Παλατινή Κομητεία της Κεφαλονιάς και της Ζακύνθου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 1:
{{coord|38|00|N|20|42|E|type:country_source:kolossus-eswiki|display=title}}
[[File:County_palatine_of_Cephalonia_and_Zakynthos.JPG|thumb|right|250px|Η Παλατινή Κομητεία της Κεφαλλονιάς και της Ζακύνθου]]
Η '''Παλατινή Κομητεία της Κεφαλλονιάς και της Ζακύνθου''' την περίοδο (1185 - 1479) ήταν επαρχία του [[Βασίλειο της Σικελίας|Βασιλείου της Σικελίας]]. Ο τίτλος του ''"Κόμη"'' δόθηκε για πρώτη φορά στον [[Μαργαριτόνε]] του [[Μπρίντιζι]] που πήρε σαν δώρο την Κεφαλλονιά και την Ζάκυνθο από τον Γουλιέλμο Β΄ της Σικελίας (1185) για τις υπηρεσίες που του είχε προσφέρει.<ref>http://www.hri.org/infoxenios/english/ionian/zakynthos/history.html</ref> Οι κυβερνήτες της Παλατινής Κομητείας μετά τον Μαργαριτόνε (1185 - 1195) ήταν
*[[Οικογένεια Ορσίνι]] (1195 - 1325)
*[[Οίκος των Καπετιδών-Ανζού]] (1325 - 1357)
Γραμμή 10 ⟶ 9 :
==Μαργαριτόνε==
[[File:Blason_fam_it_Orsini.svg|thumb|right|200px|Τα σύμβολα της Οικογένειας Ορσίνι]]
Η Κεφαλλονιά, η Ζάκυνθος και η [[Ιθάκη]] δέχτηκαν στις αρχές του 12ου αιώνα σκληρές επιδρομές από τους πειρατές, έντονη δραστηριότητα είχε αναπτύξει ο [[Γουλιέλμος Β΄ της Σικελίας]]. Τα Λατινικά έγγραφα στην Ελλάδα είχαν την υπογραφή του κόμητος Μαργαριτόνε (1192, 1193). Οι συνθήκες υπό τις οποίες ο Μαργαριτόνε απέκτησε την κατοχή τους είναι άγνωστες, το βέβαιο είναι ότι ο Γουλιέλμος Β΄ μετά την εισβολή στην [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία]] και την κατάκτηση μεγάλων περιοχών (1185) του έδωσε τα δυο νησιά δώρο για τις υπηρεσίες που του είχε προσφέρει.
==Άνοδος των Ορσίνι==
Σε 10 χρόνια (1195) εμφανίζεται νέος κυβερνήτης του Επτανησιακού Παλατινάτου ο [[Ματθαίος Α΄ Ορσίνι]], μέλος της Οικογένειας Ορσίνι γεννημένος στην [[Απουλία]] από οικογένεια Ιταλών ευγενών από την [[Ρώμη]].<ref>Miller (1903) p. 2.</ref> Όταν οι Φράγκοι στην [[Δ΄ Σταυροφορία]] κατέλαβαν την [[Κωνσταντινούπολη]] και δημιούργησαν την [[Λατινική Αυτοκρατορία]] (1204) η κομητεία του Παλατινάτου αποδόθηκε στους Βενετούς. Το νησί ωστόσο συνέχισε να κυβερνά η Οικογένεια Ορσίνι αφού ο Ματθαίος Α΄ έδωσε όρκο υποτέλειας στον [[Δόγηδες της Βενετίας|Δόγη της Βενετίας]] (1209), στην [[Αγία Έδρα]] (1216) και στον [[Πριγκιπάτο της Αχαΐας|Πρίγκιπα της Αχαΐας]] (1236). <ref>Foundation for Medieval Genealogy, chap. 8, Kephalonia</ref> Με την εγκατάσταση των Ορσίνι στα δυο νησιά οι Ορθόδοξες επισκοπές καταργήθηκαν και εγκαταστάθηκαν στην θέση τους Λατίνοι επίσκοποι.<ref>Buchon II (1845)p. 477.</ref> Ο δεύτερος γιος και διάδοχος του Ματθαίου Β΄ Ορσίνι [[Ριχάρδος Α΄ Ορσίνι]] ο ''"πιο ευγενής κόμης του Παλατινάτου και αφέντης της Κεφαλλονιάς, της Ζακύνθου και της Λευκάδας"'' απέκτησε τα εδάφη της Λατινικής επισκοπής της Κεφαλλονιάς (1264).
