Συνέδριο της Βερόνας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Κύριο θέμα του ήταν η επανάσταση που είχε εκδηλωθεί στην [[Ισπανία]] (Ισπανικό ζήτημα) και δευτερευόντως το ιταλικό και ελληνικό ζήτημα, δηλαδή η επανάσταση που είχε εκδηλωθεί στην Ιταλία, καθώς και η [[Ελληνική επανάσταση του 1821|επανάσταση των Ελλήνων]] , που είχε ξεκινήσει το προηγούμενο έτος.

Ήταν το τέταρτο κατά σειρά συνέδριο της Ιερής Συμμαχίας -είχαν προηγηθεί τα συνέδρια της [[Αιξ-λα-Σαπέλ]] (Aix-La-Chapelle-[[1818]]), του [[TροπάουΌπαβα|Tρόπαου]] (Troppau-[[1820]]) και του [[Συνέδριο του Λάιμπαχ|Λάιμπαχ]] (Laibach) -[[1821]], πρόκειται για την σημερινή [[Λιουμπλιάνα]])- και ουσιαστικά αποσκοπούσε στην κατάπνιξη κάθε επαναστατικής εστίας στην ευρωπαϊκή, αλλά και στην [[Κεντρική Αμερική|Αμερικανικήαμερικανική]] ήπειρο και στην στήριξη των παλαιών, αυτοκρατορικών ή φεουδαρχικών καθεστώτων, κάτι που αποτελούσε και το λόγο δημιουργίας της Συμμαχίας<ref>[http://www.istorikathemata.com/2013/09/The-treaty-of-the-holy-alliance-and-how-the-principals-of-christendom-are-used-in-national-relations.html Η συνθήκη της "Ιεράς Συμμαχίας" και η σημασία της για την Ευρώπη]</ref>

ΤόποςΩς τόπος του Συνεδρίου είχε επιλεχθείεπιλεγεί η εκπληκτική έπαυλη Κανόσα, (ή παλάτι Κανόσα) στη πόλη Βερόνα, που την εποχή εκείνη είχε περιέλθει στον αυστριακό έλεγχο. Το συνέδριο ξεκίνησε τις εργασίες του στις 6 / [[20 Οκτωβρίου]] (ν.ημ.) και περάτωσε στις 2 / [[14 Δεκεμβρίου]] (ν.ημ.) του [[1822]]. Στην ελληνική ιστορία φέρεται με τις ημερομηνίες του παλαιότερου[[Ιουλιανό ημερολόγιο|ιουλιανού ημερολογίου]] που ίσχυε τότε στην Ελλάδα, δηλαδή από 6 Οκτωβρίου μέχρι 2 Δεκεμβρίου του 1822.<ref>Δ. Κόκκινου τ.3ος, σ.345</ref><ref>Εκδοτική τ.ΙΒ΄, σ.288</ref><ref>Χ. Νικολάου σ.71</ref>

[[Image:Congress of Verona.jpg|thumb|right|300px|Έγχρωμη γελοιογραφία των Συνέδρων της Βερόνας. Κάτω από το τραπέζι το βρέφοςο Κάιζερ βρέφος στη κούνια του]]

# O [[Αλέξανδρος Α΄ της Ρωσίας|Τσάρος Αλέξανδρος Α'Α΄]] συνοδευόμενος από τον υπουργό εξωτερικών κόμηΚόμη [[Καρλ ΝεσελρόντεΡόμπερτ Νέσελροντε]], τον μυστικοσύμβουλο Βαλώ[[Ντμίτρι ΤατιτσέφΤατίσεφ]] και τον πρέσβη της Ρωσίας στο Τορίνο Κόμη ΜοσενίγκοΓεώργιο Μοτσενίγκο.

# Ο Αυτοκράτορας της Αυστρίας συνοδευόμενος από τον Πρίγκιπα [[Κλέμενς φον Μέττερνιχ|Μέττερνιχ]].

# Ο ΠρίγκιπαςΠρίγκηπας [[Καρλ Άουγκουστ φον Χάρντενμπεργκ]] και ο Κόμης [[Κρίστιαν Γκύντερ φον Μπέρνστορφ]], εκπρόσωποι του ΒασιλέωςΒασιλιά της Πρωσίας.

