[[Αρχείο:Mangaphas Aspron Trachy.jpg|thumb|250 px|[[Άσπρον]] του σφετεριστή αυτοκράτορα [[Θεόδωρος Μαγκαφάς|Θεόδωρου Μαγκαφά]], με έδρα την Φιλαδέλφεια.]]
ΜετάΣτα ταύστερα βυζαντινά της χρόνια, η Φιλαδέλφεια ήταν αυτόνομος πόλη, υπό την κατ΄ όνομα επικυριαρχία των Βυζαντινών και στην πραγματικότητα υπό την επιρροή των [[Ιωαννίτες Ιππότες|ιπποτών]] της [[Ρόδος|Ρόδου]], όταν το 1390 κατελήφθη (βλ. [[άλωση της Φιλαδέλφειας (1390)|άλωση της Φιλαδέλφειας]]) από τον σουλτάνο [[Βαγιαζήτ Α΄]] και μικρή χριστιανική δύναμη υπό τον [[Μανουήλ Β'|Μανουήλ Β' Παλαιολόγο]], ο οποίος δρούσε ως υποτελής του. Το 1402 κατελήφθη από τον [[Ταμερλάνος|Ταμερλάνο]]<ref name=":0">{{Cite web|url=http://asiaminor.ehw.gr/forms/fLemmaBodyExtended.aspx?lemmaId=6602#noteendNote_9|title=Μεγάλη διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια της Μικράς Ασίας|website=asiaminor.ehw.gr|accessdate=2017-03-16}}</ref>, ο οποίος έκτισε τείχος με τα σώματα των αιχμαλώτων του. Από τότε αρχίζει μια παρακμή της πόλης, που συνεχίζεται και ηόταν πόληεπανέρχεται παρήκμασεσε οθωμανικά χέρια αργότερα, χωρίς όμως να εξαλειφθεί ο χριστιανικός της πληθυσμός, ο οποίος, αν και γλωσσικά σιγά-σιγά εκτουρκίζεται, διατηρεί τη Μητρόπολη και τους ιερείς του. Στις αρχές όμως του 19ου αιώνα, η Φιλαδέλφεια γίνεται σημαντικός εμπορικός κόμβος και γνωρίζει σημαντική ανάπτυξη. Σε ελληνική απογραφή του 1905, αναφέρεται ότι η ορθόδοξη κοινότητα της Φιλαδέλφειας απαριθμούσεαριθμούσε 4.000 άτομα<ref name=":0" />.
Η Φιλαδέλφεια υπήρξε ένα από τα τελευταία βυζαντινά προπύργια στη Μικρά Ασία. Οι Έλληνες κάτοικοί της την εγκατέλειψαν κατά τη [[Μικρασιατική καταστροφή]] και πολλοί από αυτούς εγκαταστάθηκαν στη [[Νέα Φιλαδέλφεια]], στην [[Αττική]].
