Κάρολος Β΄ της Ρουμανίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Διόρθωση ονομάτων, πολλές άλλες μικροδιορθώσεις (τυπογραφικές, γραμματικές, συντακτικές) |
||
Γραμμή 1:
{{πηγές|17|05|2016}}
{{άλλεςχρήσεις|
{{Infobox Royalty
|όνομα = Κάρολος Β΄ της Ρουμανίας
|χρώμα =
|εικόνα = King Carol II of Romania young.jpg|thumb|Κάρολος
|μέγεθος_εικόνας = 200
|λεζάντα =
|τίτλος = [[Βασιλιάς της Ρουμανίας]]
|περίοδος_εξουσίας = [[8 Ιουνίου]]
|ημερομηνία_στέψης = [[8 Ιουνίου]]
|προκάτοχος = [[Μιχαήλ της Ρουμανίας]]
|διάδοχος = [[Μιχαήλ της Ρουμανίας]]
|σύζυγος = [[Πριγκίπισσα Ελένη της Ελλάδας]]
|επίγονοι = [[Μιχαήλ της Ρουμανίας]]<br />[[Κάρολος Λαμπρίνο]]
|βασιλικός_οίκος = [[Οίκος του Χοεντσόλερν-
|πατέρας = [[Φερδινάνδος της Ρουμανίας]]
|μητέρα = [[Μαρία της Ρουμανίας|Μαρία της Σαξονίας-
|ημ_γέννησης = [[15 Οκτωβρίου]] [[1893]]
|τόπος_γέννησης = [[Peleş Castle]], [[Ρουμανία]]
Γραμμή 23:
|τόπος_ταφής = Curtea de Argeș, [[Ρουμανία]]
}}
Ο '''Κάρολος
Ο Κάρολος ήταν ο μεγαλύτερος γιος του [[Φερδινάνδος της Ρουμανίας|Φερδινάνδου Α΄]] και έγινε πρίγκιπας του στέμματος μετά το θάνατο
Είχε μια φιλήδονη προσωπικότητα, η οποία συνέβαλε στις διαμάχες
Ο Κάρολος επέστρεψε στη Ρουμανία το 1930 και αντικατέστησε την αντιβασιλεία
==Πρώτα χρόνια==
[[Image:King Carol I of Romania with his nephew and great nephew.jpg|left|thumb|Ο Βασιλιάς [[Κάρολος Α΄ της Ρουμανίας]] με τον ανεψιό του μέλλοντα Βασιλιά [[Φερδινάνδος της Ρουμανίας|Φερδινάνδο Α΄]] και το γιο του Πρίγκιπα Κάρολο (Κάρολο Β΄).]]
[[Image:Caroltraining.jpg|thumb|left|Ο διάδοχος Κάρολος εκπαιδευόμενος κατά τη διάρκεια του
Ο Κάρολος γεννήθηκε στο Κάστρο Πέλες. Τον μεγάλωσε ο κυριαρχικός αδελφός του πατέρα του Βασιλιάς [[Κάρολος Α΄ της Ρουμανίας|Κάρολος Α΄]], που απέκλεισε σε μεγάλο βαθμό τους γονείς του,
Κατά τα εφηβικά χρόνια του ο Κάρολος απέκτησε την εικόνα του "πλεϊμπόι", που έμελλε να γίνει η καθοριστική του προσωπικότητα για το υπόλοιπο της ζωής του. Ο Κάρολος Α΄ εξέφρασε κάποια ανησυχία για την κατεύθυνση, που έπαιρνε η προσωπική ανάπτυξη του Πρίγκιπα Κάρολου. Το μόνο σοβαρό του ενδιαφέρον ήταν η συλλογή γραμματοσήμων και ο νεαρός πρίγκιπας περνούσε υπερβολικό χρόνο
[[Image:Carol II of Romania in 1918.jpg|right|thumb|Ο Πρίγκιπας του Στέμματος της Ρουμανίας το 1918.]]
