Βικιπαίδεια

JFK, η Ιστορία που Χαράχτηκε στη Μνήμη μας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Αμερικανικό πολιτικό θρίλερ του Όλιβερ Στόουν
Επόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Ετικέτες: Επεξεργασία από κινητό Διαδικτυακή επεξεργασία από κινητό Προχωρημένη επεξεργασία από κινητό
(Καμία διαφορά)

Έκδοση από την 11:50, 29 Μαρτίου 2020

Η ταινία JFK είναι ένα Αμερικανικό πολιτικό θρίλερ του 1991 σε σκηνοθεσία του Όλιβερ Στόουν και το σενάριο προσαρμόστηκε από τον Στόουν και τον Ζάκαρι Σκλαρ από τα βιβλία " Στο ίχνος των δολοφόνων (On the Trail of the Assassins)" του Τζιμ Γκάρισον και το Διασταυρωμένα Πυρά: Η περιοχή που σκότωσε τον Κένεντι (Crossfire: The Plot That Killed Κένεντι) του Τζιμ Μαρς.

JFK
Κινηματογραφική αφίσα της ταινίας
ΣκηνοθεσίαΌλιβερ Στόουν
ΠαραγωγήΌλιβερ Στόουν, Άρνον Μίλτσαν και Α. Κίτμαν Χο[1]
ΣενάριοΤζιμ Μαρς, Τζιμ Γκάρισον και Όλιβερ Στόουν
Βασισμένο σεΣτο μονοπάτι των δολοφόνων
ΠρωταγωνιστέςΚέβιν Κόστνερ, Τζο Πέσι, Γκάρι Όλντμαν, Τόμι Λι Τζόουνς, Σίσι Σπέισεκ, Λόρι Μέτκαλφ, Μάικλ Ρούκερ, Τζέι Ο. Σάντερς, Κέβιν Μπέικον, Εντ Άσνερ, Τζακ Λέμον, Μπράιαν Ντόιλ-Μάρεϊ, Γουέιν Νάιτ, Pruitt Taylor Vince, Ντόναλντ Σάδερλαντ, Σάλι Κέρκλαντ, Γουόλτερ Ματάου, Τζον Κάντι, Μπεάτα Πόσνιακ, Βίνσεντ Ντ'Ονόφριο, Μπομπ Γκάντον, Ντέιλ Ντάι, Ένγουϊν Νιλ, Φρανκ Γουόλεϊ, Τζον Λαρροκέτ, Λολίτα Νταβίντοβιτς, Μάρτιν Σιν, Πίτερ Μαλόνι, Ρον Ρίφκιν, Σον Στόουν, Τόμάς Μιλιάν, Τόνι Πλάνα, Γκάρι Γκραμπς, Τζον Σ. Ντέιβις, James N. Harrell, Τζο Άντερσον, Μάρκο Περέλα, Ντάριλ Κοξ, Τζιμ Γκάρισον, Wayne Tippit, Τζέρι Ντάγκλας, Duane Grey, Τζορτζ Ρ. Ρόμπερτσον, Τζον Φίνεγκαν, Richard Rutowski[2], Ζακλίν Μπουβιέ Κένεντι Ωνάση[2], Λεονίντ Μπρέζνιεφ[2], Ρίκα Διαλυνά[2], Gail Cronauer[2], Willem Oltmans και Ellen McElduff
ΜουσικήΤζον Γουίλιαμς
ΦωτογραφίαΡόμπερτ Ρίτσαρντσον
ΜοντάζΤζο Χάτσινγκ και Πιέτρο Σκάλια[1]
Εταιρεία παραγωγήςRegency Enterprises, StudioCanal και Warner Bros.
ΔιανομήWarner Bros. και Netflix
Πρώτη προβολή20  Δεκεμβρίου 1991[1], 23  Ιανουαρίου 1992 (Γερμανία)[3], 20  Δεκεμβρίου 1991 (Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής), 29  Ιανουαρίου 1992 (Γαλλία) και 1991
Διάρκεια189 λεπτά
ΠροέλευσηΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής και Γαλλία
ΓλώσσαΑγγλικά
δεδομένα (π • σ • ε )

Η ταινία εξετάζει τα γεγονότα που οδήγησαν στη δολοφονία του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι και φέρεται να υιοθετεί την άποψη του πρώην εισαγγελεα της Νέας Ορλεάνης Τζιμ Γκάρισον (Κέβιν Κόστνερ). Ο Γκάρισον υπέβαλε κατηγορίες εναντίον του επιχειρηματία της Νέας Ορλεάνης Κλέι Σόου (Τόμι Λι Τζόουνς) για την υποτιθέμενη συμμετοχή του σε συνωμοσία για την δολοφονία του Πρόεδρου των ΗΠΑ, για την οποία ο Λι Χάρβεϊ Όσβαλντ (Γκάρι Όλντμαν) βρέθηκε υπεύθυνος βάση του πορισματος που κατέληξε η Επιτροπή Γουώρεν. Ο Όλιβερ Στόουν περιέγραψε αυτην την ταινία ως « αντι-μύθο » στον «φανταστικό μύθο» της Επιτροπής Γουώρεν.