Η Οικογένεια Ορσίνι μετά τα [[Επτάνησα]] κατέκτησε στις αρχές του 14ου αιώνα και την [[Ήπειρος|Ήπειρο]] πήραν τον τίτλο του ''"Δεσπότη"'', πολλά μέλη της Οικογένειας ασπάστηκαν την [[Ορθόδοξη Εκκλησία]] και παντρεύτηκαν και Ελληνίδες γυναίκες.
==Η Μάχη της Πελαγονίας==
[[File:Richard_Orsini_-_death_1304.jpg|thumb|right|250px|Η σφραγίδα του Ριχάρδου Α΄ Ορσίνι]]
H Οικογένεια Ορσίνι ξεκίνησε στενές σχέσεις με το [[Δεσποτάτο της Ηπείρου]] όταν ο [[Ματθαίος Β΄ Ορσίνι]] παντρεύτηκε την Άννα Θεοδώρα Αγγελίνα, κόρη ή ανιψιά του [[Μιχαήλ Α΄ Κομνηνός Δούκας|Μιχαήλ Α΄ Κομνηνού Δούκα]] (1227). Ο [[Αυτοκρατορία της Νίκαιας|Αυτοκράτορας της Νίκαιας]] [[Μιχαήλ Η´ Παλαιολόγος]] ανησυχώντας για την εξέλιξη αυτή έστειλε τον αδελφό του Σεβαστοκράτορα Ιωάννη Παλαιολόγο με στρατό εναντίον του Δεσποτάτου. Ο Δεσπότης της Ηπείρου [[Μιχαήλ Β΄ Κομνηνός Δούκας]] γιος του Μιχαήλ Α΄ συμμάχησε με τον πρίγκιπα της Αχαΐας [[Γουλιέλμος Β' Βιλλεαρδουίνος|Γουλιέλμο Β΄ Βιλλεαρδουίνο]] και τον Παλατίνο κόμη Ριχάρδο Α΄ Ορσίνι γιο του Ματθαίου Β΄ και της Άννας Θεοδώρας Αγγελίνας. Ακολούθησε η [[Μάχη της Πελαγονίας]] ή ''Μάχη της Καστορίας'' (1259) επειδή μεγάλοι ιστορικοί ταυτίζουν την θέση με την σημερινή [[Καστοριά]].<ref>[[Deno John Geanakoplos]], [https://books.google.gr/books/about/Greco_Latin_Relations_on_the_Eve_of_the.html?id=eWmgAAAAMAAJ&redir_esc=y ''Greco-Latin relations on the eve of the Byzantine restoration: the Battle of Pelagonia''] (1953), Dumbarton Oaks Papers 7, σελ. 136,</ref><ref>''Speculum'', τόμ. 29, εκδ. Mediaeval Academy of America (1954), σελ. 801.</ref>
Γραμμή 27 ⟶ 23 :
==Δεσποτάτο της Ηπείρου==
[[File:John_I_Orsini.jpg|thumb|right|250px|Η σφραγίδα του Ιωάννη Α΄ Ορσίνι]]
Τον Μιχαήλ Β΄ Κομνηνό Δούκα διαδέχθηκε ο γιος του [[Νικηφόρος Α΄ Κομνηνός Δούκας]] (1268) και τον Μιχαήλ Παλαιολόγο ο γιος του [[Ανδρόνικος Β΄ Παλαιολόγος]] (1282), οι δυο ηγεμόνες και ο Παλατίνος Κόμης Ριχάρδος Α΄ Ορσίνι συμμάχησαν μεταξύ τους. Οι σχέσεις τους με την Βυζαντινή Αυτοκρατορία ήρθαν ξανά σε ένταση όταν ο Νικηφόρος Α΄ της Ηπείρου ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με τον βασιλιά της Νάπολης [[Κάρολος Β΄ της Νεαπόλεως|Κάρολο τον Χωλό]] (1291), οι Βυζαντινοί έκαναν νέα εκστρατεία εναντίον της Ηπείρου.
