Αικατερίνη της Αυστρίας, βασίλισσα της Πορτογαλίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η '''Αικατερίνη της Αυστρίας''', πορτογαλ.([[Πορτογαλική γλώσσα]]: ''Catarina'', ([[14 Ιανουαρίου]] [[1507]] - [[12 Φεβρουαρίου]] [[1578]]) από τον [[Οίκος των Αψβούργων|Οίκο των Αψβούργων]] ήταν πριγκίπισσα (infanta) της Καστίλης & της Αυστρίας και με τον γάμο της έγινε βασίλισσα της Πορτογαλίας. Έγινε αντιβασίλισσα το 1557-62, κατά τη διάρκεια της ανηλικιότητας του εγγονού της Σεβαστιανού της Πορτογαλίας.

Ήταν η τρίτη κόρη του [[Φίλιππος Α΄ της Καστίλης|Φιλίππου]] διαδόχου της Αυστρίας και της [[Ιωάννα Α΄ της Καστίλης|Ιωάννας Α΄ των Τραστάμαρα]] βασίλισσας της Καστίλης, κόρης του [[Φερδινάνδος Β΄ της Αραγωνίας|Φερδινάνδου Β΄]] της Αραγωνίας.<ref>Jordan, Annemarie (1994). The Development of Catherine of Austria's Collection in the Queen's Household: Its Character and Cost. Providence, R. I.: Brown University. σ. 700</ref>

Το 1525 παντρεύτηκε τον εξάδελφό της Ιωάννη Β΄ της Πορτογαλίας. Από τα εννέα τέκνα τους δύο επέζησαν, η Μαρία και ο Ιωάννης-Εμμανουήλ. Η Αικατερίνη μεριμνούσε για την εκπαίδευσή τους: συγκέντρωσε μία σοβαρή βιβλιοθήκη και ίδρυσε ένα είδος ''σαλονιού'' στην Αυλή.<ref>Walsby, Malcolm; Constantinidou, Natasha (2013). Documenting the Early Modern Book World: Inventories and Catalogues in Manuscript and Print. Brill. σσ. 101–103</ref> Έφερε έναν αριθμό λογίων γυναικών στα διαμερίσματά της, όπως την ανθρωπίστρια [[Χουάνα Βαθ]], την [[Πούμπλια Ορτένθια δε Κάστρο]] και την ποιήτρια [[Λουίζα Σίγεα δε Βελάθκο]].<ref>Walsby, Malcolm; Constantinidou, Natasha (2013). Documenting the Early Modern Book World: Inventories and Catalogues in Manuscript and Print. Brill. σσ. 101–103</ref><ref>Wyles, Rosie; Hall, Edith (2016). Women Classical Scholars: Unsealing the Fountain from the Renaissance to Jacqueline de Romilly. Oxford University Press. σσ. 58–59</ref> Η πρώτη ήταν υπεύθυνη για τη διδασκαλία της Μαρίας και της ανιψιάς της Αικατερίνης, επίσης [[Μαρία της Πορτογαλίας, δούκισσα του Βιζέου|Μαρίας]], η οποία ήταν μία λογία από μόνη της.<ref>Walsby, Malcolm; Constantinidou, Natasha (2013). Documenting the Early Modern Book World: Inventories and Catalogues in Manuscript and Print. Brill. σσ. 101–103</ref><ref>Boxer, Charles Ralph (1981). João de Barros: Portuguese Humanist and Historian of Asia. Concept Publishing Company. σσ. 17–18</ref>

Το 1554 απεβίωσε ο γιος της και το 1557 ο σύζυγός της. Για την αντιβασιλεία κατά την ανηλικιότηταανηλικότητα του εγγονού της Σεβαστιανού, ανταγωνίστηκε με τη μητέρα του (και ανιψιά της) [[Ιωάννα της Αυστρίας, πριγκίπισσα της Πορτογαλίας|Ιωάννα των Αψβούργων]]. Με τη μεσολάβηση του Καρόλου Α΄ της Ισπανίας το θέμα λύθηκε υπέρ της αδελφής του Αικατερίνης, ενώ η κόρη του Ιωάννα των Αψβούργων κλήθηκε στην Ισπανία για να αναλάβει εκεί την αντιβασιλεία κατά την απουσία του Φιλίππου Β΄. Έτσι η Αικατερίνη ανέλαβε την αντιβασιλεία στην Πορτογαλία ως το 1562, οπότε την παρέδωσε στον καρδινάλιο [[Ερρίκος της Πορτογαλίας|Ερρίκο]], αδελφό του Ιωάννη Γ΄.

Η Αικατερίνη είχε μία από τις πιο πρώιμες και εκλεκτές συλλογές κινεζικής πορσελάνης στην Ευρώπη, λόγω της θέσης της ως αδελφή του Καρόλου Α΄ και ως βασίλισσας της Πορτογαλίας. "Αποκτούσε ποσότητες από πορσελάνες και εξωτικά είδη από την Ασία, που έφθαναν τακτικά στη Λισαβόνα για τη διακόσμηση του εκεί βασιλικού ανακτόρου, όπως επίσης για την προσωπική της χρήση. Αυτά τα είδη τα είχε ως εμβλήματα της εξουσίας της. Η συλλογή της έγινε το πρώτο ''δωμάτιο με αξιοπερίεργα'' στην Ιβηρική χερσόνησο".<ref>Amsterdam: Wanders Uitgevers,, n.d., σ. 18</ref> Η Αικατερίνη ακολούθησε μία παράδοση, που είχε εγκαθιδρύσει ο [[Εμμανουήλ Α΄ της Πορτογαλίας]] (πατέρας του Ιωάννη Γ΄), ο οποίος αγόραζε πορσελάνες για τη σύζυγό του [[Μαρία της Αραγωνίας, βασίλισσα της Πορτογαλίας|Μαρία των Τραστάμαρα]], θεία εκ μητρός της Αικατερίνης. Το διάστημα 1511-14 ο ''θησαυροφύλακας των μπαχαρικών'' στη Λισαβόνα "κατέγραψε ένα σύνολο 692 πορσελανών και άλλων εξωτικών αγαθών", που είχαν αγοραστεί για τη Μαρία των Τραστάμαρα, 2η από τις 3 συζύγους του Εμμανουήλ Α΄.<ref>Teresa Canepa, "The Iberian royal courts of Lisbon and Madrid, and their role in spreading a taste for Chinese porcelain in 16th-century Europe", Ibid, σ. 17</ref> Μεταξύ άλλων στη συλλογή υπήρχαν απολιθωμένα δόντια καρχαρία, ένα κεφάλι φιδιού μέσα σε χρυσή θήκη, καρδιόσχημοι λίθοι ίασπη για την παύση της αιμορραγίας, ένας κορμός κοραλλιού ως φυλαχτό εναντίον των κακών πνευμάτων, λίθοι από το στομάχι ζώων (bezoar), έναν χαυλιόδοντα ναρβάλ (θαλάσσιου μονόκερω) και σωρούς πολύτιμων και ημιπολύτιμων λίθων, όπως ρουμπινιών, σμαραγδιών και διαμαντιών.<ref>Annemarie Jordan Gshwend, "In the Tradition of Princely Collections: Curiosities and Exotica in the Kunstkammer of Catherine of Austria," in Bulletin of the Society for Renaissance Studies, Volume XIII, Number 1 (October 1995), σ. 142</ref>