Μελίτη Φλώρινας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
→‎Παραπομπές: Μεταφορά σε "Σημειώσεις ιστορικού"
Γραμμή 41:
Μετά την αποτυχία της εξέγερσης νέα ένοπλα βουλγαρικά σώματα κατέκλυσαν την περιοχή, ασκώντας πίεση στα χωριά προκειμένου οι κάτοικοι να προσέλθουν στην [[Βουλγαρική Εξαρχία|Εξαρχία]]. Η Βοστεράνη δέχεται αφόρητες πιέσεις στις αρχές του [[1904]] από πολυάριθμα βουλγαρικά σώματα, αλλά οι κάτοικοι ανθίστανται και παραμένουν στο [[Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης|Πατριαρχείο]]. Η ελληνική ''Κοινότητα Βοστεράνης'' αναφέρεται ως μία από τις πλέον ανθούσες [[Έλληνες|ελληνικές]] κοινότητες της Βορειοδυτικής [[Μακεδονία]]ς.<ref>Κωνσταντίνος Αποστόλου Βακαλόπουλος, Εθνοτική Διαπάλη στη Μακεδονία (1894 – 1904), Η Μακεδονία στις παραμονές του Μακεδονικού Αγώνα, Ηρόδοτος, Θεσσαλονίκη, 1999, σσ. 226, 227</ref> Σε απόρρητη έκθεσή του ο [[Ελλάς|Έλληνας]] πρόξενος [[Μοναστήρι (Βόρεια Μακεδονία)|Μοναστηρίου]] [[Δημήτριος Καλλέργης (υπουργός εξωτερικών)|Δημήτριος Καλλέργης]] αναφέρει στις 20 Φεβρουαρίου του [[1904]] ότι ''"...υπό το κράτος βίας αόπλων ή ενόπλων Βουλγαρικών συμμοριών..."'' αρκετοί κάτοικοι της Βοστεράνης υπέγραψαν αναφορές αποσκιρτήσεως<ref>Άγιος Αθανάσιος (Τσέγανη): ιστορία, θρύλοι, παραδόσεις έξι αιώνων, Ιωάννης Παπαλαζάρου, 2008, σελ. 47</ref>. Παρά τη συνεχιζόμενη και εντεινόμενη βουλγαρική βία καθ’ όλη τη διάρκεια του [[1904]] με την επαναδραστηριοποίηση των [[Μακεδονικός Αγώνας#Κομιτατζήδες|κομιτατζήδων]] [[Μήτρος Βλάχος|Μήτρο Βλάχο]], Σίσκο, Αλέκο, Κόλε Ποπγκεοργκίεφ, Κωνστάντη και Τάνε Κλιάντσεφ, οι κάτοικοι της Βοστεράνης κατάφεραν να προβάλουν αντίσταση και να παραμείνει η κοινότητα [[Ελλάς|ελληνική]] ως τα τέλη του 1904.<ref>Κωνσταντίνος Αποστόλου Βακαλόπουλος, Εθνοτική Διαπάλη στη Μακεδονία (1894 – 1904), Η Μακεδονία στις παραμονές του Μακεδονικού Αγώνα, Ηρόδοτος, Θεσσαλονίκη, 1999, σελ. 228</ref> Κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού αγώνα, το χωριό μαστίζεται από λεηλασίες των βουλγαρικών σωμάτων. Το [[1908]] οι Βοστερανιώτες τρομοκρατούνται από τους Βούλγαρους κομιταζήδες Τσούλκωφ, Σφέτκωφ, Τζάικωφ, Σίντωφ και Χρήστωφ που προς τα μέσα του έτους κατέστρεψαν την [[Έλληνες|ελληνική]] εκκλησία του χωριού.<ref>Κωνσταντίνος Αποστόλου Βακαλόπουλος, Ο ένοπλος αγώνας στη Μακεδονία 1904-1908, εκδόσεις Ηρόδοτος, Θεσσαλονίκη, 1999, σελ. 350</ref>
 
Μετά τους [[Βαλκανικοί πόλεμοι|Βαλκανικούς πολέμους]] το χωριό ενσωματώθηκε στην Ελλάδα. Στον [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο]] το χωριό κατακτήθηκε από τη Βουλγαρία αλλά με την [[Συνθήκη του Νεϊγύ]] επιστράφηκε στην Ελλάδα. Μετά την [[ανταλλαγή πληθυσμών]] το [[1923]]-[[1924]] ο [[Τούρκοι (έθνος)|τουρκικός]] πληθυσμός αποχώρησε από το χωριό και στη θέση του εγκαταστάθηκαν 182 Έλληνες πρόσφυγες (40 οικογένειες) από την [[Μικρά Ασία]], τον [[Πόντος|Πόντο]] και την [[Ανατολική Θράκη]]. Μετά την επιδρομή των ναζιστών Γερμανών τον Απρίλιο 1941 μια τοπική κυβέρνησηδιοίκηση εγκαταστάθηκε και κάτοικοι του χωριού συμμετείχαν στην Βουλγαρική οργάνωση "[[Οχράνα Βουλγάρικη Οργάνωση|Οχράνα]]". Το 1946, 20 άτομα από την οργάνωση "Οχράνα" φυλακίστηκαν από το δικαστήριο της [[Φλώρινα]]ς. {{πηγή}}
 
Κατά τη διάρκεια της [[Κατοχή της Ελλάδας 1941-1944|γερμανικής κατοχής]], δρούσε στο χωριό η [[Βουλγαρία|βουλγαρική]] προπαγάνδα διά μέσω του αξιωματικού [[Άντον Κάλτσεφ]], που συνεργάζονταν με τα στρατεύματα Κατοχής. Είχε οργανώσει δίκτυο πληροφοριοδοτών και υποδείκνυε στους [[Ναζί|ναζιστές]], αυτούς που έπρεπε να εκτελεστούν για την εθνική τους δράση. Το [[1943]] συνελήφθη στο χωριό του ο Μελιτηνός [[Ναούμ Κωστίδης]] ([[1879]] - [[1943]]), σημαντικό στέλεχος της [[Έλληνες|Ελληνικής]] [[Εθνική Αντίσταση|Εθνικής αντίστασης]] στην περιοχή, και εκτελέστηκε.<ref>[http://amyntas-skopias.blogspot.com/2010_10_01_archive.html Πολιτιστικός Μορφωτικός και Αθλητικός Σύλλογος Αμύντας Σκοπιάς, Ιστορικό των 15 απαγχονισθέντων Ελλήνων πατριωτών από τα Γερμανικά στρατεύματα κατοχής στις 9 Αυγούστου 1943]</ref>