Ο Κάρολος ο Χωλός, o [[Φίλιππος Α΄ του Τάραντος]] και ο Ριχάρδος Α΄ Ορσίνι έσπευσαν να βοηθήσουν τον δεσπότη Νικηφόρο Α΄. O Δεσπότης [[Νικηφόρος Α΄ Κομνηνός Δούκας]] για να ευχαριστήσει τον Ριχάρδο Α΄ επειδή τον βοήθησε να σώσει το Δεσποτάτο από τους Βυζαντινούς έδωσε την κόρη του Μαρία Αγγελίνα σύζυγο στον γιο του Ιωάννη Α΄ (1294). Με τον γάμο η Παλατινή Κομητεία απέκτησε σημαντικό ρόλο στην πολιτική του Δεσποτάτου.<ref>Fine (1994) σ. 236.</ref> Ο [[Ιωάννης Α΄ Ορσίνι]] διαδέχθηκε τον πατέρα του (1303) και κυβέρνησε μέχρι τον δικό του θάνατο (1317), τον διαδέχθηκε ο γιος του με την Μαρία Αγγελίνα [[Νικόλαος Ορσίνι]]. Ο θείος του Δεσπότης της Ηπείρου [[Θωμάς Κομνηνός Δούκας]] αρνήθηκε στην αδελφή του Μαρίνα Αγγελίνα που ήταν μητέρα του Νικολάου Ορσίνι να αποκτήσει μερίδιο στην πατρική περιουσία. Ο Νικόλαος Ορσίνι αφού ανέθεσε την διοίκηση της Παλατινής κομητείας του στον αδελφό του Ιωάννης Β΄ Ορσίνι μετέβη στην Ήπειρο για να λύσει τις διαφορές του με τον θείο του, τελικά συγκρούστηκαν και ο Νικόλαος τον δολοφόνησε.<ref>Λεωνίδα Ζώη, σελ. 99</ref>
Ο Νικόλαος Ορσίνι μετά την δολοφονία του θείου του παντρεύτηκε την χήρα του [[Άννα Παλαιολογίνα (κόρη Μιχαήλ Θ΄)|Άννα Παλαιολογίνα]] και ανακηρύχτηκε ο ίδιος Δεσπότης της Ηπείρου με πρωτεύουσα την [[Άρτα]]. Δήλωσε υποτέλεια στον παππού της Άννας [[Ανδρόνικος Β΄ Παλαιολόγος|Ανδρόνικο Β΄ Παλαιολόγο]] και πήρε τον τίτλο ''"Παλατινός κόμης, ελέω Θεού Δεσπότης τής Ρωμανίας"''.
==Πτώση των Ορσίνι==
Με τον θάνατο της Άννας Παλαιολογίνας (1320) ο Νικόλαος Ορσίνι αφού αναγνώρισε ότι η [[Δημοκρατία της Βενετίας]] είναι αρκετά ισχυρότερη από τους Παλαιολόγους άλλαξε στάση, δήλωσε υποτέλεια στην Δημοκρατία και ζήτησε την άδεια να καταλάβει την υπόλοιπη Ήπειρο. Οι Βενετοί που είχαν καλές εμπορικές σχέσεις με το Βυζάντιο αρνήθηκαν αλλά ο Νικόλαος Ορσίνι δεν πτοήθηκε, εκμεταλλεύτηκε την εμφύλια σύγκρουση ανάμεσα στον Ανδρόνικο Β΄ και τον εγγονό του [[Ανδρόνικος Γ΄ Παλαιολόγος|Ανδρόνικο Γ΄ Παλαιολόγο]] και αποφάσισε να καταλάβει μόνος του τα [[Ιωάννινα]].<ref>ΟΥΙΛΛIΑΜ ΜΊΛΛ Ε Ρ, μετάφραση ΣΠΥΡΟΥ Π. ΛΑΜΠΡΟΥ Τόμος Α', σελ. 357</ref> Ο μικρότερος αδελφός του ωστόσο [[Ιωάννης Β΄ Ορσίνι]] όταν είδε ότι ο Νικόλαος Ορσίνι είναι ανεπιθύμητος στους κατοίκους των Ιωαννίνων συνωμότησε μαζί τους, τον σκότωσε με τα χέρια του και τον διαδέχθηκε (1323).