==Πρώτοι γάμοι και ερωτικές σχέσεις==
Γνωστός περισσότερο για τις ρομαντικές περιπέτειες του παρά για τις ηγετικές του ικανότητες, ο Κάρολος νυμφεύτηκε για πρώτη φορά στον Καθεδρικό Ναό της [[Οδησσός|Οδησσού στην Ουκρανία]], στις 31 Αυγούστου 1918, την Ιωάννα
Ο Κάρολος
==Διαμάχες σχετικά με τη Mάγδα Λουπέσκου==
Το Εθνικό Φιλελεύθερο Κόμμα, που κυριαρχούσε στην πολιτική της Ρουμανίας
Το Εθνικό Φιλελεύθερο Κόμμα χρησίμευσε σε μεγάλο βαθμό ως πολιτικό όχημα για τα συμφέροντα της ισχυρής οικογένειας Μπρετιάνου. Μετά τον θάνατο του Εθνικού Φιλελεύθερου Πρωθυπουργού
==Βασιλεία ως το 1938==
[[File:Juramant Carol II.jpg|thumb|Oρκος του Κάρολου Β΄ ενώπιον του Κοινοβουλίου, 8 Ιουνίου 1930]]
Επιστρέφοντας στη χώρα στις 7 Ιουνίου 1930, με [[πραξικόπημα]] που οργανώθηκε από τον Εθνικό Αγροτικό Πρωθυπουργό Γιουλίου Μανίου, ο Κάρολος αναγνωρίστηκε από το Κοινοβούλιο ως βασιλιάς της Ρουμανίας την επομένη. Τη δεκαετία που ακολούθησε, προσπάθησε να επηρεάζει την πορεία της πολιτικής ζωής στη Ρουμανία, καταρχάς μέσω της χειραγώγησης των αντιμαχόμενων κομμάτων, Αγροτικού και Φιλελεύθερου
Έντονος χαρακτήρας, η προσωπικότητά του έχει περιγραφεί από το Ρουμάνο ιστορικό Μαρία Μπουκούρ ως εξής:<blockquote>"Φυσικά, αγαπούσε την πολυτέλεια. Γεννημένος
Ο Κάρολος ήθελε να παρουσιάζει ένα εντυπωσιακό και λαϊκίστικο πρόσωπο στο κοινό, φορώντας φανταχτερές στρατιωτικές στολές διακοσμημένες με μετάλλια και να είναι ο ευεργέτης κάθε φιλανθρωπικής προσπάθειας στη γη. Αγαπούσε τις παρελάσεις και τις μεγαλόπρεπες εκδηλώσεις και τις παρακολουθούσε στενά, αλλά δεν εξελάμβανε αυτά τα γεγονότα ως τίποτε περισσότερο από επίδειξη της δύναμής του. Δεν τα εξελάμβανε ως ένδειξη ειλικρινούς δημοτικότητας, όπως έκανε ο Τσαουσέσκου στα τελευταία χρόνια του."</blockquote>
Ο Κάρολος είχε ένα λαϊκιστικό στυλ, απεικονίζοντας τον εαυτό του ως υπερασπιστή του κοινού ανθρώπου ενάντια στις διεφθαρμένες ελίτ των γαλλόφιλων (ιδιαίτερα τους Εθνικούς Φιλελεύθερους) και επίσης εκφραστής του εθνικισμού και της Ορθοδοξίας. Η τάση του Καρόλου να συνδυάζει τον λαϊκισμό, τον αυταρχισμό, τον εθνικισμό και την Ορθοδοξία έμοιαζε επιφανειακά με το στυλ του δεξιού κινήματος της [[Σιδηρά Φρουρά|Σιδηράς Φρουράς]], παρόλο που το μήνυμα του Καρόλου ήταν πολύ λιγότερο ακραίο από αυτό του [[Κορνήλιος Κοντρεάνου|Κορνήλιου Ζέλεα Κοντρεάνου]], αρχηγού της Σιδηράς Φρουράς, που κήρυττε ένα μήνυμα άγριου ξενοφοβικού υπερεθνικισμού, έντονου Ορθόδοξου μυστικισμού, βίαιου αντισημιτισμού, λαϊκιστικής περιφρόνησης για όλες τις ελίτ της ρουμανικής κοινωνίας και εξύμνησης του θανάτου στην υπηρεσία της υπόθεσης ως της ευγενέστερης εμπειρίας σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο Κοντρεάνου, άνδρας με φετίχ το θάνατο, είχε κάνει τη Σιδηρά Φρουρά μια μακάβρια λατρεία του θανάτου και συχνά έστελνε τους οπαδούς του σε καθαρά αυτοκτονικές αποστολές. Αφού διέπρατταν δολοφονίες, οι Σιδηροφρουροί σπάνια επιχειρούσαν να διαφύγουν και αντίθετα περίμεναν να συλληφθούν, επειδή ήθελαν να εκτελεσθούν για τα εγκλήματά τους. Πολλοί έβλεπαν τους Λεγεωνάριους να πηγαίνουν για την εκτέλεσή τους
Στον όρκο κατά τη στέψη του, ο Κάρολος ορκίστηκε να τηρεί το ρουμανικό σύνταγμα του 1923, υπόσχεση που δεν είχε καμία πρόθεση να τηρήσει. Από την αρχή της βασιλείας του αναμείχθηκε στην πολιτική για να αυξήσει την εξουσία του. Ήταν ένας οπορτουνιστής χωρίς πραγματικές αρχές ή αξίες διαφορετικές από την πεποίθηση, ότι ήταν ο σωστός άνθρωπος να κυβερνήσει τη Ρουμανία και ότι αυτό που χρειαζόταν το βασίλειό του ήταν μια εκσυγχρονιστική δικτατορία. Ο Κάρολος κυβερνούσε μέσω ενός ανεπίσημου σώματος γνωστού ως ''καμαρίλα'', που απαρτιζόταν από αυλικούς, μαζί με ανώτερους διπλωμάτες, αξιωματικούς του στρατού, πολιτικούς και βιομηχάνους, που όλοι εξαρτιόνταν κατά κάποιο τρόπο από τη βασιλική εύνοια για να προωθήσουν τη σταδιοδρομία τους.
