Ιησούς Χριστός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
GAYare (συζήτηση | συνεισφορές)
μ ολα
Ετικέτες: Αντικατάσταση μεγάλη αφαίρεση Οπτική επεξεργασία
Αναίρεση έκδοσης 8019134 από τον GAYare (Συζήτηση) rv v
Ετικέτες: Αναίρεση Επεξεργασία από κινητό Διαδικτυακή επεξεργασία από κινητό Προχωρημένη επεξεργασία από κινητό
Γραμμή 1:
{{άλλεςχρήσεις|Ιησούς}}
{{πληροφορίες προσώπου}}
Ο '''Ιησούς Χριστός''' ([[7 π.Χ.|7]]-[[2 π.Χ.]] – [[30]]-[[33]]) από τη [[Ναζαρέτ]] της [[Ιουδαία|Ιουδαίας]], ήταν [[Εβραίοι|Εβραίος]] κήρυκας-διδάσκαλος και ηγέτης, ο οποίος έδρασε τον 1o αιώνα.{{efn |name=exist|Σε μια επισκόπηση της σύγχρονης βιβλιογραφίας το 2011, ο [[Bart Ehrman]] έγραψε, «Σίγουρα υπήρξε, σε αυτό συμφωνεί κυριολεκτικά κάθε αξιόλογος λόγιος της αρχαιότητας, Χριστιανός ή μη».<ref>{{cite book|first=Bart|last=Ehrman|year=2011|title=Forged: writing in the name of God – Why the Bible's Authors Are Not Who We Think They Are|isbn=978-0-06-207863-6 |url=https://books.google.com/?id=MtOMO8i4GLoC |publisher=HarperCollins |page=285}}</ref> Ο [[Richard A. Burridge]] σημειώνει: «Υπάρχουν αυτοί που υποστηρίζουν ότι ο Ιησούς είναι αποκύημα της φαντασίας της Εκκλησίας, ότι ποτέ δεν υπήρξε Ιησούς. Πρέπει να πω ότι δεν υπάρχει κάποιος κριτικός ερευνητής με κάποιο κύρος που να λέει κάτι τέτοιο στις μέρες μας».<ref>{{cite book|title=Jesus Now and Then|first1=Richard A.|last1=Burridge|first2=Graham|last2=Gould|year=2004|isbn=978-0-8028-0977-3|page=[https://archive.org/details/jesusnowthen0000burr/page/34 34]|publisher=Wm. B. Eerdmans Publishing|url=https://archive.org/details/jesusnowthen0000burr/page/34}}</ref> Ο [[Robert M. Price]] δεν πιστεύει ότι ο Ιησούς είναι υπαρκτό πρόσωπο, αλλά συμφωνεί ότι αυτή η άποψη είναι αντίθετη με τις θέσεις της πλειοψηφίας των ερευνητών. <ref>{{cite encyclopedia|first=Robert M. |last=Price |title=Jesus at the Vanishing Point|encyclopedia= The Historical Jesus: Five Views|editor-last1= Beilby|editor-last2= Eddy|year= 2009 |publisher= InterVarsity| isbn= 978-0-8308-7853-6 | editor-first= James K.|pages=55, 61 |url=https://books.google.com/books?id=O33P7xrFnLQC&pg=PA55 |editor2-first= Paul R.}}</ref> Ο [[James D.G. Dunn]] χαρακτηρίζει τις θεωρίες περί μη μη ύπαρξης του Ιησούς ως «εντελώς νεκρή θέση». <ref>{{cite encyclopedia|title=Paul's understanding of the death of Jesus|encyclopedia=Sacrifice and Redemption|first= Stephen W.|last= Sykes |year=2007| publisher= Cambridge University Press| isbn= 978-0-521-04460-8|pages=35–36}}</ref> Ο [[Michael Grant]] (κλασσικός φιλόλογος) έγραφε το 1977 «Τα τελευταία χρόνια, ‘κανένας σοβαρός ερευνητής δεν έχει πειραματιστεί να θεμελιώσει την μη ιστορικότητα του Ιησού’, ή τουλάχιστον ελάχιστοι, και δεν έχουν επιτύχει να αναιρέσουν τις πολύ ισχυρές, και όντως πολυάριθμες, αποδείξεις για το αντίθετο. <ref name=Grant1977>{{cite book|first=Michael|last=Grant|title=Jesus: An Historian's Review of the Gospels|publisher=Scribner's|year=1977|isbn=978-0-684-14889-2|page=[https://archive.org/details/jesushistoriansr00gran/page/200 200]|url=https://archive.org/details/jesushistoriansr00gran/page/200}}</ref> Ο [[Robert E. Van Voorst]] σημειώνει ότι οι ερευνητές της [[Βίβλος|Βίβλου]] και οι κλασσικοί ιστορικοί αντιμετωπίζουν τις θεωρίες για τη μη ύπαρξη του Ιησού ως αποδεδειγμένα ανεπαρκείς. {{sfn|Van Voorst|2000|p=16}}}} Πάνω στις διδαχές και τη ζωή του έχει θεμελιωθεί ο [[Χριστιανισμός]]. Σύμφωνα με τα [[δόγμα|δόγματα]] της [[Ορθόδοξη εκκλησία|Ορθόδοξης]], της [[Καθολική εκκλησία|Καθολικής]] και της [[Προτεσταντισμός|Προτεσταντικής]] εκκλησίας ο Ιησούς είναι ενσάρκωση του δεύτερου προσώπου της [[Αγία Τριάδα|Αγίας Τριάδος]],<ref>{{Cite web|url=http://www.apostoliki-diakonia.gr/bible/bible.asp|title=Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος|website=www.apostoliki-diakonia.gr|accessdate=2019-11-04}}</ref> ο μοναδικός αληθινός Θεός<ref>{{Cite book|title = Η Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου και Αποσπάσματα του Όρθρου|last = ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ|first = ΙΩΑΝΝΗΣ|publisher = ΤΕΡΤΙΟΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ / ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΥΛΗΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ & ΣΙΑ ΟΕ|year = 2007|isbn = 9789608449831|location = ΠΙΕΡΙΑ|pages = 231}}</ref> και πλάστης του σύμπαντος κόσμου.<ref>{{Cite book|title = Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ - ΜΕΤΑ ΣΥΝΤΟΜΟΥ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ|last = ΤΡΕΜΠΕΛΑΣ|first = ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ|publisher = ΣΩΤΗΡ (ΕΚΔΟΣΙΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ)|year = Δεκέμβριος 2009|isbn = 9789609575386|location = ΑΤΤΙΚΗ|pages = 1072}}</ref>
<references />
 
Ο Ιησούς διακήρυξε ότι είναι ο αναμενόμενος «[[Μεσσίας]]» ([[Εβραϊκή γλώσσα|εβραϊκή]]: {{Εβραϊκά1|משיח}}, ''(Μασίαχ)'', που αποτελεί εβραϊκό όρο και σημαίνει κυριολεκτικά «χρισμένος». Από την ελληνική λέξη «χρίσμα», προήλθε ο ελληνικός τίτλος «'''Χριστός'''»<ref>''[[s:Πράξεις_των_Αποστόλων#11|Πράξεις 11:26]]''</ref> και η ελληνική ονομασία «Χριστιανός», δηλαδή ο σωτήρας στον οποίο αναφέρεται η εβραϊκή Βίβλος, ο εκλεκτός απεσταλμένος του [[Θεός|Θεού]] που θα ελευθερώσει το έθνος του [[Ισραήλ]] από τους εχθρούς του και που αποτελεί ευλογία για όλα τα έθνη.
== Πρώτα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα] ==
 
Με πρόσχημα τη μεγάλη θρησκευτική αναταραχή{{Εκκρεμεί παραπομπή|σχόλιο=}} που δημιούργησε με τη ζωή και τη διδασκαλία του, ο Ιησούς καταδικάστηκε από το θρησκευτικό δικαστήριο των Εβραίων, μια απόφαση που οδήγησε τελικά στο θάνατο του από τις ρωμαϊκές αρχές με τη μέθοδο της [[σταύρωση|σταύρωσης]]. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των [[Απόστολος|αποστόλων]] του, μετά την σταυρική εκτέλεση και ταφή του αναστήθηκε και στη συνέχεια αναλήφθηκε στους ουρανούς, ζητώντας από αυτούς να διαδώσουν την διδασκαλία του σε όλο τον κόσμο.
== Πολιτική σταδιοδρομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα] ==
 
Έχει εκφραστεί η άποψη πως το ιστορικό πρόσωπο διέφερε από το βιβλικό πρόσωπο που παρουσιάζεται στην [[Αγία Γραφή]].{{sfn|Powell|1998|pp=168–73}}{{efn|Ο Ehrman γράφει: «Η ιδέα ότι οι μαρτυρίες των Ευαγγελίων δεν είναι εντελώς ακριβείς αλλά μολαταύτα σημαντικές για τις θρησκευτικές αλήθειες που προσπαθούν να μεταδώσουν έχει ευρεία αποδοχή στον ερευνητικό κόσμο, αν και δεν είναι και τόσο γνωστή ή ανήκει στα πιστεύω όσων βρίσκονται εκτός αυτού του κύκλου.»<ref>Bart D. Ehrman, MDiv, PhD. [http://www.thegreatcourses.com/courses/historical-jesus.html Historical Jesus. 'Prophet of the New Millennium.'] Course handbook, p. 10 (Lecture Three. V. B.) The Teaching Company, 2000, Lecture 24</ref>}}{{efn|Ο Sanders γράφει: «Οι πρώτοι χριστιανοί δεν έγραψαν μια ιστόρηση της ζωής του Ιησού, αλλά μάλλον έκαναν χρήση, και ως εκ τούτου διατήρησαν, μεμονωμένα στοιχεία – μικρά αποσπάσματα των λόγων και των έργων του. Αυτά τα στοιχεία μετακινήθηκαν και οργανώθηκαν στη συνέχεια από συγγραφείς και επιμελητές. (...) Κάποιο υλικό έχει αναθεωρηθεί και κάποιο υλικό έχει δημιουργηθεί από τους πρώτους Χριστιανούς.»{{sfn|Sanders|1993|p=57}}}}
=== Άνοδος στην πολιτική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα] ===
 
