Πάπας Νικόλαος Ε΄: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Γεννήθηκε στις [[15 Νοεμβρίου]] του [[1397]] στη Σαρζάνα, στη επαρχία [[Λιγυρία]]. Έχασε μικρός τον ιατρό πατέρα του Bartolomeo. Η μητέρα του Andreola Bosi τον έστειλε στη Φλωρεντία όπου ήρθε σ'επαφή με τους ονομαστούς [[ουμανισμός|ουμανιστές]] της σαν το [[Λεονάρντο Μπρούνι]] που του καλλιέργησαν τη φιλομάθεια για τις ανθρωπιστικές σπουδές. Αρχικά δίδαξε ιδιωτικά στις αρχοντικές οικογένειες των Στρότσι κι Αλμπίτσι<ref>{{Cite web|url=http://www.newadvent.org/cathen/11058a.htm|title=CATHOLIC ENCYCLOPEDIA: Pope Nicholas V|website=www.newadvent.org|accessdate=2019-04-12}}</ref>. Σπούδασε θεολογία κι εντυπωσίασε με τις γνώσεις του τον επίσκοπο της Μπολόνια [[Niccolò Albergati]], ο οποίος από το 1422 του ανέθεσε κρίσιμες διπλωματικές αποστολές σε Γερμανία, Γαλλία, κι Αγγλία<ref>{{Cite journal|title=Nicholas (popes)|url=https://en.wikisource.org/wiki/1911_Encyclop%C3%A6dia_Britannica/Nicholas_(popes)|journal=1911 Encyclopædia Britannica|volume=Volume 19}}</ref>. Στα διπλωματικά του ταξίδια συνέλεγε σπάνια χειρογραφαχειρόγραφα θεολογικού κι όχι μόνο περιεχομενουπεριεχομένου. Συμμετείχε στο [[Σύνοδος Φλωρεντίας|Σύνοδο Φερράρας Φλωρεντίας]] (1438-1439), όπου γνώρισε τον κατοπινό φίλο του Βησσαρίων τον Τραπεζούντιο. Όταν πέθανε ο προστάτης του το 1443, ανακυρήχθηκεανακηρύχθηκε το 1444 από τον [[Πάπας Ευγένιος Δ΄|Πάπα Ευγένιο Δ']] επίσκοπος της Μπολόνια κι επέλεξε να πάρει και τ' όνομά (του Νικόλαου).

Αφού εξελέγη Πάπας στο κονκλάβιο της 6ης Μαρτίου 1447, έδειξε ενδιαφέρον για τα γράμματα κι ίδρυσε τη Βιβλιοθήκη του [[Βατικανό|Βατικανού]] και ανέδειξε τη [[Ρώμη]] σε πρωτεύουσα της [[Αναγέννηση|Αναγέννησης]]. Χρηματοδότησε μεταξύ άλλων τη μετάφραση της έμμετρης Ιλιάδας κι Οδύσσειας του Ομήρου και άλλων έργων στα ελληνικά. Προώθησε τη μεταφορά της Παπικής Έδρας αποαπό το Λατεράνο (ανατολικό προάστιο της Ρώμης) στο Βατικανό (στα δυτικά της πόλης) όπου παραμένει ως σήμερα. Το [[1448]] υπέγραψε το κονκορδάτο της Βιέννης που ρύθμισε της σχέσεις με το Φρειδερίκο Γ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Το [[1449]] έθεσε τέλος στο σχίσμα του [[Αντίπαπας Φήλιξ Ε'|Αντίπαπα Φέλιξ Ε']]. Ανοικοδόμησε υδραγωγεία στα περιχωραπερίχωρα της Ρώμης, τα τείχη της πόλης και πολλούς καθολικούς ναούς όπως αυτόν των Αγ. Αποστόλων (Santi Apostoli) και κυρίως τον καθεδρικό του [[Βασιλική του Αγίου Πέτρου|Αγίου Πέτρου στο Βατικανό]].

Η [[Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453)|Άλωση της Κωνσταντινούπολης]], συνέβη επί της παποσύνης του. Παρά τα γράμματα του Μεγάλου ΜάγιστρουΜαγίστρου [[Ζαν ντε Λαστίκ]] των [[Ιωαννίτες Ιππότες|Ιωαννιτών Ιπποτών]] της Ρόδου αλλά και τις επικλήσεις για την ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τον Έλληνα [[Βησσαρίων (καρδινάλιος)|καρδινάλιο Βησσαρίωνα]] δεν κατάφερε να υποκίνησειυποκινήσει της ποθούμενη σταυροφορίας σε μια διαιρεμένη Ιταλία κι Ευρώπη που μόλις έβγαινε από τον [[Εκατονταετής Πόλεμος|Εκατονταετή πόλεμο]]. Για τη στάση του αυτή τον κατηγόρησαν τόσο ο αυτοκράτορας [[Φρειδερίκος Γ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας]] όσο και ο Δούκας [[Φίλιππος Γ΄ της Βουργουνδίας]] ο επιλεγόμενος Καλός. Ωστόσο μετά τη γραπτή έκκληση του αυτοκράτορα [[Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος|Κωνσταντίνου ΙΑ Παλαιολόγου]], έστειλε πρώτα τον καρδινάλιο ελληνικής καταγωγής [[Ισίδωρος του Κιέβου|Ισίδωρο]] που επιχείρησε χωρίς επιτυχία την εφαρμογή της Ένωσης των Εκκλησιών με τη Θ.Θεία Λειτουργία στην Αγια-ΣοφιάΑγία Σοφία στις 12 Δεκεμβρίου 1452 και μετά έδωσε εντολή να αποπλεύσουν 10 πολεμικά πλοία από Γένοβα, Νάπολη και Βενετία, πού όμως απέπλευσαν πολύ αργά.