Με τη κυκλοφορία της ταινίας, πολλές μεγάλες αμερικανικές εφημερίδες έσπευσαν να επικρίνουν τον Στόουν για τις αναφορές με ιστορικά γεγονότα, συμπεριλαμβανομένης της εικασίας της ταινίας ότι ο Πρόεδρος Λίντον Τζόνσον ήταν μέρος μιας συνομωσιας για να δολοφονήσουν τον Κένεντι. Παρά τη διαμάχη γύρω από την ιστορική απεικόνιση της, το JFK έλαβε θετικές κριτικές για τις ερμηνείες του cast, της σκηνοθεσίας, του σεναρίου, του μοντάζ και της φωτογραφίας. Η ταινία ανεβασε σταδιακά το ρυθμό στο box office μετά από μια αργή εκκίνηση, κερδίζοντας πάνω από 205 εκατομμύρια δολάρια σε παγκόσμιο ακαθάριστο εσοδα, καθιστώντας την έκτη ταινία σε εισπραξεις του 1991 παγκοσμίως. Το JFK ήταν υποψήφια για οκτώ βραβεία Όσκαρ, μεταξύ των οποίων, Καλύτερης τανίας, Καλύτερης Σκηνοθεσίας για τον Στόουν και Καλύτερου Β' Ανδρικού Ρόλου για τον Τόμι Λι Τζόουνς και κέρδισε δύο για την Καλύτερη διευθυνση φωτογραφίας και Καλύτερου Μοντάζ. Ήταν η πιο επιτυχημένη των τριών ταινιών του Ολιβερ Στόουν που έκανε για Αμερικανούς προέδρους, ακολουθούμενη για τον Ρίτσαρντ Νίξον με πρωταγωνιστή τον Άντονι Χόπκινς και τον Τζορτζ Μπους με πρωταγωνιστή τον Τζος Μπρόλιν.

Πλοκή

Η ταινία ανοίγει με εικονογραφημένο υλικό, συμπεριλαμβανομένης της αποχαιρετιστήριας ομιλίας του 1961 του απερχομένου Προέδρου Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, προειδοποιώντας για τη δημιουργία του « στρατιωτικού-βιομηχανικού συγκροτήματος ». Ακολουθεί μια σύνοψη των ετών του Τζον Φ. Κενεντι ως προέδρου, δίνοντας έμφαση στα γεγονότα που, στο σενάριο του Στόουν, θα οδηγούσαν στη δολοφονία του. Αυτό βασίζεται στην αναπάρασταση της δολοφονίας στις 22 Νοεμβρίου 1963. Ο Εισαγγελέας της Νεας Ορλεάνης Τζιμ Γκάρισον στη συνέχεια μαθαίνει για πιθανές συνδέσεις της Νέας Ορλεάνης με τη δολοφονία του JFK. Ο Γκάρισον και η ομάδα του ερευνούν διάφορους πιθανούς συνωμότες, συμπεριλαμβανομένου του ιδιωτικού πιλότου Ντέιβιντ Φέρι, αλλά αναγκάζονται να εγκαταλειψουν τις έρευνες αφού η ομοσπονδιακή κυβέρνηση ανέλαβε επίσημα την έρευνα με την δημιουργία της Επιτροπής Γουώρεν. Ο βασικός ύποπτος για την δολοφονία του Κένεντι, Λι Χάρβεϊ Όσβαλντ σκοτώνεται από τον Τζακ Ρούμπι και ο Γκάρισον κλείνει την έρευνα.

Η έρευνα ξεκινά και πάλι το 1966 όταν ο Γκάρισον διαβάζει το πόρισμα της Επιτροπής Γουώρεν και παρατηρεί ότι περιεχει πολλαπλές ανακρίβειες. Ο Γκάρισον και η ομαδα του ανακρίνουν αρκετούς μάρτυρες της δολοφονίας του Κένεντι και άλλους που εμπλέκονται με τους Όσβαλντ, Ρούμπι και Φέρι. Ένας τέτοιος μάρτυρας είναι ο Γουίλι Ό Κιφ, ένας άνδρας ιερόδουλος που υπηρετεί πέντε χρόνια στη φυλακή, ο οποίος αποκαλύπτει ότι είδε τον Φέρι να συζητά ενα σχεδιο συνομωσίας. Εκτός από την συνάντησή του με τον Όσβαλντ, ο Ο Κιφ συνευρεθεί σεξουαλικά με έναν άνθρωπο που ονομάζεται "Κλέι Μπέρτραντ". Η Τζιν Χιλ, δάσκαλα που λέει ότι είδε πυροβολισμούς να προέρχονται από το φράχτη, λέει στους ανακριτές ότι η Μυστική Υπηρεσία την απείλησε και της ειπαν να ισχυριστεί στην μετέπειτα κατάθεση της ότι οι τρεις πυροβολισμοί προήλθαν από το αποθετήριο βιβλίων, αποκαλύπτοντας τις αλλαγές που έγιναν στη κατάθεση της από την Επιτροπή Γουώρεν. Η ομαδα του Γκάρισον δοκιμάζει επίσης τη θεωρία μεμονωμένων σφαιρών, στοχεύοντας με ένα άδειο τουφέκι από το παράθυρο μέσω του οποίου ο Όσβαλντ φέρεται να πυροβόλησε τον Κένεντι. Καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι Όσβαλντ είχε πάρα πολύ κακή ορατότητα για να κάνει τις βόλες, υποδεικνύοντας ότι κάποιος άλλος, ή πολλαπλοί σκοπευτές, συμμετείχαν.

