|
Ο '''Στέφανος Στεφανόπουλος''' ([[3 Ιουλίου]] [[1898]] – [[4 Οκτωβρίου]] [[1982]]) ήταν [[Έλληνες|Έλληνας]] πολιτικός, ο οποίος διετέλεσε πολλές φορές υπουργός, καθώς και πρωθυπουργός σε μία εκ των [[Αποστασία του 1965|κυβερνήσεων της Αποστασίας]].
== Οικογενειακό υπόβαθρο ==
Ήταν γόνος μεγάλης πολιτικής οικογένειας προερχόμενης από τη [[Λάμπεια Ηλείας|Δίβρη]] (Λαμπεία) Ηλείας, η οποία είχε εκπροσώπους στο ελληνικό κοινοβούλιο από την ίδρυση του ελληνικού κράτους έως την δεκαετία του 1990. Γονείς του ήταν ο [[Χρήστος Στεφανόπουλος]] και η Φανή. Τελευταίος εκπρόσωπος της διβριώτικης πολιτικής οικογένειας στην πολιτική υπήρξε ο βουλευτής της [[Νέα Δημοκρατία|Νέας Δημοκρατίας]] και της [[Πολιτική Άνοιξη|Πολιτικής Άνοιξης]], [[Στέφανος Β. Στεφανόπουλος]], αντιπρύτανης του [[Πάντειο Πανεπιστήμιο|Παντείου Πανεπιστημίου]] και διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Παρισιού. Άλλοι υπουργοί της ιδίας πολιτικής οικογένειας κατά τον 20ο αιωνα ήταν ο [[Βάσος Στεφανόπουλος]], πρώτος εξάδελφος του Στέφανου Χ. Στεφανόπουλου καθώς και ο [[Γεώργιος Στεφανόπουλος]], αδελφός του Στέφανου Χ. Στεφανόπουλου.
Γεννήθηκε στον Πύργο Ηλείας και σπούδασε νομικά στην Αθήνα και στο Παρίσι.<ref name="ReferenceA">Αντώνης Μακρυδημήτρης, Οι υπουργοί των εξωτερικών της Ελλάδας 1829-2000, εκδ.Καστανιώτης, Αθήνα, 2000, σελ.100</ref>
Ο Στέφανος Στεφανόπουλος υπήρξε [[Πρωθυπουργός]] της Ελλάδας από τις [[17 Σεπτεμβρίου]] [[1965]] έως τις [[22 Δεκεμβρίου]] [[1966]]. Η κυβέρνησή του συγκαταλέγεται στις λεγόμενες [[Αποστασία του 1965|κυβερνήσεις Αποστατών]], που σχηματίστηκαν το 1965 μετά από την παρέμβαση του [[Κωνσταντίνος Β΄ της Ελλάδας|βασιλιά Κωνσταντίνου Β']] στα πολιτικά πράγματα και την εξώθηση του [[Γεώργιος Παπανδρέου (πρεσβύτερος)|Γεωργίου Παπανδρέου]] από την πρωθυπουργία.
Για πρώτη φορά εισήλθε στην Κυβέρνηση μετά την επάνοδό του στην Ελλάδα (1929), όπου και ανέλαβε την αρχηγία του Στεφανοπουλικού κόμματος. Το [[1930]] έδωσε πολιτική μάχη προς τον πανίσχυρο τότε Βενιζελισμό, κατά την αναπληρωματική εκλογή, όπου αναδείχθηκε Βουλευτής Ηλείας υπό τη σημαία του [[Λαϊκόν Κόμμα|Λαϊκού Κόμματος]]. Η φήμη του, ειδικά επί των γνώσεών του στο σταφιδικό ζήτημα, τον έκανε πασίγνωστο από παροιμιώδη σχετική αγόρευσή του. Στις [[4 Νοεμβρίου]] [[1932]] με τη πρώτη Κυβέρνηση του Λαϊκού Κόμματος αναλαμβάνει υφυπουργός Εθνικής Οικονομίας και Εργασίας, όπου και εγκαινιάζει νέα σύγχρονη εργατική πολιτική, που λήφθηκε ως βάση στις μετέπειτα μεταρρυθμίσεις της Εργατικής Νομοθεσίας. Έκτοτε διετέλεσε υπουργός Εθνικής Οικονομίας, υπουργός Μεταφορών, υπουργός Οικονομικών και προσωρινώς Εργασίας και Εφοδιασμού, υπουργός Συντονισμού, υπουργός Εξωτερικών, υπουργός άνευ Χαρτοφυλακίου και Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης. Στη Δικτατορία του Μεταξά εξορίστηκε στη [[Μύκονος|Μύκονο]].<ref name="ReferenceA"/>
Ο Στέφανος Στεφανόπουλος γεννήθηκε στον Πύργο της Ηλιείας το 1898 και προερχόταν από μια κατεξοχήν πολιτική οικογένεια που είχε συμμετάσχει στα κοινά από την ίδρυση σχεδόν του νεοελληνικού κράτους. Μετά το τέλος των εγκύκλιων σπουδών συνέχισε την εκπαίδευσή του σπουδάζοντας Νομικές και Πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και μετέπειτα Οικονομικά στο Παρίσι.<ref>https://anemourion.blogspot.com/2017/05/1899-1982.html</ref>.<br />
Πρωτοεμφανίζεται στην πολιτική σκηνή, στις βουλευτικές εκλογές του 1932 με το Λαϊκό Κόμμα. Αμέσως μετά, συμμετέχει στο υπουργικό σχήμα, αναλαμβάνοντας [[Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας|Υφυπουργός Εθνικής Οικονομίας]] στην [[Κυβέρνηση Παναγή Τσαλδάρη 1933|κυβέρνηση του Παναγή Τσαλδάρη]].