Το πιο σημαντικό μέλος της ''καμαρίλα'' ήταν η ερωμένη τού Καρόλου, η Μάγδα Λουπέσκου, της οποίας τις πολιτικές συμβουλές ο Κάρολος υπολόγιζε πολύ. Η «Κόκκινη Βασίλισσα», όπως ήταν γνωστή η Λουπέσκου στο ρουμανικό λαό λόγω του χρώματος των μαλλιών της, ήταν η πιο μισητή γυναίκα στη Ρουμανία της δεκαετίας του 1930, μια γυναίκα που οι απλοί Ρουμάνοι είδαν με τα λόγια της Βρετανίδας ιστορικού Ρεμπέκα Χέινς ως "ενσάρκωση του κακού". Η πρώην σύζυγος του Καρόλου Πριγκίπισσα Ελένη θεωρήθηκε ευρέως ως αδικημένη γυναίκα, ενώ η Λουπέσκου θεωρήθηκε ως η ''μοιραία γυναίκα'', που είχε κλέψει τον Κάρολο από τα αγαπημένα χέρια της Ελένης. Η Λουπέσκου ανατράφηκε ως Ρωμαιοκαθολική, αλλά επειδή ο πατέρας της ήταν Εβραίος θεωρείτο ευρέως Εβραία. Η προσωπικότητα της Λουπέσκου προκαλούσε την εχθρότητα πολλών Ρουμάνων, καθώς ήταν αλαζονική, χειριστική και εξαιρετικά άπληστη, με μια ακόρεστη επιθυμία αγοράς των πιο ακριβών γαλλικών ενδυμάτων, καλλυντικών και κοσμημάτων. Σε μια εποχή που πολλοί Ρουμάνοι υπέφεραν από τις οικονομικές επιπτώσεις της [[Παγκόσμια οικονομική ύφεση 1929|Μεγάλης Ύφεσης]], η συνήθεια του Καρόλου να ικανοποιεί τα ακριβά γούστα της Λουπέσκου προκάλεσε μεγάλη δυσαρέσκεια. Περαιτέρω στην τεράστια αντιδημοτικότητα της Λουπέσκου συνέβαλε η συνήθειά της να εκμεταλλεύεται τις σχέσεις της με το Στέμμα για να εμπλακεί σε αμφίβολες οικονομικές συναλλαγές, που συνήθως
Ο Κάρολος προσπάθησε να στρέψει τις τρεις μεγάλες πολιτικές δυνάμεις της χώρας του τη μια εναντίον της άλλης (τους Εθνικούς Φιλελεύθερους, το Εθνικό Αγροτικό Κόμμα και τη Σιδηρά Φρουρά) με απώτερο στόχο να γίνει ο ίδιος κυρίαρχος της ρουμανικής πολιτικής και να περιθωριοποιήσει όλα τα πολιτικά κόμματα της Ρουμανίας. Ο Κάρολος δεν είχε καμία πρόθεση να επιτρέψει ποτέ να έρθει στην εξουσία η Σιδηρά Φρουρά, αλλά στο βαθμό που ήταν μια διασπαστική δύναμη, η οποία εξασθένησε τόσο τους Εθνικούς Φιλελεύθερους όσο και τους Εθνικούς Αγροτικούς, χαιρέτισε την άνοδό της στις αρχές της δεκαετίας του 1930 και προσπάθησε να τη χρησιμοποιήσει για τους δικούς του σκοπούς. Στις 30 Δεκεμβρίου 1933 η Σιδηρά Φρουρά δολοφόνησε τον Εθνικό Φιλελεύθερο Πρωθυπουργό Ιόν Γ. Ντούκα, γεγονός που οδήγησε στην πρώτη από τις πολλές απαγορεύσεις στις πολιτικές της δραστηριότητες. Η δολοφονία του Ντούκα, της πρώτης πολιτικής δολοφονίας στη Ρουμανία από το 1862, θορύβησε τον Κάρολο, που είδε τη βούληση του Κοντρεάνου να διατάξει τη δολοφονία ενός πρωθυπουργού ως σημάδι ότι ξεφεύγει από τον έλεγχό του και ότι δεν θα έπαιζε τον ρόλο που ήλπιζε ο Κάρολος, ως διασπαστική δύναμη που θα απειλούσε τους Εθνικούς Φιλελεύθερους και τους Εθνικούς Αγροτικούς. Το 1934, όταν ο Κοντρεάνου προσήχθη σε δίκη για τη δολοφονία του Ντούκα, χρησιμοποίησε προς υπεράσπισή του την πεποίθησή του, ότι όλη η γαλλόφιλη ελίτ στη Ρουμανία ήταν εντελώς διεφθαρμένη και ο Ντούκα ως μέλος της ήταν απλώς ένας άλλος διεφθαρμένος Εθνικός Φιλελεύθερος πολιτικός, που άξιζε να πεθάνει. Οι δικαστές αθώωσαν τον Κοντρεάνου, γεγονός που ανησύχησε τον Κάρολο, καθώς έδειξε ότι το επαναστατικό μήνυμα του Κοντρεάνου κέρδιζε τη λαϊκή αποδοχή. Μέχρι το 1935 ο Κάρολος ήταν ο κορυφαίος χορηγός των "Φίλων της Λεγεώνας", μιας ομάδας που συνέλεγε εισφορές για τη Σιδηρά Φρουρά. Ο Κάρολος σταμάτησε να συνεισφέρει, αφότου ο Κοντρεάνου άρχισε να αποκαλεί τη Λουπέσκου "Εβραία πόρνη". Το 1935 ίδρυσε μια παραστρατιωτική οργάνωση νεολαίας γνωστή ως ''Straja Ţării'' για να βοηθήσει στην αντιμετώπιση της επιρροής της Σιδηράς Φρουράς.