<ref>Miller (1908) p. 250.</ref> Ο Ιωάννης Β΄ Ορσίνι προσπάθησε αμέσως να εξασφαλίσει την υποστήριξη των Ελλήνων, έδωσε όρκο υποτέλειας στον Ανδρόνικο Β΄ και παντρεύτηκε την [[Άννα Παλαιολογίνα (κόρη του Ανδρόνικου Άγγελου Παλαιολόγου)|Άννα Παλαιολογίνα]] κόρη του [[Ανδρόνικος Άγγελος Παλαιολόγος|Ανδρόνικου Άγγελου Παλαιολόγου]]. Για να εξασφαλίσει μεγαλύτερη υποστήριξη από τους Έλληνες ασπάστηκε το Ορθόδοξο δόγμα και μετέφρασε σε κοινή Ελληνική τον [[Όμηρος|Όμηρος]]. Ο [[Ιωάννης της Γραβίνας]] ανησυχώντας για τις εξελίξεις κατέλαβε την Παλατινή κομητεία (1325) τερματίζοντας την εξουσία των Ορσίνι που πέρασε κατόπιν στην Ανδεγαυική δυναστεία.▼
▲Με τον θάνατο της Άννας Παλαιολογίνας (1320) ο Νικόλαος Ορσίνι αφού αναγνώρισε ότι η [[Δημοκρατία της Βενετίας]] είναι αρκετά ισχυρότερη από τους Παλαιολόγους άλλαξε στάση, δήλωσε υποτέλεια στην Δημοκρατία και ζήτησε την άδεια να καταλάβει την υπόλοιπη Ήπειρο. Οι Βενετοί που είχαν καλές εμπορικές σχέσεις με το Βυζάντιο αρνήθηκαν αλλά ο Νικόλαος Ορσίνι δεν πτοήθηκε, εκμεταλλεύτηκε την εμφύλια σύγκρουση ανάμεσα στον Ανδρόνικο Β΄ και τον εγγονό του [[Ανδρόνικος Γ΄ Παλαιολόγος|Ανδρόνικο Γ΄ Παλαιολόγο]] και αποφάσισε να καταλάβει μόνος του τα [[Ιωάννινα]].<ref>ΟΥΙΛΛIΑΜ ΜΊΛΛ Ε Ρ, μετάφραση ΣΠΥΡΟΥ Π. ΛΑΜΠΡΟΥ Τόμος Α',σελ.357</ref> Ο μικρότερος αδελφός του ωστόσο [[Ιωάννης Β΄ Ορσίνι]] όταν είδε ότι ο Νικόλαος Ορσίνι είναι ανεπιθύμητος στους κατοίκους των Ιωαννίνων συνωμότησε μαζί τους, τον σκότωσε με τα χέρια του και τον διαδέχθηκε (1323).<ref>Miller (1908) p. 250.</ref> Ο Ιωάννης Β΄ Ορσίνι προσπάθησε αμέσως να εξασφαλίσει την υποστήριξη των Ελλήνων, έδωσε όρκο υποτέλειας στον Ανδρόνικο Β΄ και παντρεύτηκε την [[Άννα Παλαιολογίνα (κόρη του Ανδρόνικου Άγγελου Παλαιολόγου)|Άννα Παλαιολογίνα]] κόρη του [[Ανδρόνικος Άγγελος Παλαιολόγος|Ανδρόνικου Άγγελου Παλαιολόγου]]. Για να εξασφαλίσει μεγαλύτερη υποστήριξη από τους Έλληνες ασπάστηκε το Ορθόδοξο δόγμα και μετέφρασε σε κοινή Ελληνική τον [[Όμηρος|Όμηρος]]. Ο [[Ιωάννης της Γραβίνας]] ανησυχώντας για τις εξελίξεις κατέλαβε την Παλατινή κομητεία (1325) τερματίζοντας την εξουσία των Ορσίνι που πέρασε κατόπιν στην Ανδεγαυική δυναστεία.