# Ο Υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας Δούκας [[Ματιέ ντε Μονμορανσύ-Λαβάλ]] και ο διπλωμάτης [[Φρανσουά-Ρενέ ντε Σατωμπριάν]].

# Ο Δούκας[[Άρθουρ Γουέλσλεϋ, δούκας του ΟυέλινγκτονΟυέλλινγκτον]], εκπροσωπώντας την Αγγλία, ο οποίος σημειωτέον πήρε τη θέση του [[Ρόμπερτ Στιούαρτ (υποκόμης ΚάσλρηγΚάσλρεϊ)|Υποκόμη ΚάσλρηγΚάσλρεϊ]] μετά το τραγικό τέλος που έδωσε στη ζωή του, αυτοκτονώντας, τον Αύγουστο κατά την προετοιμασία του συνεδρίου.

# Ο Βασιλεύς[[Κάρολος Φήλιξ της Σαρδηνίας|Βασιλιάς της Σαρδηνίας Κάρολος Φήλιξ]] της Σαβοΐας.

# Ο ΒασιλεύςΒασιλιάς των Δύο Σικελιών [[Φερδινάνδος Α΄ των Δύο Σικελιών|Φερδινάνδος Α΄]] των Βουρβόνων.

# Ο [[Φερδινάνδος Γ΄, Μέγας Δούκας της Τοσκάνης|Μέγας Δούκας Φερδινάνδος Γ' της Τοσκάνης]] (των Αψβούργων και Λωραίνης).

# Ο Δούκας της Μόντενα.

# Η [[Μαρία Λουίζα, δούκισσα της Πάρμας|Δούκισσα της Πάρμας Μαρία Λουίζα, και]].

# Ο καρδινάλιος Τζουζέπε Σπίνα, εκπρόσωπος του [[Πάπας Πίος Ζ΄|Πάπα Πίου Ζ΄]].

Εξ όλων των παραπάνω ουσιαστικοί σύνεδροι ήταν οι ηγεμόνες ή εκπρόσωποι αυτών της Αυστρίας[[Αυστρία]]ς, της [[Γαλλία]]ς, της [[Αγγλία]]ς, της [[Πρωσία]]ς και της [[Ρωσία]]ς, δηλαδή της Ιερής Συμμαχίας, με θέμα συζήτησης τα φλέγοντα τότε ζητήματα στην [[Ευρώπη]] και στόχο την αντιμετώπιση των διαφόρων επαναστατικών κινημάτων της εποχής.

Τα θέματα με τα οποία ασχολήθηκε το Συνέδριο της Βερόνας υπό μορφή ζητημάτων ήταν το ζήτημα της Ισπανίας, το ζήτημα της Ιταλίας και το ζήτημα των ΓραικώνΕλλήνων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Τα δύο πρώτα αφορούσαν επαναστάσεις κατά των καθεστώτων, ενώ το τρίτο, αυτό των ΓραικώνΕλλήνων, κατάσύμφωνα τηνκαι με τη διακήρυξη του πρίγκιπα Υψηλάντη, αφορούσε αγώνα για εθνική ανεξαρτησία.