Ο Κάρολος συχνά ενθάρρυνε τις διασπάσεις στα πολιτικά κόμματα για να πετύχει τους δικούς του σκοπούς. Το 1935 ο Aλεξάντρου Βάιντα-Βόεβοντ, ηγέτης του Τρανσυλβανικού κλάδου των Εθνικών Αγροτικών, αποχώρησε για να σχηματίσει το Ρουμανικό Μέτωπο με την ενθάρρυνση του Καρόλου. Την ίδια εποχή ο Κάρολος ανέπτυξε στενές επαφές με τον Άρμαντ Τσελινέσκου, φιλόδοξο ηγέτη των Εθνικών Αγροτικών, που ίδρυσε μια φατρία εναντίον της ηγεσίας του κύριου εχθρού του Καρόλου
Το Φεβρουάριο του 1935 ο Κοντρεάνου, που μέχρι τότε είχε θεωρηθεί
Ο Κάρολος είχε ελάχιστη κατανόηση ή ενδιαφέρον για τα οικονομικά, αλλά ο σημαντικότερος οικονομικός του σύμβουλος ήταν ο Mιχαήλ Μανοϊλέσκου, ο οποίος ευνόησε ένα κρατικίστικο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης με το κράτος να παρεμβαίνει στην οικονομία για να την ενθαρρύνει.
Γραμμή 73:
===Ρουμανική εξωτερική πολιτική, 1930-1938===
Στο μεγαλύτερο μέρος της περιόδου μεταξύ των δύο Παγκόσμιων Πολέμων, η Ρουμανία ανήκε στη γαλλική σφαίρα επιρροής και τον Ιούνιο του 1926 υπέγραψε αμυντική συμμαχία με τη Γαλλία. Αυτή η συμμαχία, μαζί με μία ακόμη που υπογράφηκε με την Πολωνία το 1921 και τη «Μικρή Αντάντ» μεταξύ Ρουμανίας, Τσεχοσλοβακίας και Γιουγκοσλαβίας, ήταν οι ακρογωνιαίοι λίθοι της ρουμανικής εξωτερικής πολιτικής μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1930. Ξεκινώντας από το 1919, οι Γάλλοι επιχείρησαν να δημιουργήσουν έναν ''προστατευτικό κλοιό'', που θα απέκλειε τόσο τη Γερμανία όσο και τη Σοβιετική Ένωση από την Ανατολική Ευρώπη. Ο Κάρολος δεν επιδίωξε να αντικαταστήσει την εξωτερική πολιτική, που είχε αρχικά κληρονομήσει το 1930, αφού θεωρούσε τη διατήρηση του ''προστατευτικού κλοιού'' ως την καλύτερη εγγύηση για την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Ρουμανίας. Ως εκ τούτου η εξωτερική του πολιτική ήταν ουσιαστικά γαλλόφιλη. Όταν η Ρουμανία υπέγραψε τη συμμαχία με τη Γαλλία, η περιοχή της [[Ρηνανία]]ς της Γερμανίας ήταν αποστρατικοποιημένη. Στη Ρουμανία πίστευαν ότι
Η διαδικασία του ''[[Gleichschaltung]]'' («συγχρονισμός»), ένα μέσο στη Ναζιστική Γερμανία για την άσκηση ολοκληρωτικού ελέγχου πάνω σε όλες τις πτυχές της κοινωνίας, δεν επεκτάθηκε μόνο στις εσωτερικές υποθέσεις, αλλά μάλλον θεωρήθηκε από τη ναζιστική ηγεσία ως μια παγκόσμια διαδικασία, με την οποία το [[Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα|Ναζιστικό Κόμμα]] θα αναλάμβανε τον έλεγχο όλων των εθνοτικά Γερμανικών κοινοτήτων σε ολόκληρο τον κόσμο. Ξεκινώντας από το 1934 το Τμήμα Εξωτερικής Πολιτικής του Ναζιστικού Κόμματος, με επικεφαλής τον [[Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ]], προσπάθησε να αναλάβει τον έλεγχο της ''volksdeutsch'' (
Το 1934 ο Τιτουλέσκου διαδραμάτισε ηγετικό ρόλο στη δημιουργία μιας [[Βαλκανικό Σύμφωνο (1934)|Βαλκανικής Αντάντ]]
