Αφόνσο ντι Αλμπουκέρκε: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Αφόνσο ντε Αλμπουκέρκε, δούκας της Γκόα''' (περί το [[1453]] - [[16 Δεκεμβρίου]] [[1515]]) ήταν κορυφαίος Πορτογάλος ναύαρχος, κατακτητής, εξερευνητής, πολιτικός και δημιουργόςιδρυτής αυτοκρατορίας.<ref>Stephens 1897, σ. 1</ref><ref>http://www.iranicaonline.org/articles/albuquerque-alfonso-de-ca</ref><ref>The Greenwood Dictionary of World History By John J. Butt, σ. 10</ref><ref>Southeast Asia: A Historical Encyclopedia, from Angkor Wat to East Timor. Τόμος. 1, by Keat Gin Ooi; σ. 137</ref> Ο τριπλός του στόχος ήταν να υποτάξει το [[Ισλάμ]], να διαδοθεί ο [[Χριστιανισμός]] και να κυριαρχήσει το εμπόριο της Πορτογαλικής Αυτοκρατορίας τηςστην ΑσίαςΑσία.<ref>Southeast Asia: A Historical Encyclopedia, from Angkor Wat to East ..., Τόμος 1 επεξεργασμένο από τον Keat Gin Ooi. σ. 17</ref> Τα σπουδαιότερα κατορθώματα του ήταν η κατάκτηση της [[Γκόα]] στην [[Ινδία]], ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος στην [[Αναγέννηση]] που ξεκίνησε επιδρομές στον [[Περσικός Κόλπος|Περσικό]] και οδήγησε τον πρώτο Ευρωπαϊκό στόλο στην [[Ερυθρά Θάλασσα]].<ref>A new collection of voyages and travels. (1711) [ed. by J. Stevens]. 2 Τόμοι. Oxford University σ. 113</ref> Τα τεράστια πολιτικά και στρατιωτικά κατορθώματα του επέτρεψαν να ιδρύσει την [[Αυτοκρατορία της Πορτογαλίας]] και να αποκτήσει τον έλεγχο των εμπορικών δρόμων στην [[Ωκεανία]].<ref>https://web.archive.org/web/20150722095923/http://algarvedailynews.com/features/history/4377-doubling-the-world-the-portuguese-explorations</ref>

Ο Αφόνσο ντεντι Αλμπουκέρκε θεωρείται κορυφαίος στρατιωτικός αρχηγός και ο ''"μέγιστος ναύαρχος της εποχής του"''.<ref>Afonso De Albuquerque; John Villiers; Thomas Foster Earle (1990). Albuquerque, Caesar of the East: Selected Texts by Afonso de Albuquerque and His Son. Aris & Phillips. σ. 7</ref><ref>Bailey Wallys Diffie; George Davison Winius (1977). Foundations of the Portuguese Empire: 1415–1580. Minneapolis: University of Minnesota Press.</ref><ref>Merle Calvin Ricklefs (2002). A History of Modern Indonesia Since ca. 1200. σ. 26</ref> Πέτυχε επιτυχώς να κλείσει όλα τα ναυτικά περάσματα στους Οθωμανούς και τους, Μουσουλμάνους και [[Ινδουισμός|Ινδουιστές]] συμμάχους τους από τον [[Ινδικός Ωκεανός|Ινδικό Ωκεανό]], τον [[Ατλαντικός Ωκεανός|Ατλαντικό Ωκεανό]], την Ερυθρά Θάλασσα, τον [[Περσικός Κόλπος|Περσικό Κόλπο]] και τον [[Ειρηνικός Ωκεανός|Ειρηνικό Ωκεανό]].<ref>Chisholm 1911</ref> Με την μεγάλη επέκταση της Πορτογαλικής αυτοκρατορίας ακολούθησαν σκληρές συγκρούσεις με την [[Οθωμανική Αυτοκρατορία]] που διατηρήθηκαν πολλά χρόνια, οι ''"ΟθωμανοΟθωμανό-Πορτογαλικοί πόλεμοι"''. Οι συγκρούσεις έγιναν στον Ινδικό Ωκεανό και τον Περσικό κόλπο με στόχο τον έλεγχο των εμπορικών δρόμων με τις Ινδικές ακτές.

Οι μεγάλες νίκες απέναντι στους πολύ ισχυρότερους και πολυπληθέστερους Οθωμανούς του επέτρεψαν να δημιουργήσει την πιο δοξασμένη αυτοκρατορία στην ιστορία.<ref>China Goes to Sea: Maritime Transformation in Comparative Historical Perspective edited by Andrew Erickson, Lyle J. Goldstein Naval Institute Press, 2012. σ. 403</ref> Έχουν καταγραφεί σημαντικές επιτυχίες του απέναντι σε πολύ ισχυρότερους στρατούς και στόλους, ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα όταν κατέλαβε τα [[Στενά του Ορμούζ]] από τους Πέρσες με 7 πλοία (1507).<ref>Sykes, Sir Percy Molesworth (1 January 1921). A History of Persia. Macmillan and Company, limited. σ. 186</ref> Η κατάκτηση της Γκόα (1507) και της Μαλάκας (1511) θεωρούνταιείναι εξίσου μεγάλες επιτυχίες, έγινε διοικητής του Ινδικού Ωκεανού και ''"αρχηγός του στόλου της Αραβικής και της Περσικής θάλασσας"'' (1506).<ref>http://www.iranicaonline.org/articles/albuquerque-alfonso-de-ca</ref> Τα πέντε τελευταία χρόνια της ζωής του αναδιοργάνωσε την διοίκηση της Πορτογαλικής αυτοκρατορίας σαν δεύτερος κυβερνήτης της Πορτογαλικής Ινδίας.<ref>Bandelier 1907.</ref> Απέκτησε ολόκληρο το Ευρωπαϊκό εμπόριο με την [[Κίνα]] την εποχή που διοικούσε η [[Δυναστεία Μινγκ]], με την [[Ταϊλάνδη]] με απεσταλμένο τον Ντουάρτε Φερνάντες και με την [[Τιμόρ]] περνώντας από την [[Μαλαισία]] και την [[Ινδονησία]] με απεσταλμένο τον Αντόνιο ντι Αμπρέου. Είχε επίσης διπλωματικές σχέσεις με την [[Αιθιοπία]] με απεσταλμένους τους Ζοάο Γκόμες και Ζοάο Σάντσες και με τους [[Σαφαβίδες]] στην [[Περσία]].<ref>http://hdl.handle.net/10400.3/357</ref><ref>John Jeremy Hespeler-Boultbee (2011). A Story in Stones: Portugal's Influence on Culture and Architecture in the Highlands of Ethiopia 1493–1634. σ. 186</ref><ref>Cecil H. Clough (1994). The European Outthrust and Encounter – The First Phase, 1400–1700: Essays in Tribute to David Beers Quinn on His 85th Birthday. σ. 85</ref><ref>(Damiao de Gois, Chronica do Felicissimo rei dom Manuel [1566], Coimbra: Imprensa da Universidade, 1954, Part III, chapter lix) and (Armando Cortesao, Esparsos, Coimbra: Imprensa de Coimbra, 1974, σσ. 25, 77–81.)</ref><ref>http://afonsodealbuquerqueblog.blogspot.com.au/2010/11/my-second-expedition-to-india-first.html</ref><ref>Couto, Dejanirah; Loureiro, Rui (2008). Revisiting Hormuz: Portuguese Interactions in the Persian Gulf Region in the Early Modern Period. Otto Harrassowitz Verlag. σ. 219</ref> Ο Αφόνσο ντεντι Αλμπουκέρκε έμεινε γνωστός στην ιστορία με τα προσωνυμία ''"Ο Μέγας"'', ''"Ο Τρομερός"'', ο ''"Καίσαρας της Ανατολής"'', το ''"Λιοντάρι της Θάλασσας"'' και ο ''"Πορτογάλος Άρης"''.<ref>Stephens 1897, σ. 1</ref><ref>Chisholm 1911</ref><ref>Bandelier 1907.</ref><ref>http://www.britannica.com/EBchecked/topic/13157/Afonso-de-Albuquerque-the-Great</ref><ref>The Career and Legend of Vasco Da Gama, by Sanjay Subrahmanyam, σ. 365</ref>