Το ζήτημα αυτό τέθηκε ως αίτημα στρατιωτικής βοήθειας από τον ΒασιλέαΒασιλιά της Ισπανίας [[Φερδινάνδος Ζ'Ζ΄ της Ισπανίας|Φερδινάνδο Z΄]] για την καταστολή της επανάστασης. Συγκεκριμένα, στην [[Ισπανία]] είχε ξεσπάσει επανάσταση κατά του βασιλέωςβασιλιά, που επεκτάθηκε και στις ισπανικές κτήσεις της λατινικήςΛατινικής Αμερικής, όπου οι [[Σιμόν Μπολίβαρ]] και [[Χοσέ ντε Σαν Μαρτίν]] διεκδικούσαν ανεξαρτησία για τους λαούς της περιοχής. Αιτία της επανάστασης που εκδηλώθηκε με πραξικόπημα στη Σεβίλλη στιςτην [[11η Ιανουαρίου]] του [[1820]] από τον συνταγματάρχη Ραφαήλ ντε Ριέγκο, ήταν η κατάργηση του ιδιαίτερα φιλελεύθερου υφιστάμενου συντάγματος<ref>του αποκαλούμενουαποκαλούμενο "Σύνταγμα του Κάδιξ" ή "Σύνταγμα των δύο ημισφαιρίων", ή "Πέπα", που είχε εκπονηθεί στις [[18 Μαρτίου]] του [[1812]] και θεσμοθετηθεί την επομένη.</ref> και κατ΄ επέκταση η διάλυση της ισπανικής Βουλής από τον ίδιο τον Φερδινάνδο, στις [[4 Μαΐου]] του [[1814]], στην προσπάθειά του να προλάβει τις αποσχιστικές τάσεις των αποικιών. Συνέπεια του πραξικοπήματος ήταν ν'να ακολουθήσει ένοπλη επανάσταση, η λεγόμενη "φιλελεύθερη τριετία (1820 - 1823)" όπου ο Ρ.Ραφαήλ ντε Ριέγκο επανέφερε σε ισχύ το σύνταγμα.

Το θέμα αυτό αφορούσε κάποια μικρά βασίλεια στην ιταλική χερσόνησο που είχαν περιέλθει πλέον στον αυστριακό έλεγχο και προστασία, στα οποία και είχαν ξεσπάσει εμφύλιες συγκρούσεις, και επαναστάσεις, κατά την αποκατάσταση των ηγεμόνων τους, μετά από την ναπολεόντεια κατοχή τους, όπου και είχαν μετατραπεί σε κράτη δορυφόροι της Γαλλίας. Τέτοιο για παράδειγμα κράτος ήταν το Βασίλειο της Νάπολης και Σικελίας, όπου επιστρέφοντας ο ΒασιλεύςΒασιλιάς Φερδινάνδος Α'Α΄ στο θρόνο του αναγκάσθηκεαναγκάστηκε να καταργήσει το γαλλικό μεταρρυθμιστικό σύνταγμα που είχε θεσπιστεί το 1812 και να επαναφέρει τα πρότερα δικαιώματα της εκκλησίας και της αριστοκρατίας. Συνέπεια αυτών ήταν η κλιμακούμενη δυσφορία να ξεσπάσει το 1820 σε εμφύλιο πόλεμο μεταξύ Νάπολης και Σικελίας και η εξουσία του Φερδινάνδου Α'Α΄ να κλονίζεταικλονιστεί.<br>

Παρόμοια κινήματα διαμαρτυρίας συνέβαιναν και στα λεγόμενα παπικά κράτη, όπουτα οποία κατά τη γαλλική κατοχή είχαν αφαιρεθεί από τη διοίκηση του Πάπα και μετά την ήττα του Ναπολέοντα είχε γίνει η αποκατάστασή τους προςμε την επιστροφή τους υπό την εξουσία του [[Πάπας τονΠίος Ζ΄|Πάπα Πίο Ζ'Ζ΄]].<br>

Το ζήτημα των Ελλήνων, ή Γραικών, ή Ανατολικό ζήτημα ήταν αυτό ακριβώς που δημιούργησε η [[Ελληνική Επανάσταση του 1821|Επανάσταση των Ελλήνων]], που είχε ξεκινήσει από τις παραδουνάβιες χώρες, υπό τον πρίγκιπα [[Αλέξανδρος Κ. Υψηλάντης|Αλέξανδρο Υψηλάντη]] και είχε εξαπλωθεί πλέον στη νότια εσχατιά της [[Βαλκανική]]ς διάγοντας ήδη το δεύτερο έτος. Σημειώνεται ότι την εποχή της συζήτησης αυτού του ζητήματος είχαν προηγηθεί τόσο η [[άλωση της Τριπολιτσάς]] που είχε συκοφαντηθεί από ανθελληνική προπαγάνδα, με συνέπεια να φρενάρει τον τότε ευρωπαϊκό [[φιλελληνισμός|φιλελληνισμό]], αλλά και η [[καταστροφή της Χίου]] που αντίθετα είχε συγκινήσει τους Ευρωπαίους.<br>

