{{πηγές|25|02|2020|Ιστορία καρυδιού=Η καρυδιά είναι γνωστή από την αρχαία Ελλάδα για την ευεργετική συμβολή στην υγεία του ανθρώπου αλλά και στην διατροφή του. Παίρνει την ονομασία της στα λατινικά του γένους Juglans η οποία προέρχεται από τις λέξεις Jovis glans, που σημαίνουν Διος βάλανος, «Βασιλικό βελανίδι του Δία» ή Καρύα η βασιλική, και ανήκει στην οικογένεια των Καρυδοειδών. Ιστορικά η καρυδιά αναφέρετε από τις γραφές της αρχαίας Ελλάδας. Οι αρχαίοι Έλληνες τη θεωρούσαν δέντρο του Δία και μοίραζαν τους καρπούς κατά τους γάμους στους καλεσμένους. Η καρυδιά ονομάστηκε Κάρυα όπως αναφέρει Πλούταρχος, γιατί εκείνοι που κοιμούνται κάτω από το δέντρο εισπνέουν τη βαριά οσμή του και πέφτουν σε βαθύ ύπνο.
Θεραπευτικές ιδιότητες στην αρχαία Ελλάδα
Ο Ιπποκράτης χρησιμοποιούσε τον πράσινο φλοιό των καρυδιών ως ελμινθοκτόνο ενώ ο Διοσκουρίδης θεωρούσε το καρυδέλαιο ανθελμινθικό και ταινιοκτόνο. Εκατονταετίες μετά ο Ντε Σουρέλ επιβεβαίωσε τις αντιελμινθικές ιδιότητες του καρυδέλαιου, οι οποίες μάλιστα ενισχύονται όταν συνδυαστούν με σκόρδο. Ο Διοσκουρίδης επίσης, θεωρούσε το καρύδι αντίδοτο εναντίον των δηλητηριάσεων, αν φαγωθούν πριν ή μετά, μαζί με σύκα και απήγανο. Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα πίστευαν (λόγω του σχήματος της ψίχας του καρυδιού που έμοιαζε με τον ανθρώπινο εγκέφαλο) ότι με καρύδια μπορούσαν να θεραπεύσουν διανοητικές ανωμαλίες. Ο Γαληνός χρησιμοποιούσε σε στυπτικούς γαργαρισμούς τον οπό του φλοιού αραιωμένο.}}
[[File:W Nuss Gr 99.jpg|thumb|right|200px|Δρύπα και ψίχα εδώδιμου καρπού της καρυδιάς]]
'''Καρύδι''' ονομάζεται ο [[καρπός]] της [[καρυδιά|καρυδιάς]]. Το εσωτερικό του καρυδιού, η '''καρυδόψιχα''', αποτελείται από δύο μεγάλες [[κοτυληδόνα|κοτυληδόνες]] οι οποίες περιβάλλονται από ένα λεπτό σπερματικό περίβλημα. Η καρυδόψιχα τρώγεται σκέτη ως ξηρός καρπός, χρησιμοποιείται στη ζαχαροπλαστική, στη [[μαγειρική]] και τρώγεται με [[μέλι]]. Το χλωρό καρύδι γίνεται γλυκό του κουταλιού.