Από την Απελευθέρωση και μετά, συμμετείχε πολλές φορές σε υπουργικές θέσεις, με σημαντικότερη την τετράχρονη θητεία του ως [[Υπουργείο Συντονισμού (Ελλάδα)Υπουργού Συντονισμού]], στις κυβερνήσεις συνεργασίας του [[Κόμμα Φιλελευθέρων (Ελλάδα)|Κόμματος των Φιλελευθέρων]] και του Λαϊκού Κόμματος, την περίοδο του Εμφυλίου πολέμου.
Το [[1951]], αρχηγός ομάδος βουλευτών του Λαϊκού κόμματος, που διαφωνούσαν με την πολιτική της ηγεσίας του κόμματος, ανεξαρτητοποείται, και ιδρύει μαζί με τον [[Παναγιώτης Κανελλόπουλος|Παναγιώτη Κανελλόπουλο]], το βραχύβιο [[Λαϊκόν Ενωτικόν Κόμμα]] (Λ.Ε.Κ.), το οποίο πολύ σύντομα διαλύεται και τα μέλη του εισχωρούν στον [[Ελληνικό Συναγερμός|Ελληνικό Συναγερμό]], του στρατάρχη Παπάγου.
Κατά την Κατοχή ηγήθηκε, με τους Περ. και Πέτρο Ράλλη, της ομάδας του Λαϊκού Δημοκρατικού Κόμματος και υπό την ιδιότητά του αυτή μετείχε στη πρώτη Κυβέρνηση της απελευθέρωσης του Γ. Παπανδρέου ως Υπουργός Μεταφορών, ο οποίος και φέρεται ως ιδρυτής αυτού του Υπουργείου. Επί Υπουργίας του ιδρύθηκε επίσης ο Κρατικός Οργανισμός Μεταφορών. Μετά την επιτυχία του Λαϊκού Κόμματος (Λ.Κ.) στις εκλογές Μαρτίου [[1946]] αναλαμβάνει Υπουργός Συντονισμού, όπου και διατηρήθηκε μέχρι της διάλυσης εκείνης της Βουλής το [[1950]].
ΩςΜε [[Υπουργείο Συντονισμού|Υπουργός Συντονισμού]] κατέστρωσε το πρόγραμμα Ανασυγκρότησης της Χώρας, της πρωτόγνωρης εκβιομηχανοποίησηςτην καινίκη του εξηλεκτρισμούΕλληνικού της.Συναγερμού Ένα πρόγραμμα που θεωρήθηκε παγκόσμια ως το αρτιότερο ομού με το αγγλικό και το οποίο ακολούθησαν όλες οι μετέπειτα Κυβερνήσεις. Τοστις [[1951]],Ελληνικές λόγωβουλευτικές γενομένωνεκλογές αποκαλύψεων σε βάρος1952|εκλογές του Λ.Κ.1952]], γιαο λόγους "ηθικής τάξης" -μαζί με άλλους 27 νέους Βουλευτές- αποσχίζεται του Κόμματος και "υψώνει τη σημαία" της εθνικής εξυγίανσης, δημιουργώντας υπό τον Κανελλόπουλο το [[Λαϊκόν Ενωτικόν Κόμμα]] (ΛΣτεφ.Ε.Κ.) και προσχώρησαν αργότερα σύσσωμοι στο υπό τον Στρατάρχη [[Αλέξανδρος Παπάγος|Παπάγο]] κόμμα ''[[Ελληνικός Συναγερμός]]''Στεφανόπουλος μεαναλαμβάνει το οποίο εκλέχθηκε Βουλευτής. Διετέλεσε ΥπουργόςΥπουργείο Εξωτερικών το [[1953]]. Τότε συνυπέγραψε την Ελληνογιουγκοσλαβική Συμφωνία ομώνυμης συμμαχίας ([[28 Φεβρουαρίου]] [[1953]]) με τον Στρατάρχη [[Τίτο]], παρουσία του Βασιλέως Παύλου. Λίγο καιρό αργότερα υπέγραψε με τους Αμερικανούς την Ελληνοαμερικανική Συμφωνία περί παραχωρήσεων αεροπορικών βάσεων. Επίσης επί υπουργίας του αποκαταστάθηκαν (δημόσια) οι σχέσεις της Ελλάδας με την Ρωσία, ενώ προωθήθηκε η αποκατάσταση αυτών με την Βουλγαρία και ενισχύθηκαν με την Τουρκία.
Στην κυβέρνηση της οποίας ηγήθηκε το 1965-1966, συμμετείχαν μεταξύ άλλων οι πολιτικοί: [[Γεώργιος Αθανασιάδης-Νόβας]], [[Ηλίας Τσιριμώκος]], [[Κωνσταντίνος Μητσοτάκης]], [[Φωκίων Ζαΐμης]], [[Ιωάννης Τσουδερός]].
== Κυβερνητικές θητείες ==
| 