Το 1968, ο Γκάρισον συναντά εναν υψηλόβαθμο αξιωματούχο στην Ουάσινγκτον, ο οποίος αυτοαποκαλειται ως "Χ". Προτείνει μια συνωμοσία στα ανώτατα επίπεδα κυβέρνησης, εμπλέκοντας τα μέλη της CIA, της μαφίας, του στρατιωτικού-βιομηχανικού συγκροτήματος, της μυστικής υπηρεσίας, του FBI και του αντιπροέδρου του Κένεντι και του τότε προέδρου Λίντον Τζόνσον ως συνωμότες ή αυτοί που ειχαν κίνητρα για να συγκαλύψουν την αλήθεια της δολοφονίας. Ο X εξηγεί ότι ο Πρόεδρος σκοτώθηκε επειδή ήθελε να βγάλει τις Ηνωμένες Πολιτείες από τον πόλεμο του Βιετνάμ και να διαλύσει τη CIA. Ο Χ ενθαρρύνει τον Γκάρισον να συνεχίσει να ερευνά την υπόθεση και να διώξει ποινικά τον διεθνή επιχειρηματία Κλέι Σόου που εδρεύει στη Νέα Ορλεάνη για την υποτιθέμενη εμπλοκή του. Όταν ο Σόου ανακρίνεται, ο επιχειρηματίας αρνείται οποιαδήποτε γνώση της συνάντησης των Φέρι, O' Κιφ ή Όσβαλντ, αλλά σύντομα κατηγορείται για συνωμοσία για την δολοφονία του Πρόεδρου Κένεντι.

Μερικοί από την ομάδα του Γκάρισον αρχίζουν να αμφιβάλλουν για τα κίνητρά του και διαφωνούν με τις μεθόδους του και αφήνουν την έρευνα. Ο γάμος του Γκάρισον περνά κριση όταν η σύζυγός του Λιζ παραπονιέται ότι ξοδεύει περισσότερο χρόνο στην υπόθεση απ 'ό,τι με τη δική του οικογένεια. Μετά από ενα απειλητικό τηλεφωνημα προς την κόρη τους, η Λιζ κατηγορεί τον Γκάρισον ότι είναι εγωιστης και επιτίθεται στον Σόου μόνο λόγω της ομοφυλοφιλίας του. Επιπλέον, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ξεκινουν επιθέσεις κατά της τηλεόρασης και των εφημερίδων που υποστηριζουν τον Γκάρισον και επικρίνοντας τον τρόπο με τον οποίο το γραφείο του ξοδεύει τα χρήματα των φορολογουμένων. Μερικοί βασικοί μάρτυρες φοβούνται και αρνούνται να καταθέσουν, ενώ άλλοι, όπως ο Φέρι, σκοτώνονται σε ύποπτες συνθήκες. Πριν από το θάνατό του, ο Φέρι λέει στον Γκάρισον ότι πιστεύει ότι υπάρχουν άνθρωποι πιο πάνω από αυτόν και αποκαλύπτει ότι υπάρχει συνωμοσία γύρω από το θάνατο του Κένεντι.

Η δίκη του Κλέι Σόου πραγματοποιείται το 1969. Ο Γκάρισον παρουσιάζει στο δικαστήριο περισσότερες αποδείξεις για πολλαπλούς δολοφόνους και απορρίπτει τη θεωρία των τριων συνεχόμενων σφαιρών και προτείνει ένα σενάριο της Dealey Plaza που περιλαμβάνει τρεις δολοφόνους που πυροβόλησαν έξι συνολικές βόλες και πλαισιώναν τον Όσβαλντ για τις δολοφονίες του Κένεντι και του αστυνομικού JD Tippit, αλλά το σώμα ενόρκων αθωώνει τον Σόου μετά από λιγότερο από μία ώρα συσκεψης. Η ταινία αντικατοπτρίζει ότι οι ενόρκοι της δίκης δήλωσαν δημοσίως ότι πίστευαν ότι υπάρχει μια συνωμοσία πίσω από τη δολοφονία, αλλά όχι αρκετά στοιχεία που να συνδέουν την Σόου με αυτή τη συνωμοσία. Ο Κλέι Σόου πέθανε από καρκίνο του πνεύμονα το 1974, αλλά το 1979, ο Ρίτσαρντ Χελμς κατέθεσε ότι ο Κλέι Σόου ειχε συνεργασία με μερική απασχόληση στο Τμήμα Εσωτερικών Επαφών της CIA. Οι τίτλοι τέλους στην ταινία ισχυρίζονται ότι τα αρχεία που σχετίζονται με τη δολοφονία θα κυκλοφορήσουν στο κοινό το 2029.

Διανομή ρόλων

Παραγωγή

Ο Ζάκαρι Σκλαρ, δημοσιογράφος και καθηγητής δημοσιογραφίας στη Σχολή Δημοσιογραφίας της Κολούμπια, συναντήθηκε με τον Γκάρισον το 1987 και τον βοήθησε να ξαναγράψει ένα χειρόγραφο στο οποίο εργαζόταν για τη δολοφονία του Κένεντι.[4]

Ο Σκλαρ επεξεργάστηκε το βιβλίο και το δημοσιεύσε το 1988. Ενώ παρακολούθησε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Λατινικής Αμερικής στην Αβάνα της Κούβας, ο Στόουν συναντήθηκε με την εκδότρια της Sheridan Square Press Έλεν Ρέι, η οποια είχε δημοσιεύσει το βιβλίο του Τζιμ Γκάρισον για το μονοπάτι των δολοφόνων.[5] Η Έλεν Ρέι είχε πάει στη Νέα Ορλεάνη και συνεργάστηκε με τον Γκάρισον το 1967. Έδωσε στον Στόουν ένα αντίγραφο του βιβλίου του Γκάρισον και του είπε να το διαβάσει.[6]

