Μητροπολίτης Τρίκκης Διονύσιος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 14:
Στη διάρκεια της Ναζιστικής Κατοχής ο Διονύσιος μετά από παράκληση συνεργάτη του δέχθηκε να φιλοξενήσει στην Μονή Λειμώνος και να περιθάλψει έναν Άγγλο στρατιώτη. Η πράξη του έγινε αντιληπτή από τους Γερμανούς κατακτητές, οι οποίοι στις 23 Αυγούστου συνέλαβαν και βασάνισαν τον Διονύσιο επειδή αρνήθηκε να αποκαλύψει τους συνεργάτες του.<ref>[http://athonikoipateres.gr/?p=45315 Διονύσιος Μητροπολίτης Τρίκκης ο Λαυριώτης (1905 – 1970), Ιανουάριος 5, 2019]</ref><ref>[https://www.trikalaola.gr/%CE%A4%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%A4%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%BA%CE%B7%CF%82-%CE%A7%CF%81%CF%85%CF%83%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%84%CE%BF/ ''Τρισάγιο του Τρίκκης Χρυσόστομου στον προκάτοχο του φωτισμένο Ιεράρχη Διονύσιο'']</ref>
Στις 29 Σεπτεμβρίου 1942 το Στρατοδικείο τον καταδίκασε σε δεκαετή ποινή φυλακίσεως και κρατήθηκε στις Ποινικές φυλακές Μυτιλήνης. Όπως ο ίδιος έγραψε στο ημερολόγιο, τα βασανιστήρια που υπέστη ήταν φρικτά. Τον χτυπούσαν για 4 ημέρες χωρίς έλεος παρουσία του διοικητή της Γκεστάπο. Στο τέλος του Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου μεταφέρθηκε στις φυλακές του στρατοπέδου «Παύλος Μελάς» της [[Θεσσαλονίκη]]ς, όπου τελούσε τη Θεία Λειτουργία, κήρυττε, εξομολογούσε και ενίσχυε τους κρατουμένους, ενώ κινητοποιώντας όλη την φιλάνθρωπη Θεσσαλονίκη, έσωσε από τον εξ ασιτίας θάνατο πολλούς κρατουμένους. Με παρέμβαση του [[Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Γεννάδιος Αλεξιάδης|Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Γεννάδιου Αλεξιάδη]] στον Γερμανό διοικητή, ο Διονύσιος έλαβε χάρη την οποία δεν αποδέχθηκε προτιμώντας να ακολουθήσει την μοίρα των εκατοντάδων καταδικασμένων Ελλήνων.
Την Άνοιξη του 1944, μετά από κράτηση δεκαοκτώ μηνών στη Θεσσαλονίκη, μεταφέρθηκε μέσω Αυστρίας στη Γερμανία, όπου παρέμεινε κρατούμενος στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως Στόουν και Μπερνάου, ενώ όπως γράφει ο ίδιος έφθασε «…πλειστάκις παραπλησίον του θανάτου». Η δουλειά που έχει αναλάβει να κάνει ο Διονύσιος μαζί με αρκετούς ακόμη είναι να μεταφέρουν καθημερινά βαριά σίδερα, μηχανές και μέταλλα. Στις 29 Νοεμβρίου αλλάζουν ξανά φυλακή. Αυτήν τη φορά θα πάνε στην Κρεμς-Στάιν, τη μεγαλύτερη στην Όστμαρκ, τη ναζιστική επαρχία της Αυστρίας. Υπολογίζεται πως στη συγκεκριμένη φυλακή βρέθηκαν συνολικά 400 Έλληνες.
Στις 10 Απριλίου ο Διονύσιος, μαζί τους επιζώντες, μεταφέρεται στο Μπερνάου, μια φυλακή κοντά στο Μόναχο. Εκεί τους παράτησαν ουσιαστικά. Τις επόμενες μέρες οι βομβαρδισμοί εντείνονται. Αυτοί, κλεισμένοι στη φυλακή και από πάνω τους να πετούν τα αεροπλάνα, που προσεύχονται να μην τους βομβαρδίσουν.
