακρόαση.
Εφαρμογή
Το Έδικτο της Βορμς δεν μπόρεσε να επιβληθεί σε ολόκληρη την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, κυρίως επειδή ο Κάρολος Κουίντος έλειψε αμέσως μετά την υπογραφή του για σχεδόν μια δεκαετία από την Αυτοκρατορία. Ιδιαίτερα ο επιχώριος εκλέκτορας του Λούθηρου, ο Φρειδερίκος Γ΄ της Σαξονίας, αμφισβήτησε την εγκυρότητα του διατάγματος, καθώς αυτό είχε εγκριθεί από την εναπομείνασα μειονότητα μετά την αποχώρηση της πλειοψηφίας των συμμετεχόντων στο συμβούλιο. Έτσι, απήγαγε τον Λούθηρος και τον έφερε στον Πύργο του Βάρτμπουργκ.
Στη Δίαιτα της Σπάιερ το 1526 αποφασίστηκε η εφαρμογή του Εδίκτου να επαφίεται αφέθηκε στους κατά τόπους ευγενείς, με τρόπο που να ευθύνονται ενώπιον του Θεού και του Αυτοκράτορα. Στη συνέχεια, αρκετοί λουθηριανοί άρχοντες ίδρυσαν περιφερειακές εκκλησίες, οι οποίες τους έδιναν, πέραν της κοσμικής, και την ανώτατη πνευματική εξουσία στην επικράτειά τους. Το διάταγμα επαναβεβαιώθηκε στη Δίαιτα της Σπάιερ του 1529, αλλά επέφερε αποτελέσματα μόνο στα καθολικά εδάφη. Η αντίδραση («διαμαρτυρία») των λουθηρανών φεουδαρχών τους έδωσε έκτοτε το προσωνύμιο «Προτεστάντες» .
Βιβλιογραφία
- Gerhard Liebig: Protestantische Kirchwerdung und Wormser Edikt. Karl V. als lutherischer „Kirchenvater“ wider Willen. Archiv für lutherische Theologie 24 (1995).
- Ekkehart Fabian: Die Entstehung des Schmalkaldischen Bundes und seiner Verfassung 1524/29–1531/35. (= Schriften zur Kirchen- und Rechtsgeschichte 1). Zweite, aufgrund neuer Quellen vollständig überarbeitete und erweiterte Auflage, Tübingen 1962.