Ο [[Ιουδαϊσμός]] απορρίπτει την ιδέα πως ο Ιησούς ήταν ο αναμενόμενος Μεσσίας καθώς δεν εκπλήρωσε της μεσσαϊκές προφητείες των Ησαΐα και Εζεκιήλ, δηλαδή ότι θα οδηγούσε όλους τους Εβραίους στην πατρίδα, θα ξανάχτιζε το ναό του Σολομώντα, θα κυβερνούσε σαν βασιλιάς και θα οδηγούσε την ανθρωπότητα σε μία περίοδο ειρήνης όπου η γνώση του θεού θα πλημμύριζε τη γη και τα έθνη θα αναγνώριζαν το κακό που είχαν κάνει στο Ισραήλ. Επίσης η νεκρανάσταση θεωρείται χριστιανικός μύθος.<ref>{{Cite web|url=http://www.jewishencyclopedia.com/articles/8616-jesus-of-nazareth|title=JESUS OF NAZARETH - JewishEncyclopedia.com|website=www.jewishencyclopedia.com|accessdate=2019-11-04}}</ref>
=== Η Αθηναϊκή δημοκρατία στο απόγειό της[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα] ===
 
== Όνομα ==
=== Οδηγώντας την Αθήνα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα] ===
To όνομα «Ιησούς» που εμφανίζεται σε διάφορες γλώσσες, είναι η μεταγραφή της λέξης «Ἰησοῦς» στην [[Ελληνιστική Κοινή|πρωτότυπη ελληνική]], προερχόμενη από την [[Αραμαϊκή γλώσσα|αραμαϊκή]] λέξη «'''ישוע'''» (''Γιεσούα''), η οποία με τη σειρά της προέρχεται από την [[Εβραϊκή γλώσσα|εβραϊκή]] λέξη «{{Εβραϊκά1|יהושוע}}» (''Γεχοσούα'') που σημαίνει «Ο [[Γιαχβέ]] είναι Σωτηρία».
 
== Πηγές ==
==== Πρώτος Πελοποννησιακός Πόλεμος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα] ====
Για τα γεγονότα της γέννησης του Ιησού, οι πληροφορίες προέρχονται από τα τέσσερα [[Ευαγγέλιο|Ευαγγέλια]], δηλαδή τα τέσσερα πρώτα βιβλία της [[Καινή Διαθήκη|Καινής Διαθήκης]], που αναφέρονται στη ζωή και διδασκαλία του Ιησού και τη ζωή της πρώτης χριστιανικής κοινότητας.
 
== Η ζωή και η διδασκαλία του σύμφωνα με τα Ευαγγέλια ==
==== Επανακατασκευή της Ακρόπολης των Αθηνών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα] ====
{{Χριστιανισμός}}
 
=== Πρώιμα χρόνια ===
==== Η οριστική ήττα των Συντηρητικών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα] ====
Τα Ευαγγέλια δεν γράφουν πολλά για την παιδική και εφηβική ηλικία του Ιησού. Σχετικά με την γέννησή του, αναφέρουν ότι ο [[αρχάγγελος Γαβριήλ]] επισκέφθηκε την μέλλουσα μητέρα του Ιησού, τη [[Παναγία|Μαριάμ]], και της είπε ότι θα φέρει στον κόσμο ένα ξεχωριστό παιδί που θα ήταν ο γιος<ref>Στο αρχαίο ελληνικό κείμενο ο Ιησούς Χριστός αναφέρεται ως ο «<span lang="grc" dir="ltr">υἱὸς</span>» του Θεού. Σύγχρονες εκκλησιαστικές μεταφράσεις διατηρούν τον αρχαιότερο τύπο ''υιός/Υιός'', ενώ άλλες μεταφράσεις τον αποδίδουν στη σύγχρονη μορφή "γιος/Γιος". Μεταφράσεις που αποδίδουν τον όρο ως "γιος/Γιος" είναι μεταξύ άλλων οι εξής: [[Αλέξανδρος Πάλλης]], ''Η Νέα Διαθήκη'' (1901)· ''Ο Λόγος Ζωντανός: Η Νέα Διαθήκη'' (1988)· ''Η Καινή Διαθήκη: Εγχειρίδιο Μελέτης και Ζωής'' (1994)· [[Ντίνος Χριστιανόπουλος]], ''Το Άγιο και Ιερό Ευαγγέλιο κατά τον Ματθαίο'' (1996)· ''[[Η Αγία Γραφή-Μετάφραση Νέου Κόσμου]]'' (1997).</ref> του Θεού και μάλιστα με έναν ξεχωριστό τρόπο, δηλαδή όχι με την συμβολή ανδρός αλλά με την θαυματουργό δύναμη του Θεού. Έτσι, ο Ιησούς γεννήθηκε περίπου το [[7 π.Χ.]]<ref>{{cite book|last=Powell|first=Robert A.|title=Chronicle of the living Christ : the life and ministry of Jesus Christ : foundations of cosmic Christianity|year=1996|publisher=Anthroposophic Press|location=Hudson, NY|isbn=9780880104074|pages=68}}</ref> στις [[12 Νοεμβρίου]]. στη [[Βηθλεέμ]], μια πόλη του [[Ισραήλ (ιστορική περιοχή)|Ισραήλ]], κοντά στην [[Ιερουσαλήμ]]. Κατόπιν, η Μαριάμ (Μαρία) και ο μνηστήρας της Ιωσήφ, ένας πιστός και δίκαιος άνθρωπος, μαραγκός στο επάγγελμα, πήραν τον Ιησού και κατέφυγαν για λίγο καιρό στην Αίγυπτο. Επιστρέφοντας, εγκαταστάθηκαν στην φτωχική κωμόπολη Ναζαρέτ όπου και ανατράφηκε ο Ιησούς. Επίσης αναφέρεται ότι, όταν Ιησούς ήταν 12 χρονών και επισκέφθηκε με τους γονείς του την Ιερουσαλήμ, στην επιστροφή οι γονείς του τον έχασαν. Τον βρήκαν αφού επέστρεψαν πάλι στην Ιερουσαλήμ μέσα στο ναό, όπου συνομιλούσε με μορφωμένους άνδρες της πόλης οι οποίοι εξεπλάγησαν από τη σοφία του.
 
=== Διδασκαλία ===
==== Αθηναϊκή Ηγεμονία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα] ====
Σύμφωνα με τις Εβραϊκές Γραφές, επρόκειτο να υπάρξει ένα πρόσωπο που θα προετοίμαζε τον κόσμο για τον ερχομό του [[Μεσσίας|Μεσσία]]· σύμφωνα με τους [[Ευαγγέλια|Ευαγγελιστές]], αυτός ήταν ο [[Ιωάννης ο Βαπτιστής]] αυτός ο οποίος εκτέλεσε το συγκεκριμένο προπαρασκευαστικό έργο. Όταν ο Ιησούς ήταν περίπου 30 ετών, ο Ιωάννης τον βάπτισε στον Ιορδάνη ποταμό και αναγνώρισε στο πρόσωπό του τον αναμενόμενο Μεσσία. Στην συνέχεια, ο Ιησούς ξεχώρισε μια ομάδα 12 πιστών μαθητών του, τους οποίους ονόμασε [[απόστολοι|αποστόλους]], και τους οποίους έστελνε κατά καιρούς να διαδώσουν τη διδασκαλία του. Ο Ιησούς μετά την βάπτισή του κήρυξε στον κόσμο της υπαίθρου αλλά και των πόλεων, χρησιμοποιώντας κατά περίπτωση το ύπαιθρο, τα σπίτια που τον φιλοξενούσαν, τις κατά τόπους συναγωγές, ακόμα και το Ναό των Ιεροσολύμων. Μίλησε για την εμπιστοσύνη που πρέπει να έχει ο άνθρωπος στο Θεό για τις καθημερινές του ανάγκες και τις αντιξοότητες της ζωής, για την θρησκευτική υποκρισία, και, κυρίως, για την σημασία μιας ενάρετης ζωής βασισμένης στην αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Σημαντικό στοιχείο της διδασκαλίας του είναι η κατάκριση που φέρνει η αθέτηση των εντολών του Θεού και η σωτηρία που δίνεται σε όσους πιστεύουν ότι αυτός είναι ο Μεσσίας. Τα παραπάνω τα συνέδεε με τις αναγγελίες του σχετικά με την ανάσταση των νεκρών, την "[[Ώρα της Κρίσεως]]", την "[[Βασιλεία του Θεού]]", και την "[[Κόλαση]]". Χρησιμοποιούσε πολύ συχνά την μέθοδο των [[παραβολή (θεολογία)|παραβολών]] για να μεταδώσει τα μηνύματα της διδασκαλίας του. Έδωσε τέλος απαντήσεις σε διάφορα ερμηνευτικά ζητήματα των Εβραϊκών Γραφών. Ο Ιησούς έγινε πολύ σύντομα γνωστός, αρχικά στις περιοχές της Γαλιλαίας και σταδιακά σε όλη την Ιουδαία, τόσο στην ύπαιθρο όσο και στα αστικά κέντρα και τα Ιεροσόλυμα, το θρησκευτικό κέντρο του Ιουδαϊσμού. Η διδασκαλία του Ιησού απευθυνόταν στους αναμένοντες τον Μεσσία Ιουδαίους αν και τα [[Ευαγγέλια]] αναφέρουν ότι είχε μιλήσει για το ότι μελλοντικά αυτή θα διαδοθεί παντού. Τα Ευαγγέλια επίσης περιγράφουν και πολλά [[θαύμα]]τα που έγιναν από τον Ιησού, τα οποία αφορούν κυρίως θεραπείες, και ότι ο ίδιος έλεγε ότι αυτά αποτελούν εχέγγυα για το ότι η διδασκαλία του προέρχεται από τον Θεό. Επίσης αναφέρουν ότι προείπε την καταστροφή του δεύτερου Ναού των Ιεροσολύμων, η οποία έγινε περίπου 40 χρόνια μετά, το 70 μ.Χ., και ότι έδωσε κάποιες προφητείες για την [[Συντέλεια του κόσμου]].
 