Αντικατοπτρίζοντας τον πάγιο φιλογαλλικό του προσανατολισμό, ο Κάρολος διοργάνωσε πλούσιες εορταστικές εκδηλώσεις για να καλωσορίσει το Γάλλο υπουργό Εξωτερικών [[Λουί Μπαρτού]] στο Βουκουρέστι το 1934, όταν το επισκέφθηκε τον Ιούνιο για να συναντηθεί με τους υπουργούς Εξωτερικών της Μικρής Αντάντ Ρουμανίας, Τσεχοσλοβακίας και Γιουγκοσλαβίας. Οι εορτασμοί προορίζονταν να
Τον Κάρολο πίεζε περαιτέρω προς τη Γερμανία η απελπιστική κατάσταση της ρουμανικής οικονομίας. Ακόμη και πριν από τη Μεγάλη Ύφεση η Ρουμανία ήταν μια εξαιρετικά φτωχή χώρα και η ύφεση έπληξε έντονα τη Ρουμανία. Οι Ρουμάνοι δεν μπορούσαν να εξάγουν πολλά αγαθά εξαιτίας του παγκοσμίου εμπορικού πολέμου που προκάλεσε ο αμερικανικός νόμος [[Νόμος Σμουτ-Χόλεϋ|Νόμος Σμουτ-Χόλεϋ περί Δασμών]] του 1930, γεγονός που με τη σειρά του οδήγησε σε πτώση της αξίας του [[Λέου Ρουμανίας|Ρουμανικού λέου]], καθώς τα αποθέματα της χώρας σε
Οι αμφιβολίες για τη γαλλική βούληση να αναλάβουν επίθεση εναντίον της Γερμανίας ενισχύθηκαν περαιτέρω με την
Μέχρι το 1940 η εξωτερική πολιτική του Καρόλου ταλαντευόταν ανήσυχα ανάμεσα στην παραδοσιακή συμμαχία με τη Γαλλία και την ευθυγράμμιση με τη νέα ανερχόμενη δύναμη της Γερμανίας. Όσον αφορά τον ισχυρισμό του αμερικανικού ιστορικού Λάρι Γουάτς ότι ήταν ο Κάρολος που συμμάχησε για τη Ρουμανία με τη ναζιστική Γερμανία και ότι ο Στρατάρχης [[Ιόν Αντονέσκου]] είχε κληρονομήσει αθέλητα μια συμμαχία με τη Γερμανία το 1940, ο Καναδός ιστορικός Ντοβ Λούνγκου έγραψε:<blockquote>"Οι ισχυρισμοί του συγγραφέα [Γουάτς] ότι η ''de facto'' συμμαχία της Ρουμανίας με τη Γερμανία υπό τον Αντονέσκου ήταν έργο του Κάρολ, που άρχισε να θέτει τα θεμέλια για αυτό ήδη από το 1938, είναι αστήρικτοι. Οι παραχωρήσεις του Καρόλου προς τη Γερμανία έγιναν με μισή καρδιά και καθυστέρησαν όσο το δυνατόν περισσότερο, με την ελπίδα ότι οι δυτικές δυνάμεις θα ανακτούσαν την πρωτοβουλία στο πολιτικο-διπλωματικό μέτωπο και
Στις 9 Δεκεμβρίου 1937 υπογράφηκε μια γερμανορουμανική οικονομική συνθήκη που έθεσε τη Ρουμανία στη γερμανική οικονομική σφαίρα επιρροής, αλλά που άφησε τους Γερμανούς ανικανοποίητους, καθώς η τεράστια ζήτηση της Γερμανίας για πετρέλαιο για να ενισχύσει την ολοένα και μεγαλύτερη πολεμική της μηχανή δεν ικανοποιήθηκε με τη συνθήκη του 1937. Η Γερμανία είχε μια κατά τα φαινόμενα ακόρεστη ανάγκη για πετρέλαιο και αμέσως μόλις υπογράφηκε η συμφωνία του 1937 οι Γερμανοί ζήτησαν μια νέα οικονομική συνθήκη το 1938. Την ίδια στιγμή που υπογράφηκε η γερμανορομυανική συνθήκη το Δεκέμβριο του 1937, ο Κάρολος δεχόταν
Το καλοκαίρι του 1937 ο Κάρολος πραγματοποίησε μια πολυήμερη επίσκεψη στο Παρίσι, κατά τη διάρκεια της οποίας δήλωσε στο Γάλλο υπουργό Εξωτερικών Υβόν Ντελμπό ότι η ρουμανική δημοκρατία σύντομα θα αποτελούσε παρελθόν. Το Νοέμβριο του 1937 σε μια προεκλογική ομιλία για τις γενικές εκλογές
