Λυκόβρυση: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

Το πρώτο όμως μεγάλο πληθυσμιακό κύμα καταφθάνει το [[1922]] από πρόσφυγες της [[Μικρά Ασία|Μικράς Ασίας]] που λαμβάνουν από το [[Ελλάδα|ελληνικό]] κράτος κλήρους γης στα περίχωρα των Αθηνών και της Κηφισιάς. Άλλες οικογένειες εγκαθίστανται στις γειτονιές περιοχές των [[Νέα Ιωνία Αττικής|Ποδαράδων]], του [[Νέα Φιλαδέλφεια|Ποδονίφτη]] και στις [[Κουκουβάουνες]]. Οι κάτοικοι αξιοποιούν το εύφορο έδαφος της περιοχής και ασχολούνται με τη [[γεωργία]]. Το φιλήσυχο αττικό χωριό καλύπτεται από όμορφα περβόλια, πλούσια σε κερασιές, αμπέλια, συκιές, φυστικιές και άλλα καλλιεργήσιμα είδη. Καθίσταται δε προσβάσιμο από το παραρεμάτιο μονοπάτι της σημερινής οδού [[Σοφοκλής Βενιζέλος|Σοφοκλή Βενιζέλου]] που καταλήγει στην πλατεία με τα επιβλητικά πλατάνια. Τις γειτονιές στολίζουν μικρές στέρνες που χρησιμοποιούνται για το πότισμα των περιβολιών και το πλύσιμο των λαχανικών, ενώ οι μικροί κάτοικοι τις μετατρέπουν σε πισίνες. Στην περιοχή παραθερίζει και ο [[Νικόλαος Πλαστήρας]] στο εξοχικό που οικοδομεί, στρατιωτικός με έντονη δράση την περίοδο της μικρασιατικής καταστροφής και μετέπειτα πρωθυπουργός της Ελλάδος.

 

Γύρω στο [[1930]] εγκαθίστανται στην ευρύτερη περιοχή μαρμαράδικα, από τη [[Νέα Ιωνία Αττικής|Νέα Ιωνία]], μέχρι τη Λυκόβρυση. Πολλοί κάτοικοι αναζητούν εργασία στα μαρμαράδικα της Οδού [[Γρηγόριος Λαμπράκης|Γρηγορίου Λαμπράκη]].

 

Ιδιαίτερα γνωστός μεγαλοκτηματίας της περιοχής είναι ο Γ. Αργύρης, σε κτήμα του οποίου γίνεται οργανωμένα αγροτική παραγωγή, πέραν από την κάλυψη των τοπικών αναγκών. Η περιοχή βιώνει χρόνια στασιμότητας κατά την περίοδο του [[Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος|Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου]], ενώ παρέχει καταφύγιο και φαγητό στους Αθηναίους με την πλούσια αγροτική παραγωγή από το κτήμα του Αργύρη, ενώ λίγο αργότερα επιτάσσεται από τους [[Γερμανία|Γερμανούς]]. Μετά τη λήξη του πολέμου και την άνθιση της βιομηχανικής εποχής στη Γερμανία και την [[Ευρώπη]] λειτουργούν στην περιοχή αυτή βιομηχανικές εγκαταστάσεις.

 

Το [[1949]] ο μικρός οικισμός της Γλυκοβρύσεως αποσπάται από τις Κουκουβάουνες Αττικής και αναγνωρίζεται ως αυτόνομη "Κοινότητα Λυκόβρυσης" της [[Ανατολική Αττική|Ανατολικής Αττικής]], συγκεντρώνοντας μόλις 300 κατοίκους. Πρώτος πρόεδρος της κοινότητος ορίζεται ο Αθανάσιος Βιτζηλέος. Το [[1950]] περίπου οικοδομείται ο πρώτος οργανωμένος Ναός Ζωοδόχου Πηγής κοντά στο πευκόφυτο Ρέμα της Πύρνας όπου είναι εγκατεστημένος και ο μικρός ναϊσκος του Αγίου Σπυρίδωνος.