=== Η αντιμετώπιση της διδασκαλίας του ===
==== Πόλεμος της Σάμου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα] ====
[[Αρχείο:Backer Last Judgment.jpg|thumb|210px|right|''Η Τελική Κρίση'', [[Γιάκομπ ντε Μπάκερ]] (περ. 1580).]]
 
Το μήνυμα του Ιησού είχε μεγάλη επίδραση στους ακροατές του και πολλοί από αυτούς θεώρησαν ότι πράγματι αυτός ήταν ο Μεσσίας. Άλλοι πάλι θεώρησαν ότι απλά ήρθε να προετοιμάσει τον ερχομό του πραγματικού Μεσσία ενώ κάποιοι είπαν πως ήταν κάποιος παλιός [[προφήτης]] που ήρθε και πάλι στη γη για να διδάξει. Μια ομάδα [[Εβραίοι|Εβραίων]] θρησκευτικών ηγετών κατηγόρησε τον Ιησού επειδή τα Σάββατα, την ιερή ημέρα ανάπαυσης των [[Ιουδαίοι|Ιουδαίων]], έκανε θεραπείες. Επίσης κάποιοι από αυτούς δυσανασχετούσαν επειδή ο Ιησούς συναναστρεφόταν και ανθρώπους που θεωρούνταν άδικοι και ασεβείς, όπως οι φοροεισπράκτορες του Ρωμαϊκού κράτους. Ο Ιησούς από την πλευρά του, για το μεν θέμα του Σαββάτου αντέδρασε μιλώντας για υποκρισία των κατηγόρων του, για το δε θέμα των συναναστροφών του υποστήριξε ότι η συμπεριφορά του ήταν μέσα στα πλαίσια της έκκλησης για μετάνοια προς κάθε αμαρτωλό. Μια μερίδα από τους Εβραίους ηγέτες ανησύχησε μήπως ο Ιησούς, επειδή πολλοί νόμιζαν για Μεσσία, προκαλέσει κάποια εξέγερση ενάντια στους Ρωμαίους η οποία θα γινόταν αιτία για σφαγή των Εβραίων. Έτσι, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι πρέπει να θανατώσουν τον Ιησού για το γενικό καλό των Εβραίων. Ένας από τους δώδεκα αποστόλους, ο [[Ιούδας Ισκαριώτης]], τους πρότεινε να τους τον παραδώσει με προδοσία, έναντι αμοιβής. Τα Ευαγγέλια μας περιγράφουν πως ο Ιησούς γνώριζε ότι έπρεπε να προετοιμαστεί για το τέλος του, όπως και με ποιον τρόπο θα πέσει στα χέρια των εχθρών του.
==== Αντίπαλοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα] ====
 
=== Ο θάνατος και η Ανάσταση ===
== Πελοποννησιακός Πόλεμος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα] ==
Ο Ιησούς μάζεψε τους Αποστόλους μαζί για ένα τελευταίο γεύμα, που είναι γνωστό ως «[[μυστικός δείπνος]]». Εκεί, εξήγησε στους μαθητές του, πως με τον θάνατό του θα καθιερωθεί μια νέα σχέση ανάμεσα στον Θεό και τους ανθρώπους. Πήρε το [[ψωμί]] και το [[κρασί]] από το [[τραπέζι]], προσευχήθηκε και σε μια συγκινητική ατμόσφαιρα αποχαιρετισμού το μοίρασε στους Αποστόλους του. Οι Χριστιανοί, σε ανάμνηση του γεγονότος αυτού έχουν καθιερώσει το μυστήριο της [[Θεία Κοινωνία|Θείας Κοινωνίας]].
 
Μετά από το δείπνο, ο Ιησούς και οι Απόστολοι πήγαν στο [[Όρος των Ελαιών]], ένα λόφο στην ανατολική πλευρά της [[Ιερουσαλήμ]], και στον κήπο της [[Γεσθημανή]]ς. Σε αυτόν τον κήπο, ο μαθητής του Ιησού, Ιούδας, έφερε τους στρατιώτες για να [[Σύλληψη του Ιησού Χριστού|συλλάβουν τον Ιησού]]. Αυτοί τον οδήγησαν μπροστά στους ηγέτες των Ιουδαίων, οι οποίοι πραγματοποίησαν μια σύντομη δίκη και τον καταδίκασαν σε θάνατο. Οι νόμοι όριζαν πως για να πραγματοποιηθεί μια θανατική ποινή θα έπρεπε να εγκριθεί από τον Ρωμαίο κυβερνήτη της Ιουδαίας, [[Πόντιος Πιλάτος|Πόντιο Πιλάτο]]. Εκείνος, μη βρίσκοντας κάτι επιλήψιμο εναντίον του, τον έκρινε αθώο, παραπέμποντάς τον στην κρίση του λαού που είχε συγκεντρωθεί έξω από το μέγαρο. Έπειτα από την ιαχή του πλήθους: ''«ἆρον ἆρον, σταύρωσον αὐτόν»'' ([[s:Κατά Ιωάννην#ιθ'|Ίωάν. 19,15]]) ο Πιλάτος αναγκάστηκε να καταδικάσει τον Ιησού σε σταυρικό θάνατο. Την επόμενη ημέρα, οι ηγέτες των Ιουδαίων ζήτησαν από τον Πιλάτο να σφραγιστεί ο τάφος και να τοποθετηθεί φρουρά και αυτός ικανοποίησε το αίτημα τους. Σύμφωνα με τους συγγραφείς των Ευαγγελίων, μετά από τρεις μέρες το σώμα του Ιησού είχε εξαφανιστεί από εκεί και ο Ιησούς εμφανιζόταν κατά διαστήματα σε πολλούς από τους μαθητές του. Μετά το γεγονός της [[Ανάσταση του Χριστού|Ανάστασης]], πέρασε ακόμα 40 ημέρες στη γη και μετά "[[Ανάληψη|αναλήφθηκε]]"» δηλ. ανέβηκε στον ουρανό. Το γεγονός της Ανάστασης του Ιησού, κατέχει κεντρική θέση στη [[Χριστιανισμός|χριστιανική]] πίστη και διδασκαλία. Οι Απόστολοί του συνέχισαν να διδάσκουν το μήνυμά του Ιησού Χριστού που βρήκε ανταπόκριση στον τότε γνωστό κόσμο και συνεχίζει ακόμη και σήμερα.
=== Πρώτο έτος του πολέμου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα] ===
 
== «Ιησούς Χριστός» ως τίτλος ==
=== Τελευταίες στρατιωτικές επιχειρήσεις και ο θάνατός του[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα] ===
[[Αρχείο:Kreshenie.jpg|thumb|right|180px|Η Βάπτιση του Ιησού Χριστού]]
 
«Ιησούς Χριστός» είναι το όνομα και ο τίτλος (που έλαβε αφού χρίστηκε κατά το βάφτισμά του) του Ιουδαίου Ιησού από την [[Ναζαρέτ]], ο οποίος αποκαλείται στην [[Αγία Γραφή]] «Γιος του Θεού». Το όνομα ''Ιησούς'' είναι το αντίστοιχο του αραμαϊκού ονόματος ''Γιεσούα'' (ישוע) ή στην εβραϊκή του εκδοχή, ''Γεχοσούα'' (יהושע) που σημαίνει «Ο [[Τετραγράμματο#Η μορφή Ιεχωβά|Ιεχωβά]]/[[Τετραγράμματο#Η μορφή Γιαχβέ|Γιαχβέ]] Είναι Σωτηρία».<ref>{{Cite web|url=http://www.newadvent.org/cathen/08374x.htm|title=CATHOLIC ENCYCLOPEDIA: The Name of Jesus Christ|website=www.newadvent.org|accessdate=2019-11-04}}</ref><ref>[http://www.yahweh.org/publications/sny/sn17Chap.pdf yahweh.org]</ref><ref>{{Cite web |url=http://www.iahushua.com/ST-RP/name.htm |title=iahushua.com |accessdate=2005-10-02 |archiveurl=https://web.archive.org/web/20051003235452/http://www.iahushua.com/ST-RP/name.htm |archivedate=2005-10-03 |url-status=dead }}</ref> Το συγκεκριμένο όνομα δεν ήταν ασυνήθιστο την περίοδο που έζησε ο Ιησούς. Γι' αυτό συνήθως πρόσθεταν επιπλέον προσδιορισμούς, αποκαλώντας τον «Ιησούς ο Ναζωραίος» ή «Ναζαρηνός»<ref>''Strong's Concordance'', αρ. 3479 [http://bible.crosswalk.com/Lexicons/Greek/grk.cgi?number=3479&version=kjv bible.crosswalk.com]</ref><ref>''Strong's Concordance'', αρ. 3480 [http://bible.crosswalk.com/Lexicons/Greek/grk.cgi?number=3480&version=kjv bible.crosswalk.com]</ref><ref>[[s:Κατά Ματθαίον#β'|Ματθαίος 2:23]]</ref><ref>[[s:Κατά Μάρκον#ι'|Μάρκος 10:47]]</ref><ref>[[s:Πράξεις των Αποστόλων#2|Πράξεις 2:22]]</ref>
== Προσωπική Ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα] ==
 