Παρά ταύτα, σε αντίθεση με τα παραπάνω δύο ζητήματα, που αιτήθηκανκατόπιν καιαιτήσεως εισήχθηκαν προς συζήτηση από τους ίδιους τους ηγεμόνες των χωρών, (Ισπανίας και Ιταλίας), το ζήτημα των Ελλήνων δεν εισήχθηκε από τοντο Σουλτάνο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που το θεωρούσε ως ανταρσία, αλλά από τον ίδιο τον Τσάρο της Ρωσίας και τούτο προκειμένου να δοθεί μια τελική και σαφής στάση της Συμμαχίας απέναντι σ΄ αυτό. Υπενθυμίζεται ότι ο Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης [[Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄|Γρηγόριος ο Ε΄]] είχε ήδη αφορίσει όλους όσους συμμετείχαν στην επανάσταση, γεγονός που είχε υποχρεώσει τον Τσάρο να αποστασιοποιηθεί του ζητήματος τουλάχιστον δημόσια. Ο απαγχονισμός όμως του πατριάρχη και οι διώξεις των χριστιανών που ακολούθησαν, τάραξαν τις ρωσοτουρκικές σχέσεις, όπου μετά και από το σχετικό ρωσικό διάβημα του Ιουλίου 1822 με την διακοπή των διπλωματικών σχέσεων, η κατάσταση οδηγείτο σε πολεμική σύγκρουση. Έτσι ο καθορισμός της στάσης της Συμμαχίας απέναντι στο ρωσο-τουρκικό ζήτημα που ήταν το κυρίαρχο, αλλά και στον αγώνα των Ελλήνων φερόταν άμεσα απαιτητός. Η δε αγγλική επικυριαρχία στα Επτάνησα ήταν η μόνη που είχε σαφώς στραφεί κατά του κινήματος των Ελλήνων κατά το χρόνο του συνεδρίου.

Στο σημείο αυτό αξίζει να επισημανθεί ότι την εποχή εκείνη το όνομα '''ραγιάς''' δεν σήμαινε σκλάβος, αλλά χριστιανός νομοταγής υπήκοος στονστο Σουλτάνο υπόχρεος στην οθωμανική φορολογία<ref>Ο χαρακτηρισμός ραγιάς προέρχεται εκ της τουρκικής που σημαίνει πρόβατο. Χρήση του όρου στην ελληνική κάνει καιηκαι η Ορθόδοξη Εκκλησία π.χ. "ποίμνιο", "ποιμενάρχης". Γενικά αποδίδεται κατά τη σύγχρονη χρήση του "προβάτου", ατόμου φιλήσυχου που δεν αντιδρά</ref>. Γενικά οι χριστιανοί υπήκοοι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία λέγονταν '''ρωμιοί''', όρος που είχε επιβληθεί από τους [[Φαναριώτες]] σε ιστορικό απόηχο του Ρωμαίου, τον οποίο είχε υιοθετήσει και το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης. Αντίθετα η ονομασία '''Έλληνας''' που είχε μεταλαμπαδεύσει στη Δύση ο [[Γεώργιος Γεμιστός ή Πλήθων]] την εποχή αυτή είχε υιοθετηθεί - αναγεννηθεί από τον λεγόμενο [[ελληνικός διαφωτισμός|ελληνικό διαφωτισμό]], που όμως βρισκόταν σε σύγκρουση με την [[Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία]]. Εν τούτοιςΕντούτοις ως ''Ελλην πολίτης'' υπέγραφαν πολλοί αγωνιστές του 1821, με συνέπεια στην Ευρώπη ο όρος να ταυτιστεί με τους αγωνιστές της Επανάστασης και μόνο, ο οποίος και συνήγειρε τον εκδηλούμενο φιλελληνισμό<ref>D. Dukin σ. 27 και υποσ. 3</ref>. Συνεπώς όταν ο Μέτερνιχ υποστήριζε ότι δεν υφίσταται ελληνικό έθνος ή λαός εν μέρειτύποις είχε δίκιο.<br>

