Θεόδωρος Δηλιγιάννης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Διάσωση 2 πηγών και υποβολή 0 για αρχειοθέτηση.) #IABot (v2.0 |
Προσθήκη της θετικής γενικά αποτίμησης του Gunnar Hering |
||
Γραμμή 101:
Ο Δηλιγιάννης ήταν πολέμιος των [[χαρτοπαιξία|χαρτοπαικτικών]] λεσχών οι οποίες ήταν μάστιγα για την εποχή. Δολοφονήθηκε στις [[31 Μαΐου]] [[1905]] στις σκάλες της [[Μέγαρο της Παλαιάς Βουλής|Βουλής]], ''ολίγον προ της 5 μ.μ''<ref>[[Γιώργος Ρωμαίος]], Η περιπέτεια του κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα, τομ. Α 1844-1915, τομ. Α, εκδ. Πατάκης, Αθήνα, 2011, σελ. 355</ref> από τον διαβόητο χαρτοπαίκτη και μόνιμο θαμώνα χαρτοπαικτικών λεσχών Αντώνη Γερακάρη (που τον φώναζαν και Κωσταγερακάρη από το όνομα του πατέρα του) επειδή είχε απαγορεύσει τη λειτουργία τους.<ref>{{Cite web|url=http://www.ethnos.gr/eidikes_dimosieuseis/arthro/oi_agnostes_istories_sta_166_xronia_tis_ellinikis_boulis-6644820/|title=Οι άγνωστες ιστορίες στα 166 χρόνια της ελληνικής Βουλής|last=Ρουμπάνης|first=Θοδωρής|date=2009-10-02|website=ethnos.gr|accessdate=2016-06-29|archiveurl=https://web.archive.org/web/20160311105036/http://www.ethnos.gr/eidikes_dimosieuseis/arthro/oi_agnostes_istories_sta_166_xronia_tis_ellinikis_boulis-6644820/|archivedate=2016-03-11|url-status=dead}}</ref> Ο Γερακάρης εργαζόταν ως πορτιέρης και μπράβος σε χαρτοπαικτική λέσχη η οποία είχε κλείσει εξαιτίας του νόμου που είχε ψηφίσει η κυβέρνηση του δολοφονημένου Δηλιγιάννη. Ο Κωστογερακάρης, ηλικίας τριανταοκτώ ετών και πατέρας πέντε παιδιών τον δολοφόνησε από εκδίκηση. Συνελήφθη και δικάστηκε στο Κακουργοδικείο Αθηνών και τιμωρήθηκε με θανατική ποινή: καρατομήθηκε στο Παλαμήδι του Ναυπλίου.<ref>[[Γιώργος Ρωμαίος]], Η περιπέτεια του κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα, τομ.Α 1844-1915,τομ.Α, εκδ.Πατάκης, Αθήνα, 2011, σελ.355</ref>
== Κριτική - Αποτίμηση==
Κατά τον [[Γιώργος Δερτιλής|Γιώργο Δερτιλή]] ο Δηλιγιάννης είχε σαφή ροπή προς την δημαγωγία, όμως οι ικανότητές του ήταν αναμφισβήτητες ενώ επικρίνει την μανιχαϊκή απόρριψή του στην σύγκριση με τον Χαρίλαο Τρικούπη που έχει επικρατήσει.<ref name=ΙΕΕ>[[Γιώργος Δερτιλής]], ''Ιστορία του Ελληνικού κράτους'', εκδόσεις ΕΣΤΙΑ, Αθήνα 2005, σελ. 868</ref>
Ο Γερμανός ιστορικός των ελληνικών πολιτικών κομμάτων Γκούναρ Χέρινγκ επίσης επέκρινε την «δημοσιογραφικού επιπέδου» κριτική που παραδοσιακά ασκείται στον Δηλιγιάννη:
«Η ελληνική δημοσιογραφία και ιστοριογραφία αντιπαραθέτει αυτόν τον πολιτικό [τον Θεόδωρο Δηλιγιάννη] -ο οποίος έγινε τρεις φορές πρωθυπουργός νικώντας τον Τρικούπη και ο οποίος δρομολόγησε πολιτικές εξελίξεις την τελευταία εικοσιπενταετία του περασμένου αιώνα- στον Μεσολογγίτη πολιτικό, παρουσιάζοντας τον αδίκως άλλοτε ως ανερμάτιστο πολυλογά, άλλοτε ως διαλυτικό δημαγωγικό στοιχείο, σε κάθε περίπτωση ως αρνητικό σημείο αναφοράς. Αυτή η αρνητική κρίση δεν αντιστοιχεί στην προσωπικότητά του ούτε μπορεί να εξηγήσει τις μεγάλες πολιτικές επιτυχίες και ήττες, τις συμπάθειες των οπαδών του και τις εντάσεις στο κόμμα του [...]. Στον Δηλιγιάννη οφείλουμε -και οι ιστορικοί το ενθυμούνται σπάνια- τη μεγάλη έκδοση της ελληνικής νομοθεσίας από το 1833 μέχρι το 1876».<ref>[Gunnar Hering, Τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα 1821-1936, τ. Α', ΜΙΕΤ, Αθήνα 2004, ο. 584-585, [http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGL106/282/2016,6868/ Περιέχεται στην Ιστορία Γ΄ Λυκείου]</ref>
==Αναφορές==
|