Ο Αφόνσο ντεντι Αλμπουκέρκε γεννήθηκε στην Αλάντρα κοντά στην [[Λισαβώνα]], ήταν δεύτερος γιος του Γκονσάλο ντε Αλμπουκέρκε και της Ντόνα Ελεονώρας ντε Μενέζες.<ref>Robert Crowley; Geoffrey Parker (1 December 1996). Albuquerque, Afonso de. The Reader's Companion to Military History. Houghton Mifflin.</ref> Ο πατέρας του είχε υψηλή θέση στην Πορτογαλική αυλή, ήταν νόθος γόνος του [[Πορτογαλικός Οίκος της Βουργουνδίας|Πορτογαλικού Οίκου της Βουργουνδίας]]. Εκπαιδεύτηκε στα μαθηματικά και τα Λατινικά στην αυλή του βασιλιά της Πορτογαλίας [[Αλφόνσος Ε΄ της Πορτογαλίας|Αλφόνσου του Αφρικανού]], στενός του φίλος ήταν ο διάδοχος Ιωάννης, ο μελλοντικός [[Ιωάννης Β΄ της Πορτογαλίας]].<ref>Stephens 1897</ref> Ο Ντιόγκο Μπαρμπόσα Μασάντο (1682-1772) περιγράφει την εκπαίδευση του Αφόνσο ως εξής :

''"Ο ευγενής Αφόνσο ντε Αλμπουκέρκε γνωστός σαν Μέγας για τα ηρωικά του κατορθώματα που δόξασε την [[Ευρώπη]] σε ολόκληρη την [[Ασία]] γεννήθηκε το έτος 1453 στον Παράδεισο του κήπου της Αλάντρας περίπου έξι στάδια από την Λισαβώνα. Ήταν δεύτερος γιος του Γκονσάλο ντε Αλμπουκέρκε και της Ντόνα Ελεονώρας ντε Μενέζες κόρης του Άλβαρο Γκονσάλβες de Ατάυντε. Η ευγενής του καταγωγή του επέτρεψε να ανέβει σημαντικά σε αρετές τόσο ηθικές όσο και πολιτικές. Η εκπαίδευση του έγινε στα ανάκτορα του βασιλέως Αλφόνσου Ε΄, στην παλαίστρα του έβαλε στόχο να ξεπεράσει τον Αφρικανό Άρη"''.<ref>Vasco Da Gama, By Kingsley Garland Jayne; σσ. 78–79, Taylor & Francis (1970)</ref>

Ο Αφόνσο ντεντι Αλμπουκέρκε υπηρέτησε στην νεότητα του 10 χρόνια στην βόρεια [[Αφρική]], απέκτησε μεγάλη στρατιωτική εμπειρία στους πολέμους απέναντι στους [[Μαυριτανοί|Μαυριτανούς]] και τους Οθωμανούς.<ref>http://www.britannica.com/EBchecked/topic/13157/Afonso-de-Albuquerque-the-Great</ref> Την εποχή που ο Αλφόνσος ο Αφρικανός κατέκτησε την [[Ταγγέρη]] και την Αρζίλα στο [[Μαρόκο]] (1471) ο Αφόνσο ντεντι Αλμπουκέρκε βρέθηκε στο πλευρό του, υπηρέτησε πολλά χρόνια ως αξιωματούχος.<ref>http://www.britannica.com/EBchecked/topic/13157/Afonso-de-Albuquerque-the-Great</ref> Συνόδευσε τον διάδοχο Ιωάννη στην εκστρατεία του στο [[Βασίλειο της Καστίλης]] (1476), συμμετείχε στην ''"μάχη του Τόρο"''. Ακολούθησε εκστρατεία στην [[Ιταλική χερσόνησος|Ιταλική χερσόνησο]] (1480) με στόχο να βοηθήσουν τον βασιλιά [[Φερδινάνδος Β' της Αραγώνας|Φερδινάνδο τον Καθολικό]] (1480) που είχε δεχτεί επίθεση από τους Οθωμανούς στο [[Οτράντο]], ήταν νικητές.<ref>Bandelier 1907</ref> Με την επιστροφή τους (1481) ο πρίγκιπας Ιωάννης τον έστεψε ''"Κύριο των Ίππων"'', ήταν μιάμια εξαιρετική διάκριση που ο Αφόνσο την διατήρησε ολόκληρη την περίοδο της βασιλείας του Ιωάννη Β΄ (1481-1495).<ref>http://www.britannica.com/EBchecked/topic/13157/Afonso-de-Albuquerque-the-Great</ref><ref>Vasco Da Gama, By Kingsley Garland Jayne; σσ. 78–79, Taylor & Francis (1970)</ref> Επέστρεψε από στρατιωτική εκστρατεία στην βόρεια [[Αφρική]] (1489) σαν αρχηγός φρουράς που υπεράσπισε το κάστρο του [[Γκρασιόσα]]. Συνόδευσε τον Ιωάννη Β΄ στηνσε εκστρατεία του στην Αρζίλα (1490), επέστρεψαν σε πέντε χρόνια (1495), ο νεώτερος αδελφός του Μαρτίμ είχε πέσει στην μάχη. Ο Αφόνσο ντεντι Αλμπουκέρκε συνόδευσε τον βασιλιά σε όλες τις εκστρατείες του στην Αφρική και την [[Μεσόγειος Θάλασσα|Μεσόγειο]] αλλά πάντοτε το μεγάλο του όνειρο ήταν η [[Ασία]].<ref>http://www.britannica.com/EBchecked/topic/13157/Afonso-de-Albuquerque-the-Great</ref><ref>Vasco Da Gama, By Kingsley Garland Jayne; σσ. 78–79, Taylor & Francis (1970)</ref>

Ο νέος βασιλιάς [[Εμμανουήλ Α΄ της Πορτογαλίας]] (1495) έδειξε στην αρχή δυσπιστία απέναντι στον Αφόνσο επειδή ήταν για πολλά χρόνια στενός φίλος του ξαδέλφου και προκατόχου του. Σε οκτώ χρόνια και ενώ ο Αφόνσο είχε φτάσει σε αρκετά ώριμη ηλικία (6 Απριλίου 1503) ανέλαβε την πρώτη αποστολή για την [[Ινδία]] μαζί με τον ξάδελφο του Φραντσέσκο ντε Αλμπουκέρκε, συμμετείχαν επίσης ο συγγραφέας Ντουάρτε Πατσέκο Περέιρα (1460-1533) και ο πλοηγός Νικολάου Κοέλιο (1460-1502). Πολέμησαν σε πολλές μάχες εναντίον του βασιλιά του Κοζικόντε στην νότια Ινδία και βοήθησαν τον βασιλιά του [[Κοτσί]] να παραμείνει στον θρόνο του. Ο βασιλιάς του Κοτσί τους επέτρεψε να κτίσουν σαν ανταμοιβή να κτίσουν το ''"κάστρο Εμμανουήλ"'' από το οποίο ξεκίνησαν τις εμπορικές σχέσεις με το Κολλάμ, ήταν η δημιουργία της ανατολικής Πορτογαλικής αυτοκρατορίας.<ref>Chisholm 1911</ref> Ο Αφόνσο ντεντι Αλμπουκέρκε επέστρεψε στην Πορτογαλία τον Ιούλιο του 1504 και έγινε δεκτός με ενθουσιασμό από τον βασιλιά Εμμανουήλ Α΄.