Επίσης όσον αφορά για τις μεγάλες ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης: Ελευθερία - Ισότητα - Αδελφοσύνη, αυτές φέρονταν με διαφορετική αντίληψη στους επαναστατημένους Έλληνες από εκείνη στην Ευρώπη, όπως επίσης και το σύνθημα "Λα Λιμπερτέ ου λα Μορ" που βεβαίως είναι παλαιότερο της Γαλλικής Επανάστασης, για τους Έλληνες σήμαινε ουσιαστικά "Ανεξαρτησία ή Θάνατος"., Κατάκατά μετάφραση όμως "Ελευθερία ή Θάνατος", που για τον Μέτερνιχ αποτελούσε ενάντιο σύνθημα αντίθετο στην αρχή της νομιμότητας που συνιστούσε η [[Ιερά Συμμαχία]].

Από το Καλοκαίρικαλοκαίρι του 1822, όταν έγινε γνωστό στην επαναστατημένη Ελλάδα ότι επίκειται να πραγματοποιηθεί συνέδριο της Ιεράς Συμμαχίας, στη Βερόνα η τότε επαναστατική κυβέρνηση των Ελλήνων που έδρευε στο Άργος απέστειλε Διακήρυξη προς τους συνέδρους, το κείμενο της οποίας είχε ως ακολούθως<ref>Κ. Ευσταθιάδης σ. 40-41</ref> (μονοτονικό):

::::::::::::::::::::::::::::: ''Ο αντιπρόεδρος Θάνος Κανακάρης »

Την παραπάνω διακήρυξη καθώς και μία ακόμη επιστολή που απευθυνόταν στον Τσάρο της Ρωσίας και τύποις στον ΒασιλέαΒασιλιά της ΝεάποληςΝάπολης και δι΄ αυτού προς τους συνέδρους, φέρονται να συντάχθηκαν από τον διατελούντα στη ρωσική υπηρεσία Αλέξανδρο Στούρτζα. Αυτές παρέλαβε ο [[Ανδρέας Π. Μεταξάς|Ανδρέας Μεταξάς]], όπου εν ονόματι της κεντρικής ελληνικής κυβέρνησης «''της περιπλανωμένης εν ταις παραλίες της Αργολίδος''»<ref>όπως αναφέρει ο Herzberg στην "Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως (μετάφραση Π. Κακουλίδη) τ. 2ος</ref> ανεχώρησε στις 18 Σεπτεμβρίου (π.ημ.) από την [[Ύδρα]] μαζί με τον Γάλλο φιλέλληνα πλοίαρχο Ζουρνταίν, ως πληρεξούσιοι για την [[ΑγκώναΑνκόνα]] και από εκεί στη Βερόνα με την εντολή ν΄ απαιτήσει ακρόαση παρά των συνέδρων, προκειμένου να εκθέσει και να διερμηνεύσει δίκαια, πόθους και ευχές των Ελλήνων. ΣτηΤην κίνηση αυτού λίγες ημέρες αργότερα ακολούθησε ο [[Παλαιών Πατρών Γερμανός]], συνοδευόμενος από τον γιο του Πετρόμπεη τονΜαυρομιχάλη, [[Γεώργιος Μαυρομιχάλης|Γεωργάκη Μαυρομιχάλη]].

