Ευάγγελος Αβέρωφ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 31:
}}
{{Πληροφορίες προσώπου|εικόνα=File:20140413 metsovo359.JPG}}
Ο '''Ευάγγελος Αβέρωφ-Τοσίτσας''' ([[17 Απριλίου]] [[1910]] – [[2 Ιανουαρίου]] [[1990]]) ήταν [[Έλληνες|Έλληνας]] πολιτικός και συγγραφέας.<ref>"Who's Who 1979" σελ.9.</ref>
== Βίος ==
[[File:Kabinet van Minister-President De Quay conferentie gehouden t.b.v. het bezoek Gr, Bestanddeelnr 914-8813.jpg|thumb|Ευάγγελος Αβέρωφ & Joseph Luns (1963)]]
Ο Αβέρωφ γεννήθηκε στα [[Τρίκαλα]] της [[Θεσσαλία]]ς στις 17 Απριλίου του 1910, καταγόμενος από την [[οικογένεια Αβέρωφ]] του [[Μέτσοβο|Μετσόβου]]. Ήταν πτυχιούχος της Νομικής και διδάκτωρ Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της [[Λωζάνη]]ς στην Ελβετία. Το 1940 έγινε νομάρχης της [[Κέρκυρα]]ς, ενώ το 1946 εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής Ιωαννίνων, θέση που διατήρησε μέχρι το 1964. Διατέλεσε υπουργός Εφοδιασμού, Εθνικής Οικονομίας, Εμπορίου, Γεωργίας και Εξωτερικών και την περίοδο 1974–1981 διετέλεσε υπουργός Εθνικής Άμυνας. Το 1981 εκλέχτηκε αρχηγός του κόμματος της [[Νέα Δημοκρατία|Νέας Δημοκρατίας]] και το 1984 επίτιμος πρόεδρός της.
Σημαντική ήταν η συνεισφορά του, ως Υπουργός Εξωτερικών, στις [[συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου]] με θέμα την ίδρυση της ανεξάρτητης [[Κυπριακή Δημοκρατία|Κυπριακής Δημοκρατίας]] το 1959 και στη [[Συμφωνία Σύνδεσης Ελλάδας- ΕΟΚ]] το 1962, σύμφωνα με την οποία η χώρα κατέστη το πρώτο συνδεδεμένο κράτος με την κοινότητα<ref>Χατζηβασιλείου (2010), σσ. 364-369.</ref>.
Με πρωτοβουλίες του ιδρύθηκε το ίδρυμα του Βαρώνου [[Μιχαήλ Τοσίτσας|Μιχαήλ Τοσίτσα]], που λειτουργεί στην [[Κηφισιά]]. Ο ίδιος διετέλεσε πρώτος και ισόβιος πρόεδρος του ιδρύματος. Μιλούσε Γαλλικά, Αγγλικά και Ιταλικά και ήταν μόνιμος κάτοικος Κηφισιάς.{{πηγή}}
Εκπροσώπησε την Ελλάδα σε πολλές διεθνείς διασκέψεις και τιμήθηκε με τον Μεγαλόσταυρο του [[Τάγμα του Φοίνικος|Τάγματος του Φοίνικος]] από τον [[Παύλος Α΄ της Ελλάδας|Βασιλιά Παύλο]], καθώς και με ισάξιους Μεγαλόσταυρους άλλων χωρών. Στον [[Ελληνοϊταλικός Πόλεμος|Ελληνοϊταλικό πόλεμο]] υπηρέτησε σε ομάδες δολιοφθορών, ανακλήθηκε το 1941 και διορίστηκε Νομάρχης Κερκύρας. Τον Μάιο του 1941 ίδρυσε με έδρα τη [[Λάρισα]] την οργάνωση [[Φιλική Εταιρεία (1941-1942)|Φιλική Εταιρεία]], που είχε ως στόχο την καταπολέμηση των δοσίλογων του [[Αλκιβιάδης Διαμάντης|Αλκιβιάδη Διαμάντη]], που αργότερα αποκλήθηκαν [[Λεγεώνα των Βλάχων]]. Το 1942 συνελήφθη για την αντιστασιακή δραστηριότητά του και μεταφέρθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Ιταλία, ενώ ένα χρόνο αργότερα, το 1943, δραπέτευσε και παρέμεινε στην Ιταλία, επικεφαλής ελληνικής αντιστασιακής οργάνωσης. Το 1944 επιστρατεύθηκε με τον βαθμό του επίκουρου υποπλοιάρχου, υπηρετώντας μέχρι το τέλος του πολέμου στην Ελληνική Στρατιωτική Αποστολή της Ρώμης.
Το 1974 ανέλαβε το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, το 1981 ανεδείχθη πρόεδρος του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, που βρισκόταν τότε στην αξιωματική αντιπολίτευση, και το 1984 ανακηρύχτηκε επίτιμος πρόεδρός της. Παράλληλα με την πολιτική του δράση, ανέπτυξε συγγραφικό έργο, γράφοντας μυθιστορήματα, διηγήματα, θεατρικά έργα, δοκίμια και ιστορικές αναλύσεις.
Γραμμή 48:
Ήταν παντρεμένος με την Διαμαντίνα Λυκιαρδοπούλου και είχαν αποκτήσει δύο κόρες.
== Δολοφονία Αλέξανδρου Παναγούλη ==
Η Ιταλίδα δημοσιογράφος [[Οριάνα Φαλάτσι]], σύντροφος του [[Αλέξανδρος Παναγούλης|Αλέξανδρου Παναγούλη]], αφήνει υπόνοιες στο βιβλίο της ''Un Uomo'' ότι ο Αβέρωφ μπορεί να είχε σχέση με τον θάνατο του αγαπημένου της. Σύμφωνα με τη Φαλάτσι, ο Αβέρωφ, που ήταν Υπουργός Εθνικής Άμυνας το 1974–1981, προστάτεψε πολλούς χουντικούς αξιωματικούς και μέλη της [[ΕΑΤ-ΕΣΑ|ΕΣΑ]], κάνοντας μικρές και διακοσμητικές αποστρατεύσεις. Ο Παναγούλης ερευνούσε τις δραστηριότητες των πρώην βασανιστών του, όταν σκοτώθηκε σε ύποπτο αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Η Φαλάτσι πίστευε ότι ο Αβέρωφ διαδραμάτισε σκοτεινό ρόλο στην όλη υπόθεση και ότι είχε μεγάλο συμφέρον να σιωπήσει ο Παναγούλης.<ref>Oriana Fallaci, ''Un Uomo'', 1979</ref>
Γραμμή 78:
* Χατζηβασιλείου, Ευάνθης (2004). ''Ευάγγελος Αβέρωφ-Τοσίτσας 1908-1990: Πολιτική Βιογραφία'', Εκδ. Ι. Σιδέρη, Αθήνα.
* Χατζηβασιλείου Ευάνθης (2010). ''Ελληνικός Φιλελευθερισμός: Το ριζοσπαστικό ρεύμα, 1932-1979'', Εκδ. Πατάκη, Αθήνα.
== Εξωτερικοί σύνδεσμοι ==
| |||