Ο Πορτογάλος βασιλιάς του έδωσε την διοίκηση μιας ομάδας πέντε πλοίων από έναν στόλο 16 πλοίων που εξέπλευσε στις αρχές του 1506 για την Ινδία υπό την ηγεσία του Τριστάν ντα Κούνια.<ref>Chisholm 1911</ref> Ο στόλος κατέκτησε τα νησιά [[Σοκότρα]] στην [[Υεμένη]] και έκτισε ένα ισχυρό φρούριο από το οποίο ξεκίνησε το εμπόριο με την Ερυθρά Θάλασσα. Ο Αφόνσο ντε Αλμπουκέρκε πήρε τον τίτλο ''"αρχικαπετάνιος της Αραβικής ακτής"'', υπό τις διαταγές του Τριστάν ντα Κούνια έφτασαν στην [[Μοζαμβίκη]].<ref>Diogo do Couto, Decadas da Asia, decada X, livro I</ref> Ο βασιλιάς Εμμανουήλ Α΄ σε μυστική αποστολή του έδωσε επιστολή με την οποία του τόνιζε ότι του επιτρέπει να γίνει ο δεύτερος αντιβασιλιάς των Ινδιών όταν λήξει η θητεία του πρώτου αντιβασιλιά [[Φρανσίσκο ντι Αλμέιντα]] σε δύο χρόνια.<ref>Foundations of the Portuguese empire, 1415–1580, σσ. 239–260, Bailey Wallys Diffie, Boyd C. Shafer, George Davison Winius</ref> Πριν την αναχώρηση του νομιμοποίησε τον γιο του που είχε γεννηθεί το 1500 και έκανε την διαθήκη του.

===ΚατάκτησηΠρώτη κατάκτηση της Ορμούζ (1507)===

Στο Κανάλι της Μοζαμβίκης απελευθέρωσαν τον Καπετάνιο [[Ζοάο ντα Νόβα]] που είχε συναντήσει δυσκολίες στον δρόμο της επιστροφής από την Ινδία, το πλοίο του ''"Φρολ ντε λα Μαρ"'' ενώθηκε με τον στόλο του Κούνια.<ref>Afonso de Albuquerque; Walter de Gray Birch (2000). Commentaries of the Great Afonso – 4 Τόμοι</ref> Από το Μαλίντι στην [[Κένυα]] ο Τριστάν ντα Κούνια έστειλε απεσταλμένους στην Αιθιοπία τον Ζοάο Γκόμες και τον Ζοάο Σάντσες αλλά απέτυχαν να διασχίσουν την περιοχή.<ref>J. J. Hespeler-Boultbee (2006). A Story in Stones: Portugal's Influence on Culture and Architecture in the Highlands of Ethiopia, 1493–1634. CCB Publishing. σ. 178</ref> Μετά από πολλές πετυχημένες επιθέσεις σε Αραβικές πόλεις της ανατολικής ακτής στην Αφρική κατέκτησαν το νησί [[Σοκότρα]] και έκτισαν ένα κάστρο στο [[Σουκ]] με στόχο να ιδρύσουν μιάμια εμπορική βάση ανάμεσα στην Ερυθρά Θάλασσα και τον Ινδικό Ωκεανό. Την Σοκότρα την εγκατέλειψαν σε μερικά χρόνια καθώς είδαν ότι δεν ήταν κατάλληλο μέρος για εμπορική βάση.<ref>Foundations of the Portuguese empire, 1415–1580, σσ. 239–260, Bailey Wallys Diffie, Boyd C. Shafer, George Davison Winius</ref> Ο στόλος χωρίστηκε στην Σοκότρα σε τρία τμήματα, ο Τριστάν ντα Κούνια απέπλευσε για την Ινδία με στόχο να βοηθήσει την Πορτογαλική δύναμη που πολιορκούσε την Κανούρ, ο ίδιος ο Αφόνσο με 7 πλοία και 500 άντρες απέπλευσε για το Ορμούζ ένα από τα σημαντικότερα εμπορικά κέντρα. Στην διαδρομή κατέκτησε τον Ιούλιο του 1507 την [[Μουσκάτ]] και δέχτηκε την υποταγή των πόλεων Καλχάτ και Σαχάρ. Έφτασε στην Ορμούζ (25 Σεπτεμβρίου 1507), κατέλαβε την πόλη που δήλωσε την υποτέλεια της στον βασιλιά της Πορτογαλίας.

Το Ορμούζ ήταν ένα υποτελές κρατίδιο στον Σάχη της Περσίας Ισμαήλ Α΄, οι Πέρσες απεσταλμένοι ζήτησαν από τον Αφόνσο να τους δώσει τον ανάλογο φόρο υποτέλειας που έπαιρναν από το κρατίδιο. Ο Αφόνσο ντεντι Αλμπουκέρκε τους παρουσίασε μια σειρά από κανόνια, βέλη, τόξα και όπλα με την απάντηση ''"αυτό είναι το νόμισμα με το οποίο ο βασιλιάς Εμμανουήλ παίρνει τον φόρο από τις αποικίες του"''.<ref>https://archive.org/stream/historiadodescob01castuoft#page/210/mode/2up</ref> Ο ιστορικός Αφόνσο ντι Αλμπουκέρκε (1500-1581) γράφει ότι ο Σάχης της Περσίας Ισμαήλ Α΄ έδωσε στον Αφόνσο ντεντι Αλμπουκέρκε τον τίτλο ''"Λιοντάρι της Θάλασσας"''. Ο Αφόνσο αμέσως έδωσε εντολή για την κατασκευή του περίφημου ''"Κάστρου της Κυρίας της Νίκης"'', στην εργασία συμμετείχαν όλοι οι άντρες του.<ref>Carter, Laraine Newhouse (1 January 1991). Persian Gulf States: Chapter 1B. The Gulf During the Medieval Period. Countries of the World. Bureau Development, Inc</ref> Οι άντρες που ήταν στην υπηρεσία του άρχισαν να διαμαρτύρονται έντονα για την σκληρή δουλειά και τις ανθυγιεινές συνθήκες εργασίας, τον εγκατέλειψαν και έμεινε μονάχα με δύο πλοία.

Ο Αφόνσο ντεντι Αλμπουκέρκε αποφάσισε τον Ιανουάριο του 1508 να εγκαταλείψει την Ορμούζ, πήγε προσωρινά στην Σοκότρα για εφοδιασμό και έφυγε για την Ινδία.