Ο τίτλος ''Χριστός''<ref>''Strong's Concordance'', αρ. 5547 [http://bible.crosswalk.com/Lexicons/Greek/grk.cgi?number=5547&version=nas bible.crosswalk.com]</ref> είναι ισοδύναμος με τον εβραϊκό όρο «מָשִׁיחַ» (''Μασίαχ'', δηλαδή Μεσσίας)<ref>''Strong's Concordance'', αρ. 4899[http://bible.crosswalk.com/Lexicons/Hebrew/heb.cgi?number=4899&version=nas bible.crosswalk.com]</ref> και σημαίνει «Χρισμένος». Αυτός ο όρος χρησιμοποιείται στην Αγία Γραφή και για άλλα άτομα πριν τον Ιησού, όπως ο Μωυσής, ο Ααρών και ο Δαβίδ<ref>Εβραίους 11:24-26</ref><ref>Λευιτικό 4:3 - 8:12 - 2</ref><ref>Σαμουήλ 22:51</ref> ως συμβολισμοί για τη θέση, το αξίωμα ή την υπηρεσία που θα κατείχε στον μέγιστο βαθμό ο Μεσσίας. Σύμφωνα με τις αφηγήσεις τον Ευαγγελίων ο Ιησούς Χριστός περιγράφεται με εξέχοντα και μοναδικό τρόπο ως «ο Χριστός ο υιός του Θεού του ζώντος».<ref>[[s:Κατά Ματθαίον#ιστ'|Ματθαίος 16:16]]</ref>
 
== Πηγές πληροφόρησης ==
Η κύρια πηγή πληροφόρησης για τον Ιησού είναι τα Χριστιανικά, κανονικά [[Ευαγγέλιο|Ευαγγέλια]] (σε αντίθεση με τα μη κανονικά ή [[Χριστιανισμός#Κανόνας, Κανονικά Ιερά Κείμενα και Απόκρυφα|Απόκρυφα Χριστιανικά κείμενα]]).
 
Αυτά τα κείμενα, δεν αποτελούν λεπτομερείς και αναλυτικές βιογραφίες του Ιησού Χριστού, ούτε και είναι έργα καθαρά ιστορικά με την έννοια των έργων Θουκυδίδη ή του Ιώσηπου, ή άλλων ιστορικών της αρχαιότητας. Βέβαια μέσα τους βρίσκουμε αναφορές σε πραγματικά ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα (όπως η απογραφή του Κυρηνίου, ο αυτοκράτορας της Ρώμης Τιβέριος, ο Πόντιος Πιλάτος, ο [[Ηρώδης Αντίπας]], ο τετράρχης Λυσανίας κ.ά.), όμως δεν εξαντλείται ο χαρακτήρας τους στην ιστορία, αλλά αποτελούν κυρίως μαρτυρίες πίστης, βιώματος και μετάδοσης του χριστιανικού μηνύματος.
 
Τα Ευαγγέλια είναι τέσσερα και μαζί με τα υπόλοιπα 23 βιβλία που κατά τους χριστιανούς περιέχουν τη «νέα οικονομία του Θεού», ονομάζονται όλα μαζί «[[Καινή Διαθήκη]]».
 
[[Αρχείο:Eccehomo1.jpg|thumb|left|200px|''[[Ίδε ο άνθρωπος]]'' πίνακας του [[Αντόνιο Τσίζερι]]]]
 
Στα Ευαγγέλια, όπου προέχει ο θεολογικός ερμηνευτικός χαρακτήρας τους, οι ευαγγελιστές, ενδιαφερόμενοι να μεταδώσουν το μήνυμα του Ιησού, δεν καταβάλλουν ιδιαίτερη προσπάθεια να τοποθετήσουν χρονικά τα ιστορούμενα γεγονότα με σχολαστική ακρίβεια ή να εναρμονίσουν πλήρως μεταξύ τους τις διάφορες πληροφορίες. Έχει υπογραμμιστεί γενικότερα ο χαλαρός τρόπος σύνδεσης των γεγονότων με ένα «και», «ευθέως» ή «πάλιν», ενώ αργότερα οι θεολόγοι υποστήριξαν ότι το κάθε ευαγγέλιο φέρει και τη σφραγίδα της προσωπικότητας του συντάκτη του όπου το ίδιο επεισόδιο της ζωής του Ιησού είναι δυνατό να παρατίθεται από όλους τους ευαγγελιστές αλλά στον κάθε ευαγγελιστή να παρουσιάζεται μια διαφορετική έξαρση των ίδιων στοιχείων ή τονισμός διαφορετικών στοιχείων που συχνά συμπληρώνουν τις διηγήσεις.
 
Στη σύγχρονη ερευνά άλλωστε, η επικρατέστερη άποψη στο θέμα της σχέσης του Ιωάννη με τους τρεις "Συνοπτικούς" -όπως ονομάζονται- Ευαγγελιστές είναι πως ο δ' ευαγγελιστής γνωρίζει κάποια ή και όλα τα προγενέστερα Ευαγγέλια, τα οποία σε ορισμένα σημεία συμπληρώνει.
 
Εκτός αυτών, όμως, τέσσερις μη Χριστιανοί ιστορικοί του 1ου και 2ου αιώνα, κάνουν αναφορά στον Ιησού Χριστό -ο [[Ιώσηπος]], ο [[Γάιος Κορνήλιος Τάκιτος|Τάκιτος]], ο [[Σουητώνιος]] και ο [[Πλίνιος ο Νεότερος]]. Καθώς και πλήθος φιλοσόφων, σοφιστών και ιστορικών συγγραφέων όπως οι [[Θαλλός]], [[Κέλσος|Κέλσος ο Αλεξανδρεύς]], [[Μαρά μπαρ Σεραπίων]] και [[Λουκιανός]].
 
== Η γέννηση του Ιησού ==
{{Κύριο|Χριστούγεννα}}
Σύμφωνα με τις παραδόσεις των Ευαγγελίων, ο Ιησούς ήταν (και είναι και θα είναι) πρόσωπο συγκεκριμένα υπαρκτό, που εμφανίσθηκε στην ιστορία σε καθορισμένη χρονική στιγμή, «ηγεμονεύοντος της Συρίας Κυρηνίου» ([[s:Κατά Λουκάν#β'|Λουκ. 2, 2]]).
 
Γεννήθηκε «εκ γυναικός» και «υπό νόμον» (Γαλ. 4, 4) μέσα στους κόλπους μιας ανθρώπινης οικογένειας του Ισραήλ και «εξ οίκου Δαυίδ» ([[s:Κατά Λουκάν#α'|Λουκ. 1, 27]]). Οι περιγραφές των ευαγγελιστών για τη γέννηση του Ιησού τονίζουν τον υπερφυσικό χαρακτήρα της με επίκεντρο την «εκ Του Πνεύματος Του Αγίου και Μαρίας τής παρθένου» σάρκωση του Υιού και Λόγου του Θεού. Η ημερομηνία γέννησης του Ιησού και εορτασμού των [[Χριστούγεννα|Χριστουγέννων]], γνωρίζουμε πως είναι συμβατική (οι εσωτερικές βιβλικές ενδείξεις τοποθετούν την πραγματική ημερομηνία κάπου στα μέσα του φθινοπώρου). Αρχικά δεν εορταζόταν καν η γέννησή του και οι πρώτες πιθανές ημερομηνίες άρχισαν να διατυπώνονται από τον 2ο αιώνα μ.Χ. Τελικά, μετά τον 4ο μ.Χ. αιώνα, όλες οι πιθανές ημερομηνίες γέννησης του Ιησού που είχαν διατυπωθεί καταργήθηκαν, και ως τελική ημερομηνία εορτασμού των Χριστουγέννων καθιερώθηκε η 25η Δεκεμβρίου, ημερομηνία που συνέπιπτε με την ειδωλολατρική γιορτή των Σατουρναλίων προς τιμήν του θεού Κρόνου, με τα γενέθλια του Μίθρα, και με τα Μπρουμάλια τον εορτασμό της μικρότερης μέρας του έτους. Αυτό ήταν κάτι που κατά την άποψη των χριστιανών, έδινε την ιδέα της αναγέννησης του κόσμου μέσω του χριστιανισμού, που ήθελε να δώσει μια νέα διάσταση στα πράγματα ξεπερνώντας τις αρχαίες θρησκείες. Αναλόγως, 9 μήνες πριν, εορτάζεται ο [[Ευαγγελισμός της Θεοτόκου|Ευαγγελισμός]].
 
