Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του «Βότανο»

{{πηγές|22|12|2013}}

Στην αρχαιότητα, βότανα αποκαλούσαν όλα τα φαρμακευτικά φυτά που κατά την μάσηση παρουσίαζαν πικράδα, γλυκάδα ή και αρωματική γεύση. Τις ιδιότητες αυτές, οι πρώτοι άνθρωποι τις απέδιδαν σε μαγικές ικανότητες που είχαν τη δύναμη, όταν εισέλθουν στον οργανισμό ενός πάσχοντος, να τον ανακουφίσουν η και να τον θεραπεύουν από οποιαδήποτε αρρώστια.

Σε μερικές περιπτώσεις ο λαός μεταχειρίζεται για τα βότανα ειδικές λέξεις, όπως «δεν βρίσκω βοτάνι για να γιάνω τις πληγές μου», που δείχνει τη σπουδαιότητα που τους αποδιδόταν.

Μυθολογικά ο μανδραγόρας οφείλεται στην τρίτη κατά σειράν από τις [[Μοίρες]], την Άτροπο, που κατά την ελληνική μυθολογία κρατούσε ένα ψαλίδι και έκοβε το νήμα της ζωής, δηλ. καθόριζε κατά τη στιγμή της γέννησης, πόσο θα ζήση και πότε θα πεθάνει κάθε άνθρωπος που έρχεται στον κόσμο, πράγμα το οποίο μας δηλώνει την τοξικότητα του φυτού.

 

===Στην Ελλάδα===

Οι Έλληνες έχουν τον [[Αριστοτέλης|Αριστοτέλη]] με 500 περίπου φάρμακα στην «Ιστορία των Φυτών». Ο πατέρας της Ιατρικής ο [[Ιπποκράτης]] ο Κώος (460-337 π.Χ.) στα συγγράμματα του αποδίδονται στην εμπειρία του, αναφέρει 400 δείγματα φαρμακευτικών ουσιών από φυτά. Μετά είναι ο Ερέσιο Τύρταμο, τον πασίγνωστο [[Θεόφραστος |Θεόφραστο]] (372-287 π.Χ.). στο βιβλίο του «Περί Φυτών Ιστορίαι», που σώζεται, θεμελιώνονται οι βάσεις της βοτανικής. Μάζευε από παντού πληροφορίες και στα 450 φυτά που περιγράφει, αναφέρει και τις φαρμακευτικές του εφαρμογές <ref>Θεοφραστος, Απάντα 11, Κάκτος 1998</ref>. Ο [[Διοσκουρίδης]] (Κιλικία 1ος μ.Χ. αι.) θεωρείται ο «θεμελιωτής της φαρμακολογίας». Οι γνώσεις του για την θεραπευτική δράση των φυτών, δεν ξεπεράστηκαν για αιώνες. Ο άλλος μεγάλος γιατρός της αρχαιότητας, ο Γαληνός (129-199 μ.Χ.) παρασκεύασε τα φυσικά θεραπευτικά σχήματα, που ονομάστηκαν «Γαληνικά σκευάσματα» που ίσχυαν έως τον 18α αι. Συνέγραψε 300 περίπου βιβλία, σε ένα από τα οποία τα φυτά με αλφαβητική σειρά.

 

== Παραπομπές ==