Ο Αφόνσο έφτασε τον Δεκέμβριο του 1508 στο Κανούρ και άνοιξε μπροστά στον αντιβασιλιά Φρανσίσκο ντι Αλμέιντα την σφραγισμένη επιστολή με την εντολή του βασιλιά να τον διαδεχθεί στην αντιβασιλεία.<ref>Foundations of the Portuguese empire, 1415–1580, σσ. 239–260, Bailey Wallys Diffie, Boyd C. Shafer, George Davison Winius</ref><ref>Όταν διορίστηκε αντιβασιλιάς ο Φρανσίσκο ντι Αλμέιντα ο βασιλιάς του υποσχέθηκε να μην διορίσει άλλο όσο ζούσε αν και η επίσημη θητεία ήταν τρία χρόνια.</ref> Ο αντιβασιλιάς που είχε γύρω του τους δραπέτες του Αφόνσο είπε ότι έχει και ο ίδιος την ίδια επιστολή αλλά ο όρος έληξε τον Ιανουάριο και το αρνήθηκε, του τόνισε επίσης ότι αρνήθηκε να πολεμήσει μαζί του τους Μαμελούκους για να εκδικηθεί τον θάνατο του γιου του.<ref>Τους πρώτους μήνες του 1508 ο γιος του Λουρένσο ντι Αλμέιντα πέθανε υπό δραματικές συνθήκες στην ''"μάχη του Χολ"'', μέχρι τότε ο Φρανσίσκο ντι Αλμέιντα ήταν καλός και φωτισμένος ηγέτης αλλά μετατράπηκε σε εκδικητικό και σκληρό</ref> Ο Αφόνσο ντε Αλμπουκέρκε προτίμησε να μην συγκρουστεί μαζί του, μετακινήθηκε στον Κοτσί με στόχο να δεχτεί νέες εντολές από τον βασιλιά, διατήρησε την συνοδεία του, ο Φερνάο Λόπεζ ντε Καστανιέδα τον περιγράφει σαν εξαιρετικά ήρεμο και υπομονετικό. Την ίδια εποχή έφτασε στην Ινδία ο [[Ντιόγκο Λόπες ντι Σεκέιρα]] με έναν νέο στόλο, ο Αφόνσο ζήτησε την βοήθεια του αλλά ο ντι Σεκέιρα αμέσως προσέγγισε τον Αλμέιντα και του αρνήθηκε οποιαδήποτε βοήθεια. Ο Αφόνσο ντε Αλμπουκέρκε δέχτηκε πολλές προτροπές από τους οπαδούς του να αναλάβει την αντιβασιλεία με την βία αλλά εκείνος το αρνήθηκε.<ref>https://archive.org/details/historiadodesco08castgoog</ref> Ο Φρανσίσκο ντι Αλμέιντα πολέμησε στην ''"μάχη του Ντιού"'' (3 Φεβρουαρίου 1509) με τους Μαμελούκους, τους Οθωμανούς, τον Ζαμορίν του Κοχικόδε και τον Σουλτάνο του [[Γκουτζαράτ]], ο στόχος του ήταν να εκδικηθεί τον θάνατο του γιου του. Η νίκη του ήταν αποφασιστική, οι Μαμελούκοι και οι Οθωμανοί εγκατέλειψαν τον Ινδικό Ωκεανό καθορίζοντας την Πορτογαλική κυριαρχία στην Ινδία τον επόμενο αιώνα. Τον Αύγουστο μετά από αίτημα των αξιωματούχων που είχαν δραπετεύσει και του Ντιόγκο Λόπες ντι Σεκέιρα ο Αφόνσο κρίθηκε ακατάλληλος για διακυβέρνηση, φυλακίστηκε στο ''"κάστρο του Σαν Άντζελο"'' στην Κανούρ.<ref>Stephens 1897, σσ. 61–62</ref><ref>R. S. Whitewayy (1995). The Rise of Portuguese Power in India (1497–1550). σ. 126</ref> Τον Σεπτέμβριο του 1509 ο ντι Σεκέιρα προσπάθησε να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με τον Σουλτάνο της Μαλάκα αλλά απέτυχε, άφησε πίσω του 19 Πορτογάλους αιχμαλώτους.

Ο Αφόνσο ντε Αλμπουκέρκε παρέμεινε υπό κράτηση τρεις μήνες, ελευθερώθηκε όταν έφτασε στην Κανούρ ο Στρατάρχης της Πορτογαλίας με έναν μεγάλο στόλο.<ref>Chisholm 1911</ref><ref>Neto, Ricardo Bonalume (1 April 2002). "Lightning rod of Portuguese India". MHQ: The Quarterly Journal of Military History. Cowles Enthusiast Media Spring. σ. 68</ref> Ο Στρατάρχης της Πορτογαλίας έφτασε στην Ινδία με έναν στόλο από 15 πλοία και 3.000 άντρες, είχε εντολή από τον βασιλιά να υπερασπιστεί τα δικαιώματα του ΑφόνσουΑφόνσο στην αντιβασιλεία και να καταλάβει την Κοχικόδε.<ref>Neto, Ricardo Bonalume. MHQ: The Quarterly Journal of Military History p. 68. Cowles Enthusiast Media Spring. 1 April 2002 (Page news on 20 October 2006)</ref> Ο Αφόνσο ντε Αλμπουκέρκε ορκίστηκε δεύτερος αντιβασιλιάς της Ινδίας (4 Νοεμβρίου 1509), διατήρησε την θέση μέχρι τον θάνατο του, ο Αλμέιδα επέστρεψε στην Πορτογαλία (1510).<ref> Ο Αλμέιντα επέστρεψε στην Πορτογαλία πέντε μέρες αργότερα (1510) αλλά πέθανε σε μία σύγκρουση στο Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας</ref> Ο ΑφόνσοςΑφόνσο έδειξε αμέσως την δυναμικότητα του χαρακτήρα του, οι στόχοι του ήταν να υποτάξει το Ισλάμ και να ελέγξει το παγκόσμιο εμπόριο.<ref>Barbara Watson Andaya; Leonard Y. Andaya (1984). A History of Malaysia. Palgrave MacMillan</ref> Ο Εμμανουήλ Α΄ της Πορτογαλίας προσπάθησε να καθορίσει τις ζώνες διακυβέρνησης της Πορτογαλικής Αυτοκρατορίας στον Ινδικό Ωκεανό.<ref>Foundations of the Portuguese empire, 1415–1580, σσ. 239–260, Bailey Wallys Diffie, Boyd C. Shafer, George Davison Winius</ref> Ο Ντιόγκο Λόπες ντι Σεκέιρα απεστάλη με στόλο στην νοτιοανατολική [[Ασία]] (1509) με στόχο να κλείσει συμφωνία με τον Σουλτάνο της Μαλάκας Μαχμούντ Σαχ, απέτυχε και επέστρεψε στην Πορτογαλία. Ο Χόρχε ντε Αγκιάρ ανέλαβε να κυβερνήσει την περιοχή ανάμεσα στο [[Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδος]] και την [[Γκουτζαράτ]], τον διαδέχθηκε ο Ντουάρτε ντε Λέμος που έφυγε για το Κόχι και στην συνέχεια για την Πορτογαλία, άφησε τον στόλο του στον Αφόνσο.