== Ο μεσσιανικός χαρακτήρας του Ιησού ==
[[Αρχείο:Fernando Gallego 001.jpg|thumb|right|200px|Ο ''Παντοκράτορας Χριστός'', πίνακας του Φερδινάνδο Γκαλιέγο]]
Ο Ιησούς στη συνέχεια της ζωής του, παρουσιάσθηκε ως ένας κατεξοχήν διδάσκαλος του Ισραήλ, αν και διέφερε ουσιαστικά από όλους τους Ραββί της εποχής του. Σύμφωνα με τα ιερά κείμενα του χριστιανισμού, ενεργούσε ως αυθεντικός ερμηνευτής του Νόμου και δίδασκε με μια μοναδική εξουσία και αυθεντία το λόγο του Θεού, που ξεπερνούσε και αυτή την αυθεντία των προφητών, κατά την εκτίμηση των συγχρόνων του ([[s:Κατά Ματθαίον#ε'|Ματθ. 5, 17]]). Στην επικοινωνία του με τους ανθρώπους της εποχής του ασφαλώς δεν αρνήθηκε ποτέ να θεωρείται «υιός Δαυίδ» ([[s:Κατά Ματθαίον#α'|Ματθ. 1, 1]]). Η δαβιδική βασιλική προέλευση του [[Μεσσίας|Μεσσία]] ήταν βασικό στοιχείο της θρησκείας του παραδοσιακού Ιουδαϊσμού. Ασφαλώς για τον ιουδαϊκό κόσμο το γενεαλογικό δένδρο του καθενός ανθρώπου είχε μεγάλη σημασία και γι’ αυτό έχουμε συχνά τέτοιες αναφορές σε γενεαλογίες πολλών προσώπων της βιβλικής ιστορίας. Και κατά την εποχή του Ιησού αυτό ήταν ένα πολύ συνηθισμένο γεγονός. Ίσως αυτό αιτιολογεί και τις διάφορες γενεαλογικές παραδόσεις που έχουμε και στην περίπτωση του Ιησού Χριστού ([[s:Κατά Ματθαίον#α'|Ματθ. 1, 1-17]], [[s:Κατά Λουκάν#α'|Λουκ. 3, 23-38]]). Αυτό που έχει ιδιαίτερη αξία στις παραδόσεις των γενεαλογιών του Ιησού είναι κυρίως η ιστορική και λιγότερο η μεταφυσική σημασία. Γι’ αυτό και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης καθώς και ο Απόστολος Παύλος δεν φαίνεται να δίνουν κάποια ουσιαστική σημασία στην γενεαλογία του Μεσσία ([[s:Κατά Ιωάννην#ζ'|Ίωάν. 7,41]], Ρωμ. 1, 3). Τα χριστιανικά Ευαγγέλια μας παρουσιάζουν έναν Ιησού που δεν ήρθε μόνο για να εκπληρώσει τις υποσχέσεις πού δόθηκαν στο γένος Δαβίδ, ότι το έθνος του θα μεγαλυνθεί και θα δοξασθεί αλλά ήρθε ουσιαστικά για να ποιμάνει το λαό του Θεού και να σώσει πνευματικά τον άνθρωπο, όπως η αρχαία προφητεία είχε ήδη διατυπώσει (Ιεζ. 34, 15). Αν και ο Ιησούς συχνά παρουσιάζεται να μην παίρνει την πρωτοβουλία να προβάλει και να κηρύξει τον εαυτό του ως Μεσσία (υπάρχουν όμως και σημεία που το κάνει), από την άλλη επέλεξε για τον εαυτό του, κυρίως τον δανιήλειο μεσσιανικό τίτλο «Υιός του Ανθρώπου». Ο τίτλος αυτός προέρχεται από την γραμματεία της Παλαιάς Διαθήκης και συγκεκριμένα από το βιβλίο του Δανιήλ (Δαν. 7,13). Σύμφωνα με τους θεολόγους, είναι μια έκφραση που προσπαθεί να τονίσει την υπερβατική φύση του φορέα του τίτλου αυτού. Οι υποστηρικτές του θεολογικού περιεχομένου των ιερών κειμένων, προβάλλουν την εξήγηση ότι ο τίτλος «Μεσσίας» είχε στην εποχή του Ιησού ουσιαστικά ένα έντονο «κοσμικό» στοιχείο και σχετιζόταν με την πανάρχαιη ελπίδα του ιουδαϊκού λαού για ένα μεσσιανικό άρχοντα εκ του «οίκου Δαυίδ» που θα αποσταλεί για τη σωτηρία του έθνους και την επανασύνδεση της ένδοξης δαβιδικής βασιλείας. Έτσι, υπήρχε πάντοτε ο κίνδυνος να ερμηνευθεί η παρουσία του Ιησού, κάτω από μια καθαρά κοσμική προοπτική. Μάλιστα μετά από τις διάφορες εντυπωσιακές θαυματουργικές ενέργειες που διηγούνται τα Ευαγγέλια, ο Ιησούς συνιστούσε να μην κοινοποιείται η μεσσιανική αυτή πεποίθηση στον ευρύτερο κόσμο ([[s:Κατά Λουκάν#δ'|Λουκ. 4,41]] κ.ά.). Μόνο μετά τα τελευταία γεγονότα του σταυρικού θανάτου και της ανάστασης του Ιησού, οι μαθητές και οι πιστοί παρουσιάζονται να κατανοούν σωστά, ότι «έδει παθείν τον Χριστόν και αναστήναι εκ νεκρών τη τρίτη ημέρα, και κηρυχθήναι επί τω ονόματι αυτού μετάνοιαν και άφεσιν αμαρτιών εις πάντα τά έθνη, αρξάμενον από Ιερουσαλήμ» (Λουκ. 24,46). Έτσι, τα Ευαγγέλια μας προβάλουν ότι κάτω από την οπτική γωνία της ανάστασης ο μεσσιανικός και «κοσμικός» τίτλος χάνει τα εθνικιστικά του στοιχεία και τη διφορούμενη σημασία του, απευθύνεται καθαρά σε όλο τον κόσμο και γίνεται τίτλος τιμής για τον Ιησού αλλά και για τους πιστούς του που ονομάζονται κατ’ επέκταση και αυτοί «Χριστιανοί», δηλαδή «κεχρισμένοι» (Α' Κορ. 15,12 / [[s:Πράξεις των Αποστόλων#ια'|Πράξ. 11,26]]).
 
== Η διδασκαλία του Ιησού ==
Ο Ιησούς, δεν έγραψε κανένα κείμενο αλλά φαίνεται ότι εμπιστεύτηκε στη μνήμη των μαθητών και των ακολούθων του το μήνυμά του και τα έργα του. Μέσα στα κείμενα της κανονικής γραμματείας της Καινής Διαθήκης περιλαμβάνεται η προφορική αυτή παράδοση όχι ως υποκειμενική αυθαίρετη καταγραφή, αλλά ως μια αποκρυσταλλωμένη παράδοση, εκφρασμένη από την συγκεκριμένη πρωτοχριστιανική κοινότητα. Ο Ιησούς με τη στάση και τη διδασκαλία του δεν φάνηκε να ακολουθεί ή να συνεχίζει κάποια γνωστή ραββινική παράδοση. Το ιδιόμορφο έργο του, μάλλον δεν θυμίζει κάποιο από τα κοινωνικά ή πνευματικά κινήματα της εποχής του. Δεν φαίνεται να συνεχίζει ούτε την αυστηρή γραμμή του Βαπτιστή, ούτε και τις ασκητικές τάσεις των μοναστικών κοινοτήτων της Νεκράς Θάλασσας καθώς αρκετές διαφορές παρουσιάζει από τις αρχές τους. Χαράσσει μια προσωπική γραμμή, χωρίς να κηρύσσει ούτε αποστασία άλλα ούτε και τυφλή υποταγή στο Νόμο. Προβάλλει την ανθρώπινη ελευθερία ως υπέρτατο αγαθό και καλεί τον άνθρωπο να την εναρμονίζει με το καλό και με τις βουλές του Θεού. Στο έργο και τη στάση ζωής του, τα πράγματα παρουσιάζονταν με μια εντελώς άλλη όψη εγκαινιάζοντας μια διαφορετική κατανόηση του κόσμου και των ανθρώπων.[[Αρχείο:Christ teacher.jpg|thumb|left|200px|Διδασκαλία του Ιησού, τοιχογραφία από [[κατακόμβη]] της Ρώμης, αρχές 4ου αι.]] Στο επιτιμητικό ερώτημα των Φαρισαίων προς τους μαθητές του Ιησού, «διά τι μετά τελωνών και αμαρτωλών εσθίει ο διδάσκαλος υμών», η απάντηση του Ιησού είναι καταλυτική: «Ου γαρ ήλθον καλέσαι δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν». Ο Ιησούς, πολύ συχνά παρουσιάζεται στα Ευαγγέλια να είναι έντονα "επαναστατικός" επάνω σε πολλά θεωρητικά θέματα, που είχαν άμεση σχέση με τις παραδόσεις του λαού, επειδή είχε διαφορετικές θέσεις. Το περιεχόμενο του κηρύγματός του, ιδιαίτερα για τα μεγάλα θεολογικά θέματα, όπως της αρχαίας προφητείας και των εσχατολογικών προσδοκιών του παραδοσιακού Ιουδαϊσμού, σε πολλούς θα φαινόταν ως απαράδεκτη θεολογική παρέκκλιση. Τα θαύματα συχνά έθεταν το πρόβλημα της μεσσιανικότητας του Ιησού. Τα ερωτήματα ''«Τίς ούτός εστιν ός και αμαρτίας αφίησιν;" ([[s:Κατά Λουκάν#ζ'|Λουκ. 7, 49]])'', ή ''«Εν ποία εξουσία ταύτα ποιείς; και τις σοι έδωκεν την εξουσίαν ταύτην;» ([[s:Κατά Ματθαίον#κα'|Ματθ. 21, 23]]),'' έγιναν αιτία να πει έναν θεμελιώδη λόγο της διδασκαλίας του, ότι ''"το Σάββατον διά τον άνθρωπον έγένετο και ουχ ο άνθρωπος διά το Σάββατον» ([[s:Κατά Μάρκον#β'|Μάρκ. 2,27]]),'' πού φανερώνει τη σαφή τοποθέτηση του έναντι του νόμου και της θρησκείας. Ο άνθρωπος δεν πρέπει να γίνει δούλος όλων αυτών, άλλα οι θρησκευτικές εντολές, οι κανόνες και οι νόμοι, ουσιαστικά πρέπει να «υπηρετούν» τον άνθρωπο και να συμβάλλουν στη λύτρωση και τη σωτηρία του. Αυτή η «επαναστατικότητα» της διδασκαλίας του Ιησού, θορύβησε την άρχουσα ιερατική τάξη που έβλεπε να αμφισβητείται ο ρόλος της και να κινδυνεύει η θέση της.
 
