Ρομπέρτο Φαρινάτσι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

==Τα πρώτα χρόνια==

Τρίτος υιός ενός αστυνομικού της [[Κρεμόνα]], ο Ρομπέρτο από μικρός εντάχτηκε, όπως και ο «Ντούτσε» στη μετριοπαθή πτέρυγα των [[Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα|Σοσιαλδημοκρατών]] και προερχόταν από τους λεγόμενους «[[Ρεφορμισμός|ρεφορμιστές]]». Πρότυπο της πολιτικής του δράσης θεωρούσε τον [[Ιδεαλισμός|ιδεαλιστή]] Λεωνίδα Μπισσολάτι, τον οποίο ο Μουσολίνι τελικά εκδίωξε και που ο Φαρινάτσι περιέγραφε σαν «μία ευγενική ψυχή αποστόλου, όχι πολιτικού». Τα πρώτα νεανικά του χρόνια εργάστηκε σαν υπάλληλος σιδηροδρόμων, στο μικρό σταθμό της Βιλέτας Μαλαντίτο, όπου και θεωρούνταν από τους προϊσταμένους του, ως αναντικατάστατος. Αυτός ήταν ο λόγος που η υπηρεσία του δεν του επέτρεψε να στρατευτεί, όπως ο ίδιος επιθυμούσε διακαώς, στον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Τελικά πέτυχε να βρεθεί στο μέτωπο για ένα σύντομο διάστημα, το 1917. Ενώ ήταν απαίδευτος (δεν είχε λάβει αξιόλογη μόρφωση), εντούτοις στη συνέχεια, εκμεταλλευόμενος τις διάφορες διασυνδέσεις που φρόντισε να αναπτύξει με τοπικούς, ισχυρούς παράγοντες, πέτυχε να κερδίσει άδεια δικηγόρου, μετά από μία παράνομη υποβολή πτυχιακής εργασίας. Την ίδια εποχή νυμφεύτηκε την Ανίτα Μπερτολάτσι, κόρη ενός σοσιαλιστή που αρθρογραφούσε στην εφημερίδα «Σκουίλα». Μαζί της απέκτησε δύο παιδιά, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, αλλά παρότι την αγαπούσε, συνήθιζε να την απατά συχνότατα, καθώς η συμπεριφορά αυτή λειτουργούσε, βάσει της θεωρίας που επικρατούσε μεταξύ των ανδρών του κύκλου του, ως ένδειξη ανδρισμού. Διέδιδε πως είχε χάσει το ένα του χέρι στην Ανατολική Αφρική, πολεμώντας στην εκεί εκστρατεία κατά της [[Αβησσυνία]]ς του [[Χαϊλέ Σελασιέ]], ενώ στην πραγματικότητα είχε ακρωτηριαστεί επιχειρώντας να ψαρέψει με δυναμίτη.