==Αντιβασιλεύς των Ινδιών==

Τον Ιανουάριο του 1510 ο Αφόνσο βάδισε για την Κοχικόδε με εντολή του Πορτογάλου βασιλιά. Η επίθεση ήταν αποτυχημένη αφού ο Στρατηγός Φερνάντο Κουτίνιο δεν υπάκουσε στις εντολές, γοητεύτηκε από τον πλούτο της πόλης, βάδισε επιπόλαια στο κέντρο της και έπεσε στην παγίδα των Μουσουλμάνων που τον συνέλαβαν αιχμάλωτο. Στην επιχείρηση για την διάσωση του ο Αφόνσο ντεντι Αλμπουκέρκε πυροβολήθηκε στο στήθος και σώθηκε η ζωή του μετά βίας, ο ίδιος ο Φερνάντο Κουτίνιο σκοτώθηκε στην προσπάθεια του να δραπετεύσει.<ref>Foundations of the Portuguese empire, 1415–1580, σσ. 239–260, Bailey Wallys Diffie, Boyd C. Shafer, George Davison Winius</ref> Αμέσως μετά την αποτυχημένη επιχείρηση ο ΑφόνσοςΑφόνσο συγκέντρωσε έναν στόλο με 23 πλοία και 1200 άντρες, ήθελε σύμφωνα με τις πηγές της εποχής να πολεμήσει τον Μαμελούκο Σουλτάνο στην Ερυθρά Θάλασσα και να επιστρέψει στην Ορμούζ. Ο Τιμοτζί ένας απεσταλμένος του Ινδουιστή αυτοκράτορα του είπε ότι θα ήταν καλύτερο να πολεμήσει στην Γκόα που είχε καταφύγει μετά την ''"μάχη του Ντιού"'', τον πληροφόρησε επίσης ότι ο Σουλτάνος Γιουσούφ Αντίλ Σαχ ήταν άρρωστος και για τον εμφύλιο ανάμεσα στα Σουλτανάτα του Ντέκκαν.<ref>Bhagamandala Seetharama Shastry, Charles J. Borges, "Goa-Kanara Portuguese relations, 1498–1763" σσ. 34–36</ref> Ο Αφόνσο είδε τότε με μεγάλη έκπληξη ότι το Σουλτανάτο του Μπίτζαμπουρ κατέλαβε την Γκόα. Μια πρώτη επίθεση την περίοδο 4 Μαρτίου 1510 - 20 Μαρτίου 1510 ήταν επιτυχής, απέτυχε να κρατήσει την πόλη λόγω της έλλειψης των οχυρώσεων και της ψυχρότητας που αντιμετώπισε από τους Ινδουιστές κατοίκους.

Ο Σουλτάνος Γιουσούφ Αντίλ Σαχ επιτέθηκε αλλά ο Αφόνσο ντεντι Αλμπουκέρκε αρνήθηκε να προχωρήσει σε συνθήκη μαζί του και εγκατέλειψε την πόλη τον Αύγουστο. Ο στρατός του διασκορπίστηκε και ακολούθησε μια εξέγερση στα ανάκτορα του στην Κόχι, τα γεγονότα αυτά τον εμπόδισαν να ανακαταλάβουν την Γκόα και αποσύρθηκε. Την ίδια εποχή έφτασε στην Μαλάκα νέος ισχυρός στόλος από την Πορτογαλία υπό την ηγεσία του Ντιόγκο Μέντες ντι Βασκονσέλος, ήταν αντίπαλος διεκδικητής της περιοχής.

Τρεις μήνες αργότερα (25 Νοεμβρίου 1510) ο Αφόνσο επιτέθηκε ξανά με νέο στόλο στην Γκόα. Ο Ντιόγκο Μέντες ντι Βασκονσέλος κλήθηκε να τον υπερασπιστεί με ενισχύσεις από την Μαλάκα και άλλους 300 άντρες από την Κανούρ, την επόμενη μέρα κατέλαβε την Γκόα, ο Γιουσούφ Αντίλ Σαχ και οι Οθωμανοί σύμμαχοι του παραδόθηκαν (10 Δεκεμβρίου 1510).<ref>Foundations of the Portuguese empire, 1415–1580, σσ. 239–260, Bailey Wallys Diffie, Boyd C. Shafer, George Davison Winius</ref> Η εκτίμηση είναι ότι σκοτώθηκαν 6.000 - 9.000 Μουσουλμάνοι, άλλοι σε οδομαχίες στα στενά της πόλης και άλλοι πνίγηκαν σε προσπάθεια να δραπετεύσουν.<ref>Kerr, Robert (1824)</ref> Ο Αφόνσο ντεντι Αλμπουκέρκε κέρδισε αυτή την φορά την υποστήριξη του Ινδουιστικού πληθυσμού της Γκόα αλλά απογοητεύτηκε με τις απαιτήσεις του Τιμοτζί που απαιτούσε να διοριστεί κυβερνήτης της πόλης. Ο Τιμοτζί αποζημιώθηκε με την θέση του κυβερνήτη του μουσουλμανικού και Ινδουιστικού πληθυσμού της πόλης επειδή γνώριζε τα τοπικά έθιμα, συμφώνησε επιπλέον να μειώσει την ετήσια φορολογία.<ref>Bhagamandala Seetharama Shastry, Charles J. Borges, "Goa-Kanara Portuguese relations, 1498–1763" σσ. 34–36</ref>

Ο Αφόνσο ντεντι Αλμπουκέρκε ίδρυσε στην Γκόα το πρώτο νομισματοκοπείο αφού οι τοπικοί έμποροι διαμαρτυρήθηκαν για την έλλειψη του νομίσματος, βρήκε με αυτόν τον τρόπο την ευκαιρία να εδραιώσει την κυριαρχία του.<ref>Goa Through the Ages: An economic history. 1990. σσ. 220–221</ref> Το νέο νόμισμα κόπηκε με πρότυπο τα τοπικά νομίσματα που κυκλοφορούσαν, μεείχε έναν σταυρό στην μια όψη και την σφαίρα του βασιλιά Εμμανουήλ Α΄ στην άλλη.<ref>"Commentarios do grande Afonso Dalboquerque", σ. 157</ref><ref>Sebastião Rodolfo Dalgado (1982). Glossário Luso-Asiático. Buske Verlag. σ. 382</ref> Αργότερα ιδρύθηκε και δεύτερο νομισματοκοπείο στην Μαλάκα (1511). Ο Αλμπουκέρκε ίδρυσε κατόπιν το ''"Βασιλικό νοσοκομείο της Γκόα"'' και την ''"εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης"''. Όταν άκουσε ότι οι γιατροί του νοσοκομείου παίρνουν τεράστιες αμοιβές από τους ασθενείς τους κάλεσε και τους είπε : ''"Ζητάτε μεγάλες αμοιβές από τους υπηρέτες του βασιλιά χωρίς να γνωρίζετε από τι πάσχουν, θα σας μάθω σύντομα εγώ"''.<ref>Gaspar Correia Lendas da Índia, book II tome II, part I σσ.440–441, 1923 Edition</ref> Ο Αφόνσο ντεντι Αλμπουκέρκε συγκέντρωσε όλους τους εργάτες και τους διέταξε να δουλεύουν νυχθημερόν στην οικοδόμηση των τειχών της πόλης μέχρι την ολοκλήρωση τους.<ref>Germano de Sousa (2013) História da Medicina Portuguesa Durante a Expansão</ref> Η Γκόα έγινε η πρωτεύουσα της Πορτογαλικής Ινδικής Αυτοκρατορίας, πολλά ισχυρά γειτονικά κράτη όπως ο Σουλτάνος του [[Γκουτζαράτ]] και ο Ζαμορίν του Κοχικόδε του έστειλαν απεσταλμένους για την αναζήτηση συμμαχίας. Ο Αλμπουκέρκε έβαλε κατόπιν στόχο να ενισχύσει το Πορτογαλικό εμπόριο, πούλησε Περσικά άλογα σε Ινδουιστές πρίγκιπες με αντάλλαγμα την υποστήριξη τους.<ref>http://www.britannica.com/biography/Afonso-de-Albuquerque-the-Great</ref>