===Η κυβέρνηση του Oκτάβιαν Γκόγκα===
Στις 28 Δεκεμβρίου 1937 ο Κάρολος όρκισε το ριζοσπάστη αντισημίτη ποιητή Οκταβιαν Γκόγκα πρωθυπουργό. Το κόμμα του ήταν το Εθνικό Χριστιανικό Κόμμα, που κέρδισε μόνο το 9% των ψήφων στις εκλογές εκείνου του μήνα. Ο λόγος που ο Κάρολος διόρισε πρωθυπουργό το Γκόγκα ήταν εν μέρει η ελπίδα ότι οι αντισημιτικές πολιτικές που θα εφάρμοζε θα του χάριζαν τη στήριξη από τους ψηφοφόρους του "Όλοι για την πατρίδα" και έτσι θα εξασθενούσαν τη Σιδηρά Φρουρά. Ελπιζε επίσης ότι ο
Οι σκληρές αντισημιτικές πολιτικές της κυβέρνησης Γκόγκα φτωχοποίησαν την Εβραϊκή μειονότητα και οδήγησαν σε άμεσες καταγγελίες από τη
==Το Σύνταγμα του 1938==
[[File:Regele Carol II si constitutia din 1938.jpg|thumb|Ο Κάρολος υπογράφοντας το σύνταγμα του 1938]]
Καταλαβαίνοντας εκ των υστέρων ότι χρησιμοποιήθηκε από τον Κάρολο, ο Γκόγκα συναντήθηκε με τον Κοντρεάνου στις 8 Φεβρουαρίου 1938 στο σπίτι του
Αποφασίζοντας ότι
Την εποχή του πραξικοπήματός του
Τον Οκτώβριο του 1938 η Σιδηρά Φρουρά ξεκίνησε μια τρομοκρατική εκστρατεία δολοφονώντας αστυνομικούς και γραφειοκράτες και βάζοντας βόμβες σε κυβερνητικές υπηρεσίες στο πλαίσιο μιας προσπάθειας να ανατρέψει τον Κάρολο. Ο Κάρολος ανταπόδωσε με σφοδρότητα, διατάσσοντας την αστυνομία να συλλαμβάνει χωρίς εντάλματα τους
Ο Κάρολος είχε αρχικά προγραμματίσει να κρατήσει τον Κοντρεάνου στη φυλακή, αλλά
Ο Κάρολος θορυβήθηκε πολύ από τη [[Συμφωνία του Μονάχου]] της 30ης Σεπτεμβρίου 1938. Ερμήνευσε την εγκατάλειψη της Τσεχοσλοβακίας στο γερμανικό επεκτατισμό από τις δυτικές δυνάμεις ως ένδειξη ότι ολόκληρη η Ανατολική Ευρώπη σύντομα θα εντασσόταν στη γερμανική σφαίρα επιρροής. Δεδομένου ότι η Ρουμανία ήταν επί μακρόν ένα από τα πιο γαλλόφιλα έθνη στον κόσμο, οι συνέπειες της Συμφωνίας του Μονάχου έγιναν αισθητές ιδιαίτερα έντονα εκεί, καθώς θεωρήθηκε ότι η Γαλλία είχε συνθηκολογήσει από δειλία στις γερμανικές απαιτήσεις.
Ενόψει της
Κατά τη σύνοδο κορυφής του με το Χίτλερ ο Κάρολος προσβλήθηκε πολύ, όταν ο Χίτλερ απαίτησε να απελευθερωθεί ο Κοντρεάνου και να διοριστεί πρωθυπουργός. Ο Κάρολος πίστευε ότι
Το Δεκέμβριο του 1938 το Εθνικό Μέτωπο Αναγέννησης, προσωπικό δημιούργημα του ίδιου του Καρόλου, καθιερώθηκε ως το μοναδικό νόμιμο κόμμα της χώρας. Τον ίδιο μήνα ο Κάρολος διόρισε το Γκριγκόρε Γκαφένκου, παιδικό του φίλο και μέλος της καμαρίλας, ως υπουργό εξωτερικών. Ο Γκαφένκου διορίστηκε υπουργός εξωτερικών εν μέρει λόγω της φιλίας του με το Συνταγματάρχη Γιόζεφ Μπεκ,
Το Φεβρουάριο του 1939 ο Γκαίρινγκ απέστειλε στο Βουκουρέστι τον αναπληρωτή του Χέλμουτ Βόλτατ με εντολή να υπογράψει μια ακόμη γερμανορουμανική οικονομική συνθήκη που θα πρόσφερε στη Γερμανία την πλήρη οικονομική κυριαρχία της Ρουμανίας, ειδικά της πετρελαϊκής της βιομηχανίας. Ο Κάρολος είχε αντισταθεί στα γερμανικά αιτήματα για περισσότερο πετρέλαιο στη συμφωνία του Δεκεμβρίου του 1938 και είχε επιτύχει στις αρχές του 1939 να τοποθετήσει τη Ρουμανία σε κάποιο βαθμό εντός της βρετανικής οικονομικής σφαίρας επιρροής. Για να αντισταθμίσει την αυξανόμενη ισχυρή γερμανική επιρροή στα Βαλκάνια ο Κάρολος επιθυμούσε στενότερους δεσμούς με τη Βρετανία. Ταυτόχρονα
