Σπυρίδων Μαρκεζίνης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Προερχόταν από πολιτική οικογένεια. Ο ίδιος αναφέρει ότι οι πρόγονοί του διετέλεσαν Βουλευτές [[Θήρα|Θήρας]] ή [[Κυκλάδες|Κυκλάδων]], ενώ ο προπάππους του υπέγραψε το [[Σύνταγμα του 1844]]. Ο πατέρας του, Βασίλειος Μαρκεζίνης (1862-1942) ήταν [[δικηγόρος]] και διατέλεσε βουλευτής κατά τις περιόδους (1899-1905, 1906-1911, 1915-1917). Σπούδασε [[Νομική]] (πήρε το πτυχίο του το 1929 με Άριστα) και [[Πολιτική επιστήμη|Πολιτικές]] και [[Οικονομικές Επιστήμες|Οικονομικές επιστήμες]] (1930) στο [[Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών]]. Το 1931 διορίσθηκε δικηγόρος στην Αθήνα. Το 1936 έγινε νομικός σύμβουλος του βασιλέως [[Γεώργιος Β΄ της Ελλάδας|Γεωργίου Β΄]], θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1946, οπότε έλαβε το επίσημο βάπτισμα του πυρός στην πολιτική. Στη διάρκεια της [[Κατοχή της Ελλάδας 1941-1944|κατοχής]] αναμίχθηκε στην [[Εθνική Αντίσταση (Ελλάδα)|Αντίσταση]] ως ηγετικό στέλεχος της οργάνωσης ''«[[Δεσμός (οργάνωση)|Δεσμός]]»'' καθώς και ως μέλος της ειδικής πενταμελούς επιτροπής που είχε δημιουργήσει ο [[Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος]] για τον συντονισμό του Εθνικού Αγώνα.{{παραπομπή}}

 

 

Προσχώρησε στον [[Ελληνικός Συναγερμός|''Ελληνικό Συναγερμό'']] του [[Αλέξανδρος Παπάγος|Αλέξανδρου Παπάγου]] αμέσως μετά τη συγκρότησή του και αναδείχθηκε κύριο στέλεχός του. Στις [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1951|βουλευτικές εκλογές του 1951]] και [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1952|1952]] εξελέγη βουλευτής Αθηνών. Μετά τις [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1952|εκλογές του 1952]] (19 Νοεμβρίου) ανέλαβε το [[υπουργείο Συντονισμού]], στην τότε [[Κυβέρνηση Αλέξανδρου Παπάγου 1952|κυβέρνηση Παπάγου]],<ref>{{Cite web|url=http://www.ggk.gov.gr/?p=1194|title=Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης {{!}} Κυβέρνηση ΠΑΠΑΓΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ (1952)|last=|first=|date=|website=www.ggk.gov.gr|publisher=|accessdate=2016-07-15}}</ref> υιοθετώντας τότε νέα οικονομική πολιτική της οποίας κύρια μέτρα ήταν η αναπροσαρμογή της νομισματικής αξίας της δραχμής και η καθιέρωση της ελευθερίας των εισαγωγών. Στις 1 Απριλίου του 1954, μετά από διαφωνία του με τον Παπάγο, υπέβαλε παραίτηση η οποία έγινε αποδεκτή (3 Απριλίου) και μετά από επτά μήνες, τον Νοέμβριο, αποχώρησε και από το κόμμα.