Ο Αφόνσο ντεντι Αλμπουκέρκε εξηγεί στον στρατό του τον λόγο για τον οποίο πρέπει να καταλάβουν την Μαλάκα :

''"Ο βασιλιάς της Πορτογαλίας μου έχει δώσει πολλές φορές εντολή να καταλάβω τα Στενά επειδή είναι ο μοναδικός τρόπος να διακόψουμε το εμπόριο των Μουσουλμάνων. Είμαστε υποχρεωμένοι απέναντι στον αφέντη μας που είμαστε στην υπηρεσία τουυπηρετούμε να καταλάβουμε την Μαλάκα επειδή είναι ο μοναδικός τρόπος να αποκλείσουμε το εμπόριο των Μουσουλμάνων στα Στενά, αν τους την πάρουμε θα χάσουν στην συνέχεια την [[Μέκκα]] και το [[Κάϊρο]]."'' (Οι Σημειώσεις του Αφόνσο του Μέγα του Αλμπουκέρκε)

Ο Ρούι Αραούζο ένας Πορτογάλος που ζούσε από το 1509 φυλακισμένος στην Μαλάκα έστειλε τον Φεβρουάριο του 1511 επιστολή στον Αλόνσο, του έδινε οδηγίες για τις οχυρώσεις της πόλης και ζητούσε την απελευθέρωση τους. Ο Αλόνσο ντεντι Αλμπουκέρκε έδειξε την επιστολή στον Ντιόγκο Μέντες ντι Βασκονσέλος και αποφάσισαν να επιτεθούν με τον ενωμένο στόλο τους. Τον Απρίλιο του 1511 συγκεντρώθηκαν στην Γκόα 900 Πορτογάλοι και 200 Ινδουιστές έμποροι με 18 πλοία.<ref>Ricklefs, M.C. (1991). A History of Modern Indonesia Since c. 1300 (2nd Ed.). London: MacMillan. σ. 23</ref> Απέπλευσαν για την κατάληψη της Μαλάκας, στην διαδρομή ξέσπασαν μεγάλες διαφωνίες αφού ο Ντιόγκο Μέντες ντι Βασκονσέλος απαιτούσε την αρχηγία για τον εαυτό του. Μετά την κατάκτηση της Μαλάκας ο Αφόνσο έστειλε επιστολή στον Πορτογάλο βασιλιά με την οποία διαμαρτυρήθηκε για την συμπεριφορά του ντι Βασκονσέλος, του εξήγησε επίσης ότι οι διαφωνίες θα κάνουν κακό στους Πορτογάλους της Ινδίας.<ref>Foundations of the Portuguese empire, 1415–1580, σσ. 239–260, Bailey Wallys Diffie, Boyd C. Shafer, George Davison Winius</ref> Ο [[Φερδινάνδος Μαγγελάνος]] συμμετείχε την ίδια εποχή στην αποτυχημένη αποστολή του [[Ντιόγκο Λόπες ντι Σεκέιρα]] (1509). Οι Πορτογάλοι απέπλευσαν για τα Στενά της Μαλάκας, ήταν η πλουσιότερη πόλη από όλες τις πόλεις που ήθελαν να καταλάβουν μέχρι τότε. Ο φαρμακοποιός Τομέ Πίρες (1465 - 1540) την περιγράφει σαν εξαιρετικά πλούσια και σημείο συγκέντρωσης των εμπόρων από όλα τα μέρη του κόσμου. Η Μαλάκα ήταν ωστόσο πόλη με ξύλινα σπίτια, ελάχιστα σπίτια ήταν κατασκευασμένα από πέτρα, την υπερασπιζόταν μία δύναμη 20.000 ανδρών με 2.000 μηχανήματα πυροβολικού. Η μεγαλύτερη αδυναμία της πόλης ήταν η μεγάλη δυσφορία των εμπόρων της απέναντι στον Σουλτάνο Μαχμούτ Σαχ που ευνοούσε σημαντικά τους Μουσουλμάνους.

Τον Νοέμβριο του 1511 ενώ είχε εδραιώσει την εξουσία του στην Μαλάκα ο Αφόνσο έμαθε σχετικά με την τοποθεσία των μυστικών ''"νησιών μπαχαρικών"'' και έστειλε τρία πλοία, αρχηγός ο έμπιστος Αντόνιο ντι Αμπρέου με αναπληρωτή τον Φρανκίσκο Σερράο.<ref>A History of Modern Indonesia Since c.1300</ref> Οι έμπειροι Ινδονήσιοι ναυτικοί τους βοήθησαν να περάσουν από την [[Ιάβα]], τις [[Νήσοι Μικρές Σούνδες|Μικρές Σούνδες]] και την νήσο Αμπόν, έφτασαν στις νήσους Μπάντα στις αρχές του 1512.<ref>Hannard (1991), page 7;Milton, Giles (1999). Nathaniel's Nutmeg. London: Sceptre. σσ. 5, 7</ref> Παρέμειναν έναν μήνα και γέμισαν τις αποσκευές τους με μπαχαρικά και γαρύφαλλα. Ο Αντόνιο ντι Αμπρέου εξέπλευσε προς το Άμπον, ο Σερράο στις [[Μολούκες]] αλλά ναυάγησε κοντά στην [[Σεράμ]]. Ο Σουλτάνος του Τερνάτε Αμπού Λάις είδε μια μεγάλη ευκαιρία να εξασφαλίσει συμμαχία με έναν πανίσχυρο ξένο ηγενόμαηγεμόμα, τους μετέφερε στην Τερνάτε (1512) όπου τους επέτρεψε να οικοδομήσουν το ''"κάστρο του Ιωάννη του Βαπτιστή της Τερνάτε"'' (1522).