 

Στα χρόνια που ακολουθούν, οι φιλήσυχοι κάτοικοι εργάζονται όλες τις εποχές του χρόνου στα χωράφια τους, ενώ τα καλοκαίρια συγκεντρώνονται στην κεντρική Πλατεία Πλατάνων όπου γίνονται θερινές κινηματογραφικές προβολές. Οι μικροί κάτοικοι διανύουν μεγάλες αποστάσεις με τα πόδια έως το δημοτικό σχολείο στις Κουκουβάουνες, ενώ αργότερα οι μαθητές στεγάζονται σε οίκημα της Οδού Βενιζέλου. Το [[1960]] οικοδομείται αισίως το υποτυπώδες πλινθόκτιστο τμήμα του [[δημοτικό σχολείο|Δημοτικού Σχολείου]] της περιοχής. Την ίδια περίοδο ανεγείρεται και ο νέος Ναός της Αγίας Βαρβάρας στην τοποθεσία του παλιού ναϊσκου προς εξυπηρέτηση των λατρευτικών αναγκών των κατοίκων, σε χώρο που παραχωρεί ο Γ. Αργύρης. Στα τέλη της δεκαετίας οικοδομείται ο Πύργος του Υδραγωγείου που χρησιμοποιείται για την ύδρευση της κοινότητος. Από τις γεωτρήσεις που γίνονται στο πλούσιο σε νερό έδαφος, το υδροδοτικό φορτίο διοχετευόταν με αντλίες προς τα κάτω, φθάνοντας στους κατοίκους.

 

Κατά τη δεκαετία του [[δεκαετία 1970|'70]] καταφθάνουν στη Λυκόβρυση κάτοικοι προερχόμενοι από τη [[Θράκη]] και τον [[Νομός Έβρου|Έβρο]] που γίνονται ευπρόσδεκτοι από τους λιγοστούς κατοίκους. Την ίδια περίοδο ιδρύεται στην περιοχή το [[Ινστιτούτο Αμπέλου Αττικής]], με πλούσιο φυτωριακό υλικό. Από το [[1974]] έως και το [[1977]] εξακολουθεί η περιοχή να προσελκύει κατοίκους και επισκέπτες στο θερινό της κινηματογράφο, αλλά ο ανταγωνισμός με την προσφιλή [[τηλεόραση]] που ανθεί εκείνη την περίοδο οδηγεί σταδιακά στην απαξίωση και το κλείσιμο του κινηματογράφου.

 

Στα χρόνια που ακολουθούν, μετά και τη χάραξη της Εθνικής Οδού Αθηνών-Λαμίας στην παραποτάμια ζώνη του Κηφισού, καταφθάνουν στην ευρύτερη περιοχή χειρωνάκτες εργάτες προκειμένου να εργαστούν στη βιομηχανική ζώνη αμφίπλευρα του αυτοκινητοδρόμου. Το [[1984]] συνεπώς, λαμβάνεται η απόφαση στέγασης οικογενειών από τον [[Οργανισμός Εργατικής Κατοικίας|Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας]] (ΟΕΚ) καθώς αυξάνεται και ο πληθυσμός. Το [[Ηλιακό Χωριό]] οικοδομείται στο ιστορικό κτήμα του Γ. Αργύρη, κοντά στις αγροτικές εκτάσεις της [[Μαγκουφάνα]]ς και υπάγεται στα διοικητικά όρια του νεοσύστατου Δήμου Πεύκης.