Ο Στόουν αμέσως αγόρασε τα δικαιώματα για ταινία με 250.000 δολάρια δικά του χρήματα για να εμποδίσει τη συζήτηση από τα στούντιο σχετικά με τα έργα που μπορεί να αναπτύξει.[7]

Η δολοφονία του Κένεντι είχε πάντα μια βαθιά επίδραση στον Στόουν: "Η δολοφονία του Κένεντι ήταν ένα από τα συμβάντα σηματοδότησης της μεταπολεμικής γενιάς, της γενιάς μου".[6] Ο Στόουν συναντήθηκε με τον Γκάρισον και του πηρε συνεντευξη με διάφορες ερωτήσεις για τρεις ώρες. Η υπερηφάνεια και η αξιοπρέπεια του εντυπωσίασαν τον σκηνοθέτη.[8] Οι εντυπώσεις της Στόουν από τη συνάντησή τους ήταν ότι ο Γκάρισον "έκανε πολλά λάθη, πίστευε σε πολλούς ειδικούς και ακολούθησε πολλά πλαστά στοιχεια, αλλά βγήκε σε μια διέξοδο, και συνέχισε, ακόμα κι όταν γνώριζε ότι θα αντιμετωπίσει μεγάλες δυσκολίες."[9]

Ο Στόουν δεν ενδιαφέρθηκε να κάνει μια ταινία για τη ζωή του Γκάρισον, αλλά μάλλον την ιστορία πίσω από τη συνωμοσία για να δολοφονήγσουν τον Κένεντι. Αγόρασε επίσης τα δικαιώματα για ταινία του βιβλίου του Τζιμ Μαρς Διασταυρωμενα Πυρά: Η περιοχή που σκότωσε τον Κένεντι. Ένας από τους πρωταρχικούς στόχους του σκηνοθέτη με το JFK ήταν να αντικρούσει την έκθεση της Επιτροπής Γουώρεν καθώς πίστευε ότι ήταν "ένας μεγάλος μύθος. Και για να πολεμήσουμε έναν μύθο, ίσως πρέπει να δημιουργήσετε ένα άλλο, ένα αντίθετο μύθο"."[10]

Παρόλο που το βιβλίο του Μαρς περιεχει πολλές θεωρίες, ο Στόουν ήταν πεινασμένος για περισσότερες και προσέλαβε την Τζέιν Ρουσκόνι, πρόσφατη πτυχιούχο του Πανεπιστημίου Γέιλ, να ηγηθεί μιας ομάδας ερευνητών και να συγκεντρώσει όσο το δυνατό περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη δολοφονία. Ο Στόουν διάβασε δώδεκα βιβλία σχετικά με τη δολοφονία, ενώ η Ρουσκόνι διάβασε μεταξύ 100 και 200 ​​βιβλία για το θέμα.[11]

Μέχρι το Δεκέμβριο του 1989, ο Στόουν άρχισε να προσεγγίζει τα στούντιο του Χόλιγουντ για να χρηματοδοτησει την ταινία του. Ενώ προετοιμαζε την ταινία The Doors, συναντήθηκε με τρία στελέχη της Warner Bros. οι οποιοι ήθελαν να κάνει μια ταινία για τον Χάουαρντ Χιουζ.[12] Ωστόσο, ο Γουόρεν Μπίτι αγορασε τα δικαιώματα και έτσι αρχισαν να συζητουν για το JFK. Ο πρόεδρος του Studio Τέρι Σέμελ του άρεσε η ιδέα για μια ταινία που σχετίζονταν με την δολοφονία του Κένεντι, και ο ιδιος είχε μια φήμη για την πραγματοποίηση πολιτικών και αμφιλεγόμενων ταινιών, συμπεριλαμβανομένων των Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου, Υπόθεση Πάραλαξ και The Killing Fields.[13] Ο Στόουν κατέληξε σε μια συμφωνία με την Warner Bros. με την οποία το στούντιο θα αποκτουσε όλα τα δικαιώματα για την ταινία και θα διεθετε τα 20 εκατομμύρια δολάρια για τον προϋπολογισμό της. Ο σκηνοθέτης το έκανε αυτό ώστε το σενάριο να μην κυκλοφορησει ευρέως και να διαγωνιστεί και γνώριζε επίσης ότι το υλικό ήταν δυνητικά επικίνδυνο και ότι ήθελε μόνο ένα στούντιο για να το χρηματοδοτήσει. Τέλος, ο Στόουν άρεσε το ιστορικό του Σέμελ για την παραγωγή πολιτικών ταινιών.[13]

Σενάριο

Όταν ο Στόουν αποφάσισε να γράψει το σενάριο, ζήτησε από τον Σκλαρ (ο οποίος επίσης επεξεργάστηκε το βιβλίο του Γκάρισον) να συντάξει μαζί του και να αποστείλει τα βιβλία του Γκάρισον και του Μαρς μαζι με την έρευνα της Ρουσκόνι σε ένα σενάριο που θα μοιάζει με αυτό που ονομάζεται " ταινία."[14] Ο Στόουν δήλωσε στον Σκλαρ το όραμά του για την ταινία:

Θεωρώ ως μοντέλο τις ταινίες Ζ και Ρασομόν και βλέπω το γεγονός στο Dealey Plaza να λαμβάνει χώρα στην πρώτη σεκάνς και πάλι στην όγδοη σεκάνς και πάλι αργότερα και κάθε φορά θα το βλέπουμε διαφορετικά και με περισσότερο φωτισμό. Με κάποιο τρόπο είχα την εντύπωση ότι στο Ζ είδαμε την εμφάνιση του εγκλήματος και στη συνέχεια την επανεμφάνιση του εγκλήματος σε όλη την εικόνα μέχρι να το δούμε με κάποιο άλλο τρόπο. Αυτή ήταν η ιδέα του JFK - αυτή ήταν η ουσία του: βασικά, γι 'αυτό το αποκαλούσα JFK. Όχι J,F,K,. Οπως το Ζ ήταν ένας κώδικας, ετσι και το JFK ήταν ένας κώδικας αμερικανικού τύπου. Όπως γράφτηκε έγινε πιο συναρπαστικό: εξελίχθηκε σε τέσσερις αξονες.[15]

