Ραφαήλ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Σύμφωνα με τον Βαζάρι, ο πατέρας του τον έβαλε ως μαθητευόμενο στο εργαστήριο του [[Περουτζίνο]], δασκάλου της Ούμπρια, «παρά τα δάκρυα της μητέρας του». Πηγή της μαθητείας αυτής ήταν μόνο ο Βαζάρι και άλλος ένας<ref>Simone Fornari το 1549–50, βλέπε Gould:207</ref> και αμφισβητήθηκε, καθώς η ηλικία των οκτώ θεωρείται πολύ νωρίς για να ξεκινήσει μια τέτοια μαθητεία. Μια εναλλακτική θεωρία είναι ότι έλαβε τουλάχιστον κάποια εκπαίδευση από τον [[Τιμοτέο Βίτι]], ο οποίος ήταν ζωγράφος της Αυλής στο Ουρμπίνο από το 1495<ref>Jones & Penny:8</ref>. Οι περισσότεροι σύγχρονοι ιστορικοί συμφωνούν ότι ο Ραφαήλ εργάστηκε τουλάχιστον ως βοηθός του Περουτζίνο από το 1500 περίπου. Η επιρροή του Περουτζίνο στην πρώιμη δουλειά του Ραφαήλ είναι πολύ σαφής: «πιθανώς κανένας άλλος ιδιοφυής μαθητής δεν έχει απορροφήσει ποτέ τόσο πολύ τη διδασκαλία του δασκάλου του, όσο ο Ραφαήλ», σύμφωνα με τον Heinrich Wölfflin<ref>αντιπαραβάλλοντάς τον με τον Λεονάρντο ντα Βίντσι και τον Μιχαήλ Άγγελο αναφορικά με το θέμα αυτό. Wölfflin:73</ref>. Ο Βαζάρι έγραψε ότι ήταν αδύνατο να διακρίνει κανείς τίνος είναι ένα έργο μεταξύ των δύο τους σε αυτή την περίοδο, αλλά πολλοί σύγχρονοι ιστορικοί τέχνης ισχυρίζονται ότι το καταφέρνουν καλύτερα και ανιχνεύουν το χέρι του σε συγκεκριμένες περιοχές έργων του Περουτζίνο ή του εργαστηρίου του. Εκτός από την στυλιστική εγγύτητα, οι τεχνικές τους είναι πολύ παρόμοιες, όπως για παράδειγμα η βαφή που εφαρμόζεται χοντρικά, χρησιμοποιώντας μέσο για βερνίκι, σε σκιές και σκούρα ρούχα, αλλά πολύ λεπτό στις περιοχές της σάρκας. Υπερβολική ρητίνη στο βερνίκι προκαλεί συχνά ρωγμές σε περιοχές χρωμάτων στα έργα και των δύο καλλιτεχνών<ref>Jones and Penny:17</ref>. Το εργαστήριο του Περουτζίνο ήταν ενεργό τόσο στην [[Περούτζια]] όσο και στη [[Φλωρεντία]], διατηρώντας ενδεχομένως δύο μόνιμες έδρες<ref>Jones & Penny:2–5</ref>. Ο Ραφαήλ χαρακτηρίζεται ως «δάσκαλος», δηλαδή πλήρως εκπαιδευμένος, τον Δεκέμβριο του 1500<ref>Ettlinger & Ettlinger:19</ref>.

 

 

Μετά τα πρώιμα έργα του εγκαταστάθηκε στη [[Φλωρεντία]] και αργότερα στη [[Ρώμη]]. Εκεί ολοκλήρωσε ορισμένα από τα σπουδαιότερα έργα του, μεταξύ των οποίων οι τοιχογραφίες στο [[Βατικανό]]. Αυτά τα έργα ακολούθησαν τη λεγόμενη [[Η Σχολή των Αθηνών|Σχολή των Αθηνών]], ως έκφραση κλασικής τέχνης. Ως αρχιτέκτων προσανατολίστηκε στις επιλογές του [[Ντονάτο Μπραμάντε]], μετά τον θάνατο του οποίου ανέλαβε τη διεύθυνση των έργων στην εκκλησία του Αγίου Πέτρου. Πέθανε απρόσμενα σε ηλικία 37 ετών στη Ρώμη. Χαρακτηρίζεται ως ένας από τους σημαντικότερους ζωγράφους της [[Ευρώπη|Ευρώπης]], του οποίου το έργο θαυμάζεται για την καθαρότητα της φόρμας του και τη δεξιοτεχνία του.

File:CrocefissioneRaffaello.jpg|''Η Σταύρωση'', 1502–3, πολύ κοντά στην τεχνοτροπία του [[Περουτζίνο]] ([[Εθνική Πινακοθήκη Λονδίνου]])

File:PalaOddiRaffaello.jpg|''[[Η Στέψη της Παναγίας (Ραφαήλ)|Η Στέψη της Παναγίας]]'' 1502–3 ([[Μουσεία_Βατικανού#Η%20Βατικανή%20Πινακοθήκη%20(Pinacoteca%20vaticana)|Βατικανή Πινακοθήκη]])

</gallery>