Στο πλαίσιο της νέας τους πολιτικής που αποσκοπούσe στην «αναχαίτιση» της Γερμανίας από το Μάρτιο του 1939, οι Βρετανοί επεδίωξαν τη δημιουργία ενός «μέτωπου ειρήνης» που θα περιλάμβανε τη Βρετανία, τη Γαλλία, την Πολωνία, τη Σοβιετική Ένωση, την Τουρκία, τη Ρουμανία, την Ελλάδα και τη Γιουγκοσλαβία. Από την πλευρά του ο Κάρολος είχε εμμονή με το φόβο στο πρώτο μισό του 1939 ότι η Ουγγαρία σύντομα θα
Παρά την επίσημη αντίθεσή του στην ένταξη στο «μέτωπο ειρήνης», ο Κάρολος αποφάσισε να ενισχύσει τη Βαλκανική Ανταντ και ειδικότερα να ενισχύσει τους δεσμούς της Ρουμανίας με την Τουρκία. Δεδομένου ότι η Βρετανία και η Γαλλία εργάζονταν για συμμαχία με την Τουρκία, ενώ ταυτόχρονα διεξήγαγαν συνομιλίες με τη Σοβιετική Ένωση, ο Κάρολος συμπέρανε ότι εάν η Ρουμανία ήταν σταθερά σύμμαχος με την Τουρκία, αυτός θα ήταν ένας τρόπος σύνδεσης της Ρουμανίας με το αναδυόμενο «μέτωπο ειρήνης» χωρίς να συμμετέχει στην πράξη. Τον Ιούλιο του 1939 ο Κάρολος άκουσε φήμες ότι η Ουγγαρία, υποστηριζόμενη από τη Γερμανία, προγραμμάτιζε να εισβάλει στη Ρουμανία μετά από μια νέα κρίση στις ρουμανοουγγρικές σχέσεις που προκλήθηκε από καταγγελίες της Βουδαπέστης ότι οι Ρουμάνοι κακομεταχειρίζονταν την ουγγρική μειονότητα στην Τρανσυλβανία. Ο βασιλιάς διέταξε γενική κινητοποίηση του στρατού του ενώ αναχωρούσε
Τα νέα για το [[Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο μη Επίθεσης|Σύμφωνο Μολότωφ - Ρίμπεντροπ]] τον Αύγουστο του 1939, ένα σύμφωνο μη επίθεσης μεταξύ Γερμανίας και Σοβιετικής Ένωσης, έγινε δεκτή με τρόμο από τον Κάρολο. Τον Αύγουστο του 1939 ο Κάρολος προσπάθησε να στρέψει τις δύο πλευρές τη μία εναντίον της άλλης. Επέτρεψε στον Τσελινέσκου να πει στον Τιερύ ότι οι Ρουμάνοι θα καταστρέψουν τις πετρελαιοπηγές τους εάν εισέβαλαν η Γερμανία και η Ουγγαρία, ενώ παράλληλα ο Γκαφένκου μιλούσε
==Βασιλεία κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο==
Όταν ξεκίνησε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος
Στις 21 Σεπτεμβρίου 1939 ο Πρωθυπουργός Τσελινέσκου δολοφονήθηκε από τη Σιδηρά Φρουρά με ένα σχέδιο οργανωμένο από το Βερολίνο, σβήνοντας έτσι την ισχυρότερη φιλοσυμμαχική φωνή μέσα στην ''καμαρίλα'' του Καρόλου. Την επόμενη μέρα οι εννέα δολοφόνοι του Τσελινέσκου εκτελέσθηκαν δημόσια χωρίς δίκη και
Τον Ιανουάριο του 1940 ο Κάρολος εκφώνησε μια ομιλία στο ραδιόφωνο, όπου διακήρυξε ότι ο λαμπρός χειρισμός του
Μόνο στα τέλη Μαΐου του 1940, όταν η Γαλλία έχασε σαφώς τον πόλεμο, ο Κάρολος στράφηκε αποφασιστικά στην πλευρά του Άξονα.