Αν και χρησιμοποίησε ιδέες από το Ρασομόν, το βασικό του μοντέλο για το JFK ήταν το Z. Ο Στόουν έσπασε τη δομή της ταινίας σε τέσσερις ιστορίες: ο Γκάρισον που ερεύνησε τη σύνδεση της Νέας Ορλεάνης με τη δολοφονία. την έρευνα που αποκάλυψε ο Στόουν, "Όσβαλντ μύθος: ποιος ήταν και πώς προσπαθήσαμε να το παρουσιάσουμε". Η αναπαρασταση της δολοφονίας στο Dealey Plaza, και τέλος ότι ο χαρακτήρας του "Χ" μετέφερε καποια γεγονοτα στον Γκάρισον, τον οποίο ο Στόουν είδε ως "το μέσο με το οποίο μπορούσαμε να κινηθούμε μεταξύ της Νέας Ορλεάνης, τοπικά, στην ευρύτερη ιστορία του Dealey Plaza". Ο Σκλαρ εργάστηκε στην πλευρά Γκάρισον της ιστορίας ενώ ο Στόουν πρόσθεσε την ιστορία του Όσβαλντ, τα γεγονότα στο Dealey Plaza και το χαρακτήρα του "κ. Χ".[16]

Ο Σκλαρ πέρασε ένα χρόνο ερευνώντας και γράφοντας ένα τριπλό σενάριο 550 σελίδων και στη συνέχεια ο Στόουν ξανά το έγραψε και συμπυκνώνοντάς το πιο κοντά στο κανονικό μήκος σεναρίου. Οι Στόουν και Σκλαρ χρησιμοποίησαν σύνθετους χαρακτήρες, κυρίως τον χαρακτήρα του κ. X που τον υποδυθηκε ο Ντόναλντ Σάδερλαντ. Αυτή ήταν μια τεχνική που θα επικριθεί απο τον Τύπο. Ήταν ένας συνδυασμός Richard Case Nagell και του συνταξιούχου της Πολεμικής Αεροπορίας συνταγματάρχη Fletcher Prouty, ενος σύμβουλου για την ταινία και ο οποίος υπηρξε στρατιωτικός σύνδεσμος μεταξύ της CIA και του Πενταγώνου. Η συνάντηση με τον Prouty ήταν, για τον Στόουν, "ένα από τα πιο εντυπωσιακά απογεύματα που έχω περασει ποτέ.[17]

Σύμφωνα με τον Στόουν:

Νομίζω ότι αυτό ήταν στο πνεύμα της αλήθειας επειδή ο Γκάρισον συναντήθηκε επίσης με έναν τύπο (βαθύ λαρυγγι) που ονομάζοταν Richard Case Nagell, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι ήταν πράκτορας της CIA και έκανε τον Τζιμ Γκάρισον να έχει επίγνωση ενός πολύ μεγαλύτερου σχεδίου από τον μικρόκοσμο της Νέας Ορλεάνης.[16]

Τα πρώιμα σχέδια του σεναρίου προτείνουν μια ταινία τεσσάρων ωρών με πιθανό προϋπολογισμό 40 εκατομμυρίων δολαρίων-διπλάσιο από ό, τι είχε συμφωνήσει ο Στόουν με την Warner Bros. [18] Ο σκηνοθέτης ήξερε τον κινηματογραφικό μεγαλοπαραγωγό Arnon Milchan και συναντήθηκε μαζί του για να βοηθήσει στη χρηματοδότηση της ταινίας. Ο Milchan ήταν πρόθυμος να συμμετεχει στο έργο και να ξεκινήσει τη νέα του εταιρεία, Regency Enterprises, με μια ταινία υψηλού προφίλ όπως το JFK. Ο Milchan έκανε μια συμφωνία με την Warner Bros. για να βάλει τα χρήματα για την ταινία. Ο Στόουν πέτυχε να καταγράψει την αρχική του αναθεώρηση, ένα σχέδιο 190 σελίδων, σε ένα σενάριο λήψης 156 σελίδων.

Υπήρξαν πολλοί σύμβουλοι για την ταινία, όπως ο Gerald Hemming, ένας πρώην ναυτικός που ισχυρίστηκε ότι συμμετείχε σε διάφορες δραστηριότητες της CIA και ο Robert Groden, ένας αυτοανακηρυγμένος εμπειρογνώμονας φωτογραφίας και ένας μακροπρόθεσμος ερευνητής και συγγραφέας της δολοφονίας JFK. Ο Στόουν δημοσίευσε αργότερα το JFK: Το Τεκμηριωμένο Σενάριο, μια έντονα σχολιασμένη εκδοχή του σεναρίου στο οποίο αναφέρει πηγές για σχεδόν κάθε αξίωση της ταινίας (ISBN 1557831270).