Η πρώτη αποστολή φθάνοντας στην ΑγκώναΑνκόνα παρέμεινε για κάποιο διάστημα στο λοιμοκαθαρτήριο. Στο διάστημα αυτό ο Α. Μεταξάς απηύθυνε επιστολές προς τον Πάπα και τον καρδινάλιο Κουσάλβι παρακαλώντας τους να του επιτρέψουν να μεταβεί στη Βερόνα διερχόμενος μέσα από το έδαφος του παπικού κράτους. Ο Πάπας Πίος Ζ΄ θέλοντας να ανταποκριθεί θετικά έγραψε σχετικά στον αντιπρόσωπό του καρδινάλιο Σπίνα προκειμένου να δοθεί σχετική άδεια από το συνέδριο. Στο μεταξύ έφθασε και η δεύτερη αποστολή, όπου ο Παλαιών Πατρών Γερμανός σε επιστολή του προς τον Πάπα προκειμένου να τον δεχθεί σε ακρόαση και να βοηθήσει μεσιτεύοντας σχετικά στους καθολικούς ηγεμόνες του Συνεδρίου, υπέβαλλε δελεαστικές προτάσεις περί ενώσεως της εκκλησίας του νέου ελληνικού κράτους με την παπική εκκλησία. Τελικά ο Πάπας δεν δέχθηκε σε ακρόαση την ελληνική αποστολή. Στο μεταξύ φθάνειέφτασε η απάντηση του Συνεδρίου, που ήταν αρνητικήαρνητικά τηςδιακείμενη στην παρουσίαςπαρουσία των ελληνικών αποστολών. Μάλιστα το Συνέδριο απαίτησε από τον Πάπα να απελάσει από την ΑγκώναΑνκόνα τους Έλληνες απεσταλμένους και να τους ενημερώσει ότι ουδεμία απάντηση έχουν να περιμένουν. Τούτο έπραξε ο Πάπας με μεγάλη στεναχώρια, βλέποντας πως κάποιαμια ακόμα ελπίδα ένωσηςεπανένωσης των εκκλησιών να διαλύεται.<br>

Πριν όμως φθάσει η αρνητική απάντηση και εγκαταλείψει το ιταλικό έδαφος, ο Α. Μεταξάς είχε αποστείλει στο συνέδριο μία ακόμα επιστολή εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης στην οποία με υπερηφάνεια και αποφασιστικότητα δηλώνονταν μεταξύ άλλων<ref>ΜΕΕ τ. Ζ΄, σ. 154</ref>:

Έτσι όπως σημειώνει ο ιστορικός Πρόκενς Όστεν<ref>Ιστορία της Επαναστάσεως των Ελλήνων κατά του Οθωμανικού κράτουςενκράτους εν έτει 1821 και της ιδρύσεως του Ελληνικού Βασιλείου διπλωματικώς εξεταζόμενη (μετάφραση Γ. Ε. Αντωνιάδου) 1868 τ. 1ος σ. 194-197, καθώς και Παράρτημα Γ΄ σ. 24-28</ref>:"''οι Έλληνες απεβλήθησαν υπό των Βασιλέων... Οι αλαζόνες και επιπόλαιοι άνδρες των ανακτοβουλίων δεν εθεώρησαν του κόπου άξιον ν΄ αποβλέψουσι προς αυτούς, οι φιλάνθρωποι... τους ελυπήθησαν και οι νοήμονες τους επερίμεναν εν τη δια πυρός δοκιμασία των κινδύνων''". Ο δε πρακτικογράφος και χρονογράφος των συνεδρίων της Ιεράς Συμμαχίας Βαλλώ ΤατιτσέφΤατίσεφ σημειώνει για το εν λόγω συνέδριο: "''ούτε μία φωνή δεν ηκούσθει υπέρ των Ελλήνων''"<ref>Εμμ. Ρούκουνα, σ. 47</ref><ref>Χαρ. Νικολάου, σ. 72</ref>.

