}}</ref> ουσιών που περιέχουν, προϋποθέτει το βράσιμό τους μερικώς και την παραμονή τους σε θαλασσινό νερό για αρκετές ημέρες. Επίσης το ξεπίκρισμα επιτυγχάνεται με το καβούρδισμα του καρπού<ref name="dio"/>. Στα τέλη της δεκαετίας του 1930, ο Γερμανός βοτανικόςβοτανολόγος [https://de.wikipedia.org/wiki/Reinhold_von_Sengbusch Ράινχολντ φον Σένγκμπους] κατάφερε να αναπτύξει μετά από πειράματα και διασταυρώσεις, ποικιλίες λευκού και κίτρινου (ιθαγενούς στη δυτική Μεσόγειο) λούπινου (L. luteus) με σχεδόν μηδενική περιεκτικότητα σε αλκαλοειδή τις οποίες ονόμασε «γλυκές», λύνοντας έτσι το πρόβλημα ξεπικρίσματος των καρπών. Διαφορετικές ονομασίες του φυτού ανά την Ελλάδα είναι οι παρακάτω : λούμπινα, λουμπούνια, λούμπουνα, λουμπίνοι ([[Κρήτη]]), λουπινάρια, πικροκουκιά, λυμπούσι, αγριολούπινα κλπ.