Casting

Προσπαθώντας να βρει ηθοποιό για το ρόλο του Γκάρισον, ο Στόουν απέστειλε αντίγραφα του σεναρίου στους Κόστνερ, Μελ Γκίμπσον και Χάρισον Φορντ. Αρχικά, ο Κόστνερ αρνήθηκε στον Στόουν. Ωστόσο, ο πράκτορας του ηθοποιού, Michael Ovitz, ήταν ένας μεγάλος οπαδός του σκηνοθετη και βοήθησε τον Στόουν να πείσει τον ηθοποιό να αναλάβει το ρόλο.[18] Πριν δεχτεί το ρόλο του, ο Κόστνερ διεξήγαγε διεξοδική έρευνα για τον Γκάρισον, συμπεριλαμβανομένης της συνάντησης του με τον Γκάρισον και των αντιπάλων του. Δύο μήνες μετά την τελική υπογραφή για να υποδυθει τον Γκάρισον τον Ιανουάριο του 1991, η ταινία του Κόστνερ Χορεύοντας με τους Λύκους κέρδισε επτά βραβεία Όσκαρ και έτσι η παρουσία του ενίσχυσε σημαντικά την ικανότητα του JFK να κερδίσει την προσοχή των θεατών.[19]

Ο Τόμι Λι Τζόουνς αρχικά προόριζοταν για έναν άλλο ρόλο που τελικά αποκόπηκε από την ταινία και ο Στόουν στη συνέχεια αποφάσισε να του δώσει το ρόλο του Κλέι Σόου.[20] Προετοιμάζοντας την ταινία, ο Τζόουνς πηρε συνέντευξη απο τον Γκάρισον σε τρεις διαφορετικές περιπτώσεις και μίλησε με άλλους που είχαν συνεργαστεί με τον Σόου και τον γνώριζαν.[21]

Ο Στόουν ζήτησε αρχικά απο τον Τζέιμς Γουντς να υποδυθει τον Ντέιβιντ Φέρι, αλλά αυτος ήθελε να υποδυθει τον Γκάρισον. Ο Στόουν προσέγγισε επίσης τους Γουίλεμ Νταφόε και Τζον Μάλκοβιτς, οι οποίοι και οι δύο απέρριψαν το ρόλο.

Σύμφωνα με τον Γκάρι Όλντμαν, πολύ λίγα γράφτηκαν για τον Όσβαλντ στο σενάριο. Ο Στόουν του έδωσε πολλά αεροπορικά εισιτήρια, έναν κατάλογο επαφών και του είπε να κάνει τη δική του έρευνα.[22] Ο Ολντμαν συναντήθηκε με τη σύζυγο του Όσβαλντ, τη Μαρίνα, και τις δύο κόρες της για να προετοιμαστεί για το ρόλο.[23] Η Μπεάτα Πόζνιακ διάβασε τους 26 τόμους της έκθεσης Γουόρεν και πέρασε το χρόνο μαζί με τη Μαρίνα Όσβαλντ. Δεδομένου ότι το σενάριο περιείχε λίγες γραμμές για τους Όσβαλντ, η Πόζνιακ πήρε συνέντευξη με τους γνωστούς του Όσβαλντ για να αυτοσχεδιάσει τις σκηνές της με τον Γκάρι Όλντμαν.

Πολλοί συντελεστές ήταν πρόθυμοι να παραιτηθούν από τις συνήθεις αμοιβές λόγω της φύσης του έργου και να προσφέρουν τη στήριξή τους.[24] Ο Μάρτιν Σιν παρείχε την αφήγηση. Ο Τζιμ Γκάρισον έπαιξε τον επικεφαλης της δικαιοσύνης Ερλ Γουώρεν, κατά τη διάρκεια της σκηνής στην οποία αμφισβητεί τον Τζακ Ρούμπι σε μια φυλακή στο Ντάλας και σε τηλεοπτική εμφάνιση. Η μάρτυρας δολοφονίας Μπέβερλι Όλιβερ, η οποία ισχυρίζεται ότι είναι η «Babushka Lady» που εμφανίζεται στο Φιλμ Ζαπρούντερ, εμφανίστηκε επίσης σε μαι σκήνη στο νυχτερινό κεντρο του Ρούμπι. Ο Σον Στόουν,γιος του Όλιβερ Στόουν, παίζει τον μεγαλύτερο γιο του Γκάρισον, τον Τζάσπερ. Ο Πέρι Ρούσο, μια από τις πηγές του φανταστικού χαρακτήρα του Γουίλι Ό Κιφ, εμφανίστηκε σε μια σκήνη ως θυμωμένος πελατης σε μπαρ που λέει ότι ο Όσβαλντ θα έπρεπε να πάρει ένα μετάλλιο για που σκότωσε τον Κένεντι.

Κύρια φωτογραφία

Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από τον Τζιμ Γκάρισον του Κόστνερ, με ένα μεγάλο κομμάτι γνωστών ηθοποιών σε υποστηρικτικούς ρόλους. Ο Στόουν εμπνεύστηκε από το μοντέλο της ταινίας της ταινίας The Longest Day, το οποίο είχε θαυμάσει ως παιδί: «Ήταν ρεαλιστικό, αλλά είχε πολλά αστέρια ... το υποστηρικτικό cast δίνει ένα χάρτη της αμερικανικής ψυχής: οικεία, τα άνετα πρόσωπα που σας περπατούν μέσα από ένα μονοπάτι που ξετυλίγεται στο σκοτεινό δάσος». [19]

Ο διευθυντής φωτογραφίας Ρόμπερτ Ρίτσαρντσον για να προετοιμαστεί διάβασε διάφορα βιβλία για την δολοφονία του Κένεντι ξεκινώντας με το " On the Trail of the Assassins" και το " Crossfire: The Plot That Killed Kennedy".