Συνολικά παρέμεινε κρατούμενος επί τρία χρόνια και τέσσερις μήνες πριν απελευθερωθεί, στις 4 Μαΐου του 1945, από τα Αμερικανικά στρατεύματα κατοχής της Γερμανίας.<ref>{{Cite web |url=http://provoles.de/eidiseis/omogenia/8969- |title=Για πρώτη φορά προκαθήμενος της Ορθόδοξης Εκκλησίας αποτίει φόρο τιμής σε ναζιστικό κρεματόριο - provoles.de |accessdate=2017-09-28 |archiveurl=https://web.archive.org/web/20180216143252/http://provoles.de/eidiseis/omogenia/8969- |archivedate=2018-02-16 |url-status=dead }}</ref><ref>[http://www.pemptousia.gr/2016/01/mitropolitis-dionisios-trikkis-1905-4-1-1970/ Μητροπολίτης Διονύσιος Τρίκκης (1905-4.1.1970)]</ref>
Μετά την απελευθέρωση, ο Διονύσιος Χαραλάμπους αφιερώθηκε στην επιστροφή των ελλήνων κρατούμενων στην πατρίδα. Η αγγλική κυβέρνηση, αναγνωρίζοντας τη βοήθεια του και τη συμβολή του στον αγώνα κατά των κατακτητών, του απένειμε τιμητικό δίπλωμα.<ref>«Χαραλάμπους, Διονύσιος, 1951, Μάρτυρες. Διωγμοί 1942-1945», Έκδοσις Ιεράς Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου Βυτουμά – Καλαμπάκας</ref>
Στην συνέχεια διακόνησε ακαταπόνητα στη Μυτιλήνη, στη Ναύπακτο και στο Καρπενήσι, και οργάνωσε στην Κύπρο την Ιερατική Σχολή «Απόστολος Βαρνάβας» στη [[Λευκωσία]] όπου άσκησε καθήκοντα Διευθυντή.
===Μητροπολίτης Λήμνου===
Εξελέγη Μητροπολίτης Λήμνου και χειροτονήθηκε επίσκοπος την 1η Νοεμβρίου [[1951]]. Ίδρυσε κατηχητικά σχολεία και κύκλους μελέτης της Αγίας Γραφής στους μεγαλύτερους οικισμούς του νησιού. Με την ευθύνη της Μητροπόλεως ενοικιάστηκαν χώροι που με την επωνυμία “Εντευκτήριον” χρησίμευσαν για να στεγάσουν τις χριστιανικές συντροφιές. Στην πρωτεύουσα του νησιού την [[Μύρινα]], την εποχή εκείνη ζούσαν χωρίς τη γονεϊκή φροντίδα όλοι οι μαθητές άλλων οικισμών που παρακολουθούσαν σπουδές στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Ο Μητροπολίτης φρόντιζε να έχουν τα απαραίτητα σε ένδυση και υπόδηση, μεριμνούσε για τον απαραίτητο σχολικό εξοπλισμό και την ενισχυτική διδασκαλία όπου απαιτούνταν, και για την πνευματική κατάρτιση των μαθητών. Περιδιάβαινε το νησί παρά τις όποιες συγκοινωνιακές δυσκολίες για να ιερουργήσει και να κηρύξει ακόμη και στις πιο απομακρυσμένες και ολιγάριθμες ενορίες – κοινότητες. Μάλιστα πολλές από τις μελέτες και τα έργα του γράφτηκαν κατά τη διάρκεια της Αρχιερατείας του στο νησί. Ο ίδιος ή κατ’ εντολήν του οι δύο συνεργάτες του, ο π. Θεολόγος και ο π. Πολύκαρπος (ο μετέπειτα Μητροπολίτης Κερκύρας), επισκέπτονταν οικογένειες και μεμονωμένα πρόσωπα που είχαν ανάγκη και χωρίς να γίνουν αντιληπτοί άφηναν στις πόρτες τους τρόφιμα, φάρμακα ή τα τόσο αναγκαία κάρβουνα προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι χαμηλές θερμοκρασίες του χειμώνα.<ref>«Χαραλάμπους, Διονύσιος, 1951, Μάρτυρες. Διωγμοί 1942-1945», Έκδοσις Ιεράς Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου Βυτουμά – Καλαμπάκας</ref>
| |||