Η αρνητική στάση του συνεδρίου να δεχθεί τις ελληνικές αντιπροσωπείες θα πρέπει να εξετάζεται με τις συγκυρίες εκείνες που ίσχυαν τότε και που μοιραία οδηγούσαν σ΄ αυτή, ενώ δεν υφίστατο τίποτα το ιδιαίτερο κατά των Ελλήνων. Οι κύριοικύριες λόγοιαιτίες ήταν βασικά δύο συναφείς μεταξύ τους λόγοι, παράλληλα και με τις συγκεχυμένες ακόμα έννοιες περί Ελλήνων και ελληνικού έθνους.<br>

Πρώτος λόγος ήταν η δέσμευση της Ιερής Συμμαχίας επί της διακήρυξης που είχε εκδώσει στο [[Συνέδριο του ΛάυμπαχΛάιμπαχ]], με την οποία θεωρείτο παράνομη οποιαδήποτε μεταρρύθμιση που πραγματοποιείται με κίνημα ή ανοικτή βία. Η δέσμευση αυτή ουσιαστικά είχε περάσει στις αρχές του Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου της εποχής.<br>

Δεύτερος και ουσιώδης λόγος ήταν η ιδιότητα των Ελλήνων αντιπροσώπων, όπουπου αν γινόταν δεκτή η παρουσία τους αυτομάτως αναγνωριζόταν και ο φορέας αυτών, δηλαδή η επαναστατική ελληνική κυβέρνηση, που προέβαινε σε ενέργειες δια των όπλων.

Έτσι εκ των πραγμάτων καθίστατο αδύνατη η αποδοχή της παρουσίας των Ελλήνων αντιπροσώπων στο συνέδριο. Η διαφαινόμενη αυτή άρνηση ήταν γνωστή στους Έλληνες και με δεδομένο ότι ουδέποτε σε τέτοιο παρόμοιο ανώτατο συνέδριο είχαν παρευρεθεί εκπρόσωποι λαών. Τούτο δε διαφαίνεται και από τον επίλογο της ελληνικής διακοίνωσης.

Βέβαια μπορεί ο πρακτικογράφος Τατιτσέφ να σημειώνει ότι "ουδεμία φωνή ''ηκούσθει''...", πλην όμως αναγνώσθηκε! Τόσο η διακήρυξη των Ελλήνων όσο και οι διάφορες άλλες επιστολές, ακόμα και η τελευταία αναφορά του Α. Μεταξά έφθασαν και επιδόθηκαν στους ηγεμόνες πριν τη λήξη των εργασιών του συνεδρίου και τούτο αποκαλύπτεται από τον χαρακτηρισμό της ελληνικής διακοίνωσης εκ μέρους του Μέτερνιχ ως "''αυθάδεις και αδέξιοι''" (χειρισμοί).<br>

Οι Έλληνες έχοντας ενημερωθεί κατάλληλα, έσπευσαν να κάνουν μια προσπάθεια διεθνοποίησης και αναγνώρισης του Αγώνα τους, γνωρίζοντας το δύσκολο του εγχειρήματος. Φαινομενικά το εγχείρημά τους έδειξε να απέτυχε, επί της ουσίας όμως... θριάμβευσε, αφενός από την εύστοχη σύνδεσή του με το ρωσοτουρκικό ζήτημα, όσο και από το τυχαίο γεγονός της αυτοκτονίας του μισητού υπουργού εξωτερικών της Αγγλίας [[Ρόμπερτ Στιούαρτ (υποκόμης ΚάσλρηγΚάσλρεϊ)|ΚάσλρηγΚάσλρεϊ]], που είχε ως συνέπεια την αναμενόμενη μεταβολή της εξωτερικής πολιτικής της Αγγλίας υπό του διαδόχου του. (δείτεβλ. παρακάτω ενότητες).

Κατά τη διάρκεια του συνεδρίου λήφθηκαν δυοδύο σημαντικές αποφάσεις.

α) κατόπιν αιτήματος του βασιλέα της Γαλλίας [[Λουδοβίκος ΙΗ' της Γαλλίας|Λουδοβίκου ΙΗ΄]] παρασχέθηκε άδεια στη χώρα του να παρέμβει στην ιβηρικήΙβηρική χερσόνησο υπέρ του Ισπανού μονάρχη [[Φερδινάνδος Ζ' της Ισπανίας|Φερδινάνδου Z΄]].

β) δεν πραγματοποιήθηκε αντίστοιχη επέμβαση στη λατινικήΛατινική Αμερική, λόγω άρνησης της [[Αγγλία]]ς να προσυπογράψει την άδεια.