=== Η Επί του Όρους Ομιλία ===
Πολύς λόγος έχει γίνει για την περίφημη «επί του Όρους Ομιλία» του Ιησού. Ο Ματθαίος αφιερώνει τρία ολόκληρα κεφάλαια του Ευαγγελίου του στην ομιλία αυτή και αυτό σημαίνει ότι κατέχει πολύ κεντρική θέση στην όλη έκθεση των γεγονότων. Βέβαια για το χριστιανισμό, η «επί του Όρους Ομιλία» δεν αποτελεί την πεμπτουσία του, καθώς δεν περιέχει ούτε το σύνολο της διδασκαλίας του Ιησού, ούτε και τη λυτρωτική προσφορά του έργου του, όμως το περιεχόμενο της εκφράζει κατά ουσιαστικό τρόπο το πνεύμα της χριστιανικής διδασκαλίας και πίστης, που διαφοροποιείται από το ιουδαϊκό πνεύμα άλλα και από την γενικότερη ιδεολογία και ηθική δεοντολογία της εποχής εκείνης. Πάντως κατά την άποψη των χριστιανών, η πίστη δεν περιορίζεται μόνο στα ηθικά πλαίσια μιας διδασκαλίας περί κοινωνικών και διαπροσωπικών σχέσεων αλλά περιλαμβάνει άρρηκτα όλα τα παραδομένα υπερφυσικά γεγονότα και κυρίως την ανάσταση του Ιησού που αποτελεί ελπίδα για την οριστική νίκη επί του πόνου, της φθοράς και του θανάτου.
 
=== Οι παραβολές ===
[[Αρχείο:Rembrandt Harmensz. van Rijn 033.jpg|thumb|right|180px|''Ο καλός Σαμαρείτης'', πίνακας του [[Ρέμπραντ]]]]
 
Η διδασκαλία του Ιησού, είναι διατυπωμένη στη γλώσσα, το μορφωτικό επίπεδο και την προσληπτική ικανότητα των ανθρώπων της εποχής εκείνης. Ο Ιησούς δεν απευθύνθηκε ως Διδάσκαλος σ' έναν κόσμο λογίων και μορφωμένων ανθρώπων, άλλα επικοινώνησε με το λαό της εποχής εκείνης, που ουσιαστικά δεν διέθετε σχεδόν καμιά μόρφωση και πνευματική καλλιέργεια. Γι’ αυτό απέφευγε συστηματικά τις ιδεολογικές και συνθετικές ομιλίες, καθώς και λόγους με προτάσεις και εκφράσεις θεωρητικού περιεχομένου. Ήταν μάλλον πρακτικός και πολύ αναλυτικός και διαμόρφωνε το λόγο του με παραδείγματα παρμένα από την καθημερινή ζωή κάνοντας χρήση των «Παραβολών». Η παραβολή ήταν, από τα βασικά δομικά στοιχεία της διδασκαλίας του Ιησού. Χρησιμοποιούσε πάντοτε εικόνες από τον γύρω κόσμο και συχνά παρατηρείται μέσα στις εκφράσεις του ή υπερβολή ή και το απίθανο ακόμη, ώστε να δημιουργήσει αίσθηση ή να προκαλέσει έντονο ενδιαφέρον. Ενδεικτικό παράδειγμα μας δίνουν τα Ευαγγέλια με το χωρίο: ''«ευκολώτερον εστι κάμηλον διά τρυπήματος ραφίδος διελθείν ή πλούσιον εις την βασιλείαν του Θεού εισελθείν» ([[s:Κατά Ματθαίον#ιθ'|Ματθ. 19, 24]])'' ή το εντυπωσιακό από την επί του Όρους Ομιλίας:'' «και ει η δεξιά σου χείρ σκανδαλίζει σε, έκκοψον αυτήν και βάλε από σού· συμφέρει γάρ σοι ίνα απόληται έν των μελών σου και μη όλον το σώμά σου βληθή εις γέενναν» ([[s:Κατά Ματθαίον#ε'|Ματθ. 5, 30]])''.
 
Η χρήση των παραβολών δεν ήταν άγνωστη κατά την εποχή της Καινής Διαθήκης και ο Ιησούς δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως ο πρώτος πού εισηγήθηκε τη φιλολογική αυτή μορφή της παραβολής καθώς και στην Παλαιά Διαθήκη, γινόταν χρήση της παραβολικής μεθόδου. Πάντως, η εκτεταμένη χρήση της παραβολής στη διδασκαλία του Ιησού έκανε πολλούς να διερωτηθούν σχετικά: ''«διατί εν παραβολαίς λαλείς αυτοίς;» ([[s:Κατά Ματθαίον#ιγ'|Ματθ. 13,10]])''. Αυτό ίσως να σημαίνει, πως ενώ η μέθοδος της παραβολής ήταν αρκετά γνωστή και στην εποχή εκείνη, δεν γινόταν συχνή χρήση στη διδασκαλία από τους άλλους Ραββί και διδασκάλους της ιουδαϊκής κοινωνίας. Ασφαλώς, δεν πρόκειται απλώς για μια παιδαγωγική μέθοδο που επιλέγει ο Ιησούς για να εκθέσει τη διδασκαλία του. Επειδή απευθυνόταν σ’ ένα κόσμο απλοϊκό, χωρίς κάποια μόρφωση και παιδεία, κόσμο συνήθως κτηνοτροφικό και γεωργικό, η παραβολική γλώσσα με εικόνες παρμένες από την καθημερινή ζωή έγινε το πιο κατάλληλο μέσο για ουσιαστικότερη κατανόηση κι επικοινωνία. Ο κόσμος της εποχής του Ιησού εκφραζόταν περισσότερο με σύμβολα, με παραστάσεις, με εικόνες και μύθους. Τα μηνύματα ήταν πιο εύκολο τότε να φτάσουν στους αποδέκτες, να τους συγκινήσουν και να διεγείρουν τη φαντασία τους, με εικόνες ζωντανές, παρμένες από τη φύση και τη ζωή. Η Ανατολή αρέσκεται να εκφράζεται με τη μορφή των υπερβολών και των συγκρίσεων που προβάλλουν και παρέχουν τα σύμβολα και οι εικόνες που είναι παρμένες από την πραγματικότητα της ζωής. Ο μεγαλύτερος αριθμός των παραβολών έχει ως περιεχόμενο την έννοια της Βασιλείας του Θεού, κάτι που παρουσιάζεται τόσο καινούργιο, που είναι πολύ δύσκολο να κατανοηθεί από τους ανθρώπους της εποχής εκείνης. Γι’ αυτό ο Ιησούς έθεσε το ερώτημα στους μαθητές του: ''«συνήκατε ταύτα πάντα;» ([[s:Κατά Ματθαίον#ιγ'|Ματθ. 13, 51]])''. Η θετική απάντηση των μαθητών ''«λέγουσιν αυτώ, ναι»'' σημαίνει, ότι στο μέλλον αυτοί οι ίδιοι θα είναι εκείνοι που θα κληθούν να μεταφέρουν στον κόσμο το νόημα των παραβολών αυτών και της διδασκαλίας του.
 
=== Η «τεχνική των παρανοήσεων» ===
[[Αρχείο:Jesus Christ 5th cent Sarcophagus Istanbul Museum.JPG|thumb|left|160px|Απεικόνιση του Ιησού σε οικογενειακή σαρκοφάγο του 5ου αιώνα [[Κ.Χ.]]. (''Αρχαιολογικό Μουσείο Κωνσταντινούπολης'')]]
 
Πέρα όμως από τις παραβολές, στο Κατά Ιωάννη ευαγγέλιο, βρίσκουμε κάποια νέα στοιχεία στον τρόπο διδασκαλίας. Το δ’ Ευαγγέλιο που δεν διασώζει καμία από τις 50 και πλέον παραβολές του Ιησού που παραδίδουν οι Συνοπτικοί, ούτε και μεμονωμένα λόγια ή συλλογές λογίων προερχόμενα από την υποτιθέμενη αρχική (γραπτή;) πηγή πίστεως της πρώτης εκκλησίας, αλλά παραθέτει μακρούς λόγους του Ιησού με ενιαίο θέμα. Εκεί διαπιστώνεται συχνά η λεγόμενη «τεχνική των παρανοήσεων». Οι διδασκαλίες του Ιησού δεν κατανοούνται αρχικά από τους ακροατές του στο πνευματικό τους βάθος, αλλά στην επιφάνεια τους. Έτσι ο Ιησούς έχει την ευκαιρία να τις διασαφηνίζει περισσότερο έως ότου τις αντιληφθούν σωστά οι ακροατές του. Όταν π.χ. ο Ιησούς λέει στον Νικόδημο ότι ο άνθρωπος πρέπει να αναγεννηθεί για να μπορέσει να ζήσει τη νέα ζωή πού προσφέρει στον κόσμο ο Θεός, ο συνομιλητής του ρωτά, πως είναι δυνατό να ξαναμπεί κανείς στην κοιλιά της μάνας του. Όταν μιλάει στη Σαμαρείτιδα για το ''«ύδωρ το ζων»,'' εκείνη τον ρωτά πως είναι δυνατόν να διαθέτει τέτοιο ύδωρ αφού δεν έχει ''«άντλημα»'' και το φρέαρ είναι βαθύ κ.λπ. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις η τεχνική αυτή επιτρέπει στο να παρουσιαστεί το βαθύτερο νόημα της διδασκαλίας του Ιησού, πέρα από την επιφάνεια. Στο σημείο όπου καταγράφεται η συνάντηση με τον Νικόδημο, περιέχεται μια πολύ σημαντική διδασκαλία του Ιησού που αφορά στο βασικό θέμα της ανάγκης για πνευματική αναγέννηση του ανθρώπου, προκειμένου να γίνει μέλος της Βασιλείας του Θεού.
 