Ο Αφόνσο περίμενε μέχρι την εποχή που έφτασαν νέες ενισχύσεις από την Πορτογαλία υπό την ηγεσία του ανεψιού του [[Γκαρσία ντι Νορένια]] και του Χόρχε ντι Μέλο. Την εποχή που βρισκόταν στην Κοχί ο ντι Αλμπουκέρκε ίδρυσε σχολείο, έστειλε επιστολή στον βασιλιά Εμμανουήλ Α΄ και του είπε ότι βρήκε μια μεγάλη σωρόσυλλογή βιβλίων με τα οποία θα μπορούσε να διδάξει κατανοητά τα παιδιά των Πορτογάλων και όσων προσηλυτίστηκαν στον χριστιανισμό.<ref>Afonso de Albuquerque Cartas para El-Rei D. Manuel I edited by António Baião (1942). Letter of 1 April 1512</ref> Ο Αφόνσο ντι Αλμπουκέρκε ετοιμάστηκε να κάνει την τελική επίθεση για την ανακατάληψη της Γκόα (10 Σεπτεμβρίου 1512) με 14 πλοία και 1700 στρατιώτες, διέταξε να σκάψουν χαντάκια γύρω από την πόλη ώστε να την κατακτήσουν εύκολα. Την νύχτα πριν από την τελική επίθεση ο Ρασούλ Χαν παραδόθηκε, ο Αφόνσο ζήτησε να του παραδώσει όλα τα όπλα του, τα άλογα του και οι λιποτάκτες να φύγουν. Πολλοί λιποτάκτες είχαν ενωθεί με τον Ρασούλ Χαν τον Μάιο του 1510 που δραπέτευσε από την Γκόα, οι υπόλοιποι στην τελευταία πολιορκία. Ο Ρασούλ Χαν του ζήτησε να τους χαρίσει την ζωή, ο Αφόνσο συμφώνησε και εγκατέλειψε την Γκόα, η ζωή χαρίστηκε στους λιποτάκτες αλλά ο Αφόνσο τους ακρωτηρίασε με φρίκη. Ο πιο διάσημος από αυτούς Φερνάο Λόπες μεταφέρθηκε στην Πορτογαλία, από εκεί δραπέτευσε στην [[Νήσος Αγίας Ελένης|Αγία Ελένη]] όπου έζησε πολλά χρόνια σαν [[Ροβινσώνας Κρούσος]], η Γκόα έγινε από τότε η πιο πλούσια πόλη στην Πορτογαλική Ινδία.

Τον Δεκέμβριο του 1512 έφτασε στην Γκόα ο Ματέους ως απεσταλμένος της αντιβασίλισσας Ελένης της Αιθιοπίας στον Πορτογάλο βασιλιά Εμμανουήλ Α΄ με στόχο την συνεργασία τους εναντίον των μουσουλμάνων. Ο Αφόνσο ντι Αλμπουκέρκε τον δέχτηκε με μεγάλες τιμές σαν απεσταλμένο του [[Ιωάννης ο Πρεσβύτερος (μυθικός βασιλιάς)|Ιωάννη του Πρεσβύτερου.]] Ο βασιλιάς Εμμανουήλ Α΄ ανήγγειλε την άφιξη του στον πάπα [[Πάπας Λέων Ι΄|Λέων Ι΄.]] Ο Ματέους αντιμετωπίστηκε με μίσος από τους αντιπάλους του Αφόνσο, ο ίδιος τον έστειλε για προστασία στην Πορτογαλία όπου έγινε δεκτός με ενθουσιασμό από τον βασιλιά.<ref>Francis Millet Rogers (1962). The Quest for Eastern Christians. University of Minnesota Press. σ. 1</ref>

Τον Φεβρουάριο του 1512 ενώ ο Ματέους βρισκοτανβρισκόταν στην Πορτογαλία ο Αφόνσο εξέπλευσε στην Ερυθρά Θάλασσα με 1000 Πορτογάλους και 400 Ινδούς ώστε να εξασφαλίσει τον Πορτογαλικό έλεγχο. Η Σοκότρα αποδείχτηκε εκείνη την εποχή ανεπαρκής για τον έλεγχο του κόλπου, όπως τον είχε διαβεβαιώσει ο Ματέους η καλύτερη Πορτογαλική βάση θα μπορούσε να ήταν η [[Μασάουα]], γι΄αυτό έβαλε στόχο να την κατακτήσει.<ref>Foundations of the Portuguese empire, 1415–1580, σσ. 239–260, Bailey Wallys Diffie, Boyd C. Shafer, George Davison Winius</ref> Ο Αφόνσο γνώριζε ότι οι Μαμελούκοι ετοιμάζουν τον στόλο τους στο [[Σουέζ]] και αποφάσισε να προχωρήσει πριν φτάσουν ενισχύσεις στο Άντεν, ξεκίνησε την πολιορκία της πόλης.<ref>M. D. D. Newitt (2005). A History of Portuguese Overseas Expansion, 1400–1668. Routledge. σ. 87</ref>

Η Άντεν ήταν μια πόλη καλά οχυρωμένη αλλά με την σκληρή επίθεση έσπασαν τα τείχη, μετά από μισή μέρα σκληρής μάχης ο Αφόνσο οπισθοχώρησε. Διέσχισε την Ερυθρά θάλασσα μέσω της [[Μπαμπ ελ Μαντέμπ]], ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος που ακολούθησε αυτή την διαδρομή, επιχείρησε να πάει στην [[Τζέντα]] αλλά οι άνεμοι τον ανάγκασαν να καταφύγει στην Καμαράν, οι άντρες του υπέφεραν από ασθένειες και έλλειψη νερού και οπισθοχώρησε. Τον Αύγουστο του 1513 μετά από μία δεύτερη αποτυχημένη εκστρατεία στην Άντεν επέστρεψε στην Ινδία απογοητευμένος. Ο στόχος του ήταν να καταστρέψει ολοκληρωτικά την Αίγυπτο, έστειλε επιστολή στον βασιλιά Εμμανουήλ Α΄ και του πρότεινε να εκτρέψουν τον [[Νείλος|Νείλο]] ώστε να γίνει η χώρα άγονη. Μία άλλη πρόταση του στον βασιλιά ήταν να κλέψουν τα κόκαλα του προφήτη [[Μωάμεθ]] και να τα χρησιμοποιήσουν σαν απειλή μέχρι να εγκαταλείψουν οι Μουσουλμάνοι τους [[Άγιοι Τόποι|Άγιους Τόπους]].<ref>Andrew James McGregor (2006). A Military History of Modern Egypt: From the Ottoman Conquest to the Ramadan War. Praeger Publishers. σ. 20</ref><ref>Afonso de Albuquerque (1999). The Commentaries of the Great Afonso Dalboquerque, Second Viceroy of India. Elibron Classics</ref> Η επιχείρηση στο Σουέζ απέτυχε αλλά ο στόλος του Αφόνσο ντεντι Αλμπουκέρκε ήταν ο χριστιανικός στόλος που τρομοκράτησε τους μουσουλμάνους στο Κάϊρο όσο κανένας άλλος.<ref>Roger Crowley (2016): Conquerors: How Portugal Seized the Indian Ocean and Forges the First Global Empire, σ .335</ref>

===ΚατάκτησηΔεύτερη κατάκτηση της Ορμούζ (1515)===

Ο βασιλιάς Εμμανουήλ Α΄ έντονα πεπεισμένος για την πίστη του Αφόνσο στον ίδιο και τις υπηρεσίες που του είχε προσφέρει έδωσε στον γιο του όλες τις ''"πρέπουσες τιμές"'', τον μετονόμασε σε ''"Αφόνσο"'' για να τιμήσει τον πατέρα του.<ref>Stier, Hans Erich (1942) Die Welt als Geschichte: Zeitschrift für Universalgeschichte. Kohlhammer Verlag, Stuttgart</ref> Ο Αφόνσο ντι Αλμπουκέρκε ήταν φανατικός συγγραφέας, έγραψε πολλές επιστολές στο βασιλιά με τις οποίες του εξηγούσε αναλυτικά την κατάσταση που επικρατούσε στην αντιβασιλείαΙνδία. Ο γιος του συγκέντρωσε όλες τις επιστολές του πατέρα του σε ένα μεγάλο τόμο με τον τίτλο ''"Σημειώσεις του Αφόνσο ντι Αλμπουκέρκε"'' (1557), επανεκδόθηκε 17 χρόνια αργότερα (1776), σε αυτές περιγράφεται ως εξής :<ref>Forbes, Jack D. (1993) Africans and Native Americans "University of Illinois Press". 344</ref>