Εν μέσω αυτής της στροφής προς τη Σιδηρά Φρουρά και τη Γερμανία ήρθε μια βόμβα από τη Σοβιετική Ένωση. Στις 26 Ιουνίου 1940 η Σοβιετική Ένωση επέδωσε τελεσίγραφο ζητώντας από τη Ρουμανία να της παραδώσει την περιοχή της [[Βεσσαραβία]]ς (που ανήκε στη Ρωσία μέχρι το 1918) και το βόρειο τμήμα της [[Βουκοβίνα]]ς (που δεν ανήκε ποτέ στη Ρωσία) στη Σοβιετική Ένωση. Απείλησε με πόλεμο εντός δύο ημερών αν
Στις 28 Ιουνίου 1940 ο Σίμα εισήλθε στο υπουργικό συμβούλιο ως Υφυπουργός στο Υπουργείο Παιδείας. Την 1η Ιουλίου 1940 ο Κάρολος αποκήρυξε τόσο τη συμμαχία του 1926 με τη Γαλλία όσο και την αγγλο-γαλλική "εγγύηση" με ραδιοφωνική ομιλία, λέγοντας ότι στο εξής η Ρουμανία θα αναζητούσε
Αμέσως μετά, εμπνευόμενοι από το σοβιετικό παράδειγμα για την απόσπαση ρουμανικών εδαφών, οι Βούλγαροι ζήτησαν την επιστροφή της [[Δοβρουτσά]]ς, μιας περιοχής που έχασαν στο [[Β΄ Βαλκανικός Πόλεμος|Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο]] του 1913, ενώ οι Ούγγροι απαίτησαν την επιστροφή της Τρανσυλβανίας, που είχαν χάσει από τη Ρουμανία μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Ρουμανία και η Βουλγαρία ξεκίνησαν συνομιλίες που κατέληξαν στη Συνθήκη της Κραϊόβα, που προέβλεπε την προσχώρηση της νότιας Δοβρουτσάς στη Βουλγαρία. Από την άλλη πλευρά ο Κάρολος αποδείχτηκε απρόθυμος να παραχωρήσει την Τρανσυλβανία και
Η λύση που έδωσε ο Άξονας στην ουγγρορουμανική σύγκρουση ήταν η Δεύτερη Επιδίκαση της Βιέννης της 30ης Αυγούστου 1940. Με τη
Στο μεταξύ
==Ο δρόμος προς την
Η αποδοχή της Δεύτερης Επιδίκασης της Βιέννης αποξένωσε εντελώς τον Κάρολο από το λαό του και στις αρχές Σεπτεμβρίου του 1940 ξέσπασαν τεράστιες διαδηλώσεις σε όλη τη Ρουμανία ζητώντας την παραίτησή του. Την 1η Σεπτεμβρίου 1940 ο Σίμα, που παραιτήθηκε από την κυβέρνηση, με μια ομιλία του κάλεσε τον Κάρολο να παραιτηθεί και η Σιδηρά Φρουρά συνέβαλε στην προσπάθεια να εκβιασθεί η παραίτηση του βασιλιά μέσω διαδηλώσεων. Στις 2 Σεπτεμβρίου 1940 ο Βάλερ Ποπ, αυλικός και σημαντικό μέλος της ''καμαρίλας'', κάλεσε αρχικά τον Κάρολο να διορίσει το Στρατηγό [[Ιόν Αντονέσκου]] πρωθυπουργό για να επιλύσει την κρίση. Οι λόγοι της συμβουλής του Ποπ στον Κάρολο να διορίσει τον Αντονέσκου πρωθυπουργό ήταν εν μέρει η συμπάθεια του Αντονέσκου προς τη Σιδηρά Φρουρά και η φυλάκισή του από τον Κάρολο, που του έδινε αξιοπιστία
===Εξορία===
Αναγκασμένος από τη [[Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών|Σοβιετική]] και στη συνέχεια Ουγγρική, Βουλγαρική και Γερμανική πίεση να παραδώσει τμήματα του βασιλείου του σε ξένη κυριαρχία, ο Κάρολος τελικά υπερκεράστηκε από τη φιλογερμανική κυβέρνηση του Ιόν Αντονέσκου και παραιτήθηκε υπέρ του γιου του Μιχαήλ
Ένα σημαντικό πρόβλημα για τις προσπάθειες του Καρόλου να κινητοποιήσει τη ρουμανοαμερικανική κοινότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ο νόμος του 1924 για τον έλεγχο της μετανάστευσης, που μείωσε δραστικά τη μετανάστευση από την Ανατολική Ευρώπη. Ως εκ τούτου η πλειοψηφία των Ρουμανοαμερικανών στη δεκαετία του 1940 ήταν είτε άνθρωποι που μετανάστευσαν πριν από το 1924 είτε τα παιδιά τους. Και στις δύο περιπτώσεις ο Κάρολος δεν σήμαινε πολλά γι
Οι προσπάθειες του Καρόλου για την αναγνώριση της επιτροπής του για την Ελεύθερη Ρουμανία ως εξόριστης κυβέρνησης δεν τελεσφορούσαν λόγω της αντιδημοτικότητάς του στην πατρίδα του, με πολλούς Βρετανούς και Αμερικανούς διπλωμάτες να υποστηρίζουν ότι η στήριξη του πρώην βασιλιά πιθανόν να αύξανε τη λαϊκή υποστήριξη προς το Στρατηγό Αντονέσκου. Εκτός αυτού
Ο Κάρολος
===Επιστροφή λειψάνων στη Ρουμανία===
Ο Κάρολος πέθανε στο Εστορίλ της [[Πορτογαλία]]ς το 1953. Η σορός του τοποθετήθηκε μέσα στο [[Βασιλικό Πάνθεον του Οίκου των Μπραγκάνσα]]
Στον Κάρολ Λαμπρίνο (το μεγαλύτερο γιο του) απαγορευόταν από το 1940 να εισέλθει στην ρουμανική επικράτεια, αλλά ένα ρουμανικό δικαστήριο τον κήρυξε νόμιμο γιο το 2003 και έτσι επισκέφθηκε το Βουκουρέστι το Νοέμβριο του 2005, λίγο πριν το θάνατό του.
{{DEFAULTSORT:Καρολος 02 Ρουμανιας}}
[[Κατηγορία:Βασιλείς της Ρουμανίας]]
[[Κατηγορία:Οίκος των Χοεντσόλερν-
|