==Ανδεγαυοί==
Ο Ιωάννης Β΄ Ορσίνι μετά την ανατροπή του κατέφυγε στην Ήπειρο και έζησε εκεί μέχρι τον θάνατο του (1335), τα νησιά πέρασαν στην Ανδεγαυική Οικογένεια του Ανζού σαν τμήμα του πριγκιπάτου της Αχαΐας. Η Ανδεγαυική κατοχή διατηρήθηκε 22 χρόνια, στην συνέχεια τα τρία νησιά πέρασαν στην Οικογένεια Τόκκου που τα κράτησαν πάνω από έναν αιώνα εξασφαλίζοντας την ενότητα στα τρία νησιά της Παλατινής Κομητείας. Ο [[Λεονάρδος Α΄ Τόκκος]] κυβερνήτης της Βενετοκρατούμενης Κέρκυρας πήρε σαν δώρο τα νησιά από τον [[Ροβέρτος του Τάραντος|Ροβέρτο του Τάραντος]] για τις υπηρεσίες που του είχε προσφέρει όταν ήταν αιχμάλωτος του βασιλιά της Ουγγαρίας (1357).
==Οικογένεια Τόκκο==
[[File:Tocco_stemma.png|thumb|right|200px|Τα σύμβολα της Οικογένειας Τόκκο]]
Η Οικογένεια Τόκκο επεκτάθηκε καταλαμβάνοντας και την [[Λευκάδα]], ο Λεονάρδος Α΄ προσπάθησε να ενισχύσει την θέση του απέναντι στον πάπα, τους Ανδεγαβούς και τους Αλβανούς της Ηπείρου εξασφαλίζοντας συγγενικές σχέσεις με την [[Οικογένεια Ατσαγιόλι]] από την [[Φλωρεντία]].
Γραμμή 51 ⟶ 43 :
==Κατάλογος των Παλατινών Κομήτων Κεφαλληνίας και Ζακύνθου==
*[[Μαργαριτώνης]] [[1185]] – 1195
Γραμμή 73 ⟶ 64 :
* [[Αντώνιος Τόκκος]] 1482 - 1483
==Παραπομπές==
<references />
==Πηγές==
*Μίλλερ, Ουΐλλιαμ μετάφρ. Σπυρ. Π. Λάμπρου, 1909-1910, «[http://anemi.lib.uoc.gr/metadata/d/a/3/metadata-449-0000017.tkl?dtab=m&search_type=simple&search_help=&display_mode=overview&wf_step=init&show_hidden=0&number=10&keep_number=&cclterm1=&cclterm2=&cclterm3=&cclterm4=&cclterm5=&cclterm6=&cclterm7=&cclterm8=&cclfield1=&cclfield2=&cclfield3=&cclfield4=&cclfield5=&cclfield6=&cclfield7=&cclfield8=&cclop1=&cclop2=&cclop3=&cclop4=&cclop5=&cclop6=&cclop7=&isp=&search_coll%5Bmetadata%5D=1&&stored_cclquery=&skin=&rss=0&lang=el&ioffset=1&offset=1 Ιστορία της Φραγκοκρατίας εν Ελλάδι (1204-1566)]» μετά προσθηκών και βελτιώσεων, Tόμος A'. Εν Αθήναις: Ελληνική Εκδοτική Εταιρεία.
*(Αγγλικά) Miller, W. (1908) ''"[http://www.levantineheritage.com/pdf/Latins-in-the-Levant.pdf The Latins in the Levant. A History of Frankish Greece (1204-1566)]''" (Cambridge and New York). [https://web.archive.org/web/20180617070646/http://www.levantineheritage.com/pdf/Latins-in-the-Levant.pdf Αρχειοθετήθηκε] 10/11/2017. Ανακτήθηκε 17/06/2017.
Γραμμή 92 ⟶ 81 :
==Εξωτερικοί σύνδεσμοι==
*[https://web.archive.org/web/20150922152446/http://www.fhw.gr/chronos/projects/fragokratia/gr/webpages/kefalonia_gen.html Κεφαλλονιά, Ζάκυνθος και Ιθάκη]
*[http://www.hri.org/infoxenios/english/ionian/zakynthos/history.html Ζάκυνθος]
Γραμμή 98 ⟶ 86 :
<br>{{Σταυροφορικά κράτη}}
{{ενσωμάτωση κειμένου|en|County palatine of Cephalonia and Zakynthos}}
[[Κατηγορία:Παλατινή Κομητεία Κεφαλληνίας και Ζακύνθου| ]]
[[Κατηγορία:Βασίλειο της Σικελίας]]
| |||