=== Τα θαύματα ===
Καθώς οι Παραβολές βρίσκονται στο κέντρο των «λόγων» του Ιησού, τα [[θαύμα]]τα, αποτελούν το κέντρο των «έργων» του. Τα θαύματα, όπως και οι παραβολές, δεν πραγματοποιήθηκαν σε κάποιο ορισμένο τόπο και περιορισμένο χρονικό διάστημα, αλλά καθ’ όλη τη διάρκεια της δημόσιας δράσης και σε όλες τις περιοχές της [[Παλαιστίνη (ιστορική περιοχή)|Παλαιστίνης]], από τη βόρεια [[Γαλιλαία]] ως τη νότια [[Ιουδαία]], παράλληλα θαυματουργούσαν και οι μαθητές του στο όνομα του Θεού. Βέβαια η ενασχόληση με ένα τέτοιο θέμα έχει ν’ αντιμετωπίσει πλήθος ερωτημάτων, όχι μόνο από πλευράς ιστορικής αξιοπιστίας των σχετικών διηγήσεων και της ανάλογης επιστημονικής διερεύνησης τους, αλλά και από πλευράς καθαρά θρησκευτικής και θεολογικής σημασίας τους.
 
==== Ο χαρακτήρας του βιβλικού θαύματος ====
Μελετώντας το βιβλικό θαύμα σε σχέση με κάποιο άλλο, γενικά θαυμαστό ή εκπληκτικό γεγονός, μπορούμε να πούμε πως δεν το βρίσκουμε ως αυθαίρετο προϊόν μιας άστατης και μεταβαλλόμενης θέλησης του θεού, αλλά περιλαμβάνεται σε συγκεκριμένα πλαίσια. Το θαύμα εντάσσεται στην όλη πορεία της ιστορίας της θείας οικονομίας, και δεν παρουσιάζεται σαν κάτι το ξεχωριστό. Πολλές φορές μάλιστα ούτε καν φαίνεται η ιδιαιτερότητα του μέσα στην ιστορία των διηγήσεων και η βιβλική ιστορία δεν δείχνει να ξεχωρίζει καθόλου τα κοινά από τα θαυμαστά γεγονότα. Οι ιεροί συγγραφείς διηγούνται το θαύμα σαν ένα ιστορικό γεγονός χωρίς καμιά προσπάθεια για να πείσουν τον αναγνώστη παρουσιάζοντας έτσι μια οργανική ενότητα των κοινών ιστορικών γεγονότων και των θαυμάτων πράγμα που αποτελεί μια σημαντική διαφοροποίηση από πολλά απόκρυφα χριστιανικά κείμενα. Η ομοιότητα των διηγήσεων θαυμάτων στα [[Ευαγγέλια]] σε σχέση με άλλους χώρους διαφέρει σημαντικά στο ότι το θαύμα προσπαθεί να οδηγήσει στην πίστη και όχι να εντυπωσιάσει, αφού και ο ίδιος ο Ιησούς όσες φορές προκλήθηκε να κάνει θαύμα αρνήθηκε κατηγορηματικά. Έτσι το θαύμα στον βιβλικό κόσμο παρουσιάζεται πέρα από κάθε ατομοκρατικό χαρακτήρα και δεν προσβάλλει τη φυσική και την ιστορική τάξη. Φυσικός και μεταφυσικός κόσμος στο βιβλικό θαύμα αποτελούν δύο πράγματα ενοποιημένα και το θαύμα δείχνει να εξυπηρετεί ολόκληρη την κοινότητα, κι όταν ακόμα πρόκειται για ένα μεμονωμένο άνθρωπο. Ο Ιησούς όχι μόνο με τη διδασκαλία του αλλά και με τα θαύματά του κηρύσσει τη Βασιλεία του Θεού. Η αποδοχή αυτού του [[κήρυγμα|κηρύγματος]] γίνεται δυνατή κυρίως με την πίστη που είναι η βασική προϋπόθεση για την πραγματοποίηση ενός θαύματος.
 
=== Η διδασκαλία των «Παθών» και της Σταύρωσης ===
[[Αρχείο:William-Adolphe Bouguereau (1825-1905) - The Flagellation of Our Lord Jesus Christ (1880).jpg|thumb|180px|right|''Η Φραγγέλωση του Ιησού Χριστού'', του William-Adolphe Bouguereau (1880).]]
 
Αμέσως μετά το θάνατο του Ηρώδη (4 π.Χ.) ξεσπάει σειρά ολόκληρη επαναστάσεων, με κάποιο [[Μεσσίας|Μεσσία]] επικεφαλής, όλες όμως πνίγηκαν τελικά στο αίμα από τις ρωμαϊκές φρουρές. Η ταραχώδης αυτή περίοδος κράτησε ενάμιση περίπου αιώνα, και μέσα απ’ αυτήν βγήκε ως ιστορικό μέγεθος ο [[Χριστιανισμός]]. Τα Ευαγγέλια δεν αρνούνται πως και ο Ιησούς δικάστηκε και καταδικάσθηκε ως ο «βασιλεύς των Ιουδαίων», δηλ. ως επαναστάτης ψευδομεσσίας. Συγχρόνως όμως οι Ευαγγελιστές με σαφήνεια αφήνουν τον αναγνώστη τους να καταλάβει πως, κατά κάποιο ουσιαστικό τρόπο, ήταν ενός άλλου επίπεδου Μεσσίας που δεν είχε σχέση με τις δεκάδες εκείνες των Μεσσιών, των οποίων το οικτρό τέλος διεκτραγωδεί ο [[Ιώσηπος]] στον Ιουδαϊκό Πόλεμο. Ένα σημαντικό ερώτημα που συνδέεται άμεσα με τη διδασκαλία του, μια διδασκαλία που δεν σχετίζεται μόνο με την εν ζωή δράση του, αλλά ιδιαίτερα με τον τρόπο του θανάτου του. είναι, σε τι διαφέρει ο Ιησούς από τους Μεσσίες της εποχής του. Ο Ιησούς, κατ' αντίθεση προς τους [[Ζηλωτής|Ζηλωτές]] επαναστάτες του καιρού του, δεν οργανώνει επαναστατικό κίνημα ούτε προβαίνει σε πράξεις βίας εναντίον της Ρώμης. Γνωστή η ρήση του "τα του καισαρος τω καίσαρι κ τα του θεού τω θεώ" Και η ιστορία έρχεται να βεβαιώσει πως από τους Μεσσίες που εκτελέστηκαν από τη Ρώμη μέχρι το 135 μ.Χ. μόνον ο Ιησούς, «αναστημένος από τους νεκρούς», δημιούργησε κίνημα που έθεσε σε κίνδυνο τα θεμέλια της αυτοκρατορίας. Ως εσταυρωμένος, και ενώ ο σταυρός για τους εχθρούς του φανέρωνε πως ήταν ένας ανίσχυρος άνθρωπος, ο Ιησούς ασκεί έλξη και δύναμη στους ανθρώπους και γίνεται μια απίστευτη για τον κόσμο έκφραση δύναμης του θεού για υπέρβαση και υπερνίκηση. Για την άρχουσα τάξη ο θάνατος του Ιησού και τα θρυλούμενα περί αναστάσεώς του, κανέναν κίνδυνο δεν προμήνυαν. Επρόκειτο για ένα παραμύθι. Κι όμως, ένας Μεσσίας που πεθαίνει εκούσια, γιατί αυτός το θέλει, ως "αναστημένος" Μεσσίας αποδεικνύεται τελικά, ιστορικώς, ως κάτι τρομερά αποτελεσματικό για τη διάδοση της διδασκαλίας του Ιησού και για την ανάπτυξη μιας εμπιστοσύνης στο θεό για τον ερχομό μιας νέας πραγματικότητας, όπου η φθορά, το κακό και ο θάνατος παραμένουν ανενεργά και αδύναμα. Σύμφωνα με την άποψη της χριστιανικής [[θεολογία]]ς, ο θάνατος του Ιησού δεν ήταν μια απλή κατάληξη της κοινής ανθρώπινης μοίρας. Ήταν μια προσωπική εκλογή και εκούσια παράδοση στον θάνατο με την οποία δείχνει την έως τότε προβληματική πορεία της ανθρωπότητας, τη νέα κατεύθυνση που πρέπει αυτή να πάρει και την σωτηριολογική αγάπη του Θεού.
 
== Τα πάθη του Ιησού ==
{{Κύριο|Ο Σταυρός του Ιησού Χριστού}}
Η αφήγηση των παθών του Ιησού συνδέεται με την απόφασή του να μεταβεί στην Ιερουσαλήμ, και τα γεγονότα που ακολούθησαν, έμειναν αιώνια σύμβολα για την πίστη των Χριστιανών.
 
Η θεολογία των αφηγήσεων των Ευαγγελίων επάνω στα γεγονότα των Παθών παρουσιάζεται να αποτελεί εκπλήρωση των λόγων των Προφητών της Παλαιάς Διαθήκης και μαρτυρία για την Μεσσιανική ταυτότητα του Ιησού.
 
