Κωνσταντίνος φον Οικονόμου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ακολούθησε διεθνείς σπουδές, ταξιδεύοντας το 1904 και 1905 σε [[Παρίσι]], [[Νανσύ]], [[Στρασβούργο]] και [[Μόναχο]] κοντά σε διακριμένους νευρολόγους, ιστολόγους και ψυχιάτρους, αποσπώντας άριστες κριτικές και συγγράφοντας επιστημονικά άρθρα. Εργάστηκε για μικρό διάστημα στο Βερολίνο σε ψυχιατρική κλινική υπό την εποπτεία του ονομαστού νευρολόγου Theodor Ziehen. Έπειτα επέστρεψε στη Βιέννη κι εργάστηκε στην κλινική Ψυχιατρικής και Νευρολογίας του Julius Wagner-Jauregg στο Γενικό Νοσοκομείο της πόλης (AllgemeinenAllgemeines Krankenhaus)<ref name=":1" />.

Το 1906 η οικογένειά του απέκτησε τίτλους ευγενείας από τον [[Φραγκίσκος Ιωσήφ Α΄ της Αυστρίας|αυτοκράτορα Φραγκίσκο Ιωσήφ Α']] της Αυστροουγγαρίας κι ο ίδιος τον τίτλο του Βαρώνου (Freiherr).<ref name=":0" /> To 1913 τουτού απονεμήθηκε η έδρα του καθηγητή στην ψυχιατρική κλινική Ψυχιατρικής και Νευρολογίας.

Από το 1907 ανέπτυξε ενδιαφέρον και τελικά μεγάλη αγάπη για την αεροναυπηγική. Αρχικά με μπαλόνια ζεστού αέρα κι έπειτα με τα πρώτα μονοθέσια ελικοφόρα, απέκτησε το 1912 ως πρώτος Αυστριακός διεθνές δίπλωμα πιλότου<ref name=":1" />. Από το 1910 ως το 1926 ήταν πρόεδρος της Αερολέσχης Αυστρίας και πρόεδρος της επιτροπής αεροναυτιλίας (Luftfahrtsbehörde)του αυστριακού υπουργείου Μεταφορών και Συγκοινωνιών (Ministerium für Verkehr und Transport). Το ξέσπασμα του [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Α' Παγκόσμιου Πολέμου]] διέκοψε τα σχέδιά του και του ζητήθηκε να υπηρετήσει στο μέτωπο, πρώτα για αναγνωριστικές πτήσεις στο ανατολικό μέτωπο εναντίον των Ρώσων, κι έπειτα το 1916 στο νότιο (Südtiroler Front) κατά των Ιταλών. Το ίδιο έτουςέτος όμως, μετά από παρέμβαση των γονιών του, επέστρεψε στη Βιέννη, όπου ανέλαβε τη θεραπεία βαριά τραυματισμένων στο κεφάλι ως στρατιωτικός γιατρός. Για πρώτη φορά ανέλαβεεξέτασε ασθενείς με μία σπάνια εγκεφαλική φλεγμονή, που ονόμασε ληθαργική εγκεφαλίτιδα κι έκανε διεξοδικές έρευνες<ref name=":1" />. Οι λεπτομερείς, ακριβείς περιγραφές που δημοσίευσε προκάλεσαν άισθησηαίσθηση και τον έκαναν ευρύτερα γνωστό ανάμεσα στους συναδέλφους του διεθνώς.

Δημοσίευσε τα επόμενα χρόνια συνολικά περί τα 150 επιστημονικά άρθρα και βιβλία σε θέματα νευρολογίας, ψυχιατρικής, εγκεφαλικής δομής και θεραπείας ασθενών με νευρολογικές παθήσεις.<ref name=":2">{{Cite book|title=The signalling contributions of Constantin von Economo to basic clinical and evolutionary neuroscience|first=L. C.|last=Triarhou|publisher=Brain Research Bulletin|isbn=|year=2006|location=London|page=223–243|quote=}}</ref> Συνέβαλε στην ανακάλυψη, ονοματοδοσία, κατανόηση και θεραπεία τους, ειδικά στην ληθαργική εγκεφαλίτιδα (ασθένεια που σκότωσε πολλούς ως το 1927 αλλά δεν έχει δώσει ασθενείς από το 1940) και την ακριβή χαρτογράφηση σε κύτταρα του εγκεφαλικού φλοιού(cortex), κάτι που έφερε επανάσταση στις δυνατότητες των γιατρών της εποχής.<ref name=":2" />

Ετάφη το 1932 και προς τιμήν του μετονομάστηκε δρόμος στο 10ο δημοτικό διαμέρισμα της Βιέννης(Favoriten) που ονομάζεται μέχρι σήμερα ''Economogasse''. Το 1976, 100 χρόνια από τη γέννησή του, τιμήθηκε με αυστριακό γραμματόσημο<ref>{{Cite web|url=https://jnnp.bmj.com/content/73/1/81|title=Journal of Neurology, Neurosurgery and Phychiatry|last=Haas|first=L F|ημερομηνία=2002|website=|publisher=|archiveurl=|archivedate=|accessdate=}}</ref> ενώ από το 1966 μία προτομή του κοσμεί την επιβλητική αίθουσα ''"Arkadenhof"'' του Πανεπιστημίου της πόλης University of Vienna<ref>{{Cite book|title=Constantin von Economo. The Man and the Scientist|first=Van Bogaert, L.|last=Théodoridès, J.|publisher=Verlag der Österreichischen Akademie der Wissenschaften|isbn=3-7001-0284-4|year=1979|location=Vienna|page=121|quote=}}</ref>.