Σημειωτέον, πάντως, ότι στο συνέδριο απαγορεύτηκε η παρουσία εκπροσώπων των Ελλήνων επαναστατών ([[Παλαιών Πατρών Γερμανός]], [[Γεώργιος Μαυρομιχάλης]], [[Ανδρέας Π. Μεταξάς|Ανδρέας Μεταξάς]]) που στάλθηκαν κατ' εντολήεντολήν της προσωρινής ελληνικής κυβέρνησης, ώστε να παρουσιάσουν στους συνέδρους τα επιχειρήματα της ελληνικής πλευράς<ref>[http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=154203 Oι μεγάλες συνθήκες]</ref>.

Το καταδικαστικό ανακοινωθέν σε βάρος της ελληνικής επανάστασης εκδόθηκε στις [[2 Δεκεμβρίου]] του 1822 και έχει ως εξής:

''«Μέγα πολιτικόν γεγονός εξερράγη περί τα τέλη της τελευταίας συνελεύσεως (του [[Συνέδριο του Λάιμπαχ|Συνεδρίου του Λάιμπαχ]]). ΟΌ,τι το ανατρεπτικόν των κοινωνιών πνεύμα ήρχισεν εν τη δυτική χερσονήσω, ό,τι εδοκίμασε να πράξη εν τη Ιταλία, το κατώρθωσεν εις τας ανατολικάς εσχατιάς της Ευρώπης. Καθ' ον καιρόν κατευνάσθησαν αι εν τοις βασιλείοις της Νεαπόλεως και της Σαρδηνίας στρατιωτικαί επαναστάσεις διά της δυνάμεως, ερρίφθη ο επαναστατικός δαυλός εν μέσω της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι άνακτες, έχοντες σταθεράν απόφασιν ν' απωθήσωσι την αρχήν της επαναστάσεως καθ' οποίον μέρος και εν οποία μορφή και αν εφαίνετο, έσπευσαν να την καταδικάσωσιν εκ συμφώνου, ασχολούμενοι δε αμεταθέτως εις το έργον της κοινής φροντίδος των, αντέκρουσαν παν ό,τι εδύνατο να τους παρεκτρέψη της οδού των. Αλλ' ακούοντες και την φωνήν της συνειδήσεως και του ιερού χρέους συνηγόρησαν υπέρ των θυμάτων ασυνέτου και εγκληματικού επιχειρήματος. Αι πολλαί και φιλικαί των πέντε αυλών προς αλλήλας διακοινώσεις διαρκούσης της εποχής ταύτης, μιας των σημαντικωτέρων της συμμαχίας των, έφεραν εις σύμπνοιαν όλας ως προς το ζήτημα της Ανατολής, απέκειτο δε εις την εν Βερώνη συνέλευσιν να καθιερώση και επιβεβαιώση τα ορισθέντα. Αι δε σύμμαχοι της Ρωσίας αυλαί ελπίζουν ότι διά των κοινών προσπαθειών θα εξομαλυνθούν τα μέχρι τούδε εμπόδια διά την ευόδωσιν των ευχών αυτών».''

* Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου, τ. 4ος, σ. 416-417

* Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τ. Ζ΄, σ. 154-155

* Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος LarousLarousse Britannica, τ. 14ος, σ. 134-135

* Αμερικανική Εγκυκλοπαίδεια, Ελλάς, τ. Γ΄

* Διονύσιος Κόκκινος "''Η Ελληνική Επανάστασις''", τ.6 6, Αθήναι 1957

* Εκδοτική ΑΕ: "''Ιστορία του Ελληνικού Έθνους''", τ. 14, Αθήναι 1974-1978

* Douglas Dukin: "Η Ενοποίηση της Ελλάδας 1770-1923", Εκδ. ΜΙΕΤ, Αθήνα 1984.

* Χαραλ. Νικολάου "''Διεθνείς πολιτικές και στρατιωτικές συνθήκες - συμφωνίες και συμβάσεις''", Αθήνα 1996

* National Geographic - Μονογραφίες: "Ο Ξεσηκωμός του Γένους", Αθήνα 2010