Ο Στόουν ήθελε να αναπαραστησει τη δολοφονία του Κένεντι στο Dealey Plaza. Οι παραγωγοί του έπρεπε να πληρώσουν στο Δημοτικό Συμβούλιο του [[[Ντάλας]] ένα σημαντικό χρηματικό ποσό για να προσλάβουν αστυνομικούς για να διακοψουν την κυκλοφορία και να κλείσουν δρόμους για τρεις εβδομάδες.[25] Είχε μόνο δέκα ημέρες για να κανει τις ληψεις και έτσι χρησιμοποίησε επτά κάμερες (δύο 35 mm και πέντε 16 mm) και 14 φιλμ ταινιών. Η παροχή άδειας για λήψη στη σχολική βιβλιοθήκη του Ντάλας ήταν πιο δύσκολη. Έπρεπε να πληρώσουν 50.000 δολάρια για να βάλουν κάποιον στο παράθυρο από τον οποίο ο Όσβαλντ έπρεπε να πυροβολήσει τον Κένεντι. [30] Τους επιτραπηκε να κινηματογραφούν σε εκείνη την τοποθεσία μόνο μεταξύ συγκεκριμένων ωρών με μόνο πέντε άτομα στο όροφο τη καθε φορά: το πλήρωμα της κάμερας, έναν ηθοποιό και τον Στόουν. Ο συμπαραγωγός Clayton Townsend είπε ότι το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν να πάρει την άδεια να αποκαταστήσει το κτίριο όπως ηταν το 1963. Χρειάστηκαν πέντε μήνες διαπραγματεύσεων.

Η παραγωγή δαπάνησε 4 εκατομμύρια δολάρια για την αποκατάσταση της Dealey Plaza στις συνθήκες του 1963. Ο Στόουν χρησιμοποίησε μια ποικιλία απο φιλμ ταινίων. Ο Ρίτσαρντσον είπε: «Εξαρτάται από το αν θέλεις να κανεις λήψεις σε 35mm ή 16mm ή Super 8mm. Σε πολλές περιπτώσεις ο φωτισμός πρέπει να είναι διαφορετικός». Για ορισμένες λήψεις στην ταινία, ο Στόουν χρησιμοποίησε πολλαπλά πληρώματα κάμερας που κινηματογραφούσαν, χρησιμοποιώντας πέντε κάμερες ταυτόχρονα σε διαφορετικές μορφές. Ο Ρίτσαρντσον είπε για το ύφος της φωτογραφίας του Στόουν, "Ο Όλιβερ αποθαρρύνει τη συμβατοτητα, προσπαθεί να σε αναγκάσει σε πράγματα που δεν είναι κλασικά. Υπάρχει αυτή η συνεχής ανάγκη να το δείχνει". Τούτο ανάγκασε τον Ρίτσαρντσον να χρησιμοποιήσει φωτισμό σε διαφορετικές θέσεις και να βασιστεί ελάχιστα στις κλασικές λειτουργίες φωτισμού. Τα γυρίσματα διήρκησαν 79 ημέρες και ολοκληρώθηκαν πέντε μήνες πριν από την ημερομηνία κυκλοφορίας.[26]

Μοντάζ

Το JFK σημάδεψε μια θεμελιώδη αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο ο Στόουν δημιουργουσε τις ταινίες του: μια υποκειμενική πλευρική παρουσίαση της πλοκής, με το ρυθμό της επιμέλειας να αναφέρει την ιστορία. Ο Στόουν πήρε τον Χανκ Κοργουιν, έναν συντάκτη διαφημίσεων, για να βοηθήσει στην επεξεργασία της ταινίας. Ο Στόουν τον επέλεξε επειδή το "χαοτικό του μυαλό" ήταν "εντελώς ξένο προς τη μορφή ταινίας". "Αλλά δεν είχε αναπτύξει ακόμα τη μακρά φόρμα και έτσι πολλά από τα κομμάτια του ήταν πολύ χαοτικά". Ο Στόουν χρησιμοποίησε εκτεταμένη χρήση αναδρομικών αναφορών για συγκεκριμένο αποτέλεσμα.

Ο Στόουν είπε σε μια συνέντευξη του:

Ήθελα να κάνω την ταινία σε δύο ή τρία επίπεδα - ο ήχος και η εικόνα θα μας οδηγήσουν πίσω και θα πάμε από ένα flashback στο άλλο και τότε αυτό το flashback θα πήγαινε μέσα σε ένα άλλο flashback ... ήθελα πολλαπλά επίπεδα επειδή διάβασα το πόρισμα της Επιτροπής Γουώρεν και είχε κατι τέτοιο παρόμοιο.[11]]

Λόγω των γυρισμάτων σε φιλμ ταινιών διαφορετικού μεγέθους, το παραδοσιακό μοντάζ ταινιών 35 χιλιοστών ήταν αδύνατο. Παρόλο που η ψηφιακή επεξεργασία ήταν σε εκκολαπτόμενη μορφή, τα LightWorks και AVID δεν ήταν ακόμη διαθέσιμα ως συστήματα επεξεργασίας όταν ξεκίνησαν οι επεξεργασίες στο JFK. Για το λόγο αυτό, όλο το βίντεο μεταφέρθηκε σε βιντεοκασέτα 3/4 "και επεξεργάστηκε σε βιντεοκασέτα. Τα αρνητικά 35mm, μαζί με τα υπόλοιπα μεγέθη φιλμ, προσαρμόστηκαν στη συνέχεια για να ταιριάξουν με την επεξεργασία της βιντεοκασέτας. Χρόνια μετά την απελευθέρωσή του, ο Στόουν δήλωσε ότι «ήταν η αρχή μιας νέας εποχή για μένα όσον αφορά την παραγωγή ταινιών, επειδή δεν πρόκειται μόνο για μια συνωμοσία για να δολοφονησουν τον Τζον Κένεντι, αλλά και για τον τρόπο που βλέπουμε την πρόσφατη ιστορία μας... Μετατοπίζεται από το ασπρόμαυρο στο έγχρωμο, και στη συνέχεια πάλι πίσω, και βλέπεις ανθρώπους από γωνίες ".[27]


