Γεωργιανή Ορθόδοξη Εκκλησία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η κατά τον 1ο αιώνα από τον [[Απόστολος Ανδρέας|Αποστόλο Ανδρέα τον Πρωτόκλητο]] ιδρυθείσα '''Εκκλησία της Γεωργίας''' (Ιβηρίας) αναδείχθηκε σε ολόκληρο τον χριστιανισμό κατά τον 4ο αιώνα κατόπιν ιεραποστολικής δράσης της [[Ισαπόστολος|Ισαποστόλου]] [[Αγία Νίνα|Αγίας Νίνας]] εκ της [[Καππαδοκία|Καππαδοκίας]]ς. Στη συνέχεια, τον 5ο αιώνα αναγνωρίσθηκε [[αυτοκεφαλία|αυτοκέφαλη]] από το [[Πατριαρχείο Αντιοχείας]], στη δικαιοδοσία του οποίου ανήκε κανονικώς. Το 1811 στερήθηκε αυτού του ιστορικού προνομίου, καταργηθείσα αντικανονικώς από τον τότε αυτοκράτορα της [[Ρωσία|Ρωσίας]]ς. Μόνον το 1917 κατέστη δυνατή η αποκατάσταση της ιστορικής ανεξαρτησίας της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Γεωργίας. Χάρη στην πρωτοβουλία του [[Πατριάρχης Δημήτριος|Οικουμενικού Πατριάρχη Δημητρίου]] το ζήτημα της κανονικότητος της αυτοκεφαλίας της Εκκλησίας της Γεωργίας επαναθεωρήθηκε από την [[Ιερά Σύνοδος|Ιερά Σύνοδο]] του [[Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως|Οικουμενικού Πατριαρχείου]] και στις 30 Μαρτίου 1990, με Πατριαρχική και Συνοδική Απόφαση, η Εκκλησία της Γεωργίας (Ιβηρίας) ανακηρύχθηκε αυτοκέφαλη, εκδοθέντος του σχετικού Συνοδικού Τόμου.