Τα κατορθώματα του Αφόνσο περιγράφονται στο περίφημο επικό ποίημα του [[Λουίς δε Καμόες]], ''"Οι Λουσιάδες"'', πέρα από τους ύμνους ο ποιητής τονίζει την σκληρή κυριαρχία των ανδρών στην εποχή του. Ο Αφόνσο ντι Αλμπουκέρκε περιγράφεται από τον σύγχρονο ποιητή [[Φερνάντο Πεσσόα]] στο έργο του ''"Μήνυμα"''. Ο Πεσσόα σχετίζει τα τμήματα του Πορτογαλικού οικόσημουοικοσήμου με μεγάλους άντρες της Πορτογαλικής ιστορίας, ο ΑφόνσοςΑφόνσο βρίσκεται στην μία πλευρά του γρύπα που στη κορυφή του βρίσκεται ο [[Ερρίκος ο Θαλασσοπόρος]], στην άλλη πλευρά του γρύπα βρίσκεται στην κορυφή ο Ιωάννης Β΄ της Πορτογαλίας. Μια ποικιλία από [[Μάνγκο]] που μετέφερε από την Ινδία πήρε το όνομα του προς τιμήν του.<ref>http://www.savanifarms.com/</ref>

Ο Αφόνσο ντι Αλμπουκέρκε έστειλε άλλη μια αποστολή στα νότια που ανακάλυψε το νησί [[Τιμόρ]] νότια από την [[Ωκεανία]] και την [[Παπούα Νέα Γουινέα]] (1512). Ακολούθησε νέα Πορτογαλική αποστολή υπό τον [[Χόρχε ντι Μενέζες]] (1526) που έδωσε στο νησί το όνομα ''"Νησί των Παπούα"''.<ref>https://web.archive.org/web/20100620023029/http://sio.ucsd.edu/png/expedition/timeline.cfm</ref><ref>Gordon L. Rottman (2002). World War Two Pacific Island Guide. Greenwood Press. σ. 152</ref><ref>McKinnon, Rowan; Carillet, Jean-Bernard; Starnes, Dean (2008). Papua New Guinea & Solomon Islands. σ. 23</ref><ref>Historical Dictionary of the Discovery and Exploration of the Pacific Islands, Max Quanchi, John Robson, Scarecrow Press (2005)</ref> Με τις επιτυχείς διπλωματικές του δραστηριότητες ο Αφόνσο άνοιξε όλους τους εμπορικούς δρόμους ανάμεσα στην Ευρώπη και την Κίνα. Ο Χόρχε ντι Αλμπουκέρκε ένας Πορτογάλος αξιωματούχος από την Μαλάκα έστειλε στην Κίνα τον υπάλληλο του Χόρχε Άλβαρες με ένα πλοίο γεμάτο με [[Πιπέρι]] από την [[Σουμάτρα]]. Ο Χόρχε Άλβαρες έφτασε στο Ταμάο ένα νησάκι κάτω από τον ποταμό Πηρλ, ήταν ο πρώτος Πορτογάλος που έφτασε στην Κίνα και ο πρώτος Ευρωπαίος που μπήκε στο [[Χονγκ Κονγκ]].<ref>NEWSLETTER JULY – DECEMBER 2012. Nº11 MACAU SCIENTIFIC AND CULTURAL CENTRE P.I. MINISTRY OF EDUCATION AND SCIENCE, THE MING PORCELAIN BOTTLE OF JORGE ÁLVARES INTERNATIONAL SYMPOSIUM – MACAU: PAST AND PRESENT. σ. 10</ref><ref>Denis Crispin Twitchett; John King Fairbank (1978). The Cambridge History of China. σ. 336</ref><ref>China and Europe Since 1978: A European Perspective Cambridge University Press (2002) σ. 1</ref><ref>The Grove Encyclopedia of Materials and Techniques in Art edited by Gerald W. R. Ward. Oxford University Press (2008) σ. 37</ref><ref>The Biography of Tea by Carrie Gleason, Crabtree Publishing Company (2007) σ. 12</ref><ref>Hong Kong & Macau, Andrew Stone, Piera Chen, Chung Wah Chow, Lonely Planet (2010) σσ. 20, 21</ref><ref>Hong Kong & Macau by Jules Brown Rough Guides (2002) σ. 195</ref> Ο Αφόνσο ντι Αλμπουκέρκε έστειλε σαν αντιβασιλιάς στην Κίνα τον Ραφαέλ Περεστρέλο προκειμένου να δημιουργήσει εμπορικές σχέσεις με την δυναστεία των Μινγκ που κυβερνούσε την Κίνα.<ref>https://web.archive.org/web/20130130144843/http://algarvedailynews.com/features/history/4372-tne-portuguese-in-the-far-east</ref> Στην αναφορά του ο Ραφαέλ Περεστρέλο έγραψε ''"είναι πολύ καλός και φιλικός λαός, οι Πορτογάλοι θα μπορέσουν να δημιουργήσουνέχουν άριστες σχέσεις μαζί τους"''.<ref>http://www.china.org.cn/english/culture/119676.htm</ref> Σε πείσμααντίθεση τωνμε αρχικώντις φιλικώναρχικές σχέσεωνφιλικές σχέσεις ανάμεσα στους δύο λαούς θα δημιουργηθούν αργότερα μεγάλες δυσκολίες.<ref>https://web.archive.org/web/20121225010332/http://www.smithsonianmag.com/history-archaeology/portugal_exhibit.html</ref> Οι προσπάθειες των Πορτογάλων να δημιουργήσουν δεσμούς με την Κίνα θα φέρουν σύντομα αποτελέσματα με τον εποικισμό του [[Μακάου]], θα είναι η βάση από την οποία οι Κινέζοι και οι Πορτογάλοι θα έχουν στενούς εμπορικούς δεσμούς περισσότερο από 500 χρόνια.<ref>http://www.china.org.cn/english/culture/119676.htm</ref><ref>Watercraft on World Coins: America and Asia, 1800–2008, Yossi Dotan, Sussex Academic Press (2010) σ. 303</ref> Η μακρόχρονη αυτοκρατορία στην ιστορία που διατηρήθηκε 500 χρόνια έληξε με την παραχώρηση του Μακάου στην Κίνα.<ref>http://www.golisbon.com/culture/age-of-scovery.html</ref><ref>https://archive.today/20130410164349/http://au.businessinsider.com/the-10-greatest-empires-in-history-2011-9?op=1%239-the-portuguese-empire-outlasted-everyone-2</ref><ref>The Bricks of an Empire IMS-1999 585 Years of Portuguese Emigration, Stanley L. Engennan, Joâo César das Neves (December 1996) σ. 2</ref> Ο Αλφόνσο ντι Αλμπουκέρκε ήταν τέλος ο πρώτος Ευρωπαίος που πήγε στην Ταϊλάνδη και ξεκίνησε εμπορικές σχέσεις με τους κατοίκους της.<ref>Encyclopedia of the Peoples of Asia and Oceania, Barbara A. West. Infobase Publishing (2009) σ. 800</ref>