Μουσική

Λόγω της δέσμευσής του στο Hook του Στίβεν Σπίλμπεργκ, το οποίο προβλήθηκε τον ίδιο μήνα με το JFK, ο συνθέτης Τζον Γουίλιαμς δεν είχε χρόνο να συνθέσει μια συμβατική μουσική για ολόκληρη την ταινία. Αντ 'αυτού συνέθεσε και διεξήγαγε έξι μουσικές ακολουθίες για το JFK προτού δει ολόκληρη την ταινία.[28] Λίγο μετά την καταγραφή αυτής της μουσικής, ταξίδεψε στη Νέα Ορλεάνη, όπου ο Στόουν βρισκόταν ακόμα στη γυρίσματα της ταινίας και είδε περίπου μία ώρα επεξεργασμένες φωτογραφίες και εφημερίδες. Ο Ουίλιαμς θυμάται: "Νόμιζα ότι ο χειρισμός του Στόουν για τον Λι Χάρβεϊ Όσβαλντ ήταν ιδιαίτερα δυνατός και καταλάβαινα κάτι από την ατμόσφαιρα της ταινίας - τα ιστορικά στοιχεία, την κάτω πλευρά της Νέας Ορλεάνης".[28] Ο Στόουν και η ομάδα του έκοψαν στην πραγματικότητα την ταινία για να ταιριάξουν τη μουσική του Ουίλιαμς αφού ο συνθέτης είχε σημειώσει και κατέγραψε μουσικές ενοτητες εκτός από τις έξι που είχε κάνει πριν δει την ταινία. Για την ακολουθία της αυτοκινητοβιομηχανίας, ο Ουίλιαμς περιέγραψε τη μουσικη που συνέθεσε ως «έντονα κινητική μουσική, αλληλοσυνδεδεμένων ρυθμικών δεξιοτήτων». Ο συνθέτης θυμήθηκε τη στιγμή που έμαθε για τη δολοφονία του Κένεντι και έμεινε μαζί του για χρόνια. Αυτός ήταν ένας σημαντικός παράγοντας στην απόφασή του να δουλέψει στην ταινία. Ο Ουίλιαμς δήλωσε: "Αυτό είναι ένα πολύ ανθεκτικό θέμα για τους ανθρώπους της γενιάς μου και γι 'αυτό χαιρέτησα την ευκαιρία να συμμετάσχω σε αυτή την ταινία".[28]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Freebase Data Dumps. Google.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 (Τσεχικά) Česko-Slovenská filmová databáze. 2001.
  3. ↑ (Αγγλικά) Internet Movie Database. www.imdb.com/title/tt0102138/releaseinfo. Ανακτήθηκε στις 14  Απριλίου 2017.
  4. ↑ Crowdus, Gary (May 1992). «Getting the Facts Straight: An Interview with Zachary Sklar». Cineaste. 
  5. ↑ Riordan 1996, p. 351.
  6. ↑ 6,0 6,1 Riordan 1996, p. 352.
  7. ↑ Salewicz 1998, p. 80.
  8. ↑ Riordan 1996, p. 353.
  9. ↑ Riordan 1996, p. 354.
  10. ↑ Riordan 1996, p. 355.
  11. ↑ 11,0 11,1 Crowdus, Gary (May 1992). «Clarifying the Conspiracy: An Interview with Oliver Stone». Cineaste. 
  12. ↑ Riordan 1996, p. 356.
  13. ↑ 13,0 13,1 Riordan 1996, p. 357.
  14. ↑ Riordan 1996, p. 358.
  15. ↑ Salewicz 1998, p. 81.
  16. ↑ 16,0 16,1 Riordan 1996, p. 360.
  17. ↑ Stone 2000, p. 590.
  18. ↑ Riordan 1996, p. 363.
  19. ↑ 19,0 19,1 Riordan 1996, p. 368.
  20. ↑ Riordan 1996, p. 370.
  21. ↑ Smith, Gavin (January–February 1994). «Somebody's gonna give you money, you do your best to make 'em a good hand». Film Comment: σελ. 33. 
  22. ↑ Lawrence, Will (August 2007). «In Conversation with Gary Oldman». Empire: σελ. 130. 
  23. ↑ Salewicz 1998, p. 83.
  24. ↑ Riordan 1996, p. 369.
  25. ↑ Riordan 1996, p. 371.
  26. ↑ Salewicz 1998, p. 84.
  27. ↑ Carnes, Mark C (Fall 1996). «Past Imperfect: History According to the Movies». Cineaste 22 (4). http://www.lib.berkeley.edu/MRC/pastimperfect.html. Ανακτήθηκε στις September 9, 2008. 
  28. ↑ 28,0 28,1 28,2 Dyer, Richard (January 19, 1992). «Hook, JFK are latest hits with the John Williams touch». Boston Globe: σελ. A5. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=JFK,_η_Ιστορία_που_Χαράχτηκε_στη_Μνήμη_μας&oldid=8145356"