 

Το [[1985]] αποφασίζεται η παύση της υδροδότησης από το τοπικό σύστημα ύδρευσης και η σύνδεση της Λυκόβρυσης με την ύδρευση των Αθηνών. Οι κάτοικοι δραστηριοποιούνται στις μεγάλες εταιρίες που εγκαθίστανται, όπως η [[ELCO]], [[Βενέτης]], [[Agrino]], [[ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ]] κ.α. που ρίχνουν τα ποσοστά ανεργίας κατά τη μετάβαση από την αγροτική στη βιομηχανική ανάπτυξη. Στα προσεχή έτη, μετά τη συγκέντρωση πληθυσμού από τις μεγάλες πόλεις και τα χωριά της Ελλάδος στην Αθήνα και την ανάπτυξη του συγκροτήματος των γειτονικών βορείων προαστίων, η Λυκόβρυση μένει στάσιμη σε θέματα υποδομών, με το πολεοδομικό και ρυμοτομικό σχέδιο να παραμένουν ημιτελή. Σε αντίθεση με γειτονικές περιοχές στα ανατολικά που μεταβαίνουν στην εποχή της ανάπτυξης του τριτογενούς τομέα, στη Λυκόβρυση παραμένουν τα μαραμαράδικα, οι βιομηχανικές εγκαταστάσεις και αρκετά κατακερματισμένα χωράφια. Το γεγονός αυτό καθίσταται ανασταλτικός παράγοντας στην προσέλευση νέου πληθυσμού, παρά τα φιλόξενα αισθήματα των λιγοστών βιοπαλαιστών κατοίκων.

 

Το [[1994]], η μικρή πόλη αναγνωρίζεται ως "Δήμος Λυκόβρυσης" της Νομαρχίας Αθηνών, συγκεντρώνοντας γύρω στις 6.500 κατοίκους. Λίγους μήνες αργότερα συνταράσσεται από το διεγερμένο ρήγμα της Πάρνηθος που παρά ταύτα δεν προκαλεί ζημιές στις μικρές και χαμηλές μονοκατοικίες της περιοχής. Ένα μικρό πληθυσμιακό κύμα κατεβαίνει από τις περιοχές που επλήγησαν προς τη Νέα Φιλαδέλφεια, τη Νέα Χαλκηδόνα και τη Λυκόβρυση. Στα χρόνια που ακολουθούν καθίσταται επίσης χώρος υποδοχής χειρωνακτών οικογενειαρχών από τις γειτονικές αναπτυσσόμενες ευρωπαϊκές χώρες μαζί με τη Μεταμόρφωση, τις [[Δήμος Αχαρνών|Αχαρνές]] και τη Νέα Ιωνία. και κατά την [[Ελληνική απογραφή 2001|απογραφή του 2001]] συγκεντρώνει γύρω στους 8.116 κατοίκους.

 

Η δημοτική αρχή της Λυκόβρυσης αναλαμβάνει πολιτικές πρωτοβουλίες που προσανατολίζονται σε ένα αναπτυξιακό πλαίσο παρόμοιο με της Πεύκης και επιδιώκει συχνές συνδιασκέψεις με τους Δημάρχους Πεύκης και Αμαρουσίου. Ένα πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση αποτελεί η έναρξη το 2008 της διαδημοτικής συγκοινωνίας Λυκοβρεύσεως-Πεύκης-Αμαρουσίου με σκοπό τη συγκοινωνιακή εξυπηρέτηση της αποκομένης Λυκόβρυσης, την πρόσβαση των Πευκιωτών στην αγορά και τον [[Ηλεκτρικός Σιδηρόδρομος Αμαρουσίου|ηλεκτρικό του Αμαρουσίου]] και την κυκλοφοριακή αποσυμφόρηση του τελευταίου από τη διέλευση των αυτοκινήτων. Παράλληλα, οι δήμαρχοι των δύο πρώτων δήμων συνδιασκέπτονται τακτικά με την [[Αττικό Μετρό]], με σκοπό τη μελλοντική επέκταση της γραμμής 4 του [[Μετρό]], από το [[Γαλάτσι]], προς τα σύνορά τους, κάτι που θα έδινε νέα πνοή βιώσιμης ανάπτυξης στη Λυκόβρυση, την ίδια στιγμή που προγραμματίζεται η υπόγεια επέκταση της Λεωφόρου Κύμης από το ίδιο σημείο, χάρη στην οποία γνώρισαν ήδη φρενήρη ανάπτυξη οι [[Θρακομακεδόνες]].