==Οι γλώσσες που ομιλούσε==
 
Υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός ερευνών που εξετάζουν τη γλώσσα ή γλώσσες που ομιλούσε ο ιστορικός Ιησούς. Οι περισσότεροι σύγχρονοι ερευνητές θεωρούν σχεδόν σίγουρο ότι μιλούσε την Αραμαϊκή, και πολλοί εκτιμούν ότι γνώριζε και την Ελληνική, τουλάχιστον ως δεύτερη γλώσσα με την οποία μπορούσε να συνομιλήσει και να διδάξει. Οι απόψεις αυτές δεν μπορούν να βασιστούν μόνο στις ενδείξεις από τα Ευαγγέλια, αλλά λαμβάνουν υπόψη και τις συνθήκες πολυγλωσσίας που επικρατούσαν τότε στην Γαλιλαία.<ref>[https://www.ibr-bbr.org/files/bbr/BBR_2000_a_04_Porter_JesusUseGreek.pdf Stanley E. Porter, Jesus and the Use of Greek:
A Response to Maurice Casey, ''Bulletin for Biblical Research'', 10.1 (2000) 71-87]</ref><ref>[http://jgrchj.net/volume12/JGRChJ12-10_Porter.pdf Stanley E. Porter, THE USE OF GREEK IN FIRST-CENTURY PALESTINE:
A DIACHRONIC AND SYNCHRONIC EXAMINATION, ''Journal of Greco-Roman Christianity and Judaism'' 12, σ. 203, 204, 206, 207]</ref><ref>{{Cite book|title=The Interpretation of Scripture in Early Judaism and Christianity: Studies in Language and Tradition|first=Craig A.|last=Evans|publisher=A&C Black|isbn=9781841270760|date=2000-06-01|url=https://books.google.gr/books?id=WbbUAwAAQBAJ&pg=PA244&lpg=PA244&dq=G.R.+Selby,+Jesus,+Aramaic+and+Greek&source=bl&ots=i1QlSugLI5&sig=ACfU3U04YIvb2w6Rbl42G4_rmMzYslOnCg&hl=en&sa=X&ved=2ahUKEwji652i5dTiAhUGL1AKHZxuAm0Q6AEwBnoECAkQAQ#v=onepage&q&f=false}}</ref>
 
==Ο Ιησούς στον κινηματογράφο==
Στη Δύση, η ζωή του Ιησού έχει μεταφερθεί στον κινηματογράφο εικοσιπέντε φορές.<ref>Σωτήριος Δεσπότης, «Η εικόνα του Ιησού στον κινηματογράφο», Δελτίο Βιβλικών Μελετών, τομ. 23 (Ιούλιος-Δεκέμβριος 2005), σελ. 189</ref> Οι πρώτες κινηματογραφικές απόπειρες ήταν ''Από την φάτνη στον σταυρό'' (1912), ''Μισαλλοδοξία'' (1916) και ''Χριστός'' (1917), ακολουθούν ο ''Βασιλεύς των βασιλέων'' (1927 και 1961).<ref>Σωτήριος Δεσπότης, «Η εικόνα του Ιησού στον κινηματογράφο», Δελτίο Βιβλικών Μελετών, τομ. 23 (Ιούλιος-Δεκέμβριος 2005), σελ. 191</ref>
 
Το 1977 προβλήθηκε η ιταλοβρετανική ''Ιησούς από τη Ναζαρέτ'', διάρκειας 6 1/2 ωρών, γυρισμένη σε [[Μαρόκο]] και [[Τυνησία]]. Ήταν μια ιταλοβρετανική τηλεοπτική παραγωγή.<ref>Σωτήριος Δεσπότης, «Η εικόνα του Ιησού στον κινηματογράφο», Δελτίο Βιβλικών Μελετών, τομ. 23 (Ιούλιος-Δεκέμβριος 2005), σελ. 196</ref>
 
Το 1979 προβλήθηκε η κωμική ταινία [[Monty Python's Life of Brian|''Ένας Προφήτης, με τι Προφήτης!'']]. Επρόκειτο για μια κωμωδία σχετικά με ένα Ναζαρηνό, ονόματι Brian, νόθο παιδί ενός Ρωμαίου στρατιώτη, οποίος εντάσσεται σε μια απελευθερωτική από τους Ρωμαίους οργάνωση ονόματι Λαϊκό Μέτωπο της Ιουδαίας. Το [[Rotten Tomatoes]] το βαθμολογεί με 89 από 64 κριτικές.<ref>{{Citation|title=Monty Python's Life of Brian (1979)|url=https://www.rottentomatoes.com/m/monty_pythons_life_of_brian|accessdate=2019-11-04|language=en}}</ref>
 
Το 1989 γυρίστηκε στο Μαρόκο η ταινία του [[Μάρτιν Σκορσέζε]] [[Ο Τελευταίος Πειρασμός (ταινία)|''Ο Τελευταίος Πειρασμός'']]. Ο σκηνοθέτης αγνοεί την διδασκαλία και τα θαύματα του Ιησού, εστιάζοντας περισσότερο στην ανθρώπινη φύση και τις αδυναμίες του.<ref>{{Cite news|url=https://www.theguardian.com/film/2018/aug/10/the-last-temptation-of-christ-scorcese-30th-anniversary|title=The Last Temptation of Christ at 30: how Scorsese's drama still soars|last=Bramesco|first=Charles|work=The Guardian|date=2018-08-10|language=en-GB|issn=0261-3077|accessdate=2019-11-04}}</ref> Το ίδιο έτος προβλήθηκε η κωμωδία του [[Ντενύ Αρκάν]] με τίτλο ''[[Jesus of Montreal]]'', η οποία εστιάζει σε ένα θίασο νέων ηθοποιών που ανεβάζει μια πρωτοποριακή παράσταση με θέμα τη ζωή του Χριστού, η οποία όμως εμποδίζεται από συντηρητικούς θρησκευτικούς κύκλους.<ref>Σωτήριος Δεσπότης, «Η εικόνα του Ιησού στον κινηματογράφο», Δελτίο Βιβλικών Μελετών, τομ. 23 (Ιούλιος-Δεκέμβριος 2005), σελ. 198</ref>
 
Το 2004 προβλήθηκε η ταινία του [[Μελ Γκίμπσον]] με τίτλο [[Το Πάθος του Χριστού|''Το Πάθος του Χριστού'']], που προκάλεσε έντονη κριτική λόγω του ωμού ρεαλισμού της και του αντισημητισμού που γέννησε στους θεατές της.<ref>Σωτήριος Δεσπότης, «Η εικόνα του Ιησού στον κινηματογράφο», Δελτίο Βιβλικών Μελετών, τομ. 23 (Ιούλιος-Δεκέμβριος 2005), σελ. 199</ref>
 
== Δείτε επίσης ==
* [[Ιστορικότητα του Ιησού Χριστού]]
 
== Σημειώσεις ==
{{notelist|30em}}
 
== Παραπομπές ==
<references />
 
== Βιβλιογραφία ==
== Αποτίμηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα] ==
* ''Η Εξάπλωση του Χριστιανισμού, Rodney Stark, εκδ. "ΑΡΤΟΣ ΖΩΗΣ", Αθήνα 2005.
* ''Thesaurus Linguae Graecae (TLG)'': Thallus hist. Fragmenta 8.5 '''||''' Flavius Josephus Hist. Antiquitates Judaicae, AJ 18 & AJ 20 '''||''' Lucianus soph. Peregr. 13
* ''Ο αρχέγονος Χριστιανισμός'', Weiss J., ελλην. μετ., Αθήνα 1983
* ''O Ιησούς και το Ευαγγέλιο του'', Jeremias J., ελλην. μετ., Αθήνα 1984
* ''Η Ιουδαϊκή εσχατολογία των χρόνων της Καινής Διαθήκης'', Αγουρίδου Σ., Αθήνα 1956
 
== Εξωτερικοί σύνδεσμοι ==
=== Ηγετικές ικανότητες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα] ===
{{commons category}}
{{βικιλεξικό|Χριστός}}
* [http://www.newadvent.org/cathen/08374x.htm ''Καθολική Εγκυκλοπαίδεια'', λήμμα «Η προέλευση του ονόματος του Ιησού Χριστού»] {{en}}
* [http://www.newadvent.org/cathen/08375a.htm ''Καθολική Εγκυκλοπαίδεια'', λήμμα «Πρώιμα ιστορικά κείμενα για τον Ιησού Χριστό»] {{en}}
* [https://web.archive.org/web/20050811083041/http://38.1911encyclopedia.org/J/JE/JESUS_CHRIST.htm Λήμμα «Ιησούς Χριστός»] στην [[Encyclopædia Britannica]], έκδοση 1911 {{en}}
* [http://www.jewishencyclopedia.com/view.jsp?artid=254&letter=J&search=jesus#0 Λήμμα «Ιησούς από Ναζαρέτ»] στην [[The Jewish Encyclopedia|Jewish Encyclopedia]] {{en}}
* [http://www.bible-history.com/geography/ancient-israel/israel-first-century.html Βιβλικός διαδραστικός χάρτης:] Η γη της Παλαιστίνης κατά την εποχή του Ιησού Χριστού, στον ιστότοπο [http://www.bible-history.com/ bible-history.com] {{en}}
 
=== Στρατιωτικές επιτυχίες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα] ===
 
{{Authority control}}
=== Ρητορικές ικανότητες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα] ===
 
=== Κληρονομιά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα] ===
[[Κατηγορία:Ιησούς Χριστός| ]]